[Ελλάδα/Χιλή] Συνέντευξη του πυρήνα φυλακισμένων μελών της ΣΠΦ με τον Χοσέ Μιγκέλ Σάντσες Χιμένες

Μαχητές του χειραφετητικού αγώνα
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
Παρών.

Έχοντας πια προσπεράσει θάλασσες και βουνά, αυτή η σημείωση φτάνει στα χέρια σας για να δώσει στον καθέναν σας μια επαναστατική αγκαλιά, πολλή εξεγερμένη στοργή και τη λαχτάρα της επίθεσης ενάντια στην εξουσία με βίαιη και καταστροφική άμεση δράση.

Εδώ, πίσω από τ’ αδυσώπητα τείχη, τα πλασμένα με αδικία και κρατική βαναυσότητα, απαντάω στην άτυπη συνέντευξη που μου προτείνατε (τον Οκτώβρη του 2013) προσπαθώντας να είμαι όσο πιο σαφής γίνεται, αν και η αλήθεια είναι πως δεν τα καταφέρνω να εκφράζομαι καλά στο γραπτό λόγο, κάτι που θα πρέπει ν’ αλλάξει.

1. Το 1991, στη Χιλή, η δικτατορία καταρρέει και η καταπίεση ονομάζεται πλέον δημοκρατία. Ποιες διαδικασίες συνέβησαν τότε στο εσωτερικό των αντάρτικων ομάδων; Ποιοι είναι οι λόγοι που εσύ προσωπικά επέλεξες τη συνέχιση της δράσης αντί για την ανακωχή με τη δημοκρατία;

Εγώ μπορώ να μιλήσω μονάχα για τις διαδικασίες που έλαβαν χώρα εντός του Πατριωτικού Μετώπου Μανουέλ Ροδρίγκες (FPMR). Εκείνη την εποχή ήμουνα ήδη στη φυλακή, και οι ροδριγκίστικες μαζώξεις είχαν συμβουλευτικό χαρακτήρα, τύπου: σχεδιασμό συσπείρωσης δυνάμεων δουλεύοντας επί του κοινωνικού, με φοιτητές, με εργάτες στα συνδικάτα, με κατοίκους σε συνελεύσεις γειτονιάς, κ.τ.λ. Δηλαδή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στόχος ήταν η αναδίπλωση για τη συγκέντρωση δυνάμεων, αλλά απορριπτόταν η ένοπλη δράση. Εγώ αντέτεινα πως, αφού ήμασταν μια οργάνωση πολιτικοστρατιωτική, δεν μπορούσαμε να ξεκόψουμε την ένοπλη δράση, μιας και την πολιτική την έθετε το ίδιο το γεγονός της δράσης. Όταν βγήκα απ’ τη φυλακή αρνήθηκα να συνταχτώ μ’ εκείνους που θεωρούσαν πρέπον να καταπιαστούμε με κοινωνικό έργο και με τρόπο καμουφλαρισμένο να φάμε το παραμύθι της «καθοδηγούμενης δημοκρατίας», μιας και ανέκαθεν πίστευα ότι απέναντι στη διαιωνιζόμενη πλέον κρατική βία μπορούσε κανείς να αντιταχθεί μονάχα με βία θρασεία, συνωμοτική, παράνομη και εύστοχη, κι αυτή μου την άποψη τη στήριξα συνειδητά.

2. Ποια είναι η κατάσταση του αναρχικού κινήματος αυτήν τη στιγμή στη Χιλή; Γνωρίζεις τις διαφορετικές τάσεις που υπάρχουν, και ποια είναι η δική σου θέση;

Όσο μου επιτρέπεται μέσα απ’ τη φυλακή να αντιληφθώ την κατάσταση του αναρχικού κινήματος, παρατηρώ πως βρίσκεται σε άνοδο, αναπτύσσεται, αλλά δε διαθέτει την επιθυμητή επιχειρησιακή ικανότητα, κι ούτε παρουσιάζει διαρκή συνέχεια στις ποικίλες επιθέσεις· πρέπει ακόμη να γίνει μπόλικη δουλειά σ’ αυτό το πεδίο, πρέπει να μεταδοθούν οι διάφορες εμπειρίες αναμεταξύ κοντινών προσώπων, να ξέρει κανείς πώς να κινηθεί, πώς να συγκρουστεί, να ’χει επίγνωση της χρήσης και συντήρησης διαφόρων όπλων, να φοράει τουλάχιστον ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο όταν επιχειρεί μια δράση υψηλού κινδύνου, κ.ο.κ. Γεγονός είναι πως χρειάζεται να ενισχυθεί το επιχειρησιακό σκέλος όλων αυτών που αναλαμβάνουν ως μορφή ζωής την επίθεση ενάντια στην εξουσία· θα πρέπει να ’μαστε σε θέση να αντιπαρατεθούμε με την εξουσία και τα τσιράκια της χωρίς να διστάζουμε ούτε στιγμή, με πονηράδα, θάρρος και αποτελεσματικότητα, γι’ αυτό καλό είναι να προετοιμαστούμε, ωσότου κάθε μαχητής γίνει ένας στρατός από μόνος του, γιατί μονάχα έτσι μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως πατάμε γερά στα πόδια μας… Δε γνωρίζω πλήρως τα διαφορετικά αναρχικά ρεύματα, αλλά δεν έχω κάνει και μεγάλες προσπάθειες για να εμβαθύνω σε αυτή την πτυχή. Η θέση μου ποια είναι; Νομίζω πως μ’ όλα τα παραπάνω γίνεται περισσότερο από σαφής η θέση μου, καλά δε λέω;

3. Ποια είναι η γνώμη σου για τη FAI/FRI και το διεθνές αναρχικό αντάρτικο πόλης;

Έχω αναφερθεί στη FAI/FRI ήδη σε μία περίσταση, αλλά θα επεκταθώ λίγο περισσότερο στο θέμα: Για μένα δεν είναι σκόπιμο να υπάγεται ο αγώνας κάτω από μια σημαία, γιατί αισθάνομαι ότι έτσι είναι σαν να ομογενοποιείται, και δεν πιστεύω στις ντιρεκτίβες ή στην καθετότητα ενός κουμάντου, μήτε των οργανώσεων μήτε των κομμάτων, πιστεύω στον αγώνα για τη συνολική χειραφέτηση, δεν πιστεύω σε αφεντάδες, θεούς ή κράτη, πιστεύω στην άμεση επίθεση, με τη χρήση βίας και με την ενσυνείδητη δράση, έχοντας πάντοτε ως στόχευση την έφοδο κατά της εξουσίας και ολάκερου του σιχαμένου της συμπλέγματος. Θεωρώ πως, αν υπάρχει η ευκαιρία ταυτόχρονης επίθεσης σε διάφορες μεριές της υφηλίου, μπορεί κανείς να χωθεί στην άμεση επίθεση, αλλά χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν ως προς τις δραστηριότητές μας.

4. Συχνά τόσο οι κομμουνιστές όσο και οι επίσημοι αναρχικοί κύκλοι, ακολουθώντας την αστική ηθική αλλά και για να μη «φοβίσουνε την κοινωνία», αποκρύπτουν ή δεν αποδέχονται κάποια ιλεγκαλιστικά μέσα αγώνα, όπως οι ληστείες τραπεζών ή οι ένοπλες εκτελέσεις αξιωματούχων του κράτους. Ποια είναι η δική σου θέση;

Θαρρώ πως, άμα θέλουμε να δώσουμε αγώνα ενάντια σ’ ένα βάναυσο κι ανελέητο σύστημα, πρέπει να τον δώσουμε με όλα τα μέσα. Η βία είναι ένα όπλο αποτελεσματικό, και θα πρέπει να την κρατάμε πάντοτε παρούσα στις επιθέσεις μας. Άλλωστε ο εχθρός δε διστάζει διόλου να τη χρησιμοποιήσει, στην πραγματικότητα χρησιμοποιεί βία κάθε μέρα για να εφαρμόζει την υποταγή μέσω του κρατικού τρόμου. Οι ληστείες (απαλλοτριώσεις), οι εκτελέσεις, η βία είναι τα μέσα που οφείλουμε να χρησιμοποιούμε για να ενισχύουμε τη θέση μας σε τούτο τον αγώνα. Η απαλλοτρίωση είναι ένα επαρκές μέσο για να έχουμε μιαν άτυπη υποδομή που να ’ναι δυνατή και μάχιμη, όπως και για να αποκτήσουμε τ’ απαραίτητα προκειμένου να χτυπάμε με περισσότερη ασφάλεια και αποτελεσματικότητα, πράγματα όπως όπλα (πιστόλια και τουφέκια), εκρηκτικά, αλεξίσφαιρα γιλέκα, κρησφύγετα, και τα ρέστα, κι επίσης χρησιμεύει για συνδρομή κρατουμένων και των οικογενειών τους, για υλικό διάχυσης και προπαγάνδας, και πάει λέγοντας. Μπορεί να γίνει καλή χρήση μ’ αυτά τα οικονομικά μέσα, κι έτσι ενισχύουμε την ιδέα και προχωράμε μπροστά. Η βία είναι το μέσο προς χρήση για ν’ αντιπαλέψουμε την εξουσία. Τι το συζητάμε κιόλας!

5. Ποια είναι η θέση σου για την κοινωνική σιωπή και την εθελοδουλία των ρουφιάνων, των μικροαστών, των νομιμοφρόνων πολιτών;

Η κοινωνική σιωπή, ο φτωχός λαός και τα όμοια είναι κάτι που προκαλεί αγανάκτηση, πρόκειται για το πατροπαράδοτο συνήθειο του να ’ναι κανείς παθητικό υποχείριο, να μην αμφισβητεί τίποτα ή απλά να εξοικειώνεται στο να ’χει αφεντάδες. Σ’ αυτή την περίπτωση, ο αγώνας μου δεν εξαρτάται απ’ αυτό το πράγμα, γι’ αυτό και δεν ανακόπτω το διάβα μου για χάρη των σημερινών σκλάβων. Ως προς την εθελοδουλία που επιδεικνύουν οι ρουφιάνοι και οι νομοταγείς πολίτες, πιστεύω πως δεν αξίζουν κάτι παραπάνω από καταφρόνια αφού είναι ένα μάτσο σκατά που έρπουν μες στη δουλοπρέπεια.

6. Αυτή την περίοδο, εκτός από σένα, βρίσκονται επίσης αιχμάλωτοι στα χέρια του κράτους οι επαναστάτες που κατηγορούνται για την υπόθεση σεκιούριτι. Έχεις επικοινωνία μαζί τους; Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για την υπόθεσή τους και τις τελευταίες εξελίξεις;

Ναι, είμαστε πολύ συχνά σ’ επικοινωνία· γνωριστήκαμε μεταξύ μας, και σε μερικές περιπτώσεις ήμασταν και φυλακισμένοι αντάμα. Είναι αδερφάκια μονάκριβα, που ’χουν επιλέξει την οριζοντιότητα και την επίθεση στην εξουσία.

7. Τι ήταν αυτό που σ’ είχε κάνει να μη γυρίσεις στη φυλακή και να μη συμβιβαστείς με μια νομότυπη αποφυλάκισή σου;

Όταν πήρα εκείνη την άδεια απ’ τη φυλακή (το 2007), ήμουν στο τσακ να συμπληρώσω 16 χρόνια μέσα, έτσι μου ’χε απομείνει λίγο περισσότερο από τετραετία για την πλήρη έκτιση της ποινής (20 έτη). Δε θέλησα να γυρίσω στη φυλακή γιατί εναντιώνομαι στον έλεγχο πάνω στη ζωή μου, κι αν ο εχθρός με ήθελε στη φυλακή έπρεπε να κάνει τον κόπο να με βρει, γιατί εγώ να πήγαινα εθελοντικά να κλειδωθώ δεν έπαιζε. Μισώ τη φυλακή και πιστεύω στην καταστροφή της κοινωνίας του εγκλεισμού, στην επίθεση ενάντια στους δεσμοφύλακες και στον αποτρόπαιο θεσμό τους.

8. Ποια είναι η στάση των δεσμοφυλάκων, αλλά και των άλλων κρατουμένων απέναντι στους αιχμάλωτους αντάρτες; Γενικά, ποια είναι η βιωματική σου εμπειρία για την κοινωνία των φυλακών;

Οι δεσμοφύλακες κρατάνε τις αποστάσεις τους από μας, μας μισούν μέχρι θανάτου γιατί είμαστε δηλωμένοι εχθροί τους, και κατά καιρούς, όταν σ’ αλυσοδένουν για να σε μεταγάγουν, εκεί είναι που το εκμεταλλεύονται για να ρίξουν κάνα χτύπημα. Οι υπόλοιποι κρατούμενοι κρατάνε στάση σεβασμού απέναντί μας, γιατί έχουνε συμβιώσει χρόνια ολόκληρα μαζί μας και ξέρουνε πως είμαστε σε πόλεμο με τους δεσμοφύλακες. Η εμπειρία μου απ’ τη φυλακή αριθμεί συνολικά περίπου 32 χρόνια εγκλεισμού, κατά τη διάρκεια των οποίων μεταφέρθηκα σε διαφορετικές φυλακές ανά την επικράτεια, πάντοτε σε σύγκρουση με τους δεσμοφύλακες, πάντοτε καταστρώνοντας απόπειρες απόδρασης, σκάβοντας τούνελ, συμμετέχοντας σε απεργίες πείνας, στάσεις και καταλήψεις χώρων επισκεπτηρίου, κ.τ.λ.

9. «Η αλληλεγγύη μεταξύ των αναρχικών δεν είναι απλά λόγια». Μετά από τόσα χρόνια φυλακής, πώς έχεις βιώσει την έκφραση και τη δύναμη της αλληλεγγύης; Υπήρξαν στιγμές όπου ένιωσες ότι το «κίνημα» έχει ξεχάσει τους αιχμαλώτους του στα χέρια του κράτους;

Για μερικά χρόνια στη φυλακή, όταν με απομάκρυναν απ’ την πρωτεύουσα και βρισκόμουνα στο νότο της Χιλής, υπήρξα πολύ μόνος, κι εκείνον τον καιρό δεν είχα ακόμη προσεγγίσει τον «ακρατικό κόσμο». Από τότε που δήλωσα ανοιχτά αναρχικός, δεν έχω μείνει ποτέ μου μόνος, πάντοτε έχουν ενδιαφερθεί για μένα κοντινά μου συντρόφια, και το ’χουν κάνει από κάθε άποψη. Μπορώ να βεβαιώσω με σιγουριά ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των αναρχικών είναι πραγματική. Το ξέρω γιατί εξακολουθώ να τη βιώνω, επειδή είναι παρόντες σε κάθε χειρονομία.

10. Πώς βίωσες την περίοδό σου στην παρανομία και το κυνήγι απ’ τις Αρχές και τους μπάτσους;

Την παρανομία την πήρα ως κάτι το φυσικό, μιας και στη διάρκεια της δικτατορίας, όντας μέλος του Πατριωτικού Μετώπου Μανουέλ Ροδρίγκες (FPMR), έπρεπε να παραμείνω στην παρανομία για πολύ καιρό, γι’ αυτό και είχα φτιάξει ολότελα πλαστά χαρτιά, κι είχα περάσει μπόλικες φορές από αστυνομικούς ελέγχους φέροντας τέτοιες πλαστές ταυτότητες.

11. Ποιες είναι εκείνες οι στιγμές ανυποταξίας μέσα στη φυλακή που σου έχουν χαραχτεί στη μνήμη; Εννοούμε εξεγέρσεις και αποδράσεις που έχουν πραγματοποιηθεί στις φυλακές της Χιλής…

Οι στιγμές που είναι ακόμα νωπές στη μνήμη μου αφορούν ένα διάστημα πολλών ημερών, πίσω στο 1994, όταν μας μετήγαγαν στη Φυλακή Υψηλής Ασφαλείας (CAS) από το δρόμο 5 της πρώην Πενιτενσιάρια, και παίξανε τα πάντα, μολότοφ, παλούκια, καυτό νερό, αλυσίδες, κ.λπ. από πλευράς μας, για να υπερασπιστούμε τις θέσεις μας, και πολλοί μπάτσοι, καραμπίνες και κλομπ από πλευράς της δεσμοφυλακής. Βγήκαμε όλοι μας λαβωμένοι σε κείνη τη μεταγωγή για το επίσημο άνοιγμα της Φυλακής Υψηλής Ασφαλείας στο Σαντιάγο. Για να μη μιλήσουμε εκτενώς τώρα γι’ αυτό, ας αρκέσει τ’ ότι γράφει κανείς ολόκληρο βιβλίο με τις ταραχές και αποδράσεις που γίνανε.

Έχω πια απαντήσει σχεδόν σ’ όλα τα ερωτήματα, και το μόνο που μένει είναι να σας στείλω μια μεγάλη και μαχητική αγκαλιά, όλη τη δύναμη και την αδερφοσύνη που μας ενώνει σε τούτο τον αγώνα κόντρα στο κατεστημένο.

Αδερφικά,
Χοσέ Μιγκέλ Σάντσες Χιμένες
Πρώην Πενιτενσιάρια, Σαντιάγο Χιλής
10 Γενάρη 2014

ΥΓ. Μπορεί όταν φτάσει αυτό το γράμμα σε σας να είμαι ήδη έξω στους δρόμους, σμίγοντας με την εξέγερση· βγαίνω στις 27 Φλεβάρη…

Η συνέντευξη όπως δημοσιεύτηκε στα ισπανικά, σε συνεργασία με το εγχείρημα αντιπληροφόρησης Refractario.