Κάλεσμα μέσα απ’ τις χιλιάνικες φυλακές:
Απέναντι στην κοινωνία του εγκλεισμού, ούτε σιωπή ούτε λήθη, μόνο αγώνα!
* Προς όλα τα αδέρφια μας, συντρόφια μας, κοντινά και αγαπημένα μας πρόσωπα.
* Προς τις πολύμορφες συνενοχές του κόσμου όλου, που εφορμούν εναντίον του παρόντος της εκμετάλλευσης και της μιζέριας, της κυριαρχίας, του Κεφαλαίου και του θανάτου.
* Προς όλες κι όλους τις/ους ανατρεπτικές/ούς, αυτόνομες/ους, ελευθεριακές/ούς, επαναστάτριες/ες, αντεξουσιάστριες/αστές κρατούμενες/ους, που δεν απαρνούνται τους δεσμούς τους μήτε τις πεποιθήσεις τους, κι αντιστέκονται καθημερινά και αξιοπρεπώς όχι μονάχα στα λόγια, αλλά και με συγκεκριμένες ενέργειες.
«Όποιος φοβάται τη λευτεριά, νιώθει περηφάνια που ’ναι σκλάβος»
Μ. Μπακούνιν
Ο αγώνας ενάντια στην εξουσία της κυριαρχίας και στο σύνολο των συμβολικών, υποκειμενικών, απτών και αξιακών μηχανισμών που τη συντηρούν και την υποβαστάζουν απαιτεί πρώτα απ’ όλα εκείνη την ατομική, ριζοσπαστική κι ακλόνητη απόφαση να εισάγει κανείς την ένταση σε όλα τα πεδία της ζωής, καθιστώντας την ένα συνεχές μονοπάτι απελευθέρωσης. Είναι προφανές πως, για να φτάσουμε σ’ αυτή την πεποίθηση, απόφαση κι επιλογή, απαιτείται μια διαδικασία που ο καθένας κι η καθεμιά τη βιώνει με μοναδικό κι ανεπανάληπτο τρόπο, σύμφωνα με το πλαίσιο και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη ν’ ανοίξουμε τα μάτια για ν’ αγωνιστούμε. Το να βαδίζει κανείς προς τη χειραφέτηση ως κινητήρια δύναμη για την καταστροφή της κοινωνίας των τάξεων δεν είναι κάποια στιγμιαία διαδικασία μήτε γίνεται κατά μόνας, ακόμα κι αν είναι ατομική. Εκεί που συναντιούνται οι ιδέες δημιουργούμε δεσμούς που μας αδελφώνουνε στην πράξη, γεννώντας σημεία συγγενικότητας, ακόμη και με τα ενσυνείδητα πνεύματα που μπορεί να μη γνωρίζουμε άμεσα, αλλά αρθρώνουμε μαζί τους μια κοινή πορεία.
Όταν όμως το κοινωνικό θέαμα της μη ζωής, που αποκαλούνε δημοκρατία, σου προσφέρει την αγανακτισμένη επιλογή της συμμετοχής σου ως πολίτη μέσω όλων των μηχανισμών ελέγχου, αυτό που αποζητά εντέλει είναι να ακυρώσει στα κατάβαθα της κάθε συνείδησης την όποια πιθανότητα ανταρσίας. Έτσι, απέναντι στα πολλαπλά μορφώματα ιδεολογίας του κράτους-φυλακής-Κεφαλαίου, το να αντιτάξει κανείς την επιθετική αντίσταση των πεποιθήσεών μας σημαίνει να δρασκελίσει κάποιο περιθώριο, τείχος ή σύνορο, εντός των οποίων επιδιώκουν να μας κάνουν να ζούμε αποδεχόμενοι/ες τυφλά τις σάπιες εξουσιαστικές τους σχέσεις, την εμετική τους ηθική, την πολιτική τους και την οπτική τους για τον κόσμο.
Σαφέστατα η επιθετική αντίσταση στην τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων συνεπάγεται το πέρασμα από το λόγο στην πράξη, από το απλό σύνθημα στην αντάρτικη μάχη ενάντια στην υπάρχουσα τάξη, από την απλή κριτική κενή περιεχομένου στον πολλαπλασιασμό του ανταγωνισμού με τροχιά προς την εξέγερση.
Έτσι, όσοι κι όσες κάναμε βήματα προς την ανάκτηση των ζωών μας, σπάζοντας τις αλυσίδες που μας καταπιέζουν, βρεθήκαμε εκτεθειμένοι στα κρατικά χτυπήματα της καταστολής και του θανάτου. Ο νόμος της εξουσίας, πάντοτε στην υπηρεσία της προάσπισης της κυριαρχίας, παραμένει καλολαδωμένος για να τιμωρεί όσους κι όσες σηκώνουν το ανάστημά τους. Το ότι εμβαθύναμε στη συνεπή συνοχή ανάμεσα στη θεωρία και στην πρακτική μάς έκανε να περάσουμε από τις πιο σκοτεινές εσοχές της αστυνομικής-σωφρονιστικής αρχιτεκτονικής του καπιταλιστικού κράτους. Δεν υπήρξαμε οι πρώτοι, ούτε ήμαστε κι οι μόνοι, ούτε θα είμαστε οι τελευταίοι… Στην παρούσα ωστόσο ιδιαιτερότητα του τωρινού σύμπαντος μαχόμενων κρατουμένων εκφράζονται διαφορετικές εμπειρίες αντίστασης στον εγκλεισμό από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 στις πανάθλιες φυλακές υψηλής και υψίστης ασφαλείας στη Χιλή, στο Περού, στη Βραζιλία και στην Αργεντινή, περνώντας στη δεκαετία του ’90 μέχρι και τις μέρες μας. Με δίκες νομικο-πολιτικές πάντοτε καλουπωμένες και πλαστογραφημένες σύμφωνα με τις επιταγές των συμφερόντων της αντεξέγερσης… Τα βασανιστήρια και η άμεση καταστολή κατέστησαν την ποινικοποίηση των κοντινών και αγαπημένων προσώπων διαφόρων περίγυρων μια διαρκή συνθήκη, που όμως, αντί να μας εκφοβίζει, μας έδωσε τη ζωτική αυτή δύναμη που μας έκανε να επιμείνουμε και να επιβιώσουμε ως άτομα μακριά από τις καρικατουρίστικες ταμπέλες προερχόμενες από τη διαρκή μιντιακή-αστυνομική κατασυκοφάντησή μας, αλλά ακόμα και από τον αριστερίστικο και ακρατικό σεχταρισμό, που δεν κάνει τίποτα παραπάνω απ’ το να εξατομικεύει, να διασπά και να κατακερματίζει τις συνεχείς προσπάθειες να διευρυνθεί το εξεγερτικό πεδίο, όπου θεμελιώνονται ποικίλα βιώματα που προωθούν την αυτονομία, την άμεση δράση, την αλληλοβοήθεια, τη συγγενικότητα και την οριζοντιότητα στον αγώνα για τη συνολική απελευθέρωση.
Η πραγματικότητα των μαχόμενων κρατουμένων στις χιλιάνικες φυλακές δεν μπορεί να πλαστογραφηθεί. Κάθε μέρα δίνεται αγώνας, δεν υπάρχει σιωπή, πόσω μάλλον λήθη. Διαφορετικές γενιές ανατρεπτικών που βρίσκονται σε αυτό το παρόν αγώνα με παρόμοιες οπτικές. Γι’ αυτό λοιπόν, αποβλέποντας να έρθουμε σε ρήξη με τον κατακερματισμό των περιγύρων συγγένειας και εγγύτητας του/της κάθε αιχμαλώτου, θέλουμε να ωθήσουμε σε βήματα μιας συγκεκριμένης προσέγγισης γύρω από τα μίνιμουμ κοινά στοιχεία εντός ενός σκηνικού που, αν και εξαιρετικά δυσμενές, ποτέ δεν θα σταθεί εμπόδιο για να συνεισφέρουμε, από την ατομικότητα, στη συλλογικοποίηση του αγώνα σε όλες τις πτυχές τις πραγματικότητας. Σε αυτό το πλαίσιο απευθύνουμε ένα ανοιχτό κάλεσμα για τη διάδοση όλων των δυνατών πρωτοβουλιών αγώνα ενάντια σε κάθε έκφραση της κοινωνίας του εγκλεισμού. Καλούμε σε μια κινητοποίηση φαντασίας, βούλησης και όρεξης από τις 10 έως τις 20 του Απρίλη.
Χαιρετίζουμε τους αξιοπρεπείς αγώνες που επί της παρούσης πολλαπλασιάζονται στις ελληνικές φυλακές, κεφάλαια αγώνα που απ’ την κοντινή μας απόσταση συντροφεύουμε με ειλικρινή στοργή.
Χαιρετίζουμε επίσης το Μαύρο Μεξικό, που αναδύεται κι αναπτύσσεται στον αντεξουσιαστικό αγώνα, τα συντρόφια στις φυλακές που με τα γραπτά και τους αγώνες τους βρίσκονται πάντα μες στις καρδιές μας.
Χαιρετίζουμε τους/ις αναρχικούς/ές κρατούμενους/ες στις ιταλικές φυλακές, τα αδέρφια μας Φρανσίσκο και Μόνικα στην Ισπανία και τα συντρόφια που χτυπήθηκαν στο πλαίσιο της αποκαλούμενης επιχείρησης Πανδώρα.
Χαιρετίζουμε την αξιοπρεπή αντίσταση του Μαουρίσιο Ερνάντες στο παράφρον καθεστώς τιμωρίας στο οποίο υπόκειται εδώ και 13 χρόνια στις φυλακές της Βραζιλίας.
Χαιρετίζουμε τις/ους κρατούμενες/ους Μαπούτσε και την αρχέγονη μάχη τους για ελευθεροκαθορισμό. Χαιρετίζουμε τον Χουάν Φλόρες και τη Νάταλυ Καζανόβα, που διώκονται με βάση τον μακάβριο τρομονόμο της δημοκρατίας που όλα τα επιτρέπει… Τον Ντιέγο Ρίος, που αιχμαλωτίστηκε πρόσφατα.
Μια αγκαλιά για όλες/ους τις/ους αξιοπρεπείς αιχμαλώτους σε όλα τα κλουβιά του πλανήτη, για όσες κι όσους βρίσκονται στην παρανομία, για τις/ους νεκρές/ούς μας…
Αφιερώνουμε αιώνια στοργή στους Εδουάρδο και Ραφαέλ Βεργάρα, την Παουλίνα Αγίρρε, τη Νόρμα Βεργάρα, τον Τζόννυ Καρικέο, τη Ζοί Αβέιγια, τον Λάμπρο Φούντα, τον Μαουρίσιο Μοράλες, τον Σεμπαστιάν Οβερσλούιχ και τον Σέρχιο Τερένσι…
ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ: ΔΙΑΡΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΖΕΡΙΑ, ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΤΑΡΣΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ
–Ταμάρα Φαρίας Βεργάρα
–Αλεχάντρο Αστόργα Βαλντές
–Κάρλος Γκουτιέρρες Κιδουλέο
–Χουάν Αλίστε Βέγκα
–Φρέντυ Φουεντεβίγια Σάα
–Χανς Νιεμέγερ Σαλίνας
–Μαρσέλο Βιγιαρροέλ Σεπούλβεδα
–Αλφρέντο Κανάλες Μορένο
στα γαλλικά