To http://www.alasbarricadas.org/ πήρε συνέντευξη από τον Ilan Shalif, έναν βετεράνο Ισραηλινό αναρχικό και ακτιβιστή. Σχολιάζει σε αυτή τη συνέντευξη τις απόψεις του σχετικά με την κατάσταση στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ μετά την επίθεση κατά του Στόλου της Ελευθερίας και τις τελευταίες εξελίξεις στην περιοχή. Η κατάσταση εκεί είναι πολύ ενδιαφέρουσα για την αναρχική δράση, δεδομένου ότι, όπως λέει ο ίδιος ο Ilan:
«Κανείς δεν θα περίμενε πως οι αναρχικοί θα μπορούσαν να μπουν στην πρωτοπορία του πρωταρχικού αγώνα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς μιας χώρας. Πουθενά στον κόσμο οι αναρχικοί δεν αντιμετωπίζουν τις κρατικές δυνάμεις με έναν τρόπο μη βίαιο, εβδομάδα με την εβδομάδα, διευρύνοντας σταδιακά το πεδίο δράσης τους. .. και παρά τον αγώνα αυτό παραμένουν ελεύθεροι, ακόμη και αν συλλαμβάνουν μερικούς/ες από εμάς για λίγες ώρες ή μια ημέρα ή δύο. Κανείς δεν θα περίμενε ότι οι φονταμενταλιστές της Χαμάς θα στήριζαν δημόσια τον κοινό αγώνα μαζί με τους άθεους εβραίους αναρχικούς. Κανείς δεν θα περίμενε τη δημοτικότητα και την προσοχή που δίνουν τα μέσα ενημέρωσης σε μερικές δεκάδες αναρχικούς ακτιβιστές, που σε λιγότερο από επτά χρόνια άλλαξαν το νόημα που είχε η ‘ετικέτα’ “αναρχικός” για την κοινή γνώμη. Κανείς δεν θα περίμενε κανείς ότι η καλοσυντηρημένη ισραηλινή μηχανή καταστολής θα υποχρεωνόταν να ασχοληθεί με τη δραστηριότητα των αναρχικών “.
Ilan Shalif, 3 Αυγούστου 2007.
-Θα θέλαμε να μας δώσεις μια γενική ιδέα για την τωρινή κατάσταση της Ισραηλινοπαλαιστινιακής διένεξης. Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα, μετά την κατεδάφιση του Τείχους και την επίθεση στο Στόλο της Ελευθερίας;
Όπως γνωρίζετε, το αποικιοκρατικό σχέδιο δημιουργίας σιωνιστικών καταυλισμών προσπάθησε για πάνω από 120 χρόνια να αντικαταστήσει τον παλαιστινιακό πληθυσμό με εβραίους αποίκους. Κατάφεραν να αντικαταστήσουν το μεγαλύτερο μέρος των παλαιστινίων του 75% της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη με εβραίους στις περιοχές που κατέκτησε το Ισραήλ στον πόλεμο του 1948. Η πλειοψηφία από αυτούς και τους απογόνους τους είναι τώρα στην Ιορδανία και εκείνοι που ζούσαν στις κατακτημένες το 1967 περιοχές, πήγαν στο Λίβανο και στη συνέχεια σε όλο τον κόσμο ως πρόσφυγες. Στον πόλεμο του 1967 το Ισραήλ κατέκτησε το υπόλοιπο της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας, αλλά αποίκησε μόλις το ένα τρίτο. Περισσότερο από ένα εκατομμύριο παλαιστίνιοι στο Ισραήλ είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Οι περισσότερο από ένα εκατομμύριο των παλαιστινίων κατοίκων του Ισραήλ είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Επιπλέον υπάρχουν 250.000 παλαιστίνιοι στην Ιερουσαλήμ. Αυτοί δεν είναι ούτε καν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Ο αγώνας τώρα στρέφεται κατά της κατοχής του 1967 και υπέρ της ισότητας για τους υπόλοιπους παλαιστίνιους, με την ελπίδα ότι οι πρόσφυγες και των δύο πολέμων θα επιστρέψουν στα εδάφη τους . Το μεγαλύτερο μέρος από την παλαιστινιακή ελίτ θέλει ένα παλαιστινιακό κράτος, αντί να παλέψουμε ενάντια στην κατοχή του 1967. Δέχονται ακόμη και να δεσμευτούν για μια ελάχιστη επιστροφή των προσφύγων από περιοχές της εισβολής του 1948. Οι περισσότεροι Ισραηλινοί κατανοούν ότι η διατήρηση του status quo και η συνέχιση του αποικιοκρατικού οικιστικού σχεδίου δεν είναι πλέον δυνατή. Πολλοί πιστεύουν ότι ένα κράτος στα δυτικά του Ιορδάνη είναι η πλέον κατάλληλη λύση για την επίτευξη του τέλους του σιωνιστικού-αποικιοκρατικού σχεδίου και για την προάσπιση των δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού. Η ακροδεξιά αρχίζει να καταλάβαινει ότι είναι αδύνατο να διατηρηθούν τα σχέδια αυτά και προτείνει ένα ενιαίο κράτος αντί για δύο, που στην περίπτωση αυτή θα τους υποχρέωνε να αποσυρθούν στα σύνορα πριν το 1948 .
Η κατασκευή του τείχους ήταν ένα μέσο για να κρατήσει το Ισραήλ τις περιοχές που κατέκτησε το 1967 μέσα στο κράτος του, μετά την πιθανή παραχώρηση του μεγαλύτερου μέρους του υπόλοιπου 25% του παλαιστινιακού εδάφους που κατέκτησαν στον πόλεμο του 1967. Έτσι, η επίθεση κατά του στόλου της Γάζας ενήργησε ως μπούμερανγκ. Έπληξε το διεθνές κύρος του Ισραήλ και ήταν το πρώτο βήμα για να άρει το μεγαλύτερο μέρος της πίεσης που ασκεί στους Παλαιστίνιους, της Γάζας κατά κύριο λόγο.
– Πρέπει να κάνουμε κάποια αναφορά στην ομάδα «Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος», φαίνεται ότι έχουν επεκτείνει την επιρροή τους στις διαδηλώσεις που γίνονται κάθε εβδομάδα. Μπορείτε κάνετε ένα σχόλιο γι’ αυτήν την ομάδα; Πως ξεκίνησε; Τι είδους δράσεις έχει; Και ποια είναι η επιρροή τους (αν μπορούμε να μιλήσουμε για επιρροή);
Η ομάδα AATW (τα αρχικά του ονόματος ‘Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος΄ στα αγγλικά ) ξεκίνησε ως μια πρωτοβουλία ακτιβιστών του ισραηλινού αναρχικού κινήματος που ήθελαν να εμπλακούν περισσότερο , μαζί με παλαιστίνιους ακτιβιστές βάσης, στον αγώνα κατά της κατοχής και του διαχωριστικού τείχους. Ξεκίνησε ως μία κατασκήνωση μεταξύ ανθρώπων και των δύο λαών ,στο χωριό Masha, κοντά στη σχεδιαζόμενη διαδρομή του διαχωριστικού τείχους, την άνοιξη του 2003. Έλκυσε και άλλους ανθρώπους με ριζοσπαστικές ιδέες, οι οποίοι δεν ήταν αναρχικοί αλλά τους άρεσε η ιδέα της κοινής μη βίαιης άμεσης δράσης κατά του διαχωριστικού τείχους και της κατοχής. Αυτή η σύνθεση συνεχίζεται και σήμερα. (Δεν είναι “αυτοί”, αλλά “εμείς” … δεδομένου ότι κι εγώ έχω εμπλακεί στο αναρχικό κίνημα του Ισραήλ από το 1998).
– Σύμφωνα με ορισμένες ανταποκρίσεις, ο αγώνας αυτός ενάντια στο Τείχος φαίνεται να εξαπλώνεται ραγδαία. Γιατί τώρα;
Δεν εξαπλώνεται ραγδαία. Χρειάστηκαν σχεδόν δύο χρόνια σχετικά σύντομων αγώνων, μέχρι που άρχισε ο συνεχιζόμενος αγώνας του Bil’in. Και χρειάστηκαν άλλα δύο χρόνια συνεπών αγώνων μέχρι που ενώθηκαν ο αγωνας του Ni’ilin με αυτόν του Ma’asara . Τους τελευταίους μήνες κι άλλοι τοπικοί αγώνες φαίνεται να παίρνουν ένα μόνιμο χαρακτήρα, και κανένας από αυτούς δεν είναι κατά του διαχωριστικού τείχους, όπως στη Χεβρώνα , στο Al Halil και στο Nebi Saleh. Έτσι, ο αγώνας εξαπλώνεται, αλλά όχι γρήγορα.
– Απέναντι σ’ αυτόν τον “αναρχικό” ακτιβισμό , που υποστηρίζεται από τη διεθνείς ακτιβισμούς, ποια είναι η αντίδραση των Παλαιστινίων; Υπάρχουν Παλαιστίνιοι ακτιβιστές που ενδιαφέρονται για τη σύνδεση με ομάδες και ιδιώτες που δραστηριοποιούνται στο Ισραήλ ή στη Δύση;
Οι άμεσες και συνεπείς δράσεις με χαμηλό συγκρουσιακό επίπεδο με τις δυνάμεις του Κράτους , εδώ εκλαμβάνονται ως αναρχικές. Το είδος αυτό αφορά σε κοινούς αγώνες με τους παλαιστίνιους ακτιβιστές βάσης (συμπεριλαμβανομένων των επίσημων συναντήσεων για το σχεδιασμό των δραστηριοτήτων), καθώς και την πρόσκληση για διεθνή ένωση. Η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη που ακόμη και οι ηγέτες της Χαμάς στη Δυτική Όχθη υποστήριξαν τον κοινό δικό μας αγώνα με τις λαϊκές επιτροπές των τοπικών κοινοτήτων … Το Διεθνές Κίνημα Αλληλεγγύης (ISM) ήταν μια παλαιστινιακή πρωτοβουλία.
– Έχουμε διαβάσει μανιφέστα όπως το «Ισραηλινές και Παλαιστίνιες γυναίκες για την ειρήνη.” Αναρωτιόμαστε εάν αυτό αποτελεί εξαίρεση, ή αν αυτή η τάση να κάνουμε πράγματα από κοινού επεκτείνεται και σε άλλους κοινωνικούς τομείς.
Οι αναρχικοί δεν είναι οι μόνοι Ισραηλινοί που ασχολούνται με τον παλαιστινιακό αγώνα. Αυτό είναι ένα παράδειγμα.
– Τι συνέβη με την ισραηλινή αριστερά; Έχει μείνει κάτι από αυτήν; Υπάρχουν πολλοί αντισιωνιστές στη χώρα;
Η λεγόμενη “Ισραηλινή Αριστερά» ήταν γενικά το πιο ρεαλιστικό κομμάτι των σιωνιστών εποίκων. Ακόμη και το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ισραήλ υποστήριξε τη δημιουργία του Ισραήλ το 1948, με τις σχετικές εντολές από τον Στάλιν. Μέρος της «Ισραηλινής Αριστεράς» , ήταν απλά φιλελεύθεροι εθνικιστές (σοσιαλδημοκράτες[1] ). Οι περισσότεροι ήταν εθνικιστές σοσιαλιστές που υποστήριζαν το σιωνιστικό αποικιακό σχέδιο σαν μια «ανθρωπιστική» θεώρηση. Ποτέ δεν υπήρξαν πολλοί αντισιωνιστές εβραίοι στην Παλαιστίνη και στο Ισραήλ. Ακόμα και οι περισσότεροι ορθόδοξοι αντισιωνιστές εβραίοι σταδιακά άρχισαν να μετατρέπονται σε υποστηρικτές της κατοχής και στη συνέχεια των εποίκων, μετά το πόλεμο του 1967. Ωστόσο, υπάρχει ένα αυξανόμενο μη κοινοβουλευτικό και μη σιωνιστικό φάσμα που μπορεί να θεωρηθεί ως ένα είδος νέας αριστεράς.
– Ποιοι είναι οι πολιτικοί παράγοντες της παλαιστινιακής πλευράς; Υπάρχουν δημοφιλείς εναλλακτικές λύσεις για τον Μαχμούντ Αμπάς (σημερινός πρόεδρος της Παλαιστίνης), ή τη Χαμάς;
Υπάρχουν κάποια μικρά πρώην κομμουνιστικά κινήματα και ένα καινούργιο ανεξάρτητο κίνημα διανοούμενων με επικεφαλής τον Μustafa Burguti. Επίσης, υπάρχουν οι λιγότερο διεφθαρμένοι της δεύτερης γενιάς της Φατάχ.
– Ποιος είναι ο τρόπος που αντιμετώπισε η ισραηλινή κοινωνία την επίθεση κατά του στόλου της Γάζας ; Υπήρξε κάποια αντίδραση;
Οι άνθρωποι είναι απογοητευμένοι από την ικανότητα των στρατιωτικών και πολιτικών αρχηγών. Επίσης, τους έχει κάνει να ανοίξουν περισσότερο τα μάτια τους το διεθνές σκάνδαλο.
– Έχουν οι αναρχικοί του Ισραήλ δεσμούς με αναρχικούς στον αραβικό / μουσουλμανικό κόσμο; Είναι δυνατόν να έχουν τέτοιους δεσμούς;
Υπάρχει μία σποραδική ροή πληροφοριών, αλλά εξακολουθεί να είναι πολύ επικίνδυνη η ύπαρξη άμεσης επαφής.
– Ελπίζουμε το καλύτερο για σας. Θα μας πεις λίγα λόγια για την καταστολή που βιώνετε;
Η ισραηλινή δημοκρατία βρίσκεται ακόμη πολύ ψηλά στα μάτια των εβραίων . Οι δυνάμεις του Κράτους μας προκαλούν κάποια προβλήματα, αλλά δεν έχει υπάρξει κάποιος θάνατος, μόνο ένας σοβαρός τραυματισμός και μόνο τρία άτομα που έχουν μείνει ένα μήνα στη φυλακή, αφού αρνήθηκαν να πληρώσουν ένα υψηλό πρόστιμο και απέρριψαν την πρόταση να κάνουν κοινωφελή εργασίας αντί να μπουν στη φυλακή. Όταν μας συλλαμβάνουν, λόγω του ότι δεν είμαστε υποδειγματικοί πολίτες, μας ανοίγουν ποινικό μητρώο (φάκελο), αλλά συνήθως μας αφήνουν ελεύθερους μετά από λίγες ώρες, ή μετά από 30 ώρες.
http://www.alasbarricadas.org/
Για περισσότερες πληροφορίες:
http://ilanisagainstwalls.blogspot.com/
[1]
Σημείωση του μεταφραστή της συνέντευξης