Αυτό το κείμενο γράφτηκε λίγες μέρες αφότου ο Ομπάμα ανακοίνωσε το τέλος της μάχης για τα (επίσημα) αμερικανικά στρατεύματα στο Ιράκ. Mumia Abu-Jamal, Σεπτέμβρης 2010. Συνειδητοποίησες ότι ήδη τελείωσε ο πόλεμος; Αν ανοιγόκλεισες τα μάτια είναι πιθανόν να το έχασες. Είναι εκπληκτικό ότι ένας πόλεμος που ξεκίνησε τόσο εκκωφαντικά, με τόσο πολεμοχαρή ρητορική και τόσα εμβατήρια, έχει βγει «εκτός μάχης» με τόση ηρεμία, αδιαφορία και σιωπή… Μία σφαγή σχεδόν 8 ετών! Και τι κατορθώθηκε εκτός από τη γλυκιά λήθη;
Γιατί έγινε ο πόλεμος; Για τα όπλα μαζικής καταστροφής; Όχι. Για τη δημοκρατία; Όχι. Για την ελευθερία των γυναικών; Ούτε. Για να δημιουργήσουν ένα μοντέλο για την υπόλοιπη Μέση Ανατολή; Με τίποτα. Ο πόλεμος ξεκίνησε για να μπορέσουν οι ΗΠΑ να διατηρήσουν την παρουσία τους, για να ενισχύσουν το αμερικάνικο «εγώ» και να στήσουν ένα στρατιωτικό θέαμα με σκοπό την επιβολή της αστερόεσσας στις ιρακινές πετρελαιοπηγές και την κυριαρχία στην περιοχή για πολλές γενεές.
Ο πόλεμος εξαπολύθηκε επειδή ο Τζωρτζ O. Μπους επιδίωξε να είναι ένας άλλος Αϊζενχάουερ, ένας «πρόεδρος του πολέμου», περίλαμπρος στη στρατιωτική του δόξα ως επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων.
Οκτώ χρόνια μετά, το έθνος είναι εξαντλημένο, ζημιωμένο, τρελαμένο και θυμωμένο. Με ποιον θυμώνει; Με τους μουσουλμάνους. Με τα τζαμιά. Με τον Άλλον, με το σκουρόχρωμο δέρμα. Ακόμα και με τους Λατίνους. Γιατί δεν εξαπολύει την οργή του ενάντια σε αυτούς που ανάψαν τις φλόγες του πολέμου; Ενάντια στις εφημερίδες, στα κανάλια, στις «δεξαμενές σκέψης», στους πολιτικούς που προωθούν τους πολέμους ή και στους κήρυκες της Αποκάλυψης που έβλεπαν αυτόν τον πόλεμο ως «το τέλος του κόσμου»; Πέρα από ένα έθνος, το Ιράκ τώρα είναι ερείπια. Είναι ένα απομεινάρι αυτού που κάποτε ήταν, με μια παρανοϊκή κυβέρνηση που υποπτεύεται τον ίδιο της το λαό. Αν το Ιράκ είναι τώρα κάτι, αυτό είναι ένα παράδειγμα αυτού που ΔΕΝ πρέπει να υπάρχει.
Είναι πιο ασφαλείς τώρα οι ΗΠΑ; Πιο ασφαλείς ενάντια σε τι; Στην οργή των μουσουλμάνων που είναι έτοιμη να ξεσπάσει; Ενάντια στην πικρή συγκομιδή δεκάδων χιλιάδων βετεράνων, που πήγαν στον πόλεμο και έχασαν τα νιάτα τους και την ψυχή τους για τις Halliburton, ExxonMobil και British Petroleum; Ενάντια στην ίδια τους την αγωνία; Ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό;
Ο πόλεμος είναι ένας πυρετός, μια ψυχική νόσος την οποία ένα πολεμοχαρές έθνος φτύνει σ’ ένα άλλο. Ωστόσο, οι αιτίες γι’ αυτόν ούτε έχουν οριστεί ούτε έχουν αντιμετωπιστεί. Έτσι, η νόσος επιμένει και μεταδίδεται. Ο πόλεμος τελείωσε… προς το παρόν.
Από την πτέρυγα θανατοποινιτών
Mumia Abu-Jamal, 11 Σεπτεμβρίου 2010