Άμεση δράση έξω από την πανεπιστημιούπολη Χουάν Γκόμες Μίγιας, στο Σαντιάγο (3 Ιούλη 2012)
Ζώντας τη λήθη και ανικανότητα μιας κοινωνίας που δε νοιάζεται να δώσει προσοχή σε όσα κρατάνε τις ζωές των ανθρώπων άχαρες, ανικανοποίητες και εξημερωμένες. Αφομοιώνοντας το θέαμα μιας οικονομίας που προσποιείται πως είναι η πρόοδος η ίδια. Παρατηρώντας πώς η αμνησία αιχμαλωτίζει τα μυαλά και τα αδειάζει από θύμησες, πώς η μη μνήμη χιλιάδων περισσεύει στο θάνατο άλλων χιλιάδων. Ανοίγοντας την τηλεόραση και βλέποντας πώς 200 ηλίθιοι βουλευτές καθυστερούν μέρες ατελείωτες να ανεβάσουν το βασικό μισθό μερικά φράγκα παραπάνω.
Για τους Μαπούτσε που εκτοπίζονται από τα χώματά τους, για τον κρατούμενο που μισεί το κελί του και βρίσκεται εγκλωβισμένος εντός των τειχών του διάσημου θεσμού που φτιάξανε οι πλούσιοι για να διασφαλίσουν την ύπαρξή τους, για τη φεμινίστρια που δεν ανέχεται το βαρύμαγκα, για τον εργάτη που εκπορνεύει τη ζωή του και μισεί το αφεντικό του, για το φοιτητή αιώνιο οφειλέτη, για τον ομοφυλόφιλο που ζει κρύβοντας το θέλω του εξαιτίας μιας κοινωνίας που καταδικάζει τη διαφορετικότητα στην αδιαφορία και στην απόρριψη, για τον εμιγκρέ που θέλει να ‘ναι απ’ όλο τον κόσμο, αλλά του το αρνούνται, μιας και το εμπόρευμα κυκλοφορεί πιο γρήγορα κι ελεύθερα απ’ αυτόν που δε θέλει να πιστέψει στα έθνη, για τον αντισπισιστή που ξέρει ότι αδερφός του δεν είναι μονάχα αυτός που βαδίζει στα δυο πόδια, για τον αλήτη που δεν φορά κουστούμι και γραβάτα, αλλά τα μάτια του έχουν δει περισσότερα απ’ όλα μαζί τα ηλίθια μεταξωτά υφάσματα, για όλους όσους θα ‘θελαν ο μήνας να ‘ταν πιο μικρός για να μπορέσουν να τον ζήσουν ήσυχα. Γι’ όλα αυτά αντιστεκόμαστε και δε θα σταματήσουμε να το κάνουμε. Η ίδια η ζωή είναι ένα πεδίο μάχης, και αν δεν τη δώσεις αυτήν τη μάχη είναι γιατί είσαι νεκρός, γρανάζι ναυτιογόνο μιας υπάρχουσας κατάστασης που παράγει και αναπαράγει τη μιζέρια και την έλλειψη ικανοποίησης!
Ορμώμενοι απ’ την οργή, το λεύτερο μίσος που αναδύεται απ’ όλη αυτή την αποσύνθεση, βγήκαμε με συνθήματα και διαρρήξαμε τη ζωή που μισούμε, έτσι όπως μισούμε τις δικές σας ζωές, τις δικές μας, όλο τον κόσμο, κάθε πτυχή αυτής της καπιταλιστικής πραγματικότητας που καταπίνουμε καθημερινά, όλη αυτή την έλλειψη ικανοποίησης, κι αφού δε θέλουμε έναν τέτοιο βίο, τον πυρπολούμε, γιατί θέλουμε ν’ ανασάνουμε γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή! Δεν ξεχνάμε ποτέ και μνημονεύουμε αυτούς που πέσαν νεκροί από την τρομοκρατία της χιλιανής κρατικής μηχανής στην υπηρεσία της παγκόσμιας καπιταλιστικής μηχανής. Άλεξ Λεμούν, Μανουέλ Γκουτιέρρες, Κλαούντια Λόπες, Ματίας Κατριλέο, Τζόννυ Καρικέο, Ραφαέλ Βεργάρα, Εδουάρδο Βεργάρα, Ροδρίγο Ρόχας ντε Νέγρι, τόσοι και τόσες ακόμα.