Μια δυνατή αγκαλιά για όλα τα συντρόφια!
Τα νέα για τις χειρονομίες στήριξης εκτός των τειχών στους 3 συλληφθέντες αναρχικούς με χαροποίησαν ιδιαίτερα. Συνεχίζουμε σταθεροί και δυνατοί, παρά τις ηλίθιες κατηγορίες εναντίον μας και τα εκφοβιστικά σχόλια (εδώ πέρα μας λένε ότι θα περάσουμε πολύ καιρό στη φυλακή), με τα οποία αποζητάνε να διαγράψουν το ποιοι είμαστε. Δεν θα το καταφέρουν, αφού είμαστε ακλόνητοι και αποφασισμένοι.
Σήμερα μας κατέβασαν να απολογηθούμε, ελπίζοντας πως θα δηλώναμε αθώοι ή ένοχοι. Σε αυτό το σημείο θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι ανοιχτά: επί προσωπικού δεν δέχομαι καμία από τις δύο θέσεις. Αθώος; Ένοχος; Αυτό θα ήταν σαν να νομιμοποιούσα τους ηλίθιους νόμους του κράτους, του οποίου δεν αναγνωρίζω την εξουσία. Στην τελική, το κράτος και οι νόμοι του είναι απλά γεννήτορες και ρυθμιστές προνομίων, αδικιών, εκμετάλλευσης και κυριαρχίας.
Έπεσε στην αντίληψή μου κάτι που μου γύρισε τα άντερα, ότι μας συσχετίζουν με το κίνημα 132, με το #PosMeSalto [κίνημα ενάντια στην αύξηση της τιμής των εισιτηρίων] κι άλλα παρόμοια. Ξεκαθαρίζω πως αυτό δεν το αποδέχομαι σε καμία περίπτωση. Δεν πρόκειται να αναγνωρίσω κανένα κίνημα ιεραρχικής θεσμοθετημένης οργάνωσης. Με την καμία!
Θέλω να φτύσω το μίσος μου γι’ αυτό το σύστημα εγκλεισμού, και δεν ξέρω αν στ’ αλήθεια υπάρχει κόσμος πεπεισμένος για την «επανένταξη», δηλαδή ότι με τον εγκλεισμό εξημερώνεται κανείς και βγαίνει για να κάνει μια ζωή ήσυχη σε αρμονία με τα άτομα και τα λουλούδια που τον περιβάλλουν. Απ’ όπου και να το πιάσω, εγώ βλέπω μόνο ένα πράγμα: ΟΜΗΡΙΑ. Ναι, η αποστέρηση της λευτεριάς ενός ατόμου λέγεται ομηρία.
Μέσω της φυλακής επιδιώκουν να σβήσουν τη βούληση όποιου αγωνίζεται για έναν κόσμο νέο, κι όποιον εξεγείρεται τον αποκαλούν βίαιο, κίνδυνο για την κοινωνία, τρομοκράτη. Ο μόνος τρομοκράτης είναι το κράτος, αφού αυτό είναι ο πρωταρχικός γεννήτορας της βίας, αυτό είναι που έχει το μονοπώλιο των όπλων, των βασανιστηρίων, του βιασμού των φυσικών μας δικαιωμάτων.
Είναι το σύστημα της κυριαρχίας που μας βιάζει καθημερινά με μισθούς μιζέριας, με το να εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο αντιμετωπίζοντάς τον όχι ως ανθρώπινο ον αλλά ως μηχανή που παράγει χρήμα. Μας βιάζει όταν επιχειρεί εναντίον της φύσης για να κατασκευάσει εμπορικές πιάτσες, μας βιάζει με το τηλεοπτικό του πρόγραμμα, που προσπαθεί να καλουπώσει τις σκέψεις μας.