Όταν μιλάει κανείς για καταστολή, είναι αδιανόητο να μην κάνει λόγο για τους μπάτσους. Δεν υπάρχει άλλη εξουσία ή άλλη μπίζνα που να έχει τόσο καταφανή κατασταλτικό χαρακτήρα όσο η μπατσαρία. Ο κυρίαρχος νόμος είναι πάντοτε ο νόμος των κυριάρχων, και οι ρωγμές στο σώμα του νόμου πάντοτε θα διώκονται υπό την έννοια της κυριαρχίας.
Η δίωξη της πρόκλησης σωματικών βλαβών, του βιασμού και της κλοπής είναι απαραίτητη εντός των καπιταλιστικών συσχετισμών. Αν το κράτος δεν ρεγούλαρε την καπιταλιστική βαρβαρότητα “όλοι εναντίον όλων”, τότε πράγματι θα επικρατούσε ό,τι ο μηχανισμός διαμόρφωσης της κοινής γνώμης κατανοεί και ονοματίζει ως “αναρχία”.
Μια απελευθερωμένη κοινωνία δεν έχει ανάγκη από τραμπούκους ή συμμορίες φονιάδων να διασφαλίζουν πως όλα κυλάνε σύμφωνα με τις προκαθορισμένες νόρμες, δεδομένου ότι η χειραφετητική δράση καθιστά αχρείαστη την καταστολή.
Κατά τη γνώμη μας, η οικοδόμηση μιας απελευθερωμένης κοινωνίας μπορεί μονάχα να συμβεί άμα κάνουμε καθημερινά μικρά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά πρέπει και να πετάμε διαρκώς καρφιά στις ρόδες των μπάτσων. Την ώρα λοιπόν που κάποιοι επιχειρούν να καταλάβουν κάποιο σπίτι ή ν’ αποτρέψουν μια εκκένωση, εμείς εφορμάμε εναντίον όσων μέλλουνε να επέμβουν για να επιβάλουνε το νόμο.
Προφανώς δεν χρειάζεται να ’χει κανείς μια ουτοπική αντίληψη των πραγμάτων για να την πέσει στους μπάτσους. Η συμπεριφορά της βερολινέζικης αστυνομίας σε μια σειρά διαδηλώσεων, ενάντια στους πρόσφυγες χωρίς χαρτιά ή χωρίς έγκυρα ταξιδιωτικά έγγραφα, και γενικά οι τακτικές μπούκας σε σταθμούς του μετρό (όπως στην περίπτωση της φετινής πρωτομαγιάς) φτάνουν και περισσεύουν για να δώσουνε το έναυσμα.
Φυσικά δεν θέλουμε ν’ αποκρύψουμε το γεγονός πως, πλην μιας τρομάρας, η επίθεσή μας δεν άφησε πίσω της ζημιές. Ταυτόχρονα θέλουμε να χαιρετίσουμε τ’ άγνωστα συντρόφια μας που πρόσφατα συγύρισαν τους μπάτσους στη συνοικία του Νόυκελν. Την επόμενη φορά θα στοχεύσουμε καλύτερα!
Ως συνήθως, θα ξανακούσετε από μας…