Ένας συμμετέχων στις διαδηλώσεις της 9ης Δεκέμβρη ενάντια στις περικοπές στην εκπαίδευση στην πλατεία του Κοινοβουλίου , γράφει σχετικά με τη χρήση πολιτικής βίας, και της καταδίκης της από τα μίντια:
Οι καταδίκες της πολιτικής βίας είναι τόσο προβλέψιμες, όσο και βαρετές. Οι μορφωμένοι σε δημόσια σχολεία υπαλληλίσκοι της Sun, με τα λιβελλογραφήματα τους αναφέρονται σε «βάνδαλους» και «χούλιγκαν». Η Daily Mail παραπονιέται για κάποιον που ουρεί στο άγαλμα του Churchill και η Telegraph είναι απογοητευμένη και τρομαγμένη γιατί ο Πρίγκιπας Κάρολος και η δούκισσα της Κορνουάλλης “δέχθηκαν επίθεση”. Πιθανότητα από έναν “ όχλο που ούρλιαζε”. Στο μεταξύ, κάποιος με μουστάκι στην The Guardian, μιλάει για το πώς, χωρίς αμφιβολία, αυτό θα “αποσπάσει την προσοχή” από τα “αληθινά προβλήματα”, της οποίας η επανάληψη στις αηδίες πιθανώς έχει κάποια εγγενή αξία για τους φιλελεύθερους.
Δε μπορώ καν να μπω στον κόπο να ψάξω τους ακριβείς όρους με τους οποίους καταδίκασαν τη βία αυτή τη φορά. Είναι πάντα οι ίδιοι. Μια εξόρμηση της βασιλικής οικογένειας, σέβας για κάποιον εδώ και καιρό νεκρό ρατσιστή, μπανάλ κουνήματα του κεφαλιού πάντα με καλές προαιρέσεις. Υπάρχει κανείς που ν’ ακούει ακόμα; Δεν τα έχουμε ξαναδιαβάσει όλα αυτά;
Το NUS και το UCU είναι φυσικά υπέρ της «ειρηνικής διαμαρτυρίας». Ποια είναι η αποτελεσματικότητα της «ειρηνικής διαμαρτυρίας» αλήθεια; Πώς συμβαίνουν οι κοινωνικές αλλαγές; Συμβαίνουν πάντα ειρηνικά; Είναι τα «μαντρώματα» αποδεκτά και είναι λογικό να προσπαθούμε να τα σπάσουμε; Τέτοιου είδους ερωτήσεις λόγω ευγένειας ούτε ερωτώνται ούτε απαντώνται: Αυτό θα ήταν πολιτική…Εμείς απλά προστατεύουμε τη φήμη μας. Ευχαριστώ.
Ένα απ’ τα πιο παράξενα, χαρακτηριστικά του καπιταλισμού που δεν έχει επισημανθεί όσο θα πρεπε είναι η συστηματική νουθεσία όλων των υπαλλήλων του στο να ξεστομίζουν ανοησίες επί καθημερινής βάσης.. Η αστυνομία δεν πιστεύει στ’ αλήθεια πως το «μάντρωμα» είναι μια αναγκαία απάντηση στη βία.
Έμοιαζε περισσότερο να υποκινούνται από την παραδοσιακή στόχευση του «μαντρώματος» που σπάνια δηλώνεται ευθέως: να αποθαρρύνουν τους διαδηλωτές τόσο πολύ ώστε να τους αποτρέπουν απ’ το να παίρνουν πάλι μέρος, και να τους εξαντλούν σωματικά, τόσο ώστε να πηγαίνουν σπίτι ήσυχα (όχι ότι υπήρχε καμιά ανάγκη για αυτό το τελευταίο σ’ αυτό το στάδιο της νύχτας). Ενώ έμπαιναν σε ουρές για να φύγουν απ’ την πλατεία του Κοινοβουλίου, μια γυναίκα δίπλα μου χαριτολογώντας είπε σ´ έναν αστυνομικό ότι αν μας αφήσουν να φύγουμε, θα υποσχόταν ότι αυτή θα ήταν και η τελευταία της διαδήλωση. Ο αστυνομικός απάντησε “Αυτός είναι ο σκοπός”(Guardian)
Ok. Τώρα το ξέρουμε. Και αυτοί το ξέρουν. Ξέρουμε ότι ξέρουν πως το ξέρουμε. Αλλά, φυσικά δε μπορούν να το πουν δημόσια. Είναι ενάντια στους κανόνες. Είναι όπως η ερώτηση “έχετε πάρει ποτέ παράνομα ναρκωτικά;” στις αιτήσεις για δουλειά. Κανείς δεν περιμένει να απαντήσεις αλήθεια: είναι ένα τεστ, του οποίου το αληθινό περιεχόμενο είναι “είσαι ηλίθιος;” Όχι; Θα πάμε κατά πάνω τους. Εφ’ όσον μπορείτε να παίξετε το παιχνίδι, όλα είναι κομπλέ.
Άλλο ένα πρόσφατο παράδειγμα : Τα καλώδια Wiki leaks δείχνουν ότι οι ΗΠΑ βρίσκουν την πειθαρχημένη υπακοή των Συντηρητικών πολιτικών “χιουμοριστική”. Αλλά, φυσικά, οι πολιτικοί και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού δεν χάνουν χρόνο να πουν πόσο σημαντική είναι αυτή η “ειδική σχέση” στην πραγματικότητα για την Αμερική. Είναι οι ίδιοι κανόνες που μάθαμε στο σχολείο: αρνήσου τα πάντα, κοίτα κατ’ ευθείαν μπροστά και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει κανείς.
Χωρίς αμφιβολία, όλοι έχουμε τις ιστορίες μας από χτες βράδυ. Ένα κορίτσι έχασε μια τούφα μαλλιά από τα βίαια τραβήγματα. Ανάμεσα στους 43 τραυματίες διαδηλωτές είναι και ένας 20χρονος στο νοσοκομείο, όπου έπρεπε να χειρουργηθεί για κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, Είμαι σίγουρος πως κάπου πρέπει να αναφέρεται πως «θα υπάρξει εξεταστική επιτροπή για το θέμα»… Άλλη μαρτυρία: « Ξάπλωσαν βίαια στο δρόμο την 19χρονη αδερφή μου, αφού την έπιασαν μέσα από το πλήθος, και όταν εκείνη επιχείρησε να σηκωθεί, ένας άντρας αστυνομικός τη γρονθοκόπησε στο πρόσωπο. Το μάτι της ήταν μαυρισμένο σήμερα το πρωί.»…Άλλος λέει: « ένας διαδηλωτής που έτρεχε να ξεφύγει από την επίθεση της αστυνομίας, μπλοκαρίστηκε μπροστά σε ένα διάζωμα όταν δύο αστυνομικοί όρμησαν πάνω του και άρχισαν να τον χτυπούν με τις ασπίδες κόντρα στο διάζωμα.»
Οι σωστά σκεπτόμενοι άνθρωποι είναι ενάντια στη «δυσανάλογη βία», την «προκλητικότητα», ή την 
«αγριότητα» της αστυνομίας, προκρίνοντας λογικά την πιο ευγενική μέθοδο του σπρωξίματος. Αυτό είναι ένα ευχάριστο μήνυμα (και μπορεί να έχει σημασία να το τονίσεις μπροστά στις κάμερες) αλλά είναι λίγο πολύ αποκύημα της φαντασίας. Φυσικά υπάρχουν σποραδικά περιστατικά που συγκεκριμένοι αστυνομικοί μπορεί να υπήρξαν λιγότερο βίαιοι. Αλλά αν η άμεση δράση που υπερασπιζόμαστε έχει κάποιο νόημα τελικά, πρέπει να σημαίνει πως υποστηρίξαμε και υποστηρίζουμε, τις δυναμικές απόπειρες ενάντια στην ψήφιση του νομοσχεδίου, μέχρι του σημείου της εισβολής στο κοινοβούλιο και πέρα ακόμα από αυτή. Πως είμαστε υπέρ αυτών που κάνουν ότι μπορούν για να το πετύχουν αυτό. Είναι φανταστικό σενάριο λοιπόν πως η αστυνομία θα μπορούσε να ανεχτεί κάτι τέτοιο ή ότι η αποτροπή του θα μπορούσε να είχε γίνει με πιο ήπιο τρόπο. Αν ήταν έτσι θα σήμαινε πως δεν προσπαθούσαμε αρκετά. Αν η αστυνομία δεν βρισκόταν στην πλατεία του κοινοβουλίου το βράδυ της 9ης Δεκέμβρη και αν δεν ήταν προετοιμασμένοι να δράσουν με αγριότητα, το κοινοβούλιο θα είχε πλημμυρίσει και το νομοσχέδιο για τον τριπλασιασμό των διδάκτρων δεν θα είχε περάσει. Η αγριότητα της αστυνομίας δεν είναι ένα άσχετη με τη φύση του κράτους αλλά σύμφυτή της.
Πρέπει εντέλει να διαλέξεις. Το κράτος και τις έφιππες επιθέσεις εναντίον παιδιών που αντιδρούν όταν τα κλέβουν ή ενάντια στο κράτος (που σημαίνει ενάντια στον καπιταλισμό για την κοινωνική επανάσταση) και ενάντια στην αστυνομία επίσης, βίαιη ή μη. Τα εύπεπτα νέα δεν παύουν να είναι λίγο πολύ μέρος των ανοησιών που κατακλύζουν τα καθεστωτικά μέσα.
Την επόμενη φορά πρέπει να κατεβούμε στην πορεία φορώντας μάσκες. Όπως στις διαδηλώσεις του 2009, πολλοί νέοι άνθρωποι πρόκειται να συλληφθούν λόγω του ότι τα πρόσωπά τους είναι καταγεγραμμένα από τις κάμερες τις αστυνομίας. Καθώς επίσης και στις φωτογραφίες των αμέτρητων «ανεξάρτητων» φωτορεπόρτερ που τις πουλάνε στον δεξιό τύπο, που στην πλειοψηφία του δουλεύει σαν ρουφιάνος της αστυνομίας.
Κάποιος πρέπει να το πει. Η μαζική βία ενάντια στην αστυνομία είναι απαραίτητο κομμάτι οποιουδήποτε κοινωνικού αγώνα. Ο λόγος είναι απλός. Η αστυνομία υπερασπίζεται το κράτος σε κάθε συνθήκη, το κράτος υπερασπίζεται το κεφάλαιο σε κάθε συνθήκη και το κεφάλαιο μας επιτίθεται χωρίς αναστολές ή δεύτερες σκέψεις. Οι φρόνιμα σκεπτόμενοι προοδευτικοί καλούν σε συμβιβασμό. Αλλά το κράτος δεν ακούει. Ούτε οι διαδηλωτές θα έπρεπε.
Στην ενέδρα που στήθηκε στον Κάρολο και την Καμίλα, ή ένα κιγκλίδωμα πετάχτηκε στην αστυνομία ή το πλήθος πέρασε τη λεπτή μπλε διαχωριστική γραμμή. Αυτές ήταν ευχάριστες πράξεις και υποστηρίζουμε τους ανθρώπους που τις έκαναν. Δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετά ή ιδιαίτερα χρήσιμα σαν μεμονωμένες πράξεις. Αυτό που είναι σημαντικό είναι πως θέτουν νέες βάσεις για το κίνημα. Αντιπροσωπεύουν τη συνειδητή επιθυμία της άρνησης και της σύγκρουσης με την κρατική εξουσία. Και αυτό είναι η αρχή των πάντων.
πηγή: http://thecommune.co.uk/