Ο Kevin Doyle είναι συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής από το Κορκ της Ιρλανδίας. Είναι ιδρυτικό μέλος και ακτιβιστής του WSM (Workers Solidarity Movement / Κίνημα Αλληλεγγύης Εργατών) και έχει γράψει εκτενώς για τις αναρχικές ιδέες και την ελευθεριακή παράδοση.
To ideas & action («ιδέες & δράση») είναι έκδοση της WSA (Workers Solidarity Alliance / Συμμαχία Αλληλεγγύης Εργατών), μια αντικαπιταλιστική, αντιεξουσιαστική οργάνωση ακτιβιστών που πιστεύουν ότι οι εργαζόμενοι μπορούμε να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία και έναν καλύτερο κόσμο με βάση τις αρχές της αλληλεγγύης και της αυτοδιαχείρισης.
Κέβιν σε ευχαριστώ για αυτή τη συνέντευξη με τη Συμμαχία Αλληλεγγύης Εργατών στο διαδικτυακό περιοδικό ideas & action. Πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη, πρέπει να πω πως μοιάζει σαν χτες που μετανάστευσες στη Νέα Υόρκη και καθόμασταν πρόσωπο με πρόσωπο κουβεντιάζοντας τις αναρχικές πολιτικές και τον κόσμο γύρω μας. Όλα αυτά φυσικά προτού αρχίζει να βρυχάται η «Κέλτικη τίγρη». Πρέπει να μοιάζει κάπως παράξενο, το να έχεις γυρίσει στην Ιρλανδία εδώ και τόσα χρόνια και να ξαναβλέπεις τώρα την ανάπτυξη του μεταναστευτικού κύματος.
Α.: Είναι παράξενο. Η κατάρρευση συνέβη πολύ γρήγορα και έπιασε πολλούς στον ύπνο. Η κλίμακά της είναι πέρα από ότι θα μπορούσε κανείς να περιμένει.
Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια προοπτική, όπως πολλοί από τους αναγνώστες σας θα γνωρίζουν, η μετανάστευση από την Ιρλανδία σε τόπους όπως οι Η.Π.Α. είναι μια συνθήκη της ιρλανδικής ζωής που πάει πίσω στο χρόνο πολλές γενιές. Σε γνώρισα πρώτη φορά στις αρχές του 80 όταν η Ιρλανδία ήταν τελευταία σε μια σκληρή ύφεση. Θυμάμαι επομένως αυτή την περίοδο καλά και ξέρω πως ήταν δύσκολο για πολλούς από μας. Υπήρχε μεγάλη ανεργία εδώ και μαζί με αυτή ήρθε και η φτώχια και η μετανάστευση.
Το «μπαμ» εδώ, η αποκαλούμενη εποχή του Κέλτικου Τίγρη, ήρθε κόντρα σε αυτό το φόντο. Βραχύβιο καθώς ήταν, έτυχε καλής υποδοχής από πολλούς. Κάποιοι φαντάζονταν πως σαν χώρα είχαμε γυρίσει σελίδα και πως είχαμε εξαφανίσει τις πληγές της μαζικής ανεργίας και της μετανάστευσης μια και καλή. Όπως γνωρίζουμε τώρα όμως δεν ήταν αυτή η αλήθεια.
Να ‘μαστε λοιπόν εδώ στο 2010 σε μια νέα και απελπιστική οικονομική περίοδο που τα χρέη θα πληρωθούν σε μεγάλο βαθμό από την Ιρλανδική εργατική τάξη για μια ακόμα φορά. Οι δείκτες της ανεργίας εκτινάχτηκαν στα ύψη και οι εργοδότες χρησιμοποιούν το νέο κλίμα για να επιτεθούν στους μισθούς και τις εργασιακές συνθήκες. Πρόκειται για μια περίοδο υψηλής ανασφάλειας για τον κόσμο για άλλη μια φορά.
Ε.: Η ιρλανδική κρίση φαίνεται να εμφανίστηκε στο προσκήνιο πρόσφατα αλλά προετοιμαζόταν για κάποιο διάστημα, έτσι δεν είναι;
Α.: Ναι, οι ρίζες του προβλήματος οδηγούν πολύ πίσω. Υπάρχει βέβαια ένα συγκεκριμένο ιρλανδικό πλαίσιο γύρω από το τι συμβαίνει εδώ τώρα. Αλλά αξίζει να σημειωθεί πως ότι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ιρλανδία σχετίζεται με τη γενικότερη κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας που ξέσπασε το 2008. Το διακύβευμα εδώ είναι ο παλιός πιστωτικός κύκλος, ο κλασικός καπιταλισμός υποθέτω.
Ε.: Μπορείς να μας πεις σε παρακαλώ πως η Ιρλανδία έφτασε από το στάτους της «Κέλτικης τίγρης» στην κατάρρευση της τρέχουσας κατάστασης; Φαίνεται πως όλα τα «δεξιά» κοινωνικά και οικονομικά συστατικά υπήρχαν για αρκετό καιρό (όπως η χαμηλή φορολόγηση για παράδειγμα και το ανώδυνο συνδικαλιστικό κίνημα που εδώ και πολύ καιρό συνθηκολόγησε υπέρ της «κοινωνικής συνεργασίας»)
Α.: Πολλά έχουν γραφτεί γύρω από το θέμα. Υπάρχει μια σειρά παραμέτρων της κατάστασης αλλά θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σύντομος και ακριβής γίνεται. Θα σύστηνα ένα πολύ καλό άρθρο πάνω στο ζήτημα από την Ιρλανδική Αναρχική Επιθεώρηση του Gregor Kerr με τον τίτλο, «Φούσκες και πιστωτικοί κύκλοι». Δίνει πολύ περισσότερες λεπτομέρειες απ ότι μπορώ να δώσω εγώ εδώ τώρα.
Πρώτα από όλα η Ιρλανδική οικονομία είναι μια παράξενη ολότητα. Η εγχώρια βιομηχανία εδώ έχει υπάρξει ιστορικά αδύναμη (η κληρονομιά του Βρετανικού ιμπεριαλισμού). Η οικονομική ελίτ της Ιρλανδίας σε μια προσπάθεια γύρω από αυτό το θέμα επιχείρησε να επαναπροσδιορίσει την Ιρλανδία σαν ένα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές κατά τη διάρκεια της τελευταίας 25ετίας του προηγούμενου αιώνα. Η Ιρλανδία υιοθέτησε ένα πολύ χαμηλό «εταιρικό φόρο» για αυτούς που «επένδυσαν» εδώ. Παρομοίως προσφερθήκαν και άλλα κίνητρα, όπως το μορφωμένο αγγλόφωνο εργατικό δυναμικό και η χαλαρή περιβαλλοντική εποπτεία.
Η Ιρλανδία έγινε ένας «ανταγωνιστικός» καπιταλιστικός προορισμός από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και έπειτα και οι επενδύσεις και το κεφάλαιο άρχισε να ρέει. «Ανταγωνιστική» βέβαια σε αυτή την περίπτωση είναι ο νεοφιλελεύθερος όρος για την περιγραφή ενός «προορισμού με χαμηλή φορολόγηση και υποταγμένο εργατικό δυναμικό». Αυτό ήταν που πρόσφερε η Ιρλανδία στις πολυεθνικές.
Με αυτή την ξένη επένδυση η ανεργία εδώ μειώθηκε, κι έτσι –για πρώτη φορά σε μία γενιά– αναβίωσε η εγχώρια βιομηχανία κατασκευών. Οι ιρλανδικές αξίες ακινήτων ήταν χαμηλές, σε σχέση με των Ευρωπαίων γειτόνων μας, και τ’ απόθεμα κατοικιών ήταν επίσης παλαιό. Κατά συνέπεια, μια οικοδομική άνθηση κυριάρχησε σ’ αυτό το περιβάλλον. Σε αυτό, βασική πτυχή υπήρξε η κερδοσκοπία της γης: πακτωλό χρημάτων έβγαλαν «αναπτυξιακοί φορείς» που συνδέονταν με το κόμμα Fianna Fáil και άλλους. Ήταν μια ακμή για ορισμένους, και η βιομηχανία διογκώθηκε δυσανάλογα προς την πραγματική ζήτηση. Για να δώσω έναν αριθμό στους αναγνώστες σας: 750.000 μονάδες κατοικιών χτίστηκαν μεταξύ 1995 και 2007.
Ο τραπεζικός κλάδος βρίσκεται στο επίκεντρο της τρέχουσας χρεοκοπίας. Στην πραγματικότητα, αυτός ο τομέας οδήγησε την ιρλανδική οικονομία σε συντριβή. Για να καταλάβουμε γιατί πρέπει να συνεκτιμήσουμε ότι μερικοί παράγοντες έπαιζαν ρόλο. Πρώτα απ’ όλα ο τραπεζικός τομέας αναπτύχθηκε δυσανάλογα κατά τη διάρκεια της άνθησης, ως αποτέλεσμα της θεαματικής αύξησης της αξίας ακινήτων και της οικοδομικής υπερδραστηριότητας. Μέρος αυτής της ανάπτυξης ήταν νόμιμη, αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι της δεν ήταν. Παράλληλα με την οικοδομική/ιδιοκτησιακή υπερτίμηση, άγρια κερδοσκοπία γης και αποτιμήσεις μπήκαν στην ημερησία διάταξη. Σε κάποιο σημείο η Ιρλανδία κόντευε να καλυφθεί όλη από σπίτια και κτηριακές εγκαταστάσεις! Υπερβάλλω, φυσικά, αλλά είναι αλήθεια πως υπήρξε παροξυσμός. Πακτωλό χρημάτων συνέχιζαν να βγάζουν τα πλέον άπληστα στοιχεία στην κοινωνία – πολλοί απ’ τους οποίους είχαν τη στήριξη της κυβέρνησης και των κύριων πολιτικών κομμάτων.
Δεύτερον, υπήρξε αποσταθεροποίηση του τραπεζικού κλάδου – μια κυβερνητική πολιτική, που διευκόλυνε πολλές σκοτεινές συναλλαγές στο Ιρλανδικό Οικονομικό Κέντρο στο Δουβλίνο. Ως εκ τούτου δεν έγινε καμία σοβαρή εποπτεία, κι οι προφυλάξεις πήγαν περίπατο από την άποψη των κριτηρίων δανεισμού. Ένας ιδιαίτερα σημαντικός «παίκτης» σε όλα αυτά ήταν η επονομαζόμενη Αγγλο-Ιρλανδική Τράπεζα. Τώρα αυτή η τράπεζα πιστώνεται με περισσότερα από 60 δισεκατομμύρια ευρώ επισφαλειών – κι ακόμα δεν ξέρουμε αν αυτή είναι η πλήρης έκταση ζημιών στη μία ίδια τράπεζα. Κατά τη διάρκεια της υπερτίμησης, το ρητό (μεταξύ των τραπεζιτών) ήταν: «Όπου πηγαίνει η “Αγγλο-”, οι άλλοι ακολουθούν». Η τράπεζα «Αγγλο-» είχε στενούς δεσμούς με την οικονομική ελίτ της Ιρλανδίας. Δάνειζε απρόσεκτα – στην Ιρλανδία και, το πιο σημαντικό, στο εξωτερικό. Ο διευθύνων σύμβουλός της, ονόματι Φίνγκλτον (Fingleton), έχει πια ευρέως αναγνωριστεί ως απατεώνας – και αυτός είναι ευγενικός χαρακτηρισμός. Φαίνεται να έχει δανείσει τεράστια χρηματικά ποσά σε φίλους του. Καθώς η Αγγλο-Ιρλανδική βυθιζόταν στα χρέη, δάνεισε άλλη μια περιουσία στους διευθυντές της τράπεζας, ώστε να αγοράσουν μετοχές στην τράπεζα και να καλύψουν την τιμή της μετοχής της τράπεζας!
Όλο αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα, πολύ χοντρό πρόβλημα. Ωστόσο, μετά αναμείχθηκε η ιρλανδική κυβέρνηση κι έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα. Οι αναρχικοί δεν τρέφουν σεβασμό για τις κυβερνήσεις, να ένα παράδειγμα γιατί δεν τις σεβόμαστε. Είναι σαφές ότι ενεπλάκη μεγάλο στοιχείο ηλιθιότητας, αλλά, βέβαια, θα ήταν αφελές να μην επισημανθεί επίσης ότι η ιρλανδική κυβέρνηση μεριμνούσε και για τα φιλαράκια της στον Χρυσό Κύκλο (Golden Circle).
Ε: Τι είναι ο Χρυσός Κύκλος;
A: Εδώ, στην Ιρλανδία, λέμε «Χρυσό Κύκλο» την ελίτ των πλουσίων, επειδή περιορίζεται σε ένα σχετικά μικρό αριθμό αναγνωρίσιμων ατόμων. Ξέρουν ο ένας τον άλλον προσωπικά και έχουν στενές σχέσεις με τους βασικούς φορείς λήψης αποφάσεων στην κυβέρνηση. Αν εξελίσσεται μια προσοδοφόρα κατάσταση, πληροφορούνται μεταξύ τους γι’ αυτήν. Είναι άνθρωποι που ξάφρισαν τα υψηλά κέρδη σε ό,τι συνέβαινε εδώ όλα αυτά τα χρόνια.
Ε: Τι ήταν τόσο ηλίθιο απ’ αυτά που έκανε η ιρλανδική κυβέρνηση;
Α: Όταν σημειώθηκε το κραχ στις διεθνείς αγορές, το 2008, η ιρλανδική κυβέρνηση «εγγυήθηκε» για όλα τα χρέη των τραπεζών. Το πρόβλημα ήταν ότι η κυβέρνηση δεν είχε ιδέα όταν εξέδωσε την εγγύηση πόσο μεγάλες ήταν οι οφειλές στον ιρλανδικό τραπεζικό τομέα. Κι είχε καθοριστική σημασία ότι διασφάλισε το χρέος που υπήρχε στην Αγγλο-Ιρλανδική Τράπεζα. Τώρα, δύο χρόνια από κείνη τη στιγμή, φτάνουμε τελικά στον πάτο μιας πολύ βαθιάς τρύπας. Αποδείχτηκε ότι τα χρέη του τραπεζικού τομέα ήταν σημαντικά μεγαλύτερα από τ’ αναμενόμενα. Τα χρέη της Αγγλο-Ιρλανδικής Τράπεζας ήταν αστρονομικά. Εντούτοις, η σημερινή κυβέρνηση τήρησε «το λόγο της», με αποτέλεσμα το ιρλανδικό κράτος να βουλιάξει στη χρηματοπιστωτική καταστροφή. Και ιδού: Τώρα μας ζητείται να πληρώσουμε για όλα αυτά!
Ε..: Πώς θα συνέκρινες, αν είναι δυνατό, την κατάσταση στην Ιρλανδία με αυτήν στην Ελλάδα; Είναι τα ίδια τα σχέδια “διάσωσης” της ΕΕ;
Α.: Πρέπει να παραδεχτώ ότι δε γνωρίζω αρκετά για να σας δώσω μια λεπτομερή εικόνα, αλλά σε γενικές γραμμές είναι παρόμοιες. Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην η ανάγκη της ιρλανδικής και της ελληνικής κυβέρνησης να δανειστούν για να καλύψουν τις τρέχουσες ανάγκες. Οι οφειλές αυτές έχουν υπερβεί τα δημοσιονομικά όρια που έχουν καθοριστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους όμως η Ιρλανδία και η Ελλάδα έχουν καταλήξει σε αυτήν την κατάσταση με το συγκεκριμένο πρόβλημα. Με άλλα λόγια, φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση από διαφορετικούς δρόμους. Και φυσικά τη στιγμή που μιλάμε, τόσο η Πορτογαλία και η Ισπανία βρίσκονται επίσης αντιμέτωπες με προβλήματα. Έτσι, υπάρχει ένα ευρύτερο θέμα.
Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό και διαφωτιστικό είναι ότι το φάρμακο που η Ιρλανδία και η Ελλάδα καλούνται τώρα να πάρουν είναι σχεδόν το ίδιο. Τι έκπληξη! Και στις δύο χώρες, αυτό που έχει στοχευτεί είναι «οι δαπάνες του δημόσιου τομέα ». Αυτό σημαίνει ότι ο στόχος είναι οι περικοπές στις κοινωνικές υπηρεσίες – πρόνοια, εκπαίδευση και νοσοκομεία. Προτείνονται περικοπές για τους εργαζόμενους και για τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα και επίσης μειώνεται ο αριθμός των θέσεων εργασίας. Όπως θα γνωρίζουν οι αναγνώστες σας, αυτή ακριβώς είναι η ατζέντα του νεοφιλελευθερισμού.
Ε.: Πώς θα είναι η επερχόμενη γενικευμένη αντεπίθεση ενάντια στα προτεινόμενα μέτρα λιτότητας;
Α.: Στον απόηχο της κρίσης του 2008, η ιρλανδική κυβέρνηση άφησε την αγέλη των λύκων, όταν ήρθε ( στην Ιρλανδία ), να επιβάλλει περικοπές στον πληθυσμό. «Οι δύσκολοι καιροί απαιτούν δύσκολα γιατρικά» και όλες αυτές οι βλακείες, ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Οι απλοί άνθρωποι ήταν σε κατάσταση σοκ όμως. Η ανεργία αυξανόταν με γοργούς ρυθμούς: αναδυόταν στην επιφάνεια η έκταση του αποκαλυπτόμενου φιάσκου της φούσκας των κατασκευών . Ο τομέας της οικοδομής, στον οποίο απασχολείτο πολύς κόσμος, κατέρρευσε. Πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά χρεωμένοι, καθώς οι τιμές των σπιτιών τα οποία είχαν αγοράσει πανάκριβα, έπεσαν κατακόρυφα σε μια νύχτα. Έγιναν κινητοποιήσεις στον δημόσιο τομέα, στον κλάδο των εκπαιδευτικών και έγινε και μία 24ωρη απεργία. Αλλά σε γενικές γραμμές ο κόσμος υποχώρησε και αποδέχθηκε αυτά που του έλεγαν.
Ωστόσο, τον τελευταίο χρόνο ήρθε στο φως η πραγματική έκταση της διαφθοράς στην ελίτ. Ειδικότερα, ήρθαν στο φως η μαζική διαφθορά και η διαπλοκή με τον τραπεζικό τομέα. Τα χρέη προς την Αγγλία γίνονταν μεγαλύτερα κάθε εβδομάδα που περνούσε. Πολλοί από τους υπεύθυνους για τις φανερές κλοπές είναι ακόμα στις θέσεις τους! Στο μεταξύ, το μήνυμα της κυβέρνησης ήταν: εσείς, οι απλοί εργαζόμενοι, πρέπει να υποφέρετε περισσότερο.
Μόλις κάναμε μία διαδήλωση 100.000 εργαζομένων στο Δουβλίνο. Οργανώθηκε από την ICTU (η Συνομοσπονδία των Ιρλανδικών Συνδικάτων) και ήταν μια πολύ θετική εκδήλωση. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι υπάρχει τεράστια οργή. Το ΔΝΤ και η ΕΚΤ – η τράπεζα της ΕΕ – έχουν πλέον υπογράψει τη «συμφωνία διάσωσης» με την κωλοκυβέρνηση. Είναι επικείμενος ένας προϋπολογισμός που θα σκιαγραφεί ακριβώς τι περικοπές θα γίνουν. Το ερώτημα είναι τι πρόκειται να συμβεί.
Ε.: Ποιά είναι η άποψή σας; Υπάρχει μια «ενιαία» συνδικαλιστική και αριστερή κινητοποίηση σε εξέλιξη;
Α.: Υπάρχουν ενδείξεις κινητοποίησης και οργάνωσης κάποιων σωματείων βάσης. Τονίζω, κάποιων. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι εδώ, διότι κάθε σημάδι οργάνωσης σε επίπεδο βάσης είναι ζωτικής σημασίας και δείχνει υγεία. Όπως θα εκτιμήσουν οι αναγνώστες σας, οι ιρλανδικές συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν κυρίως δομές από τα κάτω. Η συμμετοχή στις οργανώσεις βάσης συρρικνώθηκε κατά τη διάρκεια της εποχής της «συνεργασίας», που διήρκεσε από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 μέχρι σήμερα. Η «συνεργασία», προσέδωσε μεγάλο ρόλο στους επαγγελματίες επίσημους συνδικαλιστές – οι ηγεσίες των συνδικάτων όπως υποθέτω ότι θα μπορούσατε να τους αποκαλείτε – και στην πραγματικότητα οδήγησε στο τέλος της συμμετοχής. Αλλά για να πάρουμε ένα παράδειγμα: στην πορεία που μόλις ανέφερα, στο Δουβλίνο, ο επικεφαλής του μεγαλύτερου συνδικάτου, ο Τζακ Κόνορ, αποδοκιμάστηκε όταν μίλησε. Υπάρχει οργή στους εργαζόμενους ότι τα συνδικάτα δεν κάνουν αρκετά. Η παλιά ιστορία: οι ηγέτες των συνδικάτων μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε , αλλά μέχρι εκεί – πρόκειται για λύκους με προβιά πρόβατου.
Έτσι λοιπόν, επίσημα το συνδικαλιστικό κίνημα είναι αντίθετο με ότι συμβαίνει. Αλλά η ηγεσία φοβάται καμία μεγάλη κινητοποίηση, μήπως δεν μπορέσει να την ελέγξει. Επίσης, η ηγεσία δεν έχει κανένα πραγματικό σχέδιο. Το μόνο που έχουν ζητήσει μέχρι στιγμής είναι ένα «μεγαλύτερο χρονικό διάστημα» αποπληρωμής του χρέους προς τις διεθνείς τράπεζες. Με άλλα λόγια: «εμείς θα υποφέρουμε κι εσείς αναλάβετε την επιμήκυνση». Παραφροσύνη!
Έτσι, το βασικό ερώτημα είναι, θα αυξηθούν τα σωματεία βάσης; Νομίζω ότι υπάρχουν θετικά σημάδια. Πρέπει να θυμόμαστε ότι οι εργαζόμενοι υπομένουν το κύριο βάρος της των γεγονότων. Και αυτό το σενάριο δεν πρόκειται να εξαφανιστεί σύντομα. Μια ομάδα που αντιστάθηκε μέχρι στιγμής είναι οι συνταξιούχοι – και κέρδισαν! Έτσι λοιπόν, η αντίσταση έχει αποτελέσματα και βαθιά μέσα τους οι εργαζόμενοι το γνωρίζουν. Από την άλλη, η ανεργία είναι υψηλή και οι άνθρωποι, φυσικά, είναι επιφυλακτικοί. Υπάρχουν, επίσης, σοβαρά προβλήματα χρέωσης για πολλούς. Τρίτον, τα ιρλανδικά μέσα ενημέρωσης έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο λέγοντας : «δεν υπάρχει άλλος δρόμος, πρέπει να αποδεχτείτε αυτήν την κατάσταση». Θα δείξει.
Ε.: Τι ρόλο έχει παίξει η αναρχική οργάνωση WSM σε αυτό τον αγώνα;
Α.: Θα θέλαμε να ήταν πολύ μεγαλύτερη και να είχαμε πολύ περισσότερη επιρροή σε μια εποχή όπως αυτή. Αλλά η αλήθεια είναι πως κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ακουστεί η φωνή μας. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικές τομείς στους οποίους πολεμάμε την κρίση. Με τους εργαζόμενους στα συνδικάτα τους, με τους μαθητές αλλά και με διάφορους τρόπους σε κοινοτικό επίπεδο, όπου πολλές από τις περικοπές είναι ήδη αισθητές από πρώτο χέρι.
Το κύριο πράγμα που προτάσσουμε βέβαια είναι η ιδέα ότι πρέπει να αντεπιτεθούμε και να αντισταθούμε: όσο πιο γρήγορα το κάνουμε, τόσο το καλύτερο. Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν κάτι προφανές που πρέπει να γίνει, αλλά τα μέσα “ενημέρωσης” και η κυβέρνηση μας βομβαρδίζουν συνέχεια με το ότι ο κόσμος πρέπει να αποδεχθεί την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα. Έτσι λοιπόν υπάρχει ένας ρόλος εδώ για εμάς ως αναρχικούς, σε πολύ βασικό επίπεδο. Να αγωνιστούμε, να αντισταθούμε!
Δεύτερον, σε όλους τους τομείς, αλλά ιδιαίτερα στο χώρο εργασίας, ο οποίος είναι είναι ζωτικής σημασίας, υποστηρίζουμε το «να ξαναπάρουμε τα συνδικάτα». Όπως προαναφέρθηκε, η συμμετοχή σε επίπεδο βάσης είναι πολύ χαμηλή σήμερα. Αλλά καθίσταται σαφές σε μια μειοψηφία των μελών των συνδικάτων ότι η ηγεσία τους δεν θα κάνει τίποτα αν δεν πιεστεί. Έτσι, αυτή τη στιγμή είναι πολύ σημαντικό να ρίχνουμε ιδέες εκεί έξω για αυτο-οργάνωση και για δημοκρατία στα συνδικάτα. Σε όλους τους τομείς υπάρχει μεγάλη ανάγκη να πιέσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση.
Ε.: Σε τι διαφέρει η WSM από άλλες αριστερές οργανώσεις και από τη μαχόμενη πτέρυγα του συνδικαλιστικού κινήματος, κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης;
Α.: Η σαφής και επιθετική κατεύθυνση της αριστεράς, ακόμα και της μαχητικής αριστεράς, αυτή τη στιγμή είναι προς την ψηφοθηρία. Δεν έχω αναφερθεί σε αυτό μέχρι τώρα, αλλά είναι μια πολύ σημαντική πτυχή της τρέχουσας κρίσης. Η σημερινή κυβέρνηση – μια συμμαχία του Flanna Fáil και των Πράσινων – θα πέσει σύντομα. Καθίσταται σαφές, επίσης, ότι με καθαρά εκλογικούς όρους, η πλειοψηφία των πολιτών που ψήφισαν μετακινείται προς τα αριστερά. Έτσι, το ιρλανδικό Εργατικό Κόμμα θα εγκαθιδρυθεί για τα καλά.
Τα πολιτικά κόμματα στα αριστερά του Εργατικού Κόμματος καλοβλέπουν κι αυτά αυτήν την κατάσταση. Τι είναι καινούργιο; Μόλις σχηματίστηκε ένα καινούργιο εκλογικό μπλοκ, των τροτσκιστικών κομμάτων με κάποιους ανεξάρτητους. Ονομάζεται Ενωμένη Αριστερή Συμμαχία. Οι προσπάθειές τους τώρα επικεντρώνονται στο να εκλέξουν βουλευτές στην επόμενη Βουλή. Είναι η παλιά ιστορία : παίζουν το εκλογικό χαρτί σε βάρος του αγώνα στη βάση. Βέβαια θα χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε δίκτυο σε επίπεδο βάσης για τους δικούς του εκλογικούς σκοπούς, και δε δίνουν δεκάρα για τις συνέπειες. Κοίτα, ως αναρχικοί, γνωρίζουμε ότι αυτή η ιστορία συμβαίνει ξανά και ξανά. Πρέπει λοιπόν να το αντιμετωπίσουμε αυτό και πρέπει να κάνουμε ό, τι μπορούμε να οικοδομήσουμε μία ανεξάρτητη αντι-εκλογική αντιπολίτευση. Αυτός είναι ο στόχος μας.
Ε.: Ως αναρχικοί, συμφωνούμε ότι ο τελικός στόχος είναι η εργατική και κοινοτική αυτοδιαχείριση. Εν τω μεταξύ, υπάρχουνάμεσες και μεσοπρόθεσμες εποικοδομητικές λύσεις που η WSM μπορούν να θέσει για την αντιμετώπιση της κρίσης και της δυστυχίας;
Α.: Το μειονέκτημα όλων αυτών είναι ότι έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε. Παράλληλα με αυτήν τη συνέντευξη, το δάνειο που υπογράφηκε με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ είναι πλέον πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι βρίσκεται μπροστά μας μία περίοδος επιθέσεων τεσσάρων έως πέντε ετών. Το θετικό όλου αυτού είναι, ωστόσο, ότι έχουμε χρόνο να κάνουμε βήματα και να οικοδομήσουμε την αντίσταση. Πιστεύω ότι αυτή μπορεί να είναι μια περίοδος κατά την οποία το αναρχικό κίνημα μπορεί να κάνει μια σημαντική πρόοδο. Όπως λένε, τώρα ή ποτέ. Όμως δεν θα είναι εύκολο και οι αριθμοί μας είναι μικροί σε σύγκριση με τις δυνάμεις που αντιμετωπίζουμε.
Ε.: Κλείνοντας, μια προσωπική παρατήρηση :επιτρέψτε μου να ευχηθώ ότι εσείς και η οικογένειά σας δεν θα καταστραφείτε από την κρίση. Εξ ονόματος του οργάνωσής μας, ευχόμαστε στους ιρλανδούς και ιρλανδές αδελφούς και αδελφές μας, καλή τύχη και επιτυχία στον αγώνα σας.
Α.: Σας ευχαριστώ κι εγώ και θα μεταβιβάσω τα καλά σου λόγια αλληλεγγύης προς τους συντρόφους μας. Θα ήθελα να προσθέσω ότι εκτιμούμε το ενδιαφέρον που έχετε δείξει για ό, τι συμβαίνει εδώ. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικό αποτέλεσμα χωρίς διεθνή αλληλεγγύη. Και ένα σημαντικό μέρος αυτής της διαδικασίας είναι να βγάζουμε προς τα έξω την πληροφόρηση ότι δηλαδή όλο αυτό είναι ακριβώς η παλιά ιστορία της απληστίας και του καπιταλισμού. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη ύφεση που έχω δει ως τώρα και είναι χειρότερη από την τελευταία φορά. Υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος για να ζήσουμε και πρέπει να τον χτίσουμε για τους εαυτούς μας, για και τα παιδιά μας και τα αδέλφια μας. Τις ευχαριστίες μου και την αλληλεγγύη μας προς τη WSA.
πηγή στα αγγλικά: ideasandaction