Κείμενο που μοιράστηκε στις Βρυξέλλες τον Απρίλη του 2011.
Σε μια εποχή όπου οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και η γλώσσα της εξουσίας επιχειρεί να εισχωρήσει σε όλες τις συζητήσεις, θεωρούμε ακόμα πιο αναγκαίο να πασχίζουμε να μιλάμε ξεκάθαρα. Ας σταματήσουμε να επαναλαμβάνουμε σαν παπαγάλοι αυτά που γράφουν οι εφημερίδες, αυτά που μας δείχνουν οι τηλεοράσεις, αυτά που οι ισχυροί θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε. Το ζήτημα δεν είναι να θέλουμε με κάθε κόστος να είμαστε σύμφωνοι, ούτε να προσηλυτίσουμε οποιονδήποτε, αλλά να μιλήσουμε τουλάχιστον με το δικό μας στόμα, με τα δικά μας λόγια, να εκφράσουμε τους δικούς μας προβληματισμούς και τις δικές μας ελπίδες.
Πόλεμος ή….επανάσταση
Η έναρξη των βομβαρδισμών που πραγματοποιούνται από το ΝΑΤΟ κατά των πιστών στον Καντάφι δυνάμεων, χάραξαν ένα μοιραίο μονοπάτι στη Λιβύη. Αυτό που αρχικά επρόκειτο χωρίς αμφιβολία για μια ένοπλη εξέγερση μιας σημαντικής μερίδας του πληθυσμού ενάντια στο ισχύον καθεστώς, μετατρέπεται σταδιακά σε στρατιωτικό πόλεμο. Εκτός από μια χούφτα αυτοοργανωμένων αντιστάσεων, αυτό που οι διάφορες αρχές αποκαλούν «οι περιθωριακοί», η εξέγερση στη Λιβύη μοιάζει να έχει καταλήξει σε μια διαμάχη μεταξύ αντίπαλων στρατοπέδων. Αυτοί οι «περιθωριακοί», δεν ήταν λοιπόν χωρίς λόγο, ιδιαίτερα δύσπιστοι απέναντι στην επίσημη αντιπολίτευση που αντέγραψε τις ιεραρχικές δομές, τις βαθμίδες, τις διοικητικές δομές του στρατού του Καντάφι. Στην πραγματικότητα η στρατιωτικοποίηση της διαμάχης εξάλειψε τη δυνατότητα για ριζικές ανατροπές στη λιβυκή κοινωνία. Νέες στολές, νέοι αρχηγοί, νέες αρχές εμποδίζουν όσους θέλουν να βιώσουν διαφορετικές κοινωνικές σχέσεις, σχέσεις αλληλεγγύης και αμοιβαιότητας, σχέσεις αυτοοργάνωσης της κοινωνικής ζωής, αντί ενός νέου καθεστώτος, νέων καθεστωτικών δομών, νέων αρχηγών και νέων προνομίων.
Σήμερα στη Λιβύη, πρέπει να υποστηρίξουμε με κάθε δυνατό τρόπο τους εξεγερμένους που έδωσαν και στο μέλλον θα ξαναδώσουν μάχη για μια αλλαγή της κοινωνίας σε βάθος. Όπως είπε κι ένας σύντροφος αναρχικός από τη Λιβύη, πρέπει τώρα να αντικρούσουμε τον εκβιασμό της εξουσίας, είτε είναι ο Καντάφι, είτε η επίσημη αντιπολίτευση, είτε οι χώρες του ΝΑΤΟ, που θέλουν να εξαλείψουν την πιθανότητα μιας κοινωνικής επανάστασης ωθώντας σ’ έναν πόλεμο καθαρά στρατιωτικό. Ας μην ξεχάσουμε ποτέ αυτούς που «έπεσαν» πολεμώντας για την ελευθερία, που αψήφησαν ένα τερατώδες καθεστώς, υπολογίζοντας μονάχα στις δικές τους δυνάμεις, στοιχηματίζοντας την ίδια τους τη ζωή.
Καταστροφή ή….επανάσταση.
Αυτό που συνέβη στην Ιαπωνία, δεν είναι μια φυσική καταστροφή, αλλά μια κοινωνική καταστροφή. Αυτό που συνέβη μέσα στους πυρηνικούς αντιδραστήρες δεν είναι ένα ατυχές γεγονός αλλά το λυπηρό αποτέλεσμα ενός κόσμου γεμάτου εργοστάσια που ξερνούν δηλητήριο, πυρηνικούς αντιδραστήρες εγκατεστημένους παντού που υποθηκεύουν με ολέθριο τρόπο τη ζωή και την ελευθερία πάνω στη γη και μιας οικονομίας που δηλητηριάζει τον πλανήτη και τα μυαλά αυτού του κόσμου, υπακούοντας μονάχα στην ανάγκη διαρκής αναζήτησης ολοένα μεγαλύτερου κέρδους για τους πλούσιους και ισχυρούς.
Στην Ιαπωνία ολόκληρες περιοχές «χτενίζονται» και στρατιωτικοποιούνται αυτή τη στιγμή. Το ιαπωνικό κράτος, αφού πρώτα κατασκεύασε πυρηνικούς αντιδραστήρες, αφού πρώτα έβαλε πάνω απ’ όλα το συμφέρον της καπιταλιστικής οικονομίας, εμφανίζεται τώρα ως η μονάδικη λύση ικανή να σώσει την κατάσταση, να διαχειριστεί την καταστροφή, να βοηθήσει τους ανθρώπους. Εγκαθιδρύοντας ένα στρατιωτικό καθεστώς στις κατεστραμμένες ζώνες του νησιού, ένα καθεστώς επιστημονικού ελέγχου που υποβιβάζει τους κατοίκους των μολυσμένων από τη ραδιενέργεια περιοχών σε απλά νούμερα, σε ποσοστά ραδιενέργειας ή ακόμα σε πειραματόζωα, το κράτος ενδυναμώνει την επιρροή του στον πληθυσμό. Κι ο πληθυσμός τρομαγμένος από την υπαρκτή πυρηνική απειλή τρέχει φυσικά προς το σωτήρα του…Αλλά η αιτία ενός προβλήματος δεν μπορεί να αποτελεί ταυτόχρονα και τη λύση του κι αν το αίτιο εξακολουθεί να υπάρχει τότε το πρόβλημα ολοένα και διευρύνεται. Και το πρόβλημα δεν είναι οι φυσικές καταστροφές αλλά αυτός ο κόσμος βιομηχανιών και πυρηνικών, οι μητροπόλεις όπου είναι αδύνατο να ζήσεις και η κατεστραμμένη εξοχή. Οπότε είτε θα συνεχίσουμε να φέρνουμε την καταστροφή σ’ αυτό τον πλανήτη είτε θα αλλάξουμε ριζικά πορεία, θα εκθρονίσουμε την οικονομία και το βασιλιά της το χρήμα, θα σταματήσουμε να πιστεύουμε στους κάθε είδους επιστήμονες και να βασιζόμαστε στους ειδήμονες για την εύρεση λύσεων σε προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν και θα επανεφεύρουμε νέους τρόπους να ζούμε μαζί. Είτε η καταστροφή αυτού του φριχτού κόσμου είτε η κοινωνική επανάσταση.
Δημοκρατία ή….επανάσταση.
Μετά τις νικητήριες κραυγές από την Αίγυπτο και την Τυνησία, κραυγές που μονομερώς ερμηνεύτηκαν από τα μίντια εδώ ως τιμητικοί χαιρετισμοί του λαού προς τη δυτική δημοκρατία , μία καινούρια τάξη φαίνεται να παίρνει το πάνω χέρι. Οι αιγύπτιοι στρατιωτικοί πυροβολούν και πάλι τα εξεγερμένα πλήθη, οι φυλακές στην Τυνησία γεμίζουν από εξεγερμένους που πολέμησαν για κάτι άλλο πέρα από μια απλή εναλλαγή καθεστώτος, ενώ διάφοροι απατεώνες του πολιτικού και θρησκευτικού κατεστημένου επιχειρούν τα πάντα προκειμένου να ιδιοποιηθούν και να διοχετεύσουν την οργή προς έναν απεχθή εθνικισμό ή μια καταπιεστική θρησκεία. Αλλά παρά την αυξανόμενη καταστολή, οι μάχες συνεχίζονται. Ενόσω στην Αίγυπτο γίνονται διαδοχικές παράνομες απεργίες ενάντια στα παλιά και νέα αφεντικά, στην Τυνησία ολόκληρες ζώνες παραμένουν έξω από τα δίχτυα του νέου Κράτους και αυτοοργανώνονται ώστε να αντιμετωπίσουν υλικές ανάγκες, εφαρμόζοντας στην πράξη τις έννοιες της αμοιβαιότητας και της αλληλεγγύης στη θέση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και διώχνοντας από τα χωριά τους μπάτσους, τους πολιτικούς αρχηγούς και τους δικαστές ως τους υπευθύνους προσπαθειών κατάπνιξης της ελευθερίας.
Παράλληλα, χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα ώστε να ξεχάσουμε ότι υπάρχουν κι άλλες προοπτικές πέρα απ’ το δίπολο δικτατορία ή δημοκρατία. Ότι μπορούμε να μοιραστούμε έναν άλλο τρόπο ζωής που δεν καθοδηγείται από το Κράτος, είτε αυτό έχει επιβληθεί είτε είναι δημοκρατικά εκλεγμένο. Ότι υπάρχουν κι άλλες δυνατές επιλογές πέρα απ’ την ανοχή μιας φριχτής εκμετάλλευσης όπως συμβαίνει στα περισσότερα μέρη του κόσμου ή το σεβασμό μιας κοινωνικής ειρήνης ανάμεσα σε εκμεταλλευτές κι εκμεταλλευομένους, μένοντας ευχαριστημένοι με ψίχουλα, όπως συχνά είναι η περίπτωση εδώ.
Εφαρμόζονται όλα τα μέσα ώστε να ξεχάσουμε αυτό που οι απανταχού ισχυροί, δημοκράτες ή δικτάτορες, κακοί ή ευγενικοί, άγριοι ή ανθρώπινοι, φοβούνται περισσότερο απ’ όλα: μια κοινωνική επανάσταση που θα δώσει τέλος στα αίτια της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Φυλακή ή…..επανάσταση.
Γι’ αυτούς που διάλεξαν το δρόμο της σύγκρουσης για την ελευθερία, την αληθινή ελευθερία, οι εχθροί τους στο τέλος δεν τους επιφύλασσαν παρά μονάχα δύο απαντήσεις: τις σφαίρες ή τη φυλακή. Προσφάτως, ιταλοί αναρχικοί βίωσαν ακόμα μια φορά την καταστολή. Πέντε σύντροφοι από την Μπολόνια βρίσκονται στη φυλακή κατηγορούμενοι για σύσταση συμμορίας ενώ έγιναν έρευνες σε 60 περίπου κατοικίες σ’ όλη την Ιταλία. Φυλακίζοντας τους το Κράτος ελπίζει να φρενάρει τους αγώνες που δίνουν οι αναρχικοί κατά των κέντρων κράτησης μεταναστών, επιτιθέμενοι στους υπευθύνους του μηχανισμού απελάσεων. Το Κράτος προσπαθεί να εμποδίσει τους αγώνες τους σε αλληλεγγύη με τους εξεγερμένους στην άλλη πλευρά της Μεσογείου, αγώνες που συνοδεύονται από επιθέσεις σε ιταλικές επιχειρήσεις οι οποίες επωφελούνται του καθεστώτος του Καντάφι για να εισάγουν αέριο και πετρέλαιο και να εξάγουν όπλα που εξυπηρετούν στην κατάπνιξη των εξεγέρσεων (οι ίδιες εταιρείες εξ’ άλλου είναι υποψήφιες για την κατασκευή πυρηνικών αντιδραστήρων στην Ιταλία, κάτι το οποίο επίσης συναντά αντίσταση). Το Κράτος επιχειρεί να πλήξει την αμετακίνητη επιλογή τους για εξέγερση, μια επιλογή που εκφράζεται με τη στόχευση όλων των δομών της κυριαρχίας..
Αν μιλάμε γι’ αυτούς είναι επειδή αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας μέσα στις μάχες τους, είναι γιατί, πέρα από κάθε είδους σύνορα, μοιραζόμαστε μαζί τους αυτή την επιθυμία για ελευθερία που τους παρακινεί να μάχονται με λόγια και με πράξεις. Καμμία φυλακή δε θα σταματήσει ποτέ τον αγώνα μας για ελευθερία και την αλληλεγγύη μας προς τους ιταλούς συντρόφους, όπως και προς τους εξεγερμένους συντρόφους σε κάθε χώρα του κόσμου. Θα συνεχίζουμε πάντα, με την ελπίδα στην καρδιά και τις γροθιές σφιγμένες, να υποσκάπτουμε την κυριαρχία.
Ας βάλουμε φωτιά στην μπαρουταποθήκη.
Ας φυσήξει ο άνεμος της ελευθερίας, ας ξεσπάσει η θύελλα της εξέγερσης.
Αναρχικοί,ες.