Πόσους φίλους έχει ο υποχρεωτικός πασιφισμός στο facebook;

Στις 25 Μάη, από το απόγευμα έως και τα ξημερώματα, σχεδόν 40.000 Νεοέλληνες κάθε είδους εισέρρευσαν στην πλατεία Συντάγματος για να επικυρώσουν με το χειρότερο τρόπο το μνημόνιο της τρόικας, τα μέτρα λιτότητας και το αποκλειστικό προνόμιο της χρήσης βίας από το κράτος.

Η χτεσινή νεκρόφιλη, μικροαστική συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε μόλις δυο βδομάδες μετά τη λυσσαλέα επίθεση του κράτους ενάντια στην απεργιακή κινητοποίηση της 11ης Μάη, με απολογισμό εκατοντάδες ανοιγμένα κεφάλια και το διαδηλωτή Γιάννη Καυκά νοσηλευόμενο σε κωματώδη κατάσταση, και μόλις μερικές μέρες μετά την άνευ προηγουμένου κλιμάκωση της ρατσιστικής βίας και του κοινωνικού κανιβαλισμού λίγο μακρύτερα από το Σύνταγμα, στο άλλο, υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας: με επανειλημμένες επιθέσεις μπάτσων και φασιστών ενάντια σε σπίτια, μαγαζιά μεταναστών και σε καταλήψεις αναρχικών, με τους θιασώτες του φασισμού να καπηλεύονται τη στυγνή δολοφονία του Μανώλη Καντάρη και ομάδες νεοναζί να εξαπολύουν πογκρόμ τραυματίζοντας συνολικά εκατοντάδες μετανάστες, αλλά και μαχαιρώνοντας θανάσιμα τον Μπαγκλαντεσιανό Αλίμ Αμπντούλ Μάναν.

Η ειρηνική συγκέντρωση στο Σύνταγμα πραγματοποιήθηκε περίπου την ίδια ώρα που σύντροφοι και συντρόφισσες συγκεντρώνονταν στην πλατεία Βικτωρίας για να αντισταθούν στην πράξη ενάντια στο κράτος τρόμου, στους φυλετικούς διαχωρισμούς και στα καθάρματα του εθνικού κορμού.

Στα πρότυπα της θλιβερής κίνησης «πραγματική δημοκρατία τώρα» των Ισπανών ρεφορμιστών, αλλά και της «στριμωγμένης γενιάς» των Πορτογάλων πασιφιστών, καλέστηκε μέσω του facebook άλλη μια απολιτική συγκέντρωση, μπροστά από το ελληνικό κυνοβούλιο αυτήν τη φορά. Η συμβολική παρουσία των μπάτσων μπροστά από τον «άγνωστο στρατιώτη» δεν πρέπει να μας ξεγελά. Δεν ήταν μόνον οι δυνάμεις καταστολής που υπεράσπιζαν τα σύμβολα της εξουσίας, αλλά κυρίως το πλήθος των «αγανακτισμένων πολιτών» που δήλωνε με κάθε τρόπο την υποτέλειά του στ’ αφεντικά και στο κράτος.

Ο υποχρεωτικός πασιφισμός ενός ψευδοκινήματος αντίστασης ήταν, είναι και θα είναι μία ακόμη εκδοχή της κρατικής βίας. Οι απανταχού υπερασπιστές του κοινοβουλευτισμού τον προτάσσουν προσδοκώντας στη χειραγώγηση του πλήθους και στο καναλιζάρισμα της λαϊκής οργής σε ατραπούς μεταρρύθμισης του υπάρχοντος συστήματος, αντί για την ανατροπή του. Άλλωστε, το προφίλ του δημοκρατικού ειρηνικού διαδηλωτή είναι αυτό που επιζητούν το κράτος και το Κεφάλαιο.

Οι πρώτες αυτές συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, όπως και σε κεντρικά σημεία άλλων πόλεων στην Ελλάδα, ήταν μια άτυπη ψήφος εμπιστοσύνης σε ένα σύστημα σάπιο από τα θεμέλιά του. Σε ευρωπαϊκή κλίμακα πλέον βλέπουμε τέτοιες κινήσεις να λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Εκεί που δε φτάνει το γκλομπ του μπάτσου και το μαχαίρι του φασίστα φτάνει η ρεφορμιστική προπαγάνδα των απολιτικών φεϊσμπουκάκηδων.

Το ανταγωνιστικό κίνημα και οι ριζοσπάστες αντικαθεστωτικοί οφείλουν να αναδείξουν τον αντιδραστικό και αντεπαναστατικό χαρακτήρα αυτών των κακέκτυπων των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο. Ένα από τα δομικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού είναι η δύναμή του να μεταστρέφει και να αφομοιώνει τις φωνές αμφισβήτησης. Απονοηματοδοτώντας λέξεις όπως οργή, εξέγερση, επανάσταση, το σύστημα και οι χειροκροτητές του ελπίζουν πως θα εκφυλίσουν το κίνημα της κοινωνικής απελευθέρωσης και θα το εκτρέψουν σε ανώδυνα για τους ίδιους μονοπάτια.

Νουθεσίες των Μαδριλένων προς τους κατασκηνωτές του Συντάγματος όπως «να μην κάνουν επεισόδια» έχουν βρει πολλά ευήκοα ώτα. Ο καθεστωτικός Τύπος σε παγκόσμια κλίμακα αναπαράγει το λόγο των πασιφιστών, τον ντύνει, τον στολίζει και τον πλασάρει ως τη μόνη «ελπιδοφόρα» προοπτική.

Όσο δεν πραγματώνουμε την κατάληψη των μέσων παραγωγής, την κατάργηση της ιδιοκτησίας, την πολυφυλετική εξέγερση και το στήσιμο δομών αλληλοβοήθειας και αυτοοργάνωσης, αλλά καταθέτουμε στο Σύνταγμα ή όπου αλλού τις σημαίες μας και τα όπλα μας τραγουδώντας κι ακούγοντας από μικροφωνικές τον εθνικό ύμνο, όσο χαριεντιζόμαστε με κιθάρες και γλυκερά άσματα την ώρα που θα ’πρεπε να ’χουμε την πέτρα στο χέρι, τόσο θα είμαστε σκλάβοι των αφεντικών.


Παραπέμπουμε σε τρία από τα (πλέον εμετικά) σημεία των πρακτικών της αποκαλούμενης από το επίσημο site της κίνησης ως «1ης ανοιχτής συνέλευσης της Πραγματικής Δημοκρατίας Τώρα στην πλατεία Συντάγματος»:

– Η νεολαία βγαίνει με ψυχή, με πίστη, ειρηνικά, όχι όπως τον Δεκέμβρη του 2008, έχουμε ωριμάσει όλοι μας.
– Προχθές οι ακροδεξιοί χτυπούσαν και μαχαίρωναν τους μετανάστες, τους μετανάστες από τις χώρες που πρωτοστάτησαν και δίδαξαν ό,τι εξεγερσιακό συμβαίνει τους τελευταίους μήνες στον κόσμο.
– Μετά το «Βέλος», και το Πολυτεχνείο, είναι η πρώτη ενέργεια άμεσης Δημοκρατίας και ηθικής ανάτασης στην Ελλάδα.

Βλ. και: α / β / γ / δ / ε / ισπανικά στ
Ενημερώσεις στ’ αγγλικά: α βλ. και Comments / β / γ
Παλιό κάλεσμα συγκέντρωσης στο Σύνταγμα [από 27 Φλεβάρη]

No Comments “Πόσους φίλους έχει ο υποχρεωτικός πασιφισμός στο facebook;”