Μια συνεισφορά του Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα στα συντρόφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας

Άαχεν (Γερμανία), αρχές Οκτώβρη 2011

Αγαπητά αδέρφια: Στον Μιχάλη και στον Χρήστο (που εισέβαλαν δυναμικά στο κελί «μου», καταστρέφοντας την ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ μέσα στην οποία ζω για περισσότερα από εφτά χρόνια…)· στ’ «αδέρφια τους» και σε όλους τους άλλους συντρόφους που αποτελείτε την πρώτη γενιά της Επαναστατικής Οργάνωσης ΣΠΦ/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία…

Τα μάτια κι η καρδιά μου ήταν πάντα πολύ κοντά σ’ εσάς, στην Ελλάδα… Θυμάμαι ακόμη τη δράση του «Νίκου Μαζιώτη» και τη στάση του στο δικαστήριο… μας εντυπωσίασε και μας συγκίνησε πολύ… τόσο ώστε κάποιοι από τους συντρόφους μου να δράσουν στέλνοντας «πακέτο-βόμβα» στην ελληνική πρεσβεία στη Μαδρίτη…

Οι σύντροφοί μου συνελήφθησαν τον Σεπτέμβρη του 2003… αυτό το χτύπημα ήρθε τη χειρότερη στιγμή… χειρότερη δε θα μπορούσε να υπάρξει. Τότε λοιπόν έπαιρνα «άδειες» για να βγαίνω από τη φυλακή, μιας και παρ’ όλο το σαματά σχετικά με την κατάσταση της δίκης και της φυλάκισής μου το βέβαιο είναι πως είχα «εκτίσει» την ανώτατη επιβεβλημένη ποινή για τότε: «20» ΧΡΟΝΙΑ… κι από αυτά τα 20 χρόνια, τα 14 σε Απομόνωση και σε FIES (Αρχεία Κρατουμένων Ειδικής Παρακολούθησης). Δε χρειάζεται να σας πω τι σήμαινε για μένα να χάνω τόσο καλούς συντρόφους που, όντας κουρασμένοι απ’ το να ανέχονται συστηματικά κάθε είδος βασανιστηρίου επί δεκαετίες, αποφάσιζαν να φύγουν «απ’ την πίσω πόρτα: νεκροί».

H σύλληψη των συντρόφων μου στη Βαρκελώνη με έκανε να χάσω τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου… με αυτούς ήταν που θα ’πρεπε να συναντηθώ!!! Ο «θάνατος» του Πάκο Ορτίθ [Paco Ortiz], ο ερχομός στην εξουσία των νεοφρανκιστών του PP (Λαϊκού Κόμματος)… όλα αυτά περνούσαν από το κεφάλι μου πριν αποφασίσω να δραπετεύσω…

Η απόδρασή μου ξεκίνησε κάνοντας το ένα βήμα μετά το άλλο… το πρώτο ήταν να αφήσω μια κάποια απόσταση πίσω μου… κι αυτό έκανα, πέρασα τα Πυρηναία με άγνωστο προορισμό…

Στο εξωτερικό, ήρθα σε επαφή με «παλιούς συντρόφους»… κατάφερα να αγοράσω ένα άψογο δελτίο ταυτότητας (με το οποίο μπόρεσα ν’ ανοίξω ακόμη και τραπεζικό λογαριασμό, να νοικιάσω διαμέρισμα κ.τ.λ.) και πήρα κάμποσο χρόνο για να σκεφτώ, να γνωρίσω νέους συντρόφους, να συζητήσω… Από εκείνη τη στιγμή ήμουν γνωστός ως Μικέλε Κατάλντι [Michele Cataldi], Ιταλός υπήκοος.

Είχα αποφασίσει να απελευθερώσω ένα από τα συντρόφια που συνελήφθη στη Βαρκελώνη… και γι’ αυτή την ενέργεια χρειαζόμουν αξιόπιστους και έμπειρους συντρόφους.

Η τύχη ήταν με το μέρος μου, όταν κάποιοι σύντροφοι από την Ιβηρική Χερσόνησο τηλεφώνησαν για να μου πουν ότι θα έστελναν κάποιον… κι εγώ θεώρησα σίγουρο ότι θα ’ταν κάποιος «αναρχικός σύντροφος»… παρ’ όλα αυτά, είδα να εμφανίζεται ο Χοσέπι [Josepi] –που είχε επίσης αποδράσει ενόσω βρισκόταν σε «άδεια»– και δεν είχε καμία σχέση με αναρχία ή θεωρία… πάντως, σχεδόν με χαροποίησε που είχα έναν «ποινικό εγκληματία» στο πλευρό μου παρά έναν «αναρχικό». Στην τελική, η προσπάθεια και ο σκοπός που με εμψύχωνε ήταν να βγάλω ένα συντρόφι από τη φυλακή… και χρειαζόμουν στο πλευρό μου κάποιον που μισούσε απόλυτα το θεσμό της φυλακής, όπως κι εγώ… Ο Χοσέπι, με τα (συνολικά) 23 χρόνια φυλακής στους ώμους του, ήταν ιδανικός υποψήφιος… επιπλέον (όπως κι εγώ), είχε ως «ειδικότητα» τις ληστείες τραπεζών, το οποίο είναι βέβαια πάντα κάτι τ’ αναντικατάστατο.

Εκείνον τον καιρό δεν ήξερα ποιοι ήταν (ή πόσοι ήταν… πίστευα/λογάριαζα ότι ένα μεγάλο μέρος των «Ελευθεριακών Νεολαίων» είχε περάσει στην παρανομία) αυτοί οι σύντροφοι στην Ιβηρική Χερσόνησο στους οποίους θα μπορούσαμε να βασιστούμε… Δε μιλάω για ζητήματα που αφορούν «ταμεία αλληλεγγύης» ή «ιδεολογικές» διαμάχες, αλλά για συντρόφους που είναι έτοιμοι να πάρουν τα όπλα για να απαλλοτριώσουν, να αρπάξουν ένα ελικόπτερο, να απελευθερώσουν άλλους συντρόφους κ.τ.λ.…

Η πρότασή μου για την απελευθέρωση ενός συντρόφου υποστηρίχθηκε από τον Χοσέ… κι αργότερα από δύο επιπλέον συντρόφους.

Αποφασίσαμε πως το πρώτο που χρειαζόμασταν ήταν χρήματα (είχαμε ήδη δύο περίστροφα), και με αυτήν τη λογική απαλλοτριώθηκε μια τράπεζα… Αν θυμάμαι σωστά, απαλλοτριώσαμε 40 ή 50 χιλιάδες ευρώ, που μας χρειάζονταν για να προμηθευτούμε αυτοκίνητα, ηλεκτρονικό εξοπλισμό κ.τ.λ.…

Για αρκετούς μήνες στη συνέχεια (και στο βαθμό που ήταν δυνατό για μένα), μπορούσα να παρευρίσκομαι σε κάποιες συναντήσεις με διεθνιστές συντρόφους… Με όλο το σεβασμό που αξίζουν οι συναντήσεις ανάμεσα σε συντρόφους, όπου μέσω της κριτικής και της ανάλυσης ξεκαθαρίζονται θέσεις και σχεδιασμοί, για μένα ήταν επείγουσα μια «ανησυχία» σοβαρότερη…

Ίσως είχα «χωνέψει» λάθος τις προσεγγίσεις των «Ιταλών εξεγερσιακών». Ίσως δεν είχα κάτσει να σκεφτώ πόσο σημαντικό ήταν να γνωρίζω πόσοι σύντροφοι στήριζαν πραγματικά την επαναστατική αναρχία. Κι ίσως αυτή μας η «περιπέτεια» ελευθερίας και «δόξας» ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένη… σε «αποτυχία».

Εκείνον τον καιρό έπεσαν στα χέρια μου προκηρύξεις τής πρόσφατα σχηματισμένης Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας… Για κάποιον σαν εμένα, που προερχόμουν από τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό (κι επομένως ήμουν ήδη φεντεραλιστής και αναρχικός), το ζήτημα των «άτυπων ομάδων» μού άνοιγε άπειρες δυνατότητες… στον ευρωπαϊκό βορρά οι εξεγερσιακές ιδέες ήταν σχεδόν άγνωστες…

Στις 28 Ιούνη 2004… τρεις αναρχικοί και η αδερφή μου (που δεν είναι πολιτικοποιημένη) ταξιδεύαμε με μια BMW προς τη Γερμανία. Το μεσημέρι, μπαίνοντας στην πόλη του Άαχεν, ένα περιπολικό της BGF (Ομοσπονδιακής Συνοριακής Φρουράς) σταμάτησε μπροστά μας και μας έκανε σήμα να το ακολουθήσουμε…

Με την αδερφή μου να οδηγάει, ακολουθήσαμε το περιπολικό σε ένα βενζινάδικο…

Εκεί μας πλησίασε ένας από τους συνοριοφύλακες και ζήτησε τα διαβατήριά μας… Ο Χοσέ είχε ένα πλαστό ισπανικό διαβατήριο (πολύ καλό), και λεγόταν Αλφόνσο Ντομίνγκες Πόμπο [Alfonso Domínguez Pombo]. Θα μπορούσε να ήταν ξάδερφος της αδερφής μου… Μετά ο Μπαρτ έδωσε το βελγικό διαβατήριό του, καθώς αυτός και η αδερφή μου ήταν «καθαροί»…

Προφανώς, ο Χοσέ κι εγώ ήμασταν οπλισμένοι κι έτοιμοι να σώσουμε τα τομάρια μας με κάθε κόστος… ξέραμε τι μας περίμενε.

Ο συνοριοφύλακας απομακρύνεται με όλα τα διαβατήρια και δεν επιστρέφει για 10-20 λεπτά… μετά από αυτό το χρονικό διάστημα μας πλησιάζουν οι δυο μπάτσοι με τα διαβατήρια στα χέρια, και ξαφνικά άλλο ένα όχημα της BGS εμφανίζεται και παρκάρει ακριβώς πίσω μας… που σημαίνει πως μας είχαν κάνει «σάντουιτς» με τα δύο περιπολικά…

Οι μπάτσοι μάς «προτείνουν» με «φιλικό» τρόπο να κατεβούμε από το αυτοκίνητο… τα χαρτιά ήταν εντάξει, αλλά τώρα ήθελαν να ελέγξουν επίσης το όχημα… αφού ένα αυτοκίνητο με τόσους ξένους θεωρείται «ύποπτο» στη Γερμανία.

Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο, και οι μπάτσοι άρχισαν αμέσως να το ψάχνουν… Τόσο ο Χοσέ, όσο κι εγώ είχαμε τα όπλα μας πάνω μας. Το δικό του σε μια μικρή τσάντα ώμου και το δικό μου σε ένα από αυτά τα «τσαντάκια» που συνήθως κρατούν οι τουρίστες…

Μετά από περισσότερη από μισή ώρα ελέγχου, ένας από τους μπάτσους πλησίασε τον Χοσέ και του ζήτησε να αφήσει την τσάντα του στο πορτμπαγκάζ του περιπολικού… Δεδομένου πως ο Χοσέ δεν καταλάβαινε τι του έλεγε, ο μπάτσος το είπε και σε εμένα…

Δεν υπήρχαν πλέον άλλα «περιθώρια διαλόγου»… έφτασε η στιγμή που του είπα: «Άρπαξε εσύ αυτόν κι εγώ θα πάρω τον άλλον»…

Το σίγουρο είναι πως, παρ’ όλη την ένταση, ήταν ανακουφιστικό για μένα να μπει ένα τέλος σε αυτή την κωμωδία… με το όπλο στο χέρι και παίρνοντας την πρωτοβουλία, πίστεψα στ’ αλήθεια πως θα τα καταφέρναμε… Ο μπάτσος του Χοσέ έφυγε τρέχοντας όταν ο Χοσέ τον σημάδεψε με το περίστροφό του, που ήταν από την εποχή του «Ραβασόλ»… αυτή η εικόνα τού Χοσέ να τρέχει πίσω από έναν μπάτσο της γερμανικής συνοριοφυλακής λέγοντάς του «παραδώσου» ή «ψηλά τα χέρια» είναι κάτι που ακόμα και σήμερα με κάνει να κατουριέμαι απ’ τα γέλια.

Δυστυχώς, ο Χοσέ «παρερμήνευσε» αυτό που του ’πα… όταν του είπα να «αρπάξει» τον αξιωματικό, ακριβολογούσα: να τον πιάσει… εντάξει όμως, κι ο «δικός μου» ο μπάτσος και οι άλλοι μού διέφυγαν, και δεν τα κατάφερα να τους μαγκώσω… Αυτό που με ανησυχούσε περισσότερο σε αυτή την κατάσταση ήταν η αδερφή μου…

Πώς θα τα διηγούμουν όλα αυτά στη μάνα μου; Έτσι, είπα στην αδερφή μου να κάτσει πολύ ήσυχη εκεί… και πως αν ήθελε (για να τη σκαπουλάρει η ίδια) θα μπορούσε να πει στην αστυνομία τ’ όνομά μου και να τα ρίξει όλα πάνω μου… Δυστυχώς, οι μπάτσοι μάς είχαν κυκλώσει, και το μόνο που μας κατέβηκε εκείνη τη στιγμή ήταν να «απαγάγουμε» δύο πολίτες για να καλυφθούμε… Τα υπόλοιπα ήδη τα ξέρετε…

(…)

Η αδερφή μου (αντίθετα με ό,τι έχει ειπωθεί) αρνήθηκε να «συνεργαστεί» ή να δηλώσει κάτι… Μέχρι που την κακοποίησαν στο τμήμα, λόγω της άρνησής της να δώσει αποτυπώματα ή να φωτογραφηθεί… Τόσο τα αποτυπώματα, όσο και το DNA και οι φωτογραφίες της πάρθηκαν με τη βία… Ένιωσα πολύ περήφανος για την αδερφή μου, όπως επίσης για τους υπόλοιπους συντρόφους…

Εγώ περίμενα (μάταια) πως οι σύντροφοί μας στην Ιβηρική θα μας «δικαίωναν» και πως θα υπερασπίζονταν επίσης την άμεση δράση ως επαναστατική μέθοδο…

Από μια σύμπτωση της ζωής, ένα λιτό σχόλιο των παλιών συντρόφων μου εμφανίστηκε στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού Infierno… περισσότερα από 7 χρόνια μετά τη σύλληψή μας εδώ… Εξηγεί αυτό το άρθρο γιατί ο Χοσέ κι εγώ μείναμε μόνοι και «εγκαταλειμμένοι» από το ιβηρικό κίνημα;;; Δε θέλω να ανοίξω «πολεμική» ή να «τακτοποιήσω λογαριασμούς», αλλά να γράψω για τις εμπειρίες μας, ώστε να καταγραφούν και να εξαπλωθεί η αντάρτικη, ανατρεπτική μας μνήμη.

Αυτό που εσείς έχετε πετύχει είναι μέρος του ίδιου ονείρου που κι εγώ κι άλλοι σύντροφοι είχαμε… παραπάνω από «όνειρο»… τολμήσαμε να αρνηθούμε την πολιτική παραίτηση… Καλά το γράφουν κι οι ίδιοι στο Κείμενό τους: υπήρξαμε «πρωτοπόροι του ιβηρικού εξεγερτισμού»… Δεν έχει νόημα να αναρωτηθεί κανείς (αν και το κάνω συνεχώς από τότε που συλληφθήκαμε) τι θα είχε απογίνει ο ιβηρικός εξεγερτισμός αν κάποιοι είχαμε συναντηθεί και μερικοί ακόμη είχαν κινητοποιηθεί…

Έχει ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε όμως τώρα… που σιγά σιγά γίνεται γνωστό το παρελθόν μας… που σιγά σιγά εξαπλώνεται το όνειρο Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας/Διεθνούς Επαναστατικού Μετώπου… αν πλέον οι δικοί μας στην Ιβηρική Χερσόνησο θα παραμείνουν ανάμεσα στ’ ανώνυμα πλήθη ή αντίθετα θα συμπράξουν στην επαναστατική απόπειρα…

Πίστευα πάντα, όπως κι εσείς, ότι η ανταρσία είναι μια διαρκής διαδικασία, που δε σταματά μπροστά στα δικαστήρια και στους ανθρωποφύλακες… είναι η βεβαιότητα των πεποιθήσεών μας και η αγάπη μας για την ελευθερία που μας κάνουν να ’μαστε ριψοκίνδυνοι… το να ’μαστε «αφελείς» που πιστεύουμε πως μπορούμε να πάρουμε τη «μοίρα» μας στα χέρια μας είναι πάντοτε προτιμότερο απ’ το να μπούμε στη χορωδία των «θρηνούντων» και «κακότυχων»…

Τα δικαστήρια ήταν και είναι χώροι της εξουσίας όπου οι αναρχικοί δεν «υπερασπιζόμαστε» τους εαυτούς μας με δικαστικά επιχειρήματα, αλλά βασίζουμε την «υπεράσπισή» μας στις ιδέες και στις αξίες που μας οδήγησαν στο σκαμνί των κατηγορουμένων…

Οι φυλακές είναι τα ιδεώδη μέρη για να προπαγανδιστούν οι αναρχικές ιδέες και αξίες… Οι φυλακές είναι τα πανεπιστήμια στα οποία παίρνουμε πτυχία πάνω σε όλες τις τέχνες και τις τεχνικές της παρανομίας…

Σύντροφοι φυλακισμένοι ή φυγάδες κ.λπ.: Η πυξίδα που οδηγεί τα βήματά μας είναι η προπαγάνδα των ιδεών μας, της μνήμης, της Ιστορίας…

Δεν ξέρω αν αυτό το γραπτό ταιριάζει με ό,τι αναμένατε ως συνεισφορά για τη δεύτερη δίκη σας… ίσως θα έπρεπε να έχω πιάσει περισσότερο «θεωρητικά» ζητήματα (για τα οποία ακόμη έχουμε πολλά να συζητήσουμε), αλλά είμαι πεπεισμένος ότι θα έχουμε ευκαιρίες να μιλήσουμε/γράψουμε γι’ αυτά και για πολλά άλλα…

Το σημαντικό είναι να αναζητήσουμε μια άμεση σχέση ανάμεσα σ’ εμάς, τους φυλακισμένους (σε αυτόν τον τομέα έχω σοβαρά προβλήματα με την αλληλογραφία), και να βρεθούν οι πιο κοντινοί ανάμεσά μας για να ανταλλάξουμε ιδέες, πληροφορίες κ.τ.λ…

Δεν πρόκειται να μείνουμε για όλη τη ζωή μας στη φυλακή… και όπως σωστά λέτε σε κάποιο από τα κείμενά σας: «η εξουσία των ανθρωποφυλάκων σταματά έξω απ’ τους τοίχους»…

Όσον αφορά τον Χοσέ κι εμένα, είμαστε σε αναμονή της απέλασής μας στο ισπανικό κράτος… Εκεί (στην Ισπανία), σύμφωνα με τους νόμους τους, σε μικρό χρονικό διάστημα προβλέπεται να απελευθερωθούμε…

Για μένα, η Γερμανία είναι ένα κεφάλαιο στη ζωή μου που θα προτιμούσα να ξεχάσω… ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ξαναδεί κρατουμένους τόσο σφουγγοκωλάριους, ρουφιάνους και γλοιώδεις, όσο εκείνους που είχα την ατυχία να γνωρίσω εδώ… Δεν είναι η επιθυμία ή η έλλειψη ιδεαλισμού που μου έχει λείψει εδώ… αυτό που μου έχει λείψει είναι να βρεθώ με ανθρώπους που έχουν την ελάχιστη αξιοπρέπεια… με κόσμο αντιστεκόμενο ή εξεγερμένο… Αυτό το γεγονός με έχει απομονώσει περισσότερο (και σίγουρα με έχει πληγώσει περισσότερο) απ’ ό,τι έχει κάνει ο ίδιος ο θεσμός της φυλακής…

Επτά χρόνια σε αυτήν τη χώρα, δεν έχω καταφέρει (ή/και θελήσει) να δημιουργήσω κάποιο είδος σταθερής σχέσης ή επικοινωνίας με ανθρώπους της «ριζοσπαστικής αριστεράς»… δε θέλησα να κάνω «έκπτωση» στο λόγο μου, για να γίνω «αποδεκτός» από τη «ριζοσπαστική κοινότητα»…

Πολύ συχνά, διαβάζοντας «αριστερίστικα» ενημερωτικά δελτία, φανζίν και περιοδικά (συμπεριλαμβανομένων αναρχικών εντύπων) τα οποία «ενημερώνουν» για εμάς («τους 4 του Άαχεν»), σχηματίζω την εντύπωση ότι η μόνη μου «αξία» ως αναρχικού είναι το παρελθόν των «αγώνων στη φυλακή», όπου παραγνωρίζεται (συνειδητά ή ασυνείδητα) η εντατική επαναστατική «δουλειά» και «αφοσίωσή» μου όσο ήμουν «ελεύθερος»… έτσι, τα πολιτικά μου κείμενα και γραπτά έχουν αντιμετωπιστεί με λογοκρισία ή αδιαφορία.

Γράφω όμως για όλα αυτά στο νέο μου βιβλίο, το οποίο με ζορίζει πολύ περισσότερο απ’ όσο νόμιζα… ιδιαίτερα το πολιτικό κομμάτι.

Πριν ξεκινήσω να γράφω για το πρόσφατο παρελθόν μου/μας, όπως και τις συνέπειές του (για τον καθέναν μας), θα ήταν ουσιώδες για μένα να μου στέλνουν «σήματα» οι ελεύθεροι σύντροφοί μου… ίσως μετά τα «σήματα» να ξανανοίξει η επικοινωνία… κι ίσως ο ένας μετά τον άλλο να έχουμε την ευκαιρία να γράψουμε μια νέα σελίδα στην Ιστορία του ιβηρικού αναρχισμού… έναν ακόμη ποταμό που θα χύνεται στην ανοιχτή αναρχική Θάλασσα… τώρα που η γη είναι γόνιμη και ο κόσμος καταρρέει σε κομμάτια…

Κάναμε ό,τι μπορούσαμε… και θα συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε… και ελπίζουμε ότι κάθε νέα γενιά της ΣΠΦ/Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας θα είναι απείρως καλύτερη, πιο δυναμική και αποτελεσματική απ’ όσο υπήρξαμε εμείς… Ανεξάρτητα από τα συνολικά 27 χρόνια που έχω περάσει φυλακισμένος ανάμεσα στα κράτη της Ισπανίας και της Γερμανίας, όπως και το «αβέβαιο» της μέρας απελευθέρωσής μου, είναι ξεκάθαρο πως δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο θα έπρεπε να απολογηθώ, και μετανιώνω μόνο που δεν ήμουν πιο «σοφός» και/ή «αποτελεσματικός» την ώρα της παρέμβασης στο ρου της Ιστορίας…

Με αυτές τις κουβέντες που σπάνε την απομόνωση, περνούν τα σύνορα και φτάνουν στις καρδιές όλων των ανθρώπων μας στον Κόσμο και στην Ελλάδα, αγκαλιάζω τ’ αδέρφια μου της ΣΠΦ/ΑΑΟ.

Ζήτω η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI/FRI)!

Ζήτω η Επαναστατική Οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/
Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία (OR-CCF/FAI)!

Ζήτω η αναρχία!

Γκαμπριέλ

Gabriel Pombo da Silva
C/O JVA Aachen
Krefelderstrasse 251
52070 Aachen
Deutschland / Γερμανία
πηγή: cruz negra anarquista / στ’ αγγλικά: this is our job
στα ολλανδικά: nl.contrainfo