Σάββατο, 11 Φλεβάρη 2012
Συγκέντρωση στις 14.00 στην πλατεία του Μετρό Σάντα Σεσίλια
Το ρατσιστικό κράτος μάς καταπιέζει όλους και όλες!
«Πόσους πολέμους πρέπει να κερδίσω για λίγη ειρήνη;»
Έχουν περάσει 124 χρόνια από την κατάργηση της δουλείας και ο μαύρος πληθυσμός συνεχίζει να αποτελεί τον προτιμώμενο στόχο της βίας του κράτους και των βραζιλιάνικων ελίτ. Είτε μέσω των οργάνων του κράτους, όπως η στρατιωτική αστυνομία, ή μέσα από την καθημερινότητα των κοινωνικών σχέσεων, ο ρατσισμός συνεχίζει να είναι κινητήρια δύναμη της καταπίεσης και της βαρβαρότητας στην Βραζιλία.
Στο μικρό χρονικό διάστημα των 45 ημερών, εν μέσω της «αλλαγής του χρόνου», γίναμε μάρτυρες καταστάσεων που δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι ο ρατσισμός είναι εδώ και ωθεί σε πράξεις βίας και προσβολής της αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του λαού.
Σε κάθε γωνία υπάρχει ρατσισμός.
Στις αρχές Δεκέμβρη 2011 όλοι μας μάθαμε για την περίπτωση της Εστέρ Ελίζα ντα Σίλβα Σεζάριου [Ester Elisa da Silva Cesário], της 19χρονης μαύρης που δούλευε ως ασκούμενη στο Διεθνές Κολέγιο Anhembi Morumbi, ώσπου η αφεντικίνα της απαίτησε από την Εστέρ να ισιώσει τα μαλλιά της αν ήθελε να κρατήσει τη δουλεία της. Λίγες μέρες αργότερα ένας Αιθίοπας πιτσιρικάς, 6 χρονών, πετάχτηκε έξω από το ρεστοράν Nonno Paolo, γιατί τον πέρασαν για «χαμίνι του δρόμου».
Ήδη, στις αρχές του έτους, μάθαμε για την λυπηρή ιστορία του νεαρού μαύρου Μισέλ Σιλβέιρα [Michel Silveira], ο οποίος συνελήφθη παράτυπα και παρέμεινε στην φυλακή για 2 μήνες, κατηγορούμενος άδικα για μια ληστεία, παρά τις καταθέσεις διαφόρων μαρτύρων που αποδείκνυαν ότι την ώρα της ληστείας ο Μισέλ βρισκόταν στον χώρο δουλειάς του.
Την ίδια περίοδο, οι εικόνες της επίθεσης ενός ρατσιστή μπάτσου της στρατιωτικής αστυνομίας εναντίον ενός άλλου νεαρού μαύρου, του Νικολάς Μπαρρέτος [Nicolas Barretos], τράβηξαν την προσοχή των κοινωνικών δικτύων εκθέτοντας κάτι που είναι ήδη γνωστό: η διεύθυνση του πανεπιστήμιου του Σάο Πάολο επιδιώκει να παραμείνει ένας χώρος της ελίτ (ή των λευκών). Γι’ αυτό απειλούν να κλείσουν την κύρια οργάνωση που αγωνίζεται κατά του ρατσισμού εντός των πανεπιστημιακών κύκλων, τον Πυρήνα της Μαύρης Συνείδησης.
Κρακολάντια, Μοΐνιου, Πινιεϊρίνιου: ο ρατσισμός πέρασε και από δω.
Μέσα σ’ όλα αυτά, στο κέντρο της πόλης η Φαβέλα ντου Μοΐνιου «πήρε φωτιά» και τουλάχιστον 500 οικογένειες αφέθηκαν στην μοίρα τους. Λίγο πιο μακριά, στην «Κρακολάντια», η δημαρχία και η κρατική κυβέρνηση, αντί να αντιμετωπίσουν την τοξικοεξάρτηση ως ένα κοινωνικό πρόβλημα και πρόβλημα υγείας, επένδυσαν στην καταστολή και στις συνεχιζόμενες επιθέσεις, προκαλώντας μονάχα, όπως λέει και το ίδιο το κωδικό όνομα της επιχείρησής τους, «πόνο και σπαραγμό».
Τον ίδιο πόνο και σπαραγμό που αντιμετώπισαν στο Πινιεϊρίνιου, στο Σάου Ζοζέ ντους Κάμπους, όπου μετά από 8 χρόνια αγώνα, 6.000 άνθρωποι είδαν τα όνειρά τους και τα σπίτια τους να καταστρέφονται από τον κυβερνήτη Αλκμίν [Alckmin] και τον δήμαρχο της πόλης, μόνο και μόνο για να ωφεληθεί ένας δηλωμένος διεφθαρμένος, ο ιδιοκτήτης Νάγι Ναχάς [Naji Nahas].
Και δεν υπάρχουν αμφιβολίες ότι ο ρατσισμός χαρακτήρισε επίσης αυτές τις ιστορίες, όπως πάντα, πλάι στην οικονομική εκμετάλλευση και την κοινωνική περιθωριοποίηση. Τελικά, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το «χρώμα» της πλειονότητας των αντρών και των γυναικών που ζούσαν σε αυτές τις κοινότητες. Ήταν μαύροι και μαύρες.
Κράτος ρατσισμού και καταπίεσης.
Δυστυχώς, η Βραζιλία είναι μια χώρα όπου το ίσιο μαλλί αποτελεί αισθητικό και εργασιακό κριτήριο, η φτώχεια αποτελεί έγκλημα και τα προβλήματα που θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν από γιατρούς καταλήγουν να είναι «αστυνομική υπόθεση». Αυτή είναι μια χώρα όπου το να είσαι μαύρος και φτωχός είναι άξιο «τιμωρίας», φυλάκισης και θανάτου. Εν τω μεταξύ, τίποτα δεν συμβαίνει με την ρατσιστική διάκριση στο κολέγιο, ούτε με τον εξευτελισμό στο ρεστοράν, ούτε με την δίχως στοιχεία σύλληψη, ούτε με την επίθεση του μπάτσου εναντίον του φοιτητή. Πολύ δε περισσότερο, με όποιον πυρπόλησε τη γειτονιά του Μοΐνιου, με όποιον αποφάσισε να «απολυμάνει» αντιμετωπίζοντας τους ανθρώπους σαν ποντίκια, ή με όποιον ήταν κελευστής της στρατιάς που εισέβαλε στο Πινιεϊρίνιου.
Δεν συμβαίνει τίποτα, γιατί η ατιμωρησία, η «δικαιοσύνη» και οι κρατικές αρχές είναι στο πλευρό αυτών των «κυρίων», ώστε να διασφαλίζουν τα προνόμιά τους. Αυτός είναι ο βραζιλιάνικος ρατσισμός: άμεση ή έμμεση δολοφονία, κακοποίηση, έλλειψη κοινωφελών πολιτικών, εγκατάλειψη, κανονικοποίηση της αθλιότητας, ποινικοποίηση της φτώχειας.
Σε κάθε περίπτωση, από την μία μπάντα –της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης– βρίσκονται το κράτος, οι κυβερνήσεις, η αστυνομία, το δικαστικό σώμα, τα συμφέροντα των πλουσίων και η συντήρηση των κανόνων και των μέτρων εναντίον του λαού. Από την άλλη μπάντα βρίσκονται οι φτωχοί, η εργατική τάξη, οι ασκούμενοι εργαζόμενοι, οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας, οι φοιτητές, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι άστεγοι, οι γυναίκες που έχουν πέσει θύματα αντρίλας ή οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες, οι αμφισεξουαλικοί και οι τραβεστί (LGBT), που υποφέρουν από την ομοφοβία.
Ένα πλήθος εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων, που σε μια χώρα σαν αυτήν είναι στην πλειονότητά τους, αναντίρρητα, μαύροι.
Αρκετά!
Παρ’ ότι πολλοί πιστεύουν την μούφα πως ζούμε σε μια φυλετική δημοκρατία, εδώ και 512 χρόνια ο ρατσισμός παίζει καθοριστικό ρόλο στην κυριαρχία και στην πρακτική της καταπίεσης στην Βραζιλία. Είναι καιρός να το αναγνωρίσουμε και να βγούμε στον αγώνα.
Έφτασε η ώρα να οργανωθούμε, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τα υπόλοιπα κοινωνικά κομμάτια των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων, να καταγγείλουμε όλες και καθεμία ξεχωριστά τις συμπεριφορές διάκρισης και, πάνω απ’ όλα, να αγωνιστούμε κατά του ρατσισμού.
Μέσα από δεκαετίες αγώνα καταφέραμε να περάσουμε νόμους, να δημιουργήσουμε θεσμικά όργανα και να παραγάγουμε έρευνες και μελέτες που απονομιμοποιούν τον ρατσισμό και τιμωρούν τις πρακτικές του. Αλλά αυτό συνολικά δεν στάθηκε ακόμα αρκετό για να κατακτήσουν οι μαύρες και οι μαύροι τα δικαιώματα και την λευτεριά που τους αξίζουν!
Οι πρόσφατες επιθέσεις αποτελούν αποδείξεις ότι ο ρατσισμός παραμένει ζωντανός και ενεργός. Γι’ αυτό, απαιτούμε να αποδοθούν ευθύνες και να τιμωρηθεί το βραζιλιάνικο κράτος (σε κάθε επίπεδο, δημοτικό, πολιτειακό και ομοσπονδιακό), καθώς και όλοι όσοι είναι συνυπεύθυνοι και συνεργοί σε αυτές τις πρακτικές.
«Ο ρατσισμός είναι εδώ! Αρκετά!»
Ενάντια στην γενοκτονία της μαύρης νεολαίας!
Ενάντια στην ομοφοβία!
Ενάντια στο αντριλίκι!
Ενάντια στις μαζικές φυλακίσεις!
Ενάντια στην αστυνομική βία!
Ενάντια στις εξώσεις στο Πινιεϊρίνιου και αλλού!
Το κάλεσμα της Επιτροπής Ενάντια στην Γενοκτονία της Μαύρης Νεολαίας συνυπογράφουν 25 διαφορετικές οργανώσεις και συλλογικότητες.
εδώ ημερολόγιο δράσεων και το κάλεσμα στα πορτογαλικά