Στο βίντεο, που μπορείτε να δείτε κλικάροντας πάνω στη φωτογραφία, οι σύντροφοι Ητ/Ρέυχαρτ Ρουμπαγιάν και Μπίλλυ Αουγκουστάν τραγουδούν το «My Way» για να μοιραστούν μαζί μας το κουράγιο και το γέλιο τους μπροστά στη συνθήκη του εγκλεισμού. Και οι δύο εκτίουν αυτήν τη στιγμή ποινή 1 έτους και 8 μηνών για εμπρηστική επίθεση σ’ ένα ΑΤΜ τράπεζας, έχοντας αναλάβει την ευθύνη της πράξης ως περήφανα μέλητου Πυρήνα Ζήτω ο Λουσιάνο Τορτούγα – FAI/IRF. Να σημειωθεί πως ο Μπίλλυ φαίνεται καλύτερα στην υγεία του.
Ακολουθεί επιστολή του Ητ.
Προς τ’ αγαπητά συντρόφια, περήφανα «μέλη» της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας/Διεθνούς Επαναστατικού Μετώπου στον κόσμο, τους φυλακισμένους φίλους μας της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, όλες τις ομάδες και τ’ άτομα που αφιερώνουν τη ζωή τους στο να δοθεί ένα τέλος στη μεγαμηχανή του ελέγχου και της κυριαρχίας, κι όλους τους αναρχοαιρετικούς.
Έχει περάσει κάμποσος καιρός απ’ την τελευταία φορά που έγραψα ανοιχτή επιστολή. Δεν ξέρω, μερικές φορές όλες οι συνθήκες εδώ μέσα παραήταν φορτικές, ακόμα και για να προσπαθήσω να γράψω κάτι· ένα κράμα από προσωπικά συναισθήματα για τους αγαπημένους μου, τη διαδικασία της δίκης και μυριάδες ιδέες, που συχνά έρχονταν σαν βροχή από πεφταστέρια. Κι είμαι σίγουρος ότι σε όλους μας λείπουν τ’ αστέρια, η πλημμυρίδα συναισθημάτων τού δίχως τέλος σύμπαντος, της δυνατότητας και της μηδενιστικής του ουσίας. Πρέπει να πω ότι είμαι και τυχερός που μ’ έκλεισαν σ’ ένα κλουβί αυτής της «μη» υψίστης ασφαλείας φυλακής. Μα δεν έχω τώρα σκοπό να πω «βαρετές» ιστορίες για τις συνθήκες φυλάκισής μου, γιατί το ξέρω καλά ότι είναι μονάχα φυσική η φυλακή, μια μικρογραφία της σύγχρονης κοινωνίας μας. Ωστόσο, δεν μπορεί να πει κανείς πως δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο εδώ και στο έξω. Μια φυσική φυλακή παραμένει το χειρότερο μέρος όπου θα μπορούσε να ’ναι ένα ελεύθερο άτομο. Κανένας και καμιά –ό,τι έγκλημα κι αν έχει διαπράξει– δε θα ’πρεπε να κρατείται στη φυλακή.
Οράματα Φωτιάς εξακολουθούν να στοιχειώνουν τα όνειρά μου, όλες οι δράσεις αλληλεγγύης από συντρόφια στο εξωτερικό μού προξενούν αισθήματα ανάμεικτα χαράς και θλίψης. Ακόμα περιμένω όλους αυτούς τους (ινδονησιακούς) άτυπους πυρήνες και τ’ άτομα να ξεκινήσουν στ’ αλήθεια απ’ την αρχή μια έφοδο στις πύλες των ουρανών. «Η συνθήκη εγκλεισμού μας» δεν είναι λόγος για να φρενάρει μια εξέγερση. Γιατί, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι μηχανές δεν κοιμούνται ποτέ, κι όλα τ’ αστέρια μες στη νύχτα, η μεγαλειώδης μαγική τους ύπαρξη, είναι επαρκής λόγος για να κλέψουμε τη Φωτιά του Προμηθέα – να επιφέρουμε μια συνεχιζόμενη και ομοιοκατάληκτη φωτιά ανά την υδρόγειο, μπουρλότα να τραντάξουνε κάθε έδρα τραπεζιτών, πολιτικών, αστυνομικά τμήματα, βιομηχάνους, κείνους τους πυρηνικούς αγίους, και ούτω καθεξής. Ας πετάξουμε όλες τις μεταμοντερνιστικές και πολιτισμικές σπουδές στον κάλαθο των αχρήστων, μιας και το μόνο που συνεισφέρουν είναι μπουρζουάδικο σκεπτικισμό, οι ανώφελες αυτές θεωρητικές διαμάχες και το αδιέξοδο της μαρξιστικής ανάλυσης. Δε λέω πως θα πρέπει να εγκαταλειφθεί ο αρνητιστικός μας δάσκαλος· δε λέω –καλή ώρα σαν τον Μπακούνιν– «αρκετά με τη θεωρία». Όχι! Οι άτυπες-εξεγερτικές ομάδες θα πρέπει να συνεχίσουν να αναπτύσσουν τη θεωρία τους μέσω της πράξης επίθεσης, να βρουν τα όρια των άτυπων ομάδων επίθεσης, να αναπτύξουν μία αντίληψη γεφύρωσης της κοινωνικής αναταραχής με τις δικές μας ατομικιστικές τάσεις εξέγερσης. Προσωπικά μιλώντας, προσπαθούσα πάντοτε να βρω ένα κόκκινο νήμα (αδιόρατο σημείο επαφής) ανάμεσα στην κοινωνική και στην ατομική εξέγερση. Διότι έχω μια βαθιά σύνδεση με τους κοινωνικούς αγώνες, ποτέ όμως δε θυσιάζω το ατομικό μου Εγώ της εξέγερσης απλώς και μόνο για να «ικανοποιήσω» την υποτιθέμενη «κοινωνική αναρχική» πεποίθηση της μακροπρόθεσμης στρατηγικής – παρόλο που είμαι ακόμη πεπεισμένος πως μπορούν να γεφυρωθούν οι δύο πόλοι, ότι ένα εξεγερτικό αναρχικό άτομο πρέπει να έχει επίσης καλή σχέση με κείνους τους αυτόνομους ανθρώπους που, από τα κάτω, λαχταρούν εξίσου την έφοδο στους ουρανούς. Ας τελειώνουμε μια και καλή με την αδιέξοδη ρητορεία του κλασικού αναρχισμού κι όλους εκείνους τους αριστερούς πολιτικούς, κι ας αναδημιουργήσουμε τη δυναμική της διεθνιστικής αναρχικής μάστιγας της εξέγερσης, ας αναστοχαστούμε κι ας αναπτύξουμε τη στρατηγική της επίθεσης και μια αναδημιούργηση αυτόνομων-απελευθερωμένων χώρων.
Συντρόφια, αν κι όλα αυτά μπορεί να ακούγονται πολύ συνθηματολογικά, πιστεύω πως είναι σημαντικό ν’ αναστοχαζόμαστε και ν’ αναδημιουργούμε, ώστε το μπουρλότο της αναρχικής εξέγερσης να μπορέσει να γίνει το θανατηφόρο όπλο ενάντια σε κάθε κυριαρχία που εξακολουθεί να καταστρέφει κάθε πτυχή της ζωής, τα ζωντανά πλάσματα, τη μάνα φύση και όλα τα μεγαλειώδη θαύματα του απεριόριστου σύμπαντός μας.
Γνέφω με χαμόγελα σε κείνους τους αδάμαστους αντάρτες του Πυρήνα Όλγα (FAI/IRF), με τη γενναία ενέργειά τους ενάντια στον βλακέντιο των πυρηνικών αγίων. Αγκαλιές στους εξεγερτικούς αναρχικούς που ανήκουν στη FAI/IRF σε Χιλή, Βολιβία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και αλλού. Πόσο θα ’θελα να σας αγκαλιάσω μια μέρα όλους κι όλες σας.
Στην Όλγα: η απομόνωση που σου επιβάλλουν είναι άλλος ένας λόγος για κάθε ωρολογιακή φωτιά ανά την υφήλιο. Πολλή αγάπη σε σένα, κομπανιέρα. Στους Γιώργο Πολύδωρο, Γεράσιμο Τσάκαλο, Παναγιώτη Αργυρού, Χρήστο Τσάκαλο, Δαμιανό Μπολάνο, Μιχάλη Νικολόπουλο, Γιώργο Νικολόπουλο, Χάρη Χατζημιχελάκη, Θεόφιλο Μαυρόπουλο: αν τύχει και δείτε όλοι σας τ’ αστέρια ή τον ήλιο, θυμηθείτε πως τ’ ατενίζω μαζί σας κι εγώ· και στο φίλο μου Λουσιάνο Τορτούγα: η μάστιγα της μαύρης εξέγερσης μήτε θα πάψει μήτε θα υποχωρήσει ποτέ, όσο η αχαλίνωτη αγάπη και τ’ άγριά μας πάθη θα γεννάνε τη σιωπή πριν τη θύελλα που θα ’ρθει.
Ζήτω η Αναρχία και η Διεθνής Συνέργεια των Αναρχικών της Πράξης
Εξεγερτικός εγωιστής,
Σύντροφος Η (Ινδονησιακή FAI)
Πυρήνας Ζήτω ο Λουσιάνο Τορτούγα