Την περασμένη εβδομάδα στο Σαν Χοσέ, πρωτεύουσα της Κόστα Ρίκα, πραγματοποιήθηκε μια φοιτητική διαδήλωση στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων ενάντια στο βέτο που έθεσε πρόσφατα η πρόεδρος της χώρας Λάουρα Τσιντσίγια Μιράντα ενάντια σε τροπολογία του νόμου περί πνευματικών δικαιωμάτων σύμφωνα με την οποία θα επιτρεπόταν η ελεύθερη χρήση υλικού πνευματικής ιδιοκτησίας για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Έτσι, η πρόεδρος μπλόκαρε την απόφαση του κογκρέσου για την άρση των διατάξεων του ίδιου νόμου που ορίζουν ότι η αντιγραφή πνευματικής ιδιοκτησίας είναι «ποινικά κολάσιμη σε κάθε περίπτωση». Εντούτοις, όλοι όσοι εναντιώνονται στον εν λόγω νόμο, γνωστό και ως «ley de fotocopiado/νόμο της φωτοτυπίας», δεν έχουν τα ίδια κίνητρα. Εκτός από τους φοιτητές που διεκδικούν ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφορία και στη γνώση, χωρίς να πρέπει να τα σκάνε σε εγχώριους και ξένους εκδοτικούς οίκους, ενεργή παρουσία στις κινητοποιήσεις έχουν επίσης ιδιοκτήτες φωτοτυπάδικων, οι οποίοι καίγονται μονάχα για τα συμφέροντα των επιχειρήσεών τους, που βλέπουν να θίγονται από την κείμενη νομοθεσία.
Ακολουθεί ενημέρωση συντρόφων που ζούνε τα γεγονότα από κοντά, η οποία μας προωθήθηκε από τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό Μεξικού:
Την Τρίτη, 9 Οκτώβρη 2012, κατά τη διάρκεια της φοιτητικής διαδήλωσης στο κέντρο του Σαν Χοσέ, έλαβαν χώρα κάποια ιδιόμορφα περιστατικά. Μια ομάδα φοιτητών, κουρασμένοι από το παράλογο, άχρηστο και κουραστικό χαρακτήρα των οριοθετημένων διαδηλώσεων, αποφάσισαν να διαρρήξουν την κανονικότητα και να δώσουν χώρο στη δημιουργικότητα, σκαρφαλώνοντας στους τοίχους των εγκαταστάσεων της Νομοθετικής Συνέλευσης (τ’ αντίστοιχο κοινοβούλιο ή κογκρέσο). Το γεγονός ήταν αρκετό για να τους την πέσουν οι διοργανωτές της εκδήλωσης –οι οποίοι πρέπει να σημειωθεί ότι δεν είναι τίποτ’ άλλο από επιχειρηματίες, γεγονός τελείως παράλογο για μας– κάνοντας ό,τι είναι στάνταρ για τη φασιστική δεξιά, δηλαδή κάλεσαν όλους τους διαδηλωτές να εγκαταλείψουν τα συντρόφια που είχαν καταλάβει το ταρατσάκι της εισόδου στους χώρους της Νομοθετικής Συνέλευσης.
Όλως παραδόξως, πολλοί διαδηλωτές παρέμειναν, υποστηρίζοντας τη δράση των συντρόφων. Λίγο μετά έκανε την εμφάνισή της μια διμοιρία 20 μπάτσων, με τις ασπίδες και τα γκλοπ τους να χορεύουν πάνω στα κορμιά μας. Σε απάντηση στο ντου των μπάτσων, ένα τούβλο έβγαλε φτερά, και μετά χιλιάδες τούβλα έβγαλαν φτερά, και πήραμε πρέφα ότι είμαστε ικανοί να πετάξουμε τους μπάτσους έξω από τις πορείες, κάνοντας αυτό που πολλοί επιθυμούν εδώ και καιρό.
Με όλο αυτόν το σαματά, ο καθεστωτικός Τύπος έκανε πάρτι, επιχειρώντας να ποινικοποιήσει το κίνημα – αλλά τι άλλο να περιμένει κανείς από δαύτους… Όσο διαδραματίζονταν όλα αυτά, ο σύντροφος Τζην Κάρλο Εσπινόσα (Jean Carlo Espinoza) παγιδεύτηκε, ξυλοκοπήθηκε και φυλακίστηκε απ’ τα σκυλιά της εξουσίας. Από μέρους μας απαιτήσαμε την άμεση εκδίκαση της δίωξης (habeas corpus) και προσβάλαμε ως αντισυνταγματική τη σύλληψη του συντρόφου μας. Για καλή μας τύχη, βρισκόταν μαζί μας ένας δικηγόρος που ανέλαβε την υπόθεση, κι έτσι ο σύντροφος αφέθηκε «ελεύθερος» –μετά από τέσσερις αργές μέρες βασανιστηρίων και τραμπουκισμών στο υπόγειο των δικαστηρίων της αδικίας– με τον περιοριστικό όρο της καθημερινής παρουσίας στα δικαστήρια.
Η καταστολή όμως δε σταμάτησε εκεί, και ξεκίνησαν άλλου τύπου διώξεις και επιθέσεις. Πολλά συντρόφια απειλήθηκαν με νομικές διώξεις επειδή υποστήριξαν τη δράση όσων ανέβηκαν στο ταρατσάκι, ενώ ένα άλλο πολύ σοβαρό κι ανησυχητικό γεγονός έλαβε χώρα την Παρασκευή, 12 Οκτώβρη. Τη στιγμή που ένας απ’ τους συντρόφους έβγαινε από ένα μπαρ κοντά στο Πανεπιστήμιο της Κόστα Ρίκα, στην περιοχή του Σαν Πέδρο, ένα μαύρο φορτηγάκι τού μπλόκαρε το δρόμο, και τρεις άγνωστοι βγήκαν από μέσα και τον ξυλοκόπησαν άγρια χωρίς κανένα προηγούμενο, προτού επιβιβαστούν πάλι στο μαύρο όχημα και εξαφανιστούν. Επιπλέον, άλλα συντρόφια δέχονται περίεργα τηλεφωνήματα στα σπίτια τους, κάτι το οποίο μας κάνει να φοβόμαστε πως σε λίγο θα ξεσπάσει το κυνήγι μαγισσών, γι’ αυτό πρέπει να ’μαστε προετοιμασμένοι για το τι θ’ ακολουθήσει.
Οι αστυνομικοί τραμπουκισμοί και οι διώξεις δεν πρόκειται να μας σταματήσουν, κι αποφασίζουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, με ή χωρίς καταστολή – χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν ανησυχούμε για τη φυσική και ψυχική μας ακεραιότητα. Η μικρή εμπειρία που έχουμε στο ζήτημα μας καθιστά πιο ευάλωτους και αποτελεί το λόγο αυτής της επιστολής.
Αλληλέγγυους χαιρετισμούς από την Κόστα Ρίκα
Όσο υπάρχει έστω και ένας φυλακισμένος, κανείς δεν είναι λεύτερος!
Λευτεριά σε όσους κι όσες είναι στα κελιά!
Μπορεί να χτυπάνε και να φυλακίζουν τα σώματά μας, αλλά ποτέ δε θα μπορέσουν να σβήσουν το πάθος μας για λευτεριά! (A)