Κατά τη διάρκεια της νύχτας, άλλο ένα χτύπημα δόθηκε απέναντι στο μαινόμενο κοινωνικό πόλεμο εις βάρος των φτωχών στην πόλη του Τορόντο. Σπάσαμε τις βιτρίνες του εκθεσιακού κέντρου ενός ακόμη νεόδμητου συγκροτήματος με λοφτ υπερπολυτελείας στην καρδιά της πόλης και πετάξαμε μπογιές στην πρόσοψη και στη σήμανση του καταστήματος, καθώς και στο εκθετήριο σχεδίου κουζίνας, ως άλλη μία μικρή χειρονομία της οργής μας. Και πάλι εξαφανιστήκαμε δίχως ίχνη μέσα στη νύχτα, αφήνοντας πίσω μας μονάχα θραύσματα και μερικούς παθητικούς θεατές που σάστισαν στο πέρασμά μας. Ας ελπίσουμε αυτοί οι αυτόπτες να φύγανε έχοντας την αίσθηση ότι υπάρχει μια εντεινόμενη αντίσταση κι οργή έναντι της συνεχιζόμενης εμπορευματοποίησης που σαρώνει κάθε διαθέσιμο κομμάτι γης. Μια γη η οποία, πιστεύουμε, ανήκει σε όλους, ανεξάρτητα απ’ τους κοινωνικώς επιβαλλόμενους φραγμούς της ράτσας, του φύλου, της δεξιότητας, που λογίζεται ως οικονομική αξία, ή οποιασδήποτε άλλης κατασκευής χρησιμοποιείται για να διαιρέσει και να καταπιέσει εντός της πατριαρχικής κοινωνίας τού σήμερα.
Αυτή η πράξη έγινε σε αλληλεγγύη προς ένα άστεγο άτομο που πάγωσε μέχρι θανάτου στους δρόμους του Τορόντο τούτη τη βδομάδα, και θεωρήθηκε μάλιστα πολύ ασήμαντο πρόσωπο ώστε ν’ αναφερθεί τ’ όνομά του από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή απ’ την αστυνομία. Αυτό συνέβη ενόσω μια στέγη σαν αυτήν που μπορεί να σώσει ζωές έμενε αδειανή, αντιφεγγίζοντας τις προδιαγραφές ζωής και το εξατομικευμένο, στυλιζαρισμένο κι απολυμασμένο περιβάλλον διαβίωσης στο οποίο όλοι μας υποτίθεται πως πρέπει να προσβλέπουμε και να εργαζόμαστε σκληρά για να κερδίσουμε εκεί μια θέση δικιά μας. Επιπλέον, κάθε τέτοιο οικοδόμημα στέκει σαν εμπαικτική κλοτσιά στο πρόσωπο οποιουδήποτε αστέγου περνάει από μπροστά του μες στο ψοφόκρυο τούτου του χειμώνα. Αυτός ο άνθρωπος έπεσε σιωπηλά στον πόλεμο που ’χει κηρυχτεί ενάντια σε όλες κι όλους μας, τον πόλεμο του καπιταλισμού, του κέρδους και της απληστίας.
Η πράξη αυτή ήταν επίσης σε αλληλεγγύη προς τους αναρχικούς κι αντεξουσιαστές συντρόφους μας που υπερασπίζονται αναδιεκδικημένους χώρους σ’ όλο τον κόσμο, αντιμέτωποι με εχθρότητα, καταπίεση κι ακόμη με την αρπαγή της λευτεριάς τους, είτε με κλουβιά είτε με σφαίρες, απ’ οποιοδήποτε τυραννικό και φασιστικό κράτος λογίζεται πως έχει το κουμάντο μιας γεωγραφικής περιοχής.
Για την αναδιεκδίκηση του χώρου παντού και μέχρι να ’μαστε όλοι λεύτεροι…
Ο Πυρήνας Αλληλεγγύης του Τορόντο.
ΥΓ. Απαντώντας στην κριτική που εκφράστηκε αναφορικά με την τελευταία μας ανάληψη ευθύνης, ως προς τη χρήση της λέξης «μιλιταριστική»: σκοπός μας ήταν να υποδηλώσουμε μια πιο οργανωμένη κι εμφανώς βίαιη απάντηση, ανάλογη (με όσες δυνάμεις μπορούμε να επιστρατεύσουμε) της βίας και της καταστολής που βιώνουμε καθημερινά ως αναρχικοί, αλλά επίσης (κι ίσως αυτό είναι το πιο σημαντικό) ως ατομικότητες που ζουν κάτω από αυτήν τη δομή του κράτους και μιας συνένοχης κοινωνίας. Αυτό το σημείο ήτανε αβλεψία από πλευράς μας, μα δεν είχαμε καμιά πρόθεση να εξυμνήσουμε μεθόδους των κρατιστών, μιας κι είναι σε αντίθεση με ό,τι σκοπεύουμε να πραγματώσουμε.