Το ελληνικό κράτος έβαλε μπροστά μια οργανωμένη επίθεση εναντίον των κατειλημμένων χώρων η οποία εξακολουθεί μέχρι σήμερα, μες στον Γενάρη του 2013. Δεδομένης της απόστασης η συλλογικότητα του κοινωνικού χώρου CasaViva, μη μπορώντας να κάνει περισσότερα, εκφράζει την αλληλεγγύη της. Όχι μονάχα με λόγια, αλλά παρουσιάζοντας επίσης το πρόσωπο της αλληλεγγύης σ’ ένα πανό κρεμασμένο στην είσοδο του χώρου, ως δημόσια δήλωση στην πόλη, κάνοντας ξεκάθαρο με ποια πλευρά είμαστε. Αποδεικνύοντας και επιβεβαιώνοντας μια καθημερινή πρακτική μεταμόρφωσης ενός άδειου και κλειστού χώρου σε μία προέκταση της πλατείας, όπου η συνεργασία, το μοίρασμα και η αυτοοργάνωση αντικαθιστούν τον ανταγωνισμό, το κέρδος και το κουμάντο. Γιατί η καλύτερη μορφή αλληλεγγύης είναι τούτη, ν’ αγωνίζεται κανείς εδώ όπως αγωνίζεται κι εκεί.
Ένας εγκαταλειμμένος χώρος είναι μια σπατάλη που μπορεί να γίνει ανεκτή μονάχα μέχρι να χρειαστεί κανείς αυτόν το χώρο. Από εκεί κι έπειτα το δικαίωμα της χρήσης του χώρου πρέπει να υπερβαίνει αυτό της ιδιοκτησίας. Σε μία περίοδο βίαιης φτωχοποίησης μεγάλου τμήματος του ελληνικού πληθυσμού, η επίθεση ενάντια σε όποιον μετασχηματίζει την εγκατάλειψη σε ζωή και κάνει εφικτή την επιβίωση, τη μόρφωση και την κουλτούρα για πολύ κόσμο, που δεν είχε πρόσβαση σε αυτές με άλλον τρόπο, είναι διπλά εγκληματική πράξη και δεν μπορεί να περάσει στα ψιλά.
Σε μια Πορτογαλία όπου η ζωή καταλήγει αβίωτη, ας λειτουργήσει αυτή η δράση ως υπενθύμιση της σημασίας που έχει η απελευθέρωση χώρων από τα νύχια του καπιταλισμού και η δημιουργία εναλλακτικών που θα ’ναι οι σπόροι και η βάση ενός κόσμου αλλιώτικου. Γιατί έτσι μπορεί να γίνουν ακόμα και επαναστάσεις, με τη βούληση από τα κάτω προς τα πάνω. Κι ίσως είναι ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο που η καταστολή, η οποία δεν είναι παρά η εκδήλωση του φόβου των κυριάρχων, στρέφεται ειδικά εναντίον τέτοιων εγχειρημάτων.