Στις πέντε το πρωί της 17ης Ιούνη 2010, στη γειτονιά Μπόρις Φούρμαν του Άλτο Μπαριλότσε, πέφτει δολοφονημένος με μια σφαίρα στο σβέρκο ο μόλις 15 ετών Ντιέγο Μποννεφόι [Diego Bonnefoi]. Αυτή η συνοικία, όπως και η γειτονιά «169 Βιβιέντας», μέρη όπου διαδραματίστηκαν τα γεγονότα, δεν είναι ολοκληρωτικά εξαθλιωμένες, αποτελούν ωστόσο τμήμα της άλλης πόλης, δίχως σοκολατάκια, δίχως λιμνούλες, δίχως καρτ ποστάλ. Με παγωνιά, συνωστισμό και ντρόγκες.
Το ίδιο πρωινό, κατά τις εννιά, μια διακοσαριά άτομα, πολλοί φίλοι, συγγενείς και γείτονες του Ντιέγο, εφορμούν εναντίον του 28ου αστυνομικού τμήματος. Εν μέσω της αναταραχής, οι μπάτσοι εξαπολύουν καταστολή καθιστώντας όλη την περιοχή πεδίο μάχης, ενώ επεμβαίνει και το σώμα της Ταξιαρχίας Επιχειρήσεων, Διασώσεων και Καταστολής Ταραχών (BORA).
Στις 17.45 η ώρα, οι κατασταλτικές δυνάμεις δολοφονούν τον 16χρονο Νικολάς Καρράσκο [Nicolás Carrasco], που δούλευε ως υδραυλικός και εργάτης στη γειτονιά, όπως και τον 29χρονο Σέρχιο Κάρδενας [Sergio Cárdenas], μάγειρα στο πολυτελές ξενοδοχείο Llao Llao του Μπάχο Μπαριλότσε, τη στιγμή που αυτός επιχειρούσε να προστατέψει ένα πιτσιρίκι οκτώ χρονών που είχε ξεμείνει καταμεσής της σύγκρουσης ανάμεσα στον κόσμο και στους μπάτσους. Ο Σέρχιο έκανε καθημερινά τέσσερις ώρες με το λεωφορείο για να πάει και να γυρίσει απ’ τη δουλειά του. Εκείνη τη μέρα τραυματίστηκαν περίπου 20 ακόμη άτομα. Αντιμέτωποι με αυτά τα νέα συμβάντα, οι κάτοικοι των συνοικιών Μπόρις Φούρμαν και 169 Βιβιέντας, αλλά και από άλλες γειτονιές κατεβαίνουν στο δημαρχείο του Μπαριλότσε, όπου εκτυλίσσονται νέες συγκρούσεις με την μπατσαρία, πυρπολούνται δημόσια κτήρια και σπάζονται βιτρίνες εμπορικών καταστημάτων. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους ανεπιθύμητους και στις τουριστικές καρτ ποστάλ έσπασε εκείνες τις μέρες, και γι’ άλλη μια φορά η κανονικότητα και το κατεστημένο ήρθαν τούμπα.
Σε αυτήν τη συνθήκη, στις 20 Ιούλη οι έμποροι και οι κάτοικοι του Μπάχο Μπαριλότσε οργανώνουν μια πορεία υπέρ της αστυνομίας και ενάντια στην απομάκρυνση του 28ου αστυνομικού τμήματος απ’ την περιοχή. Ψέλνουν τον εθνικό ύμνο και συγκεντρώνονται κάτω απ’ το μνημείο του στρατηλάτη κι αλλοτινού προέδρου Χούλιο Ρόκα, με το βλέμμα κατά τη λίμνη Ναουέλ Ουαπί.
Εκείνες τις μέρες η λοιπή αργεντίνικη κοινωνία την έβρισκε με τις καλές επιδόσεις της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Αργεντινής στη Νότια Αφρική, γιατί όπως λεγόταν και στο πρόγραμμα «6, 7, 8» της κρατικής τηλεόρασης: «Παίζουμε μπάλα όπως ζούμε».
Αυτό που βιώσαμε στο Μπαριλότσε δεν ήταν τίποτα παραπάνω απ’ τη συνήθη δραστηριότητα των μπάτσων. Δηλαδή, δεν έχουμε να κάνουμε με ακρότητες ή «αστυνομική αυθαιρεσία». Η μπατσαρία ενήργησε με πλήρη συνέπεια προς το λόγο για τον οποίο έχει φτιαχτεί, την προστασία της μπουρζουαζίας και της ιδιωτικής περιουσίας. Γι’ αυτό μας φαντάζουν αφελείς και επικίνδυνοι όσοι τάχα κάνουν κριτική με ρεφορμιστικές προτάσεις για εξυγίανση του θεσμού, εκπαίδευση στο ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκλογή των αστυνομικών διευθυντών και τα ρέστα. Υπενθυμίζουμε ότι, σύμφωνα με δηλώσεις του Αργεντίνο Ερμόσα, αρχηγού της τρίτης περιφερειακής διεύθυνσης της αστυνομίας του Μπαριλότσε, όσοι μπάτσοι ήταν υπό τις διαταγές του είχαν λάβει εκπαίδευση που «περιλάμβανε όλη την γκάμα ασφαλείας των πολιτών, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αστυνομικών τεχνικών».
Ένα μήνα μετά, ο αδερφός του Ντιέγο, ο Φάμπιο Μποννεφόι, και ένας φίλος του συνελήφθησαν αιφνιδιαστικά ενόσω περίμεναν για μια συνέντευξη εργασίας σ’ ένα κεντρικό ξενοδοχείο, οδηγήθηκαν στο αστυνομικό τμήμα και βασανίστηκαν φριχτά, συμπεριλαμβανομένης απόπειρας πνιγμού και απειλής εκτέλεσης με το πιστόλι στον κρόταφο. Τους διέτασσαν σε όλους τους τόνους να μην ξαναπατήσουν στο Μπάχο Μπαριλότσε.
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η αστυνομική βία έχει πάρει την ανιούσα: δολοφονία του συνδικαλιστή εκπαιδευτικού Κάρλος Φουεντεάλμπα [Carlos Fuentealba] τον Απρίλη του 2007, κατάπνιξη του αγώνα των απολυμένων της φάμπρικας Kraft-Terrabusi το 2009, άγρια καταστολή ενάντια στις ταραχές και στα πλιάτσικα τον Δεκέμβρη του 2012, ενάντια στα κινήματα των αγροτών, ενάντια στους αγωνιστές κατά της εξόρυξης, συν επιχειρήσεις εναντίον κοινοτήτων Κομ…, βασανισμοί προλετάριων στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα όσο γράφονται αυτές οι αράδες.
Οι δολοφονίες των Ντιέγο Μποννεφόι, Νικολάς Καρράσκο και Σέρχιο Κάρδενας έγιναν γνωστές λόγω των κινητοποιήσεων και των επιθέσεων κατά των δυνάμεων της τάξης και της κανονικότητας από τον προλεταριακό πληθυσμό που ’χει μπουχτίσει με τις τόσες κακοποιήσεις και διακρίσεις.
Οι τρεις νεολαίοι συγκαταλέγονται στο μακρύ κατάλογο των 3.800 ατόμων που δολοφόνησε η δημοκρατία απ’ την εγκαθίδρυσή της το 1983 μέχρι σήμερα – σύμφωνα με στατιστική μελέτη του Συντονιστικού ενάντια στην Αστυνομική και Θεσμική Καταστολή (CORREPI).