Πριν από κάμποσες νύχτες, βάλαμε φωτιά σ’ ένα όχημα της αστυνομίας στο Σαν Λούις Όμπισπο της Καλιφόρνια. Κι αυτό για να δράσουμε αλληλέγγυα στους κρατουμένους που βρίσκονται σε απεργία πείνας στο Πέλικαν Μπέυ και σ’ όλη την Καλιφόρνια. Οι ενέργειες αυτών των κρατουμένων έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης για μας, και νιώθουμε τον εαυτό μας κοντά τους· ακριβώς όπως κι αυτοί, δεν μπορούμε πλέον να αγνοούμε τη συνεχή προσπάθεια να κάνουνε κι εμάς και τους γύρω μας να αισθανόμαστε παντελώς ανίσχυροι στο να επηρεάζουμε τις συνθήκες της ζωής μας. Έχουμε μάθει να υπακούμε τους δασκάλους μας γιατί ξέρουν περισσότερα. Έχουμε μάθει να υπακούμε τ’ αφεντικά μας γιατί μπορεί να μας απολύσουνε και δε θα ’χουμε καθόλου λεφτά για να τα φέρουμε πέρα. Έχουμε μάθει να υπακούμε τους ιδιοκτήτες των σπιτιών μας γιατί είναι δική τους η περιουσία. Κι έχουμε μάθει να υπακούμε την αστυνομία και το νόμο γιατί μπορεί να μας χώσουνε στη φυλακή ή να μας δολοφονήσουνε. Κι όλα αυτά με το πρόσχημα ενός πράγματος που ονομάζεται δημοκρατία· ενός συστήματος στο οποίο υποτίθεται πως μπορούμε να ’μαστε «ελεύθεροι» να καθορίζουμε τα μονοπάτια της ίδιας μας της ζωής, χωρίς την παρεμβολή μιας υπερκείμενης αρχής.
Καλά, μας πείσατε.
Σαν τους φυλακισμένους, μας κρατάνε όλους μας υπό διαρκή παρακολούθηση. Σαν τους φυλακισμένους, πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας και να κρατάμε το στόμα μας βουλωμένο. Σαν τους φυλακισμένους, τα σπιτικά μας δεν ανήκουνε σε μας (αν είμαστε δηλαδή αρκετά τυχεροί για να ’χουμε ένα σπίτι). Ωστόσο, μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, η πραγματικότητα είναι πως οι αποδράσεις απ’ τη φυλακή ναι μεν είναι πολύ δύσκολες κι επικίνδυνες, μα δεν είναι ακατόρθωτες. Κάθε τύπος κρατουμένου σε οποιονδήποτε τύπο εδάφους μπορεί να επιλέξει να κατέβει σε απεργία, να αντεπιτεθεί και να εφορμήσει ενάντια στους δεσμοφύλακές του. Κάθε κάμερα παρακολούθησης μπορεί να γίνει θρύψαλα. Κάθε τείχος μπορεί να γκρεμιστεί. Κάθε φράχτης μπορεί να κοπεί, και κάθε έμμισθος τραμπούκος ν’ αφοπλιστεί. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους κρατουμένους του Πέλικαν Μπέυ που μας δώσανε απλόχερα τη φλόγα της έμπνευσης μέσα απ’ τα κάγκελα της φυλακής. Ας ευχηθούμε να φουντώσει και να εξαπλωθεί. Κι ο θάνατος της κοινωνίας-φυλακής να βρει τα δόντια μας πάνω στο λαιμό του.