«… Από το μπετό ξεφυτρώνουν πόθοι που επιμένουν κι αντιστέκονται για την πραγματική μεταμόρφωση της ζωής μας. Οι αλλαγές, οι ρήξεις με τον υπάρχοντα συμβατικό, κάθετο και αποτυχημένο τρόπο, μας κάνουν να αισθανόμαστε και να αποζητάμε τη διαφορά, πρώτα και κύρια στις ίδιες τις εμπειρίες αποδόμησης στην καθημερινότητά μας…»
Στις 24 Σεπτέμβρη 2013, στα ελεγχόμενα εδάφη της πόλης Ατιμπάια στην πολιτεία του Σάο Πάολο, μερικές αναρχοπάνκ ατομικότητες καταλάβαμε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Ανάμεσα σε συντρίμμια, μπάζα και σκουπίδια είχαν ξεφυτρώσει βασιλικοί, μανγκόδεντρα και μπανανιές απ’ το μαυρόχωμα. Ακόμη και χωρίς νερό και ηλεκτρικό για μια βδομάδα, καταφέραμε να βαστήξουμε χάρη στη βούληση όσων εμπλεκόμαστε στην κατάληψη, μολύνοντας τη γειτονιά με αλληλοβοήθεια κι αλληλεγγύη. Να μαστε λοιπόν, στη φτωχή πλευρά της πόλης, αυτήν που λιγοστοί θέλουνε να βλέπουν.
Όπως γίνεται συνήθως, μετά τη φασίνα σκάσανε μύτη κι άλλοι αρουραίοι, οι επονομαζόμενοι ιδιοκτήτες, που φροντίζουνε για τη συσσώρευση του πλούτου των αστών κι υπερασπίζονται την ιδιωτική περιουσία. Είναι αυτοί κι αυτές που επίσης χρωστάνε δημοτικά τέλη, επιδίδονται σε πολεοδομικές παρατυπίες, εγκαταλείπουν το κάθε ιδιόκτητο ακίνητο και το αφήνουν να ρημάξει, μιας και δεν το έχουνε ανάγκη, γιατί μόνιμο μέλημά τους είναι η μεσιτική σπέκουλα. Είναι όσοι κι όσες κόπτονται να κατεδαφίσουν ένα κτίσμα που δεν είναι τάχα κατοικήσιμο, ενώ στ’ αλήθεια ψάχνονται να το γκρεμίσουν για να πουλήσουν «καθαρό» το οικόπεδο. Για να τη σπάσουμε σε όλους αυτούς, καταλάβαμε το σπίτι και θα μείνουμε μέχρι να το γκρεμίσουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας.
Κάπως έτσι προέκυψε η κατάληψη στέγης και αντικουλτούρας Lama Negra («Μαύρη Λάσπη»), πλαισιωμένη από νομάδες και μη. Παρ’ ότι ξέρουμε πως όλα είναι αβέβαια, το ’χουμε βάλει αμέτι μουχαμέτι να βιώσουμε την κάθε ώρα μέσα στο χώρο. Γι’ αυτό, τα λοιπά εξεγερμένα πλάσματα ας γνωρίζουν ότι είμαστε ανοιχτόκαρδοι, γεμάτοι άγρια επιθυμία να ξαναζωντανέψουμε ό,τι υπάρχει πίσω από δαύτους τους μικρούς τοίχους που μας περιβάλουν. Καλοδεχούμενα ας είναι τα λεύτερα και άγρια σώματα και πνεύματα… για τη διάχυση των ιδεών και πρακτικών μας, των χώρων διάδρασης κι εναντίωσης σε αυτή την καταπιεστική και άρρωστη κοινωνία, για την οριζόντια και μαχητική αντίσταση, ας συνεχίσουμε να φυτεύουμε το σπόρο μας.
Όσο γι’ άλλους χώρους που συνεχίζουν να αντιστέκονται στο χρόνο, στέλνουμε τη δύναμή μας στις καταλήψεις στο νότο αυτού του ελεγχόμενου τόπου που ονομάζουν Βραζιλία, όπως και στους μαχητές και στις μαχήτριες που επιμένουν και εξακολουθούν ν’ αγωνίζονται ενάντια στη σπέκουλα της ίδιας μας της ζωής.