Κυβερνητιστές, εξουσιαστές, πιστοί στην ισχύ και στη βιαιοπραγία, προσκυνητές στο ιερό της ωμής βίας, δεν κουράζονται ούτε στιγμή να επαναλαμβάνουν τον ισχυρισμό πως η κυβέρνηση είναι απολύτως συνακόλουθη του πολιτισμού και η μόνη δύναμη με την οποία μέλλει να συντηρηθεί η κοινωνική τάξη. Ωστόσο ακόμη και μια φευγαλέα εξέταση των διαφόρων μορφών της δημόσιας σκέψης αποκαλύπτει το εκπληκτικό γεγονός ότι υπάρχει μια καθολική δυσπιστία έναντι της κυβέρνησης, και δεν ακούμε από πουθενά μια νότα ικανοποίησης για τη λειτουργία του παρόντος πολιτικού μηχανισμού. Με άλλα λόγια, οι ίδιοι οι κυβερνητιστές δεν είναι ικανοποιημένοι από τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα που λαμβάνονται από τούτο το υπόδειγμα, και δεν ακούμε από πουθενά κάτι άλλο πέρα από καταγγελίες της επίσημης διαφθοράς και διαμαρτυρίες ενάντια στις συντεταγμένες εξουσίες.
Ένας θεσμός που δεν κατάφερε ποτέ να επιφέρει αίσθημα ικανοποίησης, που δυσλειτουργεί σε κάθε συγκυρία, και που συνεχώς τροποποιείται και μεταρρυθμίζεται, δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία. Τα κυβερνητικά χάπατα προσφέρουν από μόνα τους την ισχυρότερη απόδειξη ότι το πολιτικό καθεστώς όχι μόνο δεν αποτελεί καμιά επιτυχία, αλλά στην πραγματικότητα είναι η πιο γιγάντια αποτυχία όλων των ανθρώπινων πειραμάτων. Γιατί οι λάτρεις του κράτους είναι αυτοί που προσπαθούν διαρκώς να το μεταρρυθμίσουν και ν’ απαλλαγούν από κείνο και τ’ άλλο κακό που τους βρήκε, παρόλο που γενικά η εξάλειψη ενός δεινού εντός του κράτους παράγει δύο επιπλέον δεινά, που παίρνουν τη θέση τού ενός που εξαλείφθηκε. Επί της παρούσης, παντού σε αυτήν τη χώρα, υπάρχει μια γενική δυσαρέσκεια και δυσφορία αναμεταξύ των ανθρώπων, το σύνολο της οποίας στρέφεται κατά των διαφόρων κυβερνήσεων, κρατικών και εθνικών. Πουθενά δεν υφίσταται κυβέρνηση που να δίνει ικανοποίηση. Όμως οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι να κάνουν, και μες στην τύφλωσή τους προσπαθούνε μάταια να ξεφορτωθούν τα δεινά της εξουσίας αντικαθιστώντας ένα πολιτικό κόμμα με κάποιο άλλο, λες και ένας τύραννος μπορεί να είναι κάμποσο καλύτερος από ’ναν άλλον.
Η κυβέρνηση ανθρώπου από άνθρωπο έχει δοκιμαστεί εδώ και χιλιάδες χρόνια. Όποια και αν υπήρξε η μορφή της, τα επιτεύγματά της ήτανε πάντοτε τα ίδια. Κάθε κυβέρνηση που έχει υπάρξει μέχρι τις μέρες μας αποτέλεσε ένα μέσο για την αύξηση της επιβολής, του πλούτου, του κύρους των λίγων και για την εκμετάλλευση των μαζών. Σήμερα οι μάζες έχουν κατακτήσει μια πνευματική ανάπτυξη που κάνει τα θεμέλια της κυβέρνησης να τρίζουν. Είναι αυτή η γενική διάχυση της γνώσης μεταξύ των ανθρώπων η οποία συντελεί στον τρέχοντα καθολικό αναβρασμό για κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο, επειδή κάτι φαύλο και σαθρό δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, παρά μονάχα σαν καταστραφεί, όλες οι απόπειρες για μεταρρύθμιση και βελτίωση της πολιτικής κατάστασης μέσω της αντικατάστασης ενός σώματος κυβερνώντων με κάποιο άλλο, ή μέσω της αλλαγής της μορφής διακυβέρνησης, πάντοτε θα στέφονται με αποτυχία.
Τα αναρχικά ιδεώδη δεν έχουνε ακόμη φτάσει μέχρι τις μάζες. Κι όμως, τούτα τα ιδανικά είναι τόσο κυρίαρχα στα καλύτερα μυαλά και στην υψηλότερη σκέψη του κόσμου, ώστε η επιρροή τους να εκτείνεται μακριά και πλατιά, ασύνειδα και απρόβλεπτα. Στην αυγή μιας νέας συνείδησης και μιας νέας φιλοσοφίας της ζωής, που τώρα εισβάλλουν ορμητικά στην καρδιά και στο μυαλό του κόσμου, το πολιτικό κράτος είναι στα πρόθυρα της τελειωτικής του διάλυσης. Η άγνοια, την οποία αναμοχλεύουν οι εξουσιαστές και οι προνομιούχοι, ματαίως στριγγλίζει κατά της νέας τάξης, της Αναρχίας, που το άστρο της ήδη ανατέλλει. Η κυβέρνηση είναι γερά γραπωμένη απ’ τον αφυπνισμένο λογισμό.
Άρθρο του Ρος Γουίν [1871-1912] που δημοσιεύτηκε στο Mother Earth, «μηνιαίο περιοδικό αφιερωμένο στην κοινωνική επιστήμη και στη λογοτεχνία», ΗΠΑ, Μάης 1911.