Την Παρασκευή, 15 Νοέμβρη 2013, πραγματώσαμε μια δράση διεθνιστικής αλληλεγγύης για τα συντρόφια που αιχμαλωτίστηκαν στις 13 Νοέμβρη στη Βαρκελώνη, κατηγορούμενα για την τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών. Δύο εξ αυτών, η Μόνικα Καμπαγέρο και ο Φρανσίσκο Σολάρ, βρέθηκαν εμπλεκόμενοι πριν από κάποιο διάστημα στη σκευωρία «υπόθεση βόμβες», στη Χιλή. Δεν πρόκειται να μιλήσουμε για ενοχή ή αθωότητα· αντίθετα, ξεκαθαρίζουμε ότι πέρα από τις ταμπέλες που θέλει να μας επιβάλλει το κράτος για να μας κηρύσσει νόμιμους ή παράνομους, εμείς διακηρύσσουμε ότι είμαστε σε σύγκρουση με αυτή την τάξη κυριαρχίας, εκμετάλλευσης και υποταγής. Γίνεται κιόλας λόγος για σκευωρία, κάτι που δε θα μας φαινόταν παράξενο, αλλά δε θα πέσουμε σε τέτοιου είδους θυματοποίηση. Απεναντίας, στέλνουμε την αγκαλιά μας όπως και να ’χει σε όσους κι όσες χτυπήθηκαν από την εξουσία. Είμαστε ένοχοι που ’μαστε ζωντανοί και που έχουμε αίμα να κυλάει στις φλέβες μας, είμαστε ένοχοι που –ακόμα κι αν σας πονάει αυτό– αλλάζουμε τούτη την πραγματικότητα και ανατρέπουμε την τάξη με χαρά και μίσος.
Προκαλεί γέλιο να βλέπεις τους κυριάρχους να επιχειρούν να κατανοήσουν τι συμβαίνει σε διεθνές επίπεδο, λες και τα πάντα λειτουργούν με νόρμες και νόμους, και να προσπαθούν να κατασκευάσουν τεράστια δίκτυα ή ιεραρχικά σύνολα επιδιώκοντας να τ’ ανακόψουν ή να τα εξαρθρώσουν με κάποιον τρόπο. Ας το χωνέψουν λοιπόν ότι εμείς δεν αποτελούμε ούτε δίκτυα ναρκεμπόρων ούτε είμαστε καμιά εγκληματική οργάνωση εθνικής ή διεθνούς εμβέλειας, μήτε κι είμαστε σαν τη διεφθαρμένη και σιχαμένη θεσμικότητα την οποία υπηρετούν. Η σπουδαία διεθνής οργάνωση που έχουμε είναι η βεβαιότητα ότι αυτή η τάξη πραγμάτων είναι για τα μπάζα, ότι το Κεφάλαιο και το κράτος μάς κλέβουν τη ζωή και το σφρίγος μας, κι ότι αρκεί η πιτσιρικαρία να δει τη μίζερη ζωή που της επιφυλάσσουν για να τα κάνει λίμπα. Η μόνη διεθνής οργάνωση που έχουμε είναι η ζωή που αρνείται να υπάρξει σε ανελευθερία.
Την ίδια ώρα, δεν παύουμε να μνημονεύουμε άλλους αντάρτες που αιχμαλωτίστηκαν ή δολοφονήθηκαν από το κράτος και τις κατασταλτικές του δυνάμεις. Δεν ξεχνάμε ότι στις 12 Νοέμβρη 2002 δολοφονήθηκε ο μαχητής Άλεξ Λεμούν, ο οποίος πάλεψε αδάμαστος για 5 μέρες, έχοντας καρφωμένη στο κεφάλι του μια σφαίρα. Δεν ξεχνάμε τον Χανς Νιεμέγερ, που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται έγκλειστος για την επίθεση εναντίον ενός υποκαταστήματος της τράπεζας BCI, ούτε και τους Μαρσέλο Βιγιαροέλ, Χουάν Αλίστε Βέγκα, και Φρέντυ Φουεντεβίγια, κατηγορούμενους για το θάνατο του μπάτσου Μογιάνο. Θυμόμαστε επίσης τον Σελεστίνο Κόρδομπα, κατηγορούμενο για την εμπρηστική επίθεση που κατασπάραξε τη ζωή του τρισάθλιου ζεύγους τσιφλικάδων Λούτσινγκερ-ΜακΚέι. Τέλος, στέλνουμε τη στήριξη και τη στοργή μας στον Ίλια Εντουάρντοβιτς Ρομανόφ, αναρχικό σύντροφο απ’ τη Ρωσία, ο οποίος τραυματίστηκε ενώ χειριζόταν έναν αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό στις 26 Οκτώβρη 2013.
Όσον αφορά τη δράση μας, εφορμήσαμε σε συντονισμένη επίθεση και από τις δύο πύλες της πανεπιστημιούπολης Χουάν Γκόμες Μίγιας, δηλαδή και επί της λεωφόρου Γκρέσια, και επί της οδού Ιγκνάσιο Καρρέρα Πίντο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκληθεί σύγχυση στους μπάτσους, οι οποίοι μη ξέροντας πώς να αντιδράσουν κινητοποίησαν ένα ογκώδες σώμα κατασταλτικών δυνάμεων. Η σύγκρουση κράτησε περισσότερο από μιάμιση ώρα, με τους μπάσταρδους να τρέχουν από πύλη σε πύλη, χωρίς να μπορούν να εντοπίσουν σε ποια μεριά βρισκόμασταν κάθε φορά. Παρ’ όλα αυτά, γνωρίζουμε ότι αυτού του τύπου οι δράσεις δεν είναι κάτι καινοτόμο, κι έτσι απευθύνουμε ένα κάλεσμα για τον πολλαπλασιασμό των μέσων, μορφών και περιεχομένων.
Εξεγερτική κι αναρχική αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατουμένους! Δύναμη στη Μόνικα και στον Φρανσίσκο, όπως και στους υπόλοιπους απαχθέντες στην Ισπανία!
Μια στοργική αγκαλιά για τους Χανς Νιεμέγερ και Σελεστίνο Κόρδομπα.
Όλη τη θέρμη της εξέγερσης για τον Ίλια Εντουάρντοβιτς Ρομανόφ.