Γεια, τ’ όνομά μου είναι Στήβεν Γιαμπλόνσκι. Είμαι αναρχικός και αντιστεκόμενος στο grand jury (ομοσπονδιακό μεγάλο σώμα ενόρκων). Έχοντας ζήσει εξόριστος στον Καναδά για περίπου ενάμιση χρόνο, επέστρεψα στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από ένα μήνα περίπου. Δεν ήταν στις προθέσεις μου να κρατήσω κρυφή την επιστροφή μου, ωστόσο ένιωσα την ανάγκη να πάρω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου ώστε να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου και ν’ αποσυμπιεστώ προτού βγάλω κάποια δημόσια τοποθέτηση. Τώρα νιώθω έτοιμος να σπάσω τη σιωπή και να ξεκαθαρίσω μερική από τη σύγχυση γύρω από το πρόσωπό μου, ως κλητευμένου από το grand jury του Σηάτλ το οποίο διερευνούσε γεγονότα της πρωτομαγιάς του 2012 στην πόλη του Σηάτλ.
Τον Ιούλη του 2012 αρκετά άτομα στη Βορειοδυτική περιοχή έλαβαν κλήσεις για να καταθέσουν ενώπιον ενός grand jury το οποίο ερευνούσε την αναρχική δραστηριότητα και καταστροφή ιδιοκτησίας που σημειώθηκε στην αντικαπιταλιστική διαδήλωση της πρωτομαγιάς του 2012 στο Σηάτλ. Στα τέλη εκείνου του Ιούλη, είχα ένα τηλεφώνημα από κάποιον που ισχυρίστηκε ότι είναι πράκτορας του FBI, και δήλωσε πως έχω κλητευθεί για να καταθέσω ενώπιον ενός grand jury, ρωτώντας πώς μπορούσαν να μου επιδώσουν την κλήση. Μια κλήτευση τίθεται σε ισχύ μονάχα άμα σου «σερβιριστεί», που πάει να πει πως το χαρτί της κλήσης πρέπει να παραδοθεί ιδιοχείρως σ’ ένα πρόσωπο. Πήρα την απόφαση ν’ αντισταθώ στο grand jury εγκαταλείποντας τη χώρα, παρά να διακινδυνεύσω να μου επιδοθεί η κλήση και να παρουσιαστώ στο εν λόγω σώμα.
Η πεποίθησή μου ήτανε και εξακολουθεί να είναι ακλόνητη ως προς την άρνηση συνεργασίας με το κράτος. Το ’χα σίγουρο ότι, εφόσον αρνιόμουν ν’ απαντήσω στις ερωτήσεις του grand jury, θα φυλακιζόμουνα για διάπραξη πολιτικής απείθειας. Χωρίς ν’ ασκώ οποιαδήποτε κριτική στις αποφάσεις άλλων αντιστεκόμενων στην ίδια διαδικασία, προσωπικά δεν αισθανόμουνα άνετα να παρουσιαστώ στο κράτος για να λάβω μια ποινή κράτησης. Καταλαβαίνω ότι η φυλάκιση κι η κράτηση είναι μια πραγματικότητα στη ζωή πολλών ανθρώπων σ’ αυτόν τον κόσμο, και κατανοώ επίσης ότι έχοντας κανείς ενεργή ανάμειξη σ’ αναρχική δραστηριότητα ρισκάρει και να μπει φυλακή. Επιθυμώ να κάνω ό,τι περνά απ’ το χέρι μου προκειμένου να εναντιωθώ στη συνεργασία με το κράτος κι επιπλέον αρνούμαι να μπω από μόνος μου μέσα στο ίδιο μου το κελί.
Έφτασα στον Καναδά στις 4 Αυγούστου του 2012. Κατά τον Νοέμβρη ζούσα ήδη στο Μόντρεαλ (Κεμπέκ). Όλο τον καιρό που έμεινα στο Μόντρεαλ, γαμήθηκα ολότελα από τη CSIS (κεντρική υπηρεσία πληροφοριών της καναδικής Ασφάλειας) όσο και από τη SPVM (αστυνομική διεύθυνση του Μόντρεαλ). Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στον Καναδά, με είχαν συχνότατα υπό παρακολούθηση και με πλεύριζαν ονομαστικά στο δρόμο και έξω απ’ το σπίτι μου. Σ’ αυτά τα συναπαντήματα, μου λέγανε να πάω πίσω στη χώρα καταγωγής μου και ότι απλά περιμένανε πότε θα μ’ απελάσουν. Με χώσανε μπόλικες φορές σε οχήματα της αστυνομικής διεύθυνσης του Μόντρεαλ, και μάλιστα σε μία περίσταση ένα μπατσικό με τσίμπησε ένα τετράγωνο απ’ το σπίτι μου στις 2 η ώρα τα ξημερώματα, οδηγώντας με στις παρυφές της πόλης, όπου μου πήρανε το τηλέφωνο, τα μετρητά, τα παπούτσια και το σακάκι μου. Ένα δυο μήνες αργότερα, όλως υπόπτως, μου την πέσανε δυο άγνωστα άτομα δυο τετράγωνα απ’ το σπίτι, που δεν κάνανε καμία κίνηση να μου αρπάξουν κάτι απ’ τα πράγματά μου, αλλά με φώναξαν επανειλημμένα «Αμερικάνα παλιαδερφή». Σε κάθε ένα απ’ αυτά τα περιστατικά ήτανε σαφές πως αυτοί οι τύποι γνώριζαν τη νομική μου κατάσταση.
Παρ’ όλους τους τραμπουκισμούς, είχα επίσης την ευκαιρία να γνωρίσω την αγάπη και τη φιλία σπουδαίων ανθρώπων στο Μόντρεαλ. Ουσιαστικά, τραβήχτηκα μέχρι το Μόντρεαλ χωρίς να ξέρω ψυχή, κι αρκετός κόσμος εκεί φρόντισε να έχω όλα όσα χρειαζόμουνα. Οι σχέσεις αυτές, με τα πάνω και τα κάτω τους, σύντομα μετατράπηκαν σε δεσμούς που είμαι βέβαιος ότι θα κρατήσουν σε μάκρος χρόνου.
Προφανώς το κράτος δεν έμεινε ευχαριστημένο με τις αποφάσεις τις δικές μου και άλλων να μη συνεργαστούμε για τους σκοπούς αυτής της έρευνας. Ωστόσο όλα τ’ άτομα –εκτός από μία– που ενεπλάκησαν στην όλη ιστορία έχουν τηρήσει αυστηρή στάση άρνησης συνεργασίας τους με την έρευνα, η οποία και βαίνει πλέον προς το τέλος της. Ο ενάμισης χρόνος που πέρασε σίγουρα υπήρξε η πιο ενδιαφέρουσα και δύσκολη χρονιά της ζωής μου. Με τη βοήθεια παλιών όσο και νέων φίλων, αναρχικών που ’ναι κοντά όσο και μακριά, και την έμπνευση που έχω αντλήσει από συναντιστεκόμενους στο grand jury και συντρόφια μου, ήρθε επιτέλους η στιγμή ν’ αφήσω πίσω μου αυτά τα πράγματα.
Η εξορία μου αποδείχθηκε ακριβούτσικη, συν τοις άλλοις, μα λόγω της οικονομικής στήριξης που λάμβανα από ένα σωρό κόσμο τα βόλεψα μια χαρά. Θέλω να ευχαριστήσω ιδίως την Επιτροπή Ενάντια στην Πολιτική Καταστολή, όπως και συντρόφια στο Βανκούβερ (Βρετανική Κολομβία) και στο Γκουέλφ (Οντάριο), και φιλικά μου πρόσωπα τόσο στο Μπέυ Έρια όσο και στη Νέα Υόρκη. Θα ’θελα επίσης να ευχαριστήσω τους φίλους μου στο Πιούτζετ Σάουντ, τους στενότερους φίλους που έχω στον κόσμο. Η υποστήριξη κι η ενθάρρυνσή τους ήταν ανυπέρβλητης σημασίας για την αντίστασή μου, την ψυχική και συναισθηματική μου υγεία. Θα ’θελα κιόλας ν’ αναφέρω πόσο πολύ μ’ έχουν εμπνεύσει οι αμέτρητες δράσεις αλληλεγγύης που πραγματώθηκαν ανά τον κόσμο, όπως και κάθε άλλο άτομο που πρόσφερε οποιαδήποτε χειρονομία στήριξης.
Θέλω επίσης να καταστήσω σαφές ότι είμαι πλήρως αλληλέγγυος με τους ανώνυμους βάνδαλους που επιτέθηκαν στο Δικαστικό Μέγαρο Ουίλλιαμ Κένζο Νακαμούρα του Σηάτλ την 1η Μάη του 2012. Λίγα πράγματα επιθυμώ περισσότερο απ’ το να βλέπω θεσμούς της εξουσίας να γίνονται στόχος επίθεσης. Ταυτίζομαι έντονα με την εξεγερσιακή αναρχική τάση, και πιστεύω πως εκείνες οι πράξεις εγκλήματος και εξέγερσης που συνέβησαν κείνη τη μέρα στο Σηάτλ χρησιμεύουν ως ένα μικρό παράδειγμα του πώς οι άνθρωποι μπορούν να επιτεθούν υλικά σε θεσμούς του Κεφαλαίου στην ατέρμονη αναζήτησή τους για απελευθέρωση.
Όσος κι αν είναι ο ενθουσιασμός μου που επέστρεψα, η εμπειρία είναι γλυκόπικρη όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή. Βίωσα κάποιες υπέροχες εμπειρίες όλο τον προηγούμενο ενάμιση χρόνο, και δε μου ’τανε εύκολο να πάρω το δρόμο του γυρισμού. Όσο απογοητευτικοί κι αν ήτανε οι τελευταίοι δεκαεννιά μήνες, ξέρω ότι βγαίνω απ’ αυτή την εμπειρία δυνατότερος, με πιο ισχυρούς δεσμούς και πιο ξεκάθαρη ιδέα για το τι σημαίνουν πραγματικά για μένα η εγγύτητα, η φιλία και η αναρχία. Τελικά, όμως, είμαι απλά χαρούμενος που βρίσκομαι και πάλι εδώ.
Αλληλεγγύη σ’ όλους τους άλλους αρνητές των grand jury και σ’ εκείνους που βρίσκονται στην εξορία!
Λευτεριά στην Αμελί, στον Κάρλος και στη Φάλλον! (όμηροι του μεξικανικού κράτους από 5 Γενάρη)
Ζήτω η αναρχία!
Εάν θέλετε να εκφράσετε οποιεσδήποτε απορίες/ανησυχίες/παρατηρήσεις στον Στηβ, μπορείτε να του στείλετε μήνυμα, στ’ αγγλικά, στο nothingleft@riseup.net.