Μας χωρίζουν οι αποστάσεις, μας ενώνει το συναίσθημα.
(Λόγια της Μόνικα Καμπαγέρο από τη φυλακή της Μπριέβα, Νοέμβρης 2014)
Οι μέρες που έρχονται είναι καργαρισμένες μ’ έντονα συναισθήματα. Από τη μία είναι η επέτειος της ανεπανόρθωτης απώλειας του Σεμπαστιάν τον Δεκέμβρη και τώρα, τον Νοέμβρη, συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη σύλληψή μου.
Θυμάμαι, όταν μου επικοινώνησαν το χαμό του Σεμπαστιάν, ήταν σαν να με περιλούζανε μ’ έναν κουβά νερό παγωμένο (κακός σύντροφος στις τσουχτερές μαδριλένικες νύχτες). Η απώλεια οποιουδήποτε συντρόφου/-ισσας είναι πάντοτε ένα φριχτό γεγονός· σήμερα μπορώ να κοιτάω πίσω σ’ αυτό το συμβάν και να αισθάνομαι περήφανη που είχα ένα σύντροφο τόσο άξιο.
Να μνημονεύουμε τ’ αδέρφια είναι μια άσκηση απαραίτητη για όσες κι όσους πλάθουμε μια διαφορετική πραγματικότητα· αν δεν το κάνουμε εμείς, θα μας μείνουνε μονάχα σωρός τα αστυνομικά δελτία και τα ρεπορτάζ των νεκροφάγων δημοσιογράφων. Η πτώση ενός/μιας αντεξουσιαστή/-άστριας σε αυτόν τον πόλεμο ενάντια στο κατεστημένο δεν μπορεί να είναι μονάχα λόγος θλίψης, αλλά κι ένα κάλεσμα ν’ ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους, και στην περίπτωσή μου μια απέραντη χαρά στη θύμηση της υπέροχης ζωής όσων αρνήθηκαν να υποταχτούν και κάνανε την έφοδο στον ουρανό.
Ακόμα κι αν αντηχεί σαν επανάληψη, Άνγκρυ, ζεις στη μνήμη μας.
Μας χωρίζουν οι αποστάσεις, μας ενώνει το συναίσθημα.
Αυτές τις στιγμές που με πιάνει η συγκίνηση με τις θύμησες, δράττομαι της ευκαιρίας για να κάνω μια σύντομη ανάλυση της κατάστασής μου. Ξεκινώ με μια αναφορά στους λόγους της σύλληψής μου.
Στις 13 Νοέμβρη 2013 η αστυνομία με συνέλαβε μαζί με το σύντροφό μου και 3 ακόμη άτομα· μας κατηγόρησαν για την τοποθέτηση ενός εκρηκτικού μηχανισμού που εξερράγη τον Οκτώβρη του 2013 στη Βασιλική Ελ Πιλάρ στη Θαραγόθα, για συνωμοσία με σκοπό την προετοιμασία μιας δεύτερης επίθεσης η οποία θα λάμβανε χώρα στο μοναστήρι της παρθένου στο Μοντσερράτ της Βαρκελώνης, και για ένταξη σε ένοπλη συμμορία. Όλα αυτά υπό τον αντιτρομοκρατικό νόμο.
Η οργάνωση στην οποία μας αποδίδεται συμμετοχή είναι το εξεγερσιακό κομάντο Ματέο Μορράλ· η εν λόγω ομάδα ανέλαβε την ευθύνη για την τοποθέτηση δύο μηχανισμών: ενός στον καθεδρικό της Αλμουδένα στη Μαδρίτη και ενός άλλου στο ναό Ελ Πιλάρ στη Θαραγόθα.
Όλως περιέργως η δικογραφία περιλαμβάνει τη συμμετοχή στη FAI-FRI (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο) και στις GAC (συντονισμένες αναρχικές ομάδες), όταν στις αναλήψεις ευθύνης για τους μηχανισμούς δε γίνεται καμία αναφορά στα συγκεκριμένα ακρωνύμια.
Ένα από τα πλέον αποφασιστικά κίνητρα για τον τρόπο με τον οποίον ενήργησαν οι ισπανικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί ήταν οι εκθέσεις των χιλιανών ομολόγων τους. Με το που πατήσαμε το πόδι μας σε ιβηρικό χώμα (ο Φρανσίσκο κι εγώ), η χιλιανή αστυνομία έκανε τα πάντα για να εκδικηθεί την ξεφτίλα της «υπόθεσης βόμβες», όπου κι οι δύο μας απαλλαγήκαμε των κατηγοριών. Τα όσα είπε ο Σεμπαστιάν Πινιέρα, που τελούσε πρόεδρος της Χιλής τη στιγμή της σύλληψής μας, στον ισπανό υπουργό Εσωτερικών επιβεβαιώνουν τα λεγόμενά μου.
Η κατηγορία που βαραίνει τόσο εμένα όσο και τον Φρανσίσκο υπερβαίνει το αν είμαστε οι φυσικοί αυτουργοί των γεγονότων. Αν και οι δικαστικοί μηχανισμοί δεν πρόκειται ποτέ να το αναγνωρίσουν, η κατηγορία είναι εξ ολοκλήρου πολιτική· η μόνη βεβαιότητα που κατέχουν είναι πως είμαστε αναρχικοί. Ποτέ μου δεν απαρνήθηκα τις ιδέες που διαδίδω, κι αυτό το τιμωρούν.
Δε θα φιλήσω το σταυρό της μετανοίας· βαδίζω ήσυχη έχοντας τη βεβαιότητα πως αγωνίζομαι για τα πλέον ευγενή ιδανικά και πως δεν πρόκειται να ξεκάνουν τις αντεξουσιαστικές ιδέες και πρακτικές.
Οπλίζοντας το διάβα μας, δίχως να συνθηκολογούμε μήτε να διαπραγματευόμαστε.
Δε θα σταματήσουμε μέχρι να τελειώσουμε με όλα τα κλουβιά.
Θάνατο στο κράτος και ζήτω η αναρχία!