Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την άμεση δράση που πραγματοποιήθηκε στις 26 Νοέμβρη 2014 έξω από την πανεπιστημιούπολη Χουάν Γκόμες Μίγιας· αυτή μας την εφόρμηση την αφιερώνουμε σε καθέναν και καθεμιά από τα συντρόφια μας στον αγώνα που στέκουν πάντα αξιοπρεπείς ενάντια στην εξουσία, στο κράτος και σε κάθε μορφή εξάσκησης της Αρχής.
Μετά το πέρας της δράσης, που κράτησε περίπου 50 λεπτά, μπλοκάροντας την κυκλοφορία στη συμβολή της λεωφόρου Γκρέσια με την οδό Ντόκτορ Τζόχω, αντιληφθήκαμε πως εξαιτίας ενός φύλακα του πανεπιστημίου οι γαμημένοι οι μπάτσοι συνέλαβαν ένα φοιτητή που θέλησε να μπει στους χώρους της πανεπιστημιούπολης. Ξεκαθαρίζουμε ότι ο εν λόγω νεολαίος δεν έχει καμία σχέση με τη δράση μας. Του στέλνουμε την αλληλεγγύη μας και μακάρι αυτή η αναποδιά να τον κάνει να δει τον μπάσταρδο ρόλο που παίζουν τα «όργανα της τάξης».
Επικοινωνηθέν:
Σήμερα ξαναβρισκόμαστε εδώ πέρα, ενεργώντας, προπαγανδίζοντας την ιδέα μας, καταστρέφοντας με τη βίαιη δράση τη ρουτίνα ενός ακόμη γραναζιού της κοινωνίας, όπως είναι οι πανεπιστημιακοί θεσμοί.
Ο στόχος μας είναι ξεκάθαρος· για μας δεν είναι σημαντικό μονάχα να κάνουμε χρήση της βίας ως μέσο αγώνα ενάντια σε θεσμούς και πρόσωπα που συναπαρτίζουν και υπερασπίζονται το κοινωνικό κατεστημένο, όπως οι καραμπινιέροι κι οι πράκτορες της τάξης, αλλά να τονίσουμε επίσης την αναγκαιότητα της προπαγάνδισης των ιδεών μας μέσω της πράξης, να πάρουμε τη δράση στα ίδια μας τα χέρια και να ενεργήσουμε ώστε να εξαπλώσουμε την αναρχική πανώλη. Δεν ψάχνουμε ούτε για χειροκροτητές ούτε για θεατές, μήτε και συμπαθούντες ή παρατρεχάμενους· αναζητούμε συντρόφια που θα σταθούν στο πλάι μας στο μονοπάτι της ανταρσίας και σύγκρουσης με την εξουσία, αναζητούμε αδέρφια που είναι αποφασισμένα να δώσουν μέχρι και την τελευταία τους ανάσα ουρλιάζοντας ζήτω η αναρχία. Δεν πιστεύουμε πως μια ενέργεια μιλάει από μόνη της, ούτε πως δεν είναι απαραίτητο να αναλαμβάνουμε την ευθύνη, δε θεωρούμε ότι στη φωτιά βρίσκεται η απάντηση για το πώς θα ξεχαρβαλώσουμε τούτη την πραγματικότητα και πώς θα περιπλανηθούμε ελεύθεροι πάνω στα συντρίμμια της· απλά ανακαλύπτουμε σε αυτή την πρακτική, όπως και σε πολλές άλλες, ένα εργαλείο ώστε να συνεισφέρουμε στην έλευση της δύσης τούτων των καιρών, στο τέλος της ιστορίας και στο ξεκίνημα της δικιάς μας περιπέτειας.
Η πρόταση είναι απλή· να κάνουμε τη ζωή μας να ’ναι η ελεύθερη εξάσκηση των επιθυμιών μας, μέσω της ελεύθερης συσχέτισής μας σε ομάδες συγγένειας, δίχως να μπαίνει καμιά μορφή ιεραρχίας ανάμεσα στις κοινωνικές μας σχέσεις, χωρίς να πρέπει να καταστέλλεται ο έρωτας, η στοργή, το μίσος κι η αντιπαλότητα, έτσι ώστε το συναίσθημα κι ο ζωτικός παλμός να ξαναγεννηθούν, να ανθίσουν και να ωριμάσουν στις ίδιες μας τις σάρκες, για τον αφορμαλισμό της ζωής μας, χωρίς δομές που μας κάνουν να ακολουθούμε ένα καλούπι συμπεριφοράς, αλλά έχοντας πάντα κατά νου πως αυτός ή αυτή που ανασαίνει δίπλα μου είναι μια ατομικότητα τόσο σημαντική όσο είμαι κι εγώ μπροστά στα ίδια μου τα μάτια. Ας κινείται η ζωή μας ενάντια σε κάθε νόμο και νόρμα που αποζητά να μας καθορίσει, ας τραβάει ο καθένας το μονοπάτι που νιώθει πως είναι το δικό του, κι αν ο δρόμος στραβώσει και γίνει δύσβατος, ν’ αναλάβουμε την ευθύνη των επιλογών μας και να είμαστε σε θέση ν’ αντέξουμε τον πόνο της πικρής εμπειρίας, σε αυλακωμένα πρόσωπα και χέρια.
Αποζητάμε να ελευθερωθούμε, να αναλάβουμε τη μεγάλη ευθύνη του να ’μαστε εμείς οι κύριοι καθεμιάς από τις πτυχές της ζωής μας, δε ζητάμε τίποτα από κανέναν, δε ζητιανεύουμε μισθούς ψίχουλα από τ’ αφεντικά, θα κλέψουμε τα πλούτη τους, κι αν θελήσουν να μας σκοτώσουν για τη θρασεία μας επιθυμία για λευτεριά, θα προτάξουμε τα στήθια μας στις σφαίρες τους, αλλά όχι προτού ακονίσουμε καλά τα δόντια μας, όπως οι περήφανοι μαχητές της πράξης, και ξεσκίσουμε όποιον ή όποια πάει να μας κόψει το διάβα.
Ως άτομα αναστοχαζόμαστε και παίρνουμε αποστάσεις από την εγωλατρία, από την τρισάθλια ανθρώπινη αλαζονεία όσον αφορά τη σχέση μας με το περιβάλλον, παίρνουμε αποστάσεις από την πίστη πως είμαστε μονάχα άνθρωποι πάνω σε μια γη που μας είπανε πως μας ανήκει· την ύπαρξή μας δεν τη βιώνουμε μονάχοι μας, είμαστε κομμάτι ενός όλου, ενός μεγάλου κόσμου με ζωή δικιά του, είμαστε τμήμα της ενέργειάς του, αυτής που κατοικεί στο δάσος, στο ποτάμι, στον ουρανό και στον αγέρα, είμαστε αδέρφια της μοναχικής αρκούδας που περιπλανιέται στα βουνά, αδέρφια του λύκου με την αδάμαστη θέληση και του σπουργίτη δίχως δεσμά. Μοιραζόμαστε τη λαχτάρα μας με τα υπόλοιπα ζωντανά πλάσματα· ας βλαστήσει από τα χέρια μας η αλληλεγγύη προς καθετί που τείνει να ξεγλιστρήσει απ’ το τσιμέντο. Ας νιώσουμε τη γη, τα ζώα κι όλη την ενέργεια που μας περιβάλλει ως υπέροχη προέκταση της ίδιας μας της δυναμικής. Για τη συνολική απελευθέρωση.
Με αυτά τα λόγια δεν αποζητάμε να θεωρηθούμε αρχηγοί ούτε πρωτοπορία κανενός· θέλουμε απλά ν’ ανοίξουμε το διάλογο γύρω από το πώς αντιλαμβανόμαστε τη ζωή σήμερα, θέλουμε απλά και με την ειλικρίνεια των προθέσεών μας να λάβουμε θέσεις πολέμου και να αμφισβητήσουμε μέχρι και τις δικές μας τις αλήθειες, να οικοδομούμε την ατομικότητά μας και να την γκρεμίζουμε κάθε που βλέπουμε πως πέσαμε στην αδράνεια και στη μούχλα, να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους, να αναπτύξουμε τη δυναμική που φέρουμε εντός μας, να πάμε μπροστά έχοντας για σίγουρο μονάχα πως είμαστε ενάντια σε κάθε τύπο Αρχής, να σπρώξουμε κι εμάς κι όλους τους άλλους ώστε να κάνουμε τη ζωή μας μια διαρκή σύγκρουση, μια μόνιμη ρήξη, μια μονομαχία με τη ζωή μέχρις εσχάτων.
Τα ιδανικά μας να ζούνε στην καθημερινή και βίαιη δράση.
Ένα χαιρετισμό στους μαχητές: Χουάν Αλίστε Βέγκα, Μαρσέλο Βιγιαροέλ, Φρέντυ Φουεντεβίγια, Κάρλος Κιδουλέο, Χουάν Φλόρες, Νάταλυ Καζανόβα, Γκιγέρμο Ντουράν, Αλεχάντρο Αστόργα, Σολ Βεργάρα και σ’ όλους τους αιχμαλώτους στα εδάφη που ελέγχονται από το χιλιάνικο κράτος, όπως επίσης στη Μόνικα Καμπαγέρο και στον Φρανσίσκο Σολάρ, στους αιχμαλώτους σε Μεξικό, Ινδονησία, Γερμανία, Ιταλία, Ελβετία, Ελλάδα, στους Νίκο Ρωμανό και Γιάννη Μιχαηλίδη, που βρίσκονται κι οι δυο σε απεργία πείνας, δείχνοντας πως ο αντεξουσιαστικός αγώνας δεν τελειώνει στη φυλακή, αλλά πως από ’κεί μέσα ανοίγει νέο ρήγμα, με καινούργια μέσα για να συνεχίσουμε να τινάζουμε το υπάρχον.
Ακόμη, όλη μας την αγάπη και ενθύμηση στους νεκρούς μας στη μάχη: Κλαούντια Λόπες, Τζόνυ Καρικέο, Μαουρίσιο Μοράλες, Σεμπαστιάν Οβερσλούιχ, Χόρχε Σαλντίβια – τα δύο τελευταία αδέρφια έπεσαν κατά τη διάρκεια τραπεζικών απαλλοτριώσεων. Όλη μας η στοργική θύμηση πάντοτε θα μετουσιώνεται σε φωτιά και πόλεμο ενάντια σε κάθε εξουσία.
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ.