Δώδεκα νεκροί. Σώματα ανθρώπων άψυχα μόλις εντός μερικών λεπτών. Γνωρίζουμε πως στους πολέμους χάνουν τη ζωή τους πολύ περισσότεροι άνθρωποι σε πολύ λιγότερο χρόνο, από μια βόμβα που αμολάει κάποιο αεροσκάφος, από θανατηφόρα αέρια, από μια νάρκη κατά προσώπων. Αλλά δεν βρισκόμαστε σε καιρό πολέμου. Βρισκόμαστε σε καιρό δημοκρατίας. Στον ονειρεμένα ελεύθερο κόσμο. Στην εικόνα που οραματίζεται όλος ο κόσμος: στη σπουδαία Ευρώπη, στον παραδειγματικό πολιτισμό.
Δώδεκα νεκροί, εκτελεσμένοι από τις σφαίρες κάποιων που βρίσκονται πράγματι σε πόλεμο, που είναι πράγματι εκπαιδευμένοι για να σκοτώνουν.
Μην μπερδεύεστε. Δεν είναι η εικόνα του θανάτου κάποιων σχεδιαστών κι άλλων μελών μιας παριζιάνικης σατιρικής εφημερίδας πριν από κάποιες μέρες αυτή που μας έρχεται στο μυαλό –η οποία έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάθε άποψη–, αλλά η θύμηση των 12 σορών εκείνων των εμιγκρέδων από την υποσαχάρια Αφρική που γαζώθηκαν και πνίγηκαν μέσα σε λίγα λεπτά από την Εθνοφυλακή(Γκουάρδια Θιβίλ) στη Θέουτα πριν από περίπου ένα χρόνο, στις 6 Φλεβάρη 2014, όταν η στρατιωτική αυτή αστυνομία τούς υποχρέωνε να υποχωρήσουν προς τη θάλασσα. Οι δολοφονημένοι ήταν περισσότεροι, αλλά βρέθηκαν μονάχα 12 πτώματα. Τους υπόλοιπους τους κατάπιε η θάλασσα.
Δεν υπήρξαν μεγάλες διαδηλώσεις, μήτε καταδίκες, και κανείς δεν σκέφτηκε το σύνθημα «είμαστε όλες κι όλοι μετανάστριες και μετανάστες που πεθαίνουμε στις πύλες της Ευρώπης». Σωστά, δεν ήταν λευκοί, ούτε κατάγονταν από πλούσιες χώρες, κι όμως δολοφονήθηκαν με τρόπο ωμό και ειδεχθή. Όχι προφανώς προς υπεράσπιση κάποιας θρησκείας, ούτε κάποιου φονταμενταλισμού, αλλά προς υπεράσπιση των ιερών συνόρων και του κράτους. Για να χαραχτεί άλλη μια φορά με αίμα και φωτιά το όριό του.
Ο υπουργός Εσωτερικών Χόρχε Φερνάντες και η Εθνοφυλακή του βεβαιώνουν πως στόχος τους δεν ήταν να σκοτώσουν τους μετανάστες που τόλμησαν να μπουν σε ισπανικό έδαφος, αλλά πως «με τις ριπές από σφαίρες επί του νερού θέλανε να χαράξουν ένα είδος υδάτινου συνόρου». Εδώ δεν χωράνε αστεία. Το λένε στα σοβαρά.
Μονάχα στη Μεσόγειο, το θαλάσσιο σύνορο της Ευρώπης, το 2014 έσπασαν το ίδιο τους το «ρεκόρ» (όπως λένε τα μίντια), με περισσότερους από 3.200 εμιγκρέδες που επιχείρησαν να μπουν στην ευρωπαϊκή ήπειρο να καταλήγουν πνιγμένοι σε διάστημα μικρότερο των 12 μηνών, κι αυτό δίχως να προσμετρούνται όλοι όσοι έπεσαν νεκροί στα διάφορα ηπειρωτικά σύνορα, στις ερημιές όπου εγκαταλείπονται δίχως νερό και τροφή από τις διάφορες συνοριοφυλακές, ή από τα χέρια φονιάδων φασιστών και δυνάμεων της τάξης, μήτε βέβαια όσοι πέθαναν μέσα σε κέντρα κράτησης αλλοδαπών ή στους δρόμους από το χέρι μπάτσων αφότου έφτασαν στον ευρωπαϊκό παράδεισο, δεδομένου πως κι εντός των ευρωπαϊκών εδαφών η υποδοχή δεν είναι πολύ αλλιώτικη από τη μεταχείριση που τους επιφυλάσσεται στις πύλες εισόδου: αστυνομοκρατία κι ανθρωποκυνηγητό εναντίον ολόκληρων πληθυσμιακών ομάδων (κυρίως εναντίον όσων φέρουν γραμμένη στο δέρμα τους την προέλευσή τους), εντεινόμενη ξενοφοβία, ρατσισμός που υποδαυλίζεται από τα μέσα επικοινωνίας και τους πολιτικούς, εκστρατείες ενάντια σε καθετί που δεν ταυτίζεται με «το ευρωπαϊκό».
Η εφημερίδα Charlie είναι ευρωπαϊκή, κι ως εκ τούτου δεν είμαστε όλοι Σαρλί. Υπάρχουν αξίες, ήθη, ακόμα κι αστεία (μερικά αρκετά χοντροκομμένα) τα οποία ταυτίζονται εν πολλοίς με αυτή την αφηρημένη οντότητα που θέλει να αποκαλείται «το ευρωπαϊκό». Το σίγουρο είναι πως υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι, κυρίως όσοι δεν μπορούν να ταυτιστούν με τις κυρίαρχες αξίες –αυτές που καθορίζουν τι «είναι» και τι «δεν είναι» ευρωπαϊκό–, που δεν μπορούν να ταυτιστούν με τη Charlie, ούτε με τις αξίες της, πόσω μάλλον με την αίσθηση του χιούμορ της.
Με το μότο «Είμαι κι εγώ Σαρλί» επιχειρείται να χαραχτεί μια γραμμή πολύ συγκεκριμένη: όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Υπό αυτό το σλόγκαν πορεύτηκαν χιλιάδες κόσμου στο Παρίσι. Από το ραντεβού δεν έλειπε κι ο Ραχόυ, που ανάμεσα σε άλλα ανδραγαθήματα είναι επίσης ένας εκ των υπευθύνων της τρομοκράτησης των μεταναστών στα ισπανικά σύνορα και μπουντρούμια. Δεν έλειψε ούτε ο Νετανιάχου, που γαζώνει με το στρατό του εκατοντάδες παλαιστίνιων στους Άγιους Τόπους του και φυλακίζει κάθε χρόνο όσους ισραηλινούς αρνούνται να συμμετάσχουν στον ιδιαίτερο τρόπο του να τρομοκρατεί. Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έλειπε ούτε ο τούρκος πρόεδρος Ερντογάν, που σπέρνει τον τρόμο ενάντια στον κουρδικό λαό. Ούτε βέβαια έλειψαν οι αρχηγοί των κύριων καπιταλιστικών δυνάμεων. Όλοι οι αρχηγοί κρατών, φύλακες της αυτοκρατορίας και του πολιτισμού, πορεύτηκαν ενάντια στη βαρβαρότητα. Μαζί τους, χιλιάδες φασίστες ανά την Ευρώπη εκμεταλλεύτηκαν το μπουστάρισμα της Charlie για να βγουν και να σπείρουν στο πλέον εύφορο έδαφος τα σκατά τους, που σύντομα θα αρχίσουν να γεννάνε τους πιο πικρούς καρπούς.
Κι οι πόλεις του Παρισιού και της Βαρκελώνης, ανάμεσα σε πάμπολλες ακόμα, στρατιωτικοποιούνται κάθε μέρα περισσότερο προς υπεράσπιση αυτών των αξιών. Με τουφέκια και μυδράλια βλέπουμε τους μισθοφόρους του κράτους προετοιμασμένους να μαρκάρουνε με σφαίρες ένα σύνορο, όπως έκαναν στα νερά της Θέουτα: με αληθινά πυρά θα καθοριστούν τα όρια που χωρίζουν το μέσα από το έξω, τα όρια ανάμεσα σ’ αυτό που είναι και σ’ αυτό που δεν είναι Σαρλί.
Τι λέει η εφημερίδα Charlie για την τρομοκρατία αυτή; Μήπως κάνει κι εδώ χαριτωμένα και αστεία σκιτσάκια; Γιατί εμάς δεν μας φαίνεται καθόλου χαριτωμένος αυτός ο σκατόκοσμος στον οποίο ζούμε. Μήπως αυτό σημαίνει πως «στηρίζουμε» το φονταμενταλισμό; Με την καμία. Δεν θέλουμε να μας εκφοβίζει και να μας καταστέλλει κανένας φονταμενταλισμός, και μας κάνει το ίδιο αν αυτός λέγεται «Ισλαμικό κράτος», «Λαϊκό(κοσμικό) κράτος», «κράτος Σαρλί» ή «κράτος» σκέτο.
Θα μας μιλήσουν, όπως πάντα, για την ελευθερία της έκφρασης. Αλλά όσοι γνωρίζουμε την «ελευθερία έκφρασης» του κράτους γνωρίζουμε και τη σχέση που το συνδέει με τον τρόμο. Η «ελευθερία» για την οποία κάνει λόγο το κράτος είναι η έκφραση του μονοπωλίου της βίας.
Γι’ αυτό τα εν λόγω γεγονότα μάς αποδεικνύουν γι’ άλλη μια φορά πως κάθε κράτος είναι τρομοκρατικό.
Μερικές αναρχικές
Βαρκελώνη, 14 Γενάρη 2015