Το Σάββατο, 6 Δεκέμβρη 2014, μια ομάδα ατόμων αποφάσισαν να επιτεθούν στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Στo Ρόγκσβεντ και στο Χαγκσέτρα, στα νότια της Στοκχόλμης, τα σκυλιά του κράτους δέχτηκαν επίθεση με μολότοφ, πετρίδια και κροτίδες. Μετά απ’ αυτό το συμβάν, σπάστηκε το μπατσοτμήμα της περιοχής και πυρπολήθηκαν κάμποσα αυτοκίνητα. Δυστυχώς δέκα απ’ τους ταραχοποιούς συνελήφθησαν την ίδια νύχτα κι άλλος ένας λίγο αργότερα,* ενώ η αστυνομία αναζητάει κι άλλους. Οι μπάτσοι προσπαθούν ακόμα να καταλάβουν το γιατί να σχεδιαστεί μια τέτοια πράξη. Διότι προμελετημένη ήτανε, σύμφωνα με όλους εκείνους που θεώρησαν εαυτούς αρμόδιους να προβούν σε δηλώσεις επί του θέματος.
Δε γίνεται να ’ναι τόσο δύσκολο να βρει κανείς το γιατί, έστω κι αν πρόκειται για στενοκέφαλους αστυφυλάκους. Με το που πάει κανείς ν’ ανακτήσει τη λευτεριά που ανήκει σε κάθε έμβιο πλάσμα, ένστολοι μπαίνουνε στη σειρά, έτοιμοι να μας ξυλοκοπήσουν, να μας συλλάβουν, ακόμη και να μας σκοτώσουν, μόνο και μόνο για να μας κρατάνε σκλαβωμένους.
Γυρνώντας στην κανονικότητά μας, βλέπουμε ότι η άμεση βία του κράτους και των διαφόρων θεσμών του δεν είναι κείνη που σκοτώνει πιο πολύ τη λευτεριά· απεναντίας, μπορεί και να πυροδοτήσει την εξέγερση. Όχι· η χειρότερη απ’ όλες, κείνη που ’ναι σε θέση να κάνει τα πλέον ελευθεριάζοντα άτομα να σαπίζουν σ’ ένα τσιμεντένιο τοπίο, είναι η γραφειοκρατικά διαχειριζόμενη εξουσία: ο οργανισμός απασχόλησης, η εφορία, το γραφείο πρόνοιας, η διοίκηση κοινωνικής ασφάλισης, το τμήμα μετανάστευσης, η υπηρεσία φυλακών και αναστολών, το συμβούλιο επιτήρησης ανήλικων παραβατών, οι δικαστικοί επιμελητές και το σύνολο των καπιταλιστών συμβαλλομένων τους (οι εταιρείες επαγγελματικής κατάρτισης για τη βέλτιστη διαχείριση σταδιοδρομίας, οι επιχειρηματίες στον κλάδο παροχής ασύλου, οι χρεοσυλλέκτες, οι «εργολάβοι παιδαγωγοί» για την κοινωνική ένταξη και ενσωμάτωση παιδιών και εφήβων, κ.ο.κ.). Συν τα επιβεβλημένα ήθη της κοινωνίας, που μας υπαγορεύουν πώς να ενεργούμε και ποιες είναι οι υποχρεώσεις μας ως σκλάβων, χώρια τις θρησκευτικές και πατριαρχικές δομές στην οικογένεια ή στην τοπική κοινότητα… Πρέπει να θες να δουλέψεις, αλλά κανείς δε θέλει να σε προσλάβει. Βρίσκεις δουλειά, αλλά δεν πληρώνεσαι μία. Σου τάζουν άδεια διαμονής, αλλά στα καπάκια αναγκάζεσαι να βγεις στην παρανομία θες δε θες. Υποτίθεται πως πρέπει να διψάς για μάθηση, αλλά υποτιμάνε τη νοημοσύνη σου. Δε θα πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός ότι, ενώπιον τούτης της πραγματικότητας, διαμορφώνεται ένα μίσος για το υπάρχον και αναλαμβάνονται συνειδητά βήματα για να του επιτεθεί κανείς. Αντιθέτως, αυτό που είναι ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι τόσο πολλοί συνεχίζουν να καθυποτάσσονται σ’ αυτό.
Αυτοί που επέλεξαν να έρθουν σε σύγκρουση με την κοινωνία αυτό το Σάββατο το έκαναν με άγνωστες ακόμα προθέσεις. Άλλωστε δεν έχει μεγάλη σημασία. Το σημαντικό είναι να παρατηρήσει κανείς ότι επιτέθηκαν στις σχέσεις εξουσίας που μας κρατάνε όλους μαγκωμένους, και ότι έντεκα άνθρωποι οδηγήθηκαν στα κρατητήρια κατηγορούμενοι γι’ αυτά τα γεγονότα.
Τόσοι και τόσοι από μας κουβαλάμε αυτές τις τελεσμένες δράσεις στα οράματά μας ή σε μικρότερη κλίμακα στην καθημερινότητά μας, αλλά πολύ συχνά αφήνουμε τη βολή μας να μας κρατάει μακριά απ’ την πραγμάτωσή τους… Ποσώς λοιπόν μας νοιάζουνε τα κίνητρά τους· αυτό που ’ναι σίγουρο είναι πως βγήκανε από τη βολή τους…
Δε μας νοιάζει αν είναι ένοχοι ή όχι, έντεκα άτομα συνελήφθησαν με την κατηγορία της επίθεσης κατά των Αρχών. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δείξουμε την αλληλεγγύη μας ως αντεξουσιαστές μαχητές της λευτεριάς. Κι η αλληλεγγύη εκφράζεται καλύτερα μέσα από τη δράση…
Για πυρπολημένους θεσμούς και μελανιασμένους μπάτσους!
* Στις 9 Δεκέμβρη οι έντεκα συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι, ωστόσο εξακολουθούν να θεωρούνται ύποπτοι, μεταξύ άλλων, για εμπρησμό, πρόκληση ταραχών, βία κατά αξιωματικών. Οι περισσότεροι εκ των κατηγορουμένων ήταν κάτω των 18 ετών.