Οι πρόσφατες ταραχές στο Φέργκιουσον του Μιζούρι μετά τη δολοφονία ενός 18χρονου μαύρου εφήβου, του Μάικ Μπράουν, από έναν λευκό μπάτσο και ο απόηχός τους φέρνουν στο νου μιαν άλλη αναταραχή. Τον Απρίλη του 2001 στο Σινσιννάτι του Οχάιο ξέσπασαν ταραχές ύστερα από παρόμοια δολοφονία ενός 19χρονου μαύρου εφήβου, του Τίμοθυ Τόμας, από έναν λευκό μπάτσο.
Από μακριά (απ’ τη φυλακή), παρατηρώ ότι η τροχιά των εντάσεων στο Φέργκιουσον στροβιλίζεται προς την αφομοίωση κι εγκόλπωση. Πρόκειται για τον γνωστό παλιό ελιγμό με τους ίδιους παράγοντες που βλέπουμε κάθε φορά. Εν προκειμένω αναφέρομαι στις ενέργειες των λεγόμενων μαύρων ηγετών και μαύρων οργανώσεων, και συγκεκριμένα στο Έθνος του Ισλάμ (ΝΟΙ) και στο Νέο Κόμμα Μαύρων Πανθήρων (NBPP). Αυτές οι οργανώσεις κι οι αποκαλούμενοι μαύροι ηγέτες επιχειρούν να συντηρήσουν το κατεστημένο ώστε να συνεχίσουν να επωφελούνται οικονομικά απ’ τη δυστυχία των αποκλεισμένων, κερδίζοντας παράλληλα αποδοχή στις τάξεις του κράτους, και να λογίζονται σαν τους τύπους στους οποίους μπορεί κανείς να στραφεί άμα συμβεί οποιαδήποτε διατάραξη στη μαύρη κοινότητα. Θα πρέπει ν’ αμφισβητηθούνε. Η δουλειά τους με το κράτος με σκοπό να καταπνίξουν και να ελέγξουν την οργή των αποκλεισμένων, και να προστατέψουν περιουσίες, τους τοποθετεί στο στρατόπεδο των εκμεταλλευτών και των καταπιεστών (στην πλευρά του κράτους), και κανένα πάρε-δώσε δεν είναι δυνατό να γίνεται μαζί τους. Όποιος βάζει τον εαυτό του μεταξύ των μπάτσων και των εξεγερμένων είναι συνεργός του κράτους.
Στο Σινσιννάτι, στην κηδεία του Τίμοθυ Τόμας, οι μαύροι επίσημοι μίλησαν για «αποκατάσταση της πολιτικής ειρήνης». Ο αιδεσιμότατος Ντέιμον Λυντς ο τρίτος, μέλος του τοπικού παραρτήματος του Μαύρου Ενωμένου Μετώπου (BUF), ζήτησε να απολυθούν αρκετοί αξιωματούχοι της πόλης, προσθέτοντας ότι «υπάρχει αρκετή βία στην πόλη μας αυτήν τη στιγμή, δεν χρειάζεται αποπάνω να προσθέσουμε κι άλλη». Ο Κουέιζι Μφούμε της Εθνικής Ένωσης για την Πρόοδο των Έγχρωμων Ατόμων (NAACP) ζήτησε αλλαγή στη δομή εξουσίας της πόλης, αλλά προέτρεψε τους νέους να «παραμείνουν ήρεμοι». Ο Τζαλίλ Μαχάμαντ του Έθνους του Ισλάμ είπε: «Μη θυμώνετε και κάνετε μπάχαλο την ίδια σας τη γειτονιά. Θυμώστε και εγγραφείτε στους εκλογικούς καταλόγους». Τι ελεεινό. Λες κι αν η μαύρη νεολαία πήγαινε να ψηφίσει, άλλαζε μερικά πρόσωπα στο δημοτικό συμβούλιο, απέλυε έναν μπάτσο δολοφόνο και παρέμενε ήρεμη θ’ άλλαζε κάτι. «Μόνο τέσσερα πράγματα τους καίνε: φήμη, εξουσία, πολιτική και χρήμα», δήλωσε ένας μαύρος νεολαίος στο Σινσιννάτι. Τα ίδια αισθήματα εκφράστηκαν και στο Φέργκιουσον. Αυτές οι νεο-αποικιακές μαριονέτες έχουν προσπαθήσει να ανασυστήσουν την αφήγηση ονοματίζοντας όσους κι όσες εξεγείρονται ως αυτουργούς της βίας, όταν στην πραγματικότητα το κράτος κατέχει το (έννομο) μονοπώλιο της βίας. Το κράτος (οι μπάτσοι) είναι που εκτελεί μαύρο κοσμάκη συστηματικά.
Επίσης, στο Φέργκιουσον, το Έθνος του Ισλάμ και το Νέο Κόμμα Μαύρων Πανθήρων ζήτησαν από τις γυναίκες να πάνε σπίτια τους. Πρόκειται για μιαν απόπειρα να διαγράψουν τις μαύρες γυναίκες από την ιστορία του μαχητικού αγώνα, συνδέοντας τη μαχητικότητα με τους μαύρους άνδρες, διαιωνίζοντας έτσι στην ουσία την πατριαρχική αντίληψη για τις γυναίκες ως ανυπεράσπιστες τροφούς και αμέτοχες στις κοινότητές τους, αρνούμενοι τη μαύρη γυναικεία επιρροή. Θα πρέπει να ’ναι προφανές σε οποιοδήποτε σκεπτόμενο άτομο ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι όργανα του κράτους.
Αυτή η προσπάθεια αφομοίωσης και εγκόλπωσης δε μένει μονάχα στα εκτός των τειχών. Το ίδιο συμβαίνει μες στις φυλακές. Κάθε φορά που υπάρχει αντίσταση σε συλλογικό επίπεδο, εμφανίζονται από το πουθενά εκείνοι που ασκούν αφομοιωτικές πρακτικές και λειτουργούν ως απολογητές, επιχειρώντας να καπελώσουν ή να φιμώσουν όσους εξεγείρονται. Κι είναι πάντοτε εκείνοι που κατέχουν κάποιο ποσοστό κύρους στη φυλακή και διατηρούν φιλικές σχέσεις με σωφρονιστικούς υπαλλήλους, είτε πρόκειται για αρχηγούς θρησκευτικών ομάδων είτε για εμπόρους ναρκωτικών, ή μέλη συμμοριών. Μ’ αυτούς θα πρέπει να συγκρουστούμε κι εμείς, εντός των τειχών.
Το θέμα είναι ότι χρειάζεται να βρούμε μεθόδους ώστε να βγάλουμε απ’ τη μέση αυτούς τους μεσάζοντες του κράτους. Αυτοί είναι που στήνουν τα κύρια αναχώματα ενάντια στο μετασχηματισμό μιας αναταραχής σε εξέγερση και επανάσταση. Το μόνο που ξέρω είναι ότι, για να καταστρέψουμε αυτόν τον πολιτισμό, χρειάζεται ν’ αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις αυτές με τόλμη. Πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι αυτές οι γκρούπες είναι ομοφοβικές, συντηρητικές και συναπαρτίζονται από αμετανόητους καπιταλιστές. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το δει κανείς: είναι ο εχθρός. Είναι κρατιστές.
από το ιστολόγιο του μακροχρόνια κρατούμενου αναρχικού Μάικλ Κιμπλ
(17 Δεκέμβρη 2014)