Περισσότερα του ενός συντρόφια με ρώταγαν πρόσφατα πώς θα μπορούσαν να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους εξεγερμένους που βρίσκονται πίσω απ’ τα τείχη των φυλακών. Μου δόθηκε η εντύπωση πως είναι κάπως απογοητευμένοι και ότι το έργο που καταβάλλουν τους φαίνεται μη παραγωγικό και τους αφήνει προσωπικά ανικανοποίητους. Πιστέψτε με, τόσο εγώ όσο κι άλλοι εξεγερμένοι έγκλειστοι νιώθουμε τις ίδιες ματαιώσεις επειδή οι προσπάθειες και το έργο μας δεν έχουν τον επιθυμητό αντίκτυπο που θα μας άρεσε να έχουν. Για να ’μαι ειλικρινής, όμως –και θέλω να το γνωρίζετε όλα τα συντρόφια που βρίσκεστε έξω–, η επιμόρφωση που κάνετε στις φυλακές στέλνοντας περιοδικά και βιβλία είναι καταπληκτική. Οι σχέσεις που χτίζετε με όσους κι όσες από εμάς είμαστε μέσα, η οικονομική στήριξη, η αγάπη, όπως κι οι επιτρεπτές ενέργειες αλληλεγγύης είναι πάρα πολύ σημαντικές. Αν όμως θέλουμε να προξενήσουμε κάποια ζημιά σε αυτό το κολοσσιαίο σύστημα καταστροφής ανθρώπων, χρειαζόμαστε πιο δυνατά πράγματα.
Εντός των τειχών, οι κρατούμενοι έχουν χρησιμοποιήσει ιστορικά 5 μεθόδους: απεργίες πείνας, απεργίες απ’ τα μεροκάματα, εξεγέρσεις, νομικές προσφυγές και καμπάνιες με αποστολή γραμμάτων ή τηλεφωνήματα για να καταδείξουν τις απάνθρωπες συνθήκες υπό τις οποίες υπάρχουν οι έγκλειστοι, όπως η εχθρότητα από πλευράς των γουρουνιών, η απομόνωση, η ιατρική παραμέληση, η απουσία προγραμμάτων εκπαίδευσης/επανένταξης, οι ανθυγιεινές συνθήκες κ.τ.λ. Κανένας όμως από αυτούς τους αγώνες δεν αφορούσε την κατάργηση των φυλακών, αλλά τη μεταρρύθμισή τους ως θεσμού. Οι περισσότεροι κρατούμενοι πιστεύουν πως οι φυλακές και η αστυνομία είναι αναγκαίες, απλά μ’ έναν τρόπο ανθρωπινότερο. Λυπηρό, κι όμως αληθινό.
Εκτός των τειχών, όσοι κι όσες στηρίζουν τους κρατουμένους, ακόμα κι αναρχικοί/-ές, που υποστηρίζουν πως θέλουνε την κατάργηση των φυλακών, χρησιμοποιούν κυρίως 3-4 μεθόδους ακτιβίστικου τύπου σε στήριξη κι αλληλεγγύη προς αγώνες κρατουμένων. Οι μέθοδοι αυτές είναι καμπάνιες τηλεφωνημάτων ή αποστολής γραμμάτων, νομικές κινήσεις, συγκεντρώσεις/πορείες και διεξοδική ενημέρωση του κοινού. Όλες αυτές οι επιτρεπόμενες μέθοδοι δεν προσφέρουν παρά ελάχιστα ώστε να αμφισβητηθεί στ’ αλήθεια η νομιμοποίηση των φυλακών, και οπωσδήποτε δεν τις καταργούν. Πρόκειται απλά για μπουρζουάδικες (έννομες/επιτρεπτές) μορφές διαμαρτυρίας που στοχεύουν στην επίκληση της ηθικής συνείδησης των γραφειοκρατών ώστε να μεταχειρίζονται τους φυλακισμένους με πιο ανθρωπινό τρόπο, πράγμα που απλά νομιμοποιεί το πρεστίζ του κράτους.
Φυσικά, κανείς μας δεν θέλει να βλέπει φυλακισμένους (ανθρώπους εν προκειμένω) να υφίστανται κακομεταχείριση και κακοποίηση. Η κριτική μου έγκειται στο γεγονός ότι καμιά από αυτές τις μεθόδους δεν θα επιφέρει από μόνη της την καταστροφή της φυλακής/κράτους. Και, πέραν αυτού, οι εκτός των τειχών εμπλέκονται σε έννομες μορφές αγώνα, ενόσω οι εξεγερμένοι έγκλειστοι εμπλέκονται σε έκνομες μορφές αγώνα. Η εναντίωση μες στη φυλακή είναι παράνομη, κι είναι οι φυλακισμένοι που υπόκεινται στη βαναυσότητα, στους τραμπουκισμούς και στ’ αντίποινα του κράτους.
Όλα αυτά τα χρόνια είχαμε κάμποσες αιματηρές εξεγέρσεις, θανατηφόρες και πολύ ζόρικες απεργίες πείνας/εργασίας, χρονοβόρες νομικές αγωγές κ.τ.λ., κι όμως υπάρχουν περισσότερες φυλακές, περισσότεροι έγκλειστοι και περισσότερη κακοποίηση. Καμία από αυτές τις μεθόδους στο παρελθόν δεν κατάφερε ούτε γρατσουνιά στην πανοπλία του κράτους. Και θα ήταν παράλειψη εκ μέρους μου να μη σχολιάσω την αντίληψη που λέει πως δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε επαναστατική βία. Το σκεπτικό πίσω απ’ αυτό είναι πως, αν χρησιμοποιήσουμε επαναστατική βία, το κράτος θα πάρει το πάνω χέρι στα μίντια και θα μας απαξιώσει ως τραμπούκους, εγκληματίες και τρομοκράτες. Μαλακίες, το κράτος πάντοτε έχει το πάνω χέρι στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Τα μίνια ελέγχονται από το κράτος μέσω μεγάλων επιχειρήσεων, που τα κάνουνε πλακάκια με το κράτος.
Από τη στιγμή που οι φυλακές αποτελούν τα πλέον συμπυκνωμένα κέντρα εξουσίας, καταναγκασμού και ελέγχου στην κοινωνία, θα έπρεπε ν’ αποτελούν την αιχμή της επίθεσης, η κατάργηση των φυλακών θα έπρεπε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή κάθε κινήματος που πολεμά την εξουσία και μάχεται για την ελευθερία, και οι φωνές των κρατουμένων θα ’πρεπε να κατέχουν εξέχουσα θέση μες στο κίνημα απλώς και μόνο λόγω της ιδιάζουσας κατάστασης στην οποία βρίσκονται. Αυτό δεν έχει να κάνει με ρομαντισμό ή τυχοδιωκτισμό, όπως θα ήθελαν να ισχυριστούν μερικοί για να δικαιολογήσουν την απραξία τους. Κανείς, βέβαια, δεν μπορεί να προβλέψει ποια στρατηγική και ποιες τακτικές θα ’ναι επιτυχείς στη διάδοση της εξέγερσης, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ξεκάθαρο απ’ την επίθεση εκεί που τους πονάει. Έχοντας πει τα παραπάνω, θα ’θελα να παραθέσω «μερικά πράγματα που ’ναι να γίνουν», που καλό είναι σύντροφοι/συντρόφισσες να τα σκεφτούνε σοβαρά.
Μερικά πράγματα που ’ναι να γίνουν:
Ξεκινήστε να στοχεύετε εταιρείες που τα κονομάνε απ’ τις φυλακές, μέσω σαμποτάζ, διαδηλώσεων θορύβου σε κεντρικά γραφεία τους και έξω απ’ τα σπίτια των διευθυντικών τους στελεχών.
Ξεκινήστε να στοχεύετε υπαλλήλους φυλακών και συμβουλίων αναστολών για τις παρενοχλήσεις που διαπράττουν.
Ξεκινήστε να χακάρετε διευθυντήρια του σωφρονιστικού συστήματος, εταιρείες που επενδύουν στις φυλακές κι ηλεκτρονικούς υπολογιστές αξιωματούχων των φυλακών.
Γίνετε συνένοχοι στο έγκλημα της ανατροπής.
Καταστρέψτε περιουσία διευθυντηρίων του σωφρονιστικού συστήματος.
Σαμποτάρετε μηχανήματα σε εργοτάξια κατασκευής φυλακών.
Χρησιμοποιήστε τη φαντασία σας για να βρείτε τρόπους να γαμήσετε το κράτος.
Μελετήστε αγώνες σε άλλες χώρες για να δείτε ποιες από τις τακτικές που χρησιμοποιούν μπορούν να υιοθετηθούν κι εδώ.
Ποστάρετε στο ίντερνετ προσωπικά στοιχεία αξιωματούχων φυλακών/κράτους/εταιρειών.
Κάντε αντίποινα ενάντια σε υπαλλήλους των φυλακών για την κακοποίηση εξεγερμένων.
Προκαλέστε όσο το δυνατόν περισσότερη διατάραξη της τάξης.
πηγή: anarchy live
ιστολόγιο του μακροχρόνια κρατούμενου αναρχικού Μάικλ Κιμπλ