Χιλιανές φυλακές: Η Νατάλια Κογιάδο αγκαλιάζει το κάλεσμα αλληλεγγύης στους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου

Ακολουθεί η μετάφραση ενός πρώτου γράμματος της πρόσφατα προφυλακισμένης Νατάλια Κογιάδο:

Φίλες/φίλοι, συντρόφισσες/σύντροφοι, οικογένεια και συγγενικότητες:

Μέσα από μερικές κουβέντες που μπόρεσα ν’ ανταλλάξω με κάποια άτομα (γιατί μέχρι στιγμής είμαι απομονωμένη και δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν) έμαθα για τη βδομάδα αγκιτάτσιας που πραγματοποιείται από τις 10 ως τις 20 Απρίλη σε αλληλεγγύη στις/ους αντεξουσιάστριες/αστές κρατούμενες/ους, και πάνω απ’ όλα σε εκείνες/ους με μακροχρόνιες καταδίκες. Σ’ αυτό το πλαίσιο, θα ήθελα σε αυτό το γραπτό ν’ αποτυπώσω ένα βεληνεκές της αλληλεγγύης, κι εν προκειμένω της αλληλεγγύης στα αιχμάλωτα συντρόφια.

Εδώ και καιρό σκεφτόμουν –και τώρα, με την εμπειρία-βίωμα που ζω, μου γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο– πως όταν ένα συντρόφι μπαίνει στη φυλακή κι αιχμαλωτίζεται έχει για πρώτο στήριγμα τον ίδιο του τον εαυτό, τις πεποιθήσεις, σκέψεις, ιδέες του, τα συναισθήματά του, και την αγάπη για τον ίδιο του τον εαυτό, την ατομικότητά του, κάτι το θεμελιώδες όταν έρχεται η ώρα ν’ αντιμετωπίσει ένα μέρος τόσο άσχημο και παρακμιακό σαν τη φυλακή, μιας και είμαστε εμείς οι ίδιοι η πηγή της δύναμής μας.

Συμβαίνει όμως ξαφνικά τ’ αυτιά και τα μάτια μας να συναντιούνται με χειρονομίες, πρωτοβουλίες, δράσεις που γίνονται για μας, κι εκείνη τη στιγμή νιώθουμε λες και πρόκειται για μια αγκαλιά, όπου το στήθος φουσκώνει και σκάει το αναπόδραστο χαμόγελο, κι είναι τότε που υπερβαίνονται τα τείχη της φυλακής κι όλη αυτή η ατομικότητα της/ου κρατούμενης/ου, κι έτσι γεμίζει κανείς με περισσότερη δύναμη και σιγουριά. Αντιλαμβάνομαι αυτή τη στιγμή ως μια συνενοχή γιατί ξέρουμε πως συνεχίζουμε ν’ αγωνιζόμαστε.

Συντάσσομαι με το κάλεσμα που πραγματοποιείται και καλώ σε αλληλεγγύη στις/ους κρατούμενες/ους σε όλα τα εδάφη που βρίσκονται σε αγώνα και τοποθετούνται ενάντια σε κάθε εξουσία. Όλη μου τη στοργή και δύναμη για εκείνες/ους που αντιμετωπίζουν μακροχρόνιες ποινές και που τα χρόνια δεν ξέκαναν τις ιδέες και τα συναισθήματά τους. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως η φυλακή, προϊόν ανθρώπινο, επηρεάζει επί της παρούσης κι άλλα όντα. Ζώα έγκλειστα και βασανιζόμενα για την ανθρώπινη αρέσκεια.

Χαιρετώ, στέλνοντας όλη μου την αγάπη στις φίλες και στους φίλους μου, στα συντρόφια μου, στην οικογένειά μου και στα κορίτσια του αντιπατριαρχικού αγώνα.

Τάτο (Νατάλια Κογιάδο)
Από την πτέρυγα 1, φυλακή του Σαν Μιγκέλ
Κυριακή 12 Απρίλη.