ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ, ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ/ΙΣΣΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ.
Μετά τη σύλληψή μου στις 16 Ιουλίου 2014, διοργανώθηκαν εκδηλώσεις σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Ηράκλειο Κρήτης και Πάτρα από αναρχικές-αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες με θέμα «Ένοπλος Αγώνας-Επαναστατικό Κίνημα-Κοινωνική Επανάσταση». Σκοπός αυτών των εκδηλώσεων ήταν να αναδειχθεί η άρρηκτη σχέση του ένοπλου αγώνα με το επαναστατικό κίνημα του οποίου η δημιουργία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την Κοινωνική Επανάσταση, για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους.
Αυτές οι εκδηλώσεις αποτέλεσαν μια αφορμή συζήτησης και τοποθέτησης πάνω σε ζητήματα που απασχολούν όχι μόνο τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά και την κοινωνία συνολικά και είναι ιδιαίτερα κρίσιμα αυτή την περίοδο, που η συνέχιση και το βάθεμα της κρίσης μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές και ραγδαίες κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Η κυβέρνηση Σύριζα που ανέλαβε λίγους μήνες πριν την εξουσία, ετοιμάζεται να υπογράψει νέα συμφωνία-μνημόνιο με τους δανειστές συνεχίζοντας έτσι την ίδια πολιτική που εγκαινιάστηκε το 2010 και ενώ το ενδεχόμενο χρεοκοπίας και εξόδου της χώρας από το ευρώ έχει εμφανιστεί εκ νέου στον ορίζοντα.
Συμπερασματικά οι εκδηλώσεις αυτές ανέδειξαν, όπως επισήμανε και η εισήγηση της εκδήλωσης της Αθήνας, ότι «Ο ένοπλος αγώνας αποτελεί κομμάτι του κινήματος και μάλιστα εν δυνάμει, είναι αναπόσπαστο τμήμα μιας στρατηγικής που έχει ως στόχο την επαναστατική ανατροπή. Άλλωστε μαζικός ένοπλος αγώνας σημαίνει εμφύλιος ταξικός πόλεμος». Όπως επίσης ανέδειξε αυτό που στην παρέμβασή της, στην εκδήλωση της Αθήνας, έγραψε η καταζητούμενη συντρόφισσα Πόλα Ρούπα, ότι «πολύ σημαντική προϋπόθεση για την προώθηση της επανάστασης είναι η κατάθεση στην κοινωνία των δικών μας θέσεων για την επαναστατική κοινωνία και για την μορφή οργάνωσης που αυτή μπορεί να έχει. Αυτό για να γίνει σε συλλογικό επίπεδο προϋποθέτει να ανοίξει εδώ και τώρα μια συζήτηση με στόχο τη σύνθεση μας πλατφόρμας θέσεων πάνω στον επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό».
Αυτή η πλατφόρμα πολιτικών θέσεων μας βοηθάει όχι μόνο να αποσαφηνίσουμε τις προτάσεις μας για μια αταξική-ακρατική κοινωνία, αλλά μας βοηθάει στο να αποδομήσουμε τις πολιτικές θέσεις καθεστωτικών δυνάμεων και κομμάτων όπως του Σύριζα, όπως και θέσεις που υιοθετούνται από ένα συνονθύλευμα πολιτικών δυνάμεων, από τη νεοναζιστική χρυσή αυγή ως κάποια γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αλλά και τμήματα του αναρχικού-αντεξουσιαστικού χώρου που χαρακτηρίζονται από ένα αντιιμπεριαλιστικό-πατριωτικό λόγο και πιο συγκεκριμένα έναν αντιγερμανισμό που αποπροσανατολίζει. Ο αντιιμπεριαλισμός από μόνος του δεν προωθεί την ανατροπή του εγχώριου κεφαλαίου, δεν θέτει το ζήτημα της ανατροπής του κράτους ως μηχανισμού ταξικής κυριαρχίας και ως γραφειοκρατικού μηχανισμού, δεν βάζει την προοπτική της Κοινωνικής Επανάστασης, αλλά προωθεί όπως έχει δείξει η ιστορία στις υπανάπτυκτες χώρες την διαταξική συμμαχία μερίδας τουλάχιστον της ντόπιας άρχουσας τάξης –που υποτίθεται δεν επιθυμεί ή δεν «πρέπει» να είναι προσδεμένη στα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια– με τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις.
Η γραμμή του αντιμπεριαλισμού, η επίκληση του «γερμανικού ιμπεριαλισμού» δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να ρίχνει νερό στο μύλο της κυβέρνησης Σύριζα αυτή τη στιγμή, αφού και αυτή έχει υιοθετήσει μια λαϊκίστικη ρητορεία για τους «κακούς» Μέρκελ και Σόιμπλε ρίχνοντας σε αυτούς αποκλειστικά την ευθύνη για την επιβολή των μνημονίων. Με τον τρόπο αυτό επιδιώκει την μέγιστη εθνική ομοψυχία παρουσιάζοντας, με την βοήθεια τμημάτων των ΜΜΕ που ελέγχονται από ντόπιους ολιγάρχες, τη Γερμανία ως τέταρτο ράιχ και ανασύροντας μνήμες κατοχής.
Όμως οι συνθήκες έχουν αλλάξει· δεν βρισκόμαστε στην εποχή του εθνικού καπιταλισμού αλλά στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, όπου το κεφάλαιο κινείται ελεύθερα πέρα από εθνικά σύνορα, το οποίο δεν εμποδίζεται από δασμούς και προστατευτικούς νόμους, η εθνική ταυτότητα δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία όπως παλιότερα, και έχει αναδειχθεί ως ηγέτιδα δύναμη μια υπερεθνική οικονομική ελίτ που στο εσωτερικό της βέβαια υπάρχουν και ανταγωνισμοί και αντιπαραθέσεις.
*
Με αφορμή τις εκδηλώσεις που έγιναν, πρότεινα την συγκρότηση πολιτικών πρωτοβουλιών για την σύνθεση μιας επαναστατικής πλατφόρμας από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που διοργάνωσαν αυτές τις εκδηλώσεις, ως ένα πρώτο βήμα για την αφετηρία πολιτικών διαδικασιών που στόχο θα έχουν τη δημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος, δηλαδή ενός ενιαίου πολιτικοστρατιωτικού σχηματισμού με συνεκτικές πολιτικές θέσεις και προτάσεις, που θα επιχειρήσει την βίαιη και ένοπλη κατάλυση της εξουσίας, την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους στη χώρα και την οικοδόμηση μιας αταξικής-ακρατικής κοινωνίας.
Από την πλευρά μου πρότεινα ως βάση επεξεργασίας μιας επαναστατικής πλατφόρμας τις πολιτικές θέσεις που πρότεινε ο Επαναστατικός Αγώνας ως βάση διαλόγου μέσα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, στην προκήρυξη με την οποία ανέλαβε την ευθύνη για την βομβιστική επίθεση στις 10 Απριλίου 2014 στην Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος στο σύνταγμα.
Είναι αρκετά θετικό το γεγονός ότι συντρόφισσες και σύντροφοι από το Ηράκλειο Κρήτης, ανταποκρίθηκαν θετικά στην πρόταση αυτή, για τη σύνθεση μιας πλατφόρμας θέσεων που αφορά τον επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό και πρότειναν με την σειρά τους τη συγκρότηση μιας συνέλευσης που θα έχει σκοπό την διοργάνωση ενός πανελλαδικού συνεδρίου, το οποίο θα επιδιώξει την μέγιστη δυνατή συμφωνία όσον αφορά τις πολιτικές θέσεις του επαναστατικού κινήματος, τα μέσα αγώνα, τη στρατηγική δράσεων και την οργανωτική δομή του κινήματος.
Είναι δεδομένο ότι τα τελευταία χρόνια της κρίσης όλο και περισσότεροι σύντροφοι/ισσες προβληματίζονται πάνω στο τι πρέπει να κάνουμε, πάνω στο ζήτημα της επαναστατικής προοπτικής, τι προτάσεις έχουμε απέναντι στην κρίση, τι προτείνουμε στην κοινωνία, πώς κοινωνικοποιούμε τα προτάγματά μας.
Επειδή βρισκόμαστε σε μια εποχή σύγχυσης όπου οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους θα πρέπει να επανακαθορίσουμε και να επανανοηματοδοτήσουμε το τι είναι Επανάσταση. Επανάσταση είναι όταν ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, οι φτωχοί, οι καταπιεσμένοι, οι εργαζόμενοι, η νεολαία ανατρέπει με τη βία και τα όπλα την εξουσία, δηλαδή το κράτος που κατέχει μια κοινωνική μειοψηφία, οι πλούσιοι, οι καπιταλιστές, οι ολιγάρχες και επιβάλλει τη θέλησή του. Αυτό συνέβαινε ιστορικά από τότε που δημιουργήθηκαν οι ταξικοί διαχωρισμοί και εμφανίστηκε το κράτος και ξέσπασε η πάλη των τάξεων. Άρα η Επανάσταση ή θα είναι Κοινωνική Επανάσταση ή δεν θα είναι Επανάσταση.
Η Επανάσταση δεν ήταν ποτέ και δεν μπορεί να είναι στοιχείο αυτοαναφορικότητας, δεν ταυτίζεται με την εξέγερση, δεν ορίζεται ως ατομική δράση και επιλογή αλλά είναι μια μακρά, σύνθετη και βαθιά κοινωνική διαδικασία, όπου προϋποθέτει να συμπορευτούμε και να δράσουμε με μεγάλα τμήματα των καταπιεσμένων, να αναζητούμε τρόπους επικοινωνίας τόσο σε επίπεδο δράσης όσο και λόγου, που να αγγίζει όσο περισσότερους καταπιεσμένους των χαμηλών κοινωνικών τάξεων γίνεται, γιατί αυτά τα στρώματα έχουν συμφέρον από την ανατροπή και να γειώνουμε το επαναστατικό πρόταγμα στις άμεσες κοινωνικές ανάγκες, αγωνίες και προβληματισμούς.
Με βάση αυτό δεν ωφελεί καθόλου η επιθετική έως και πολεμική κριτική που γίνεται από κάποιες τάσεις του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου εναντίον της «ενσωματωμένης» κοινωνικής βάσης. Μια τέτοια κριτική η οποία αναδεικνύεται ως το κύριο ζήτημα του ριζοσπαστικού λόγου, στοχεύει τα αποτελέσματα της καθεστωτικής χειραγώγησης και όχι τα αίτια της ύπαρξης της οργανωμένης εξουσίας, δηλαδή του κράτους, και αποδεικνύει μια αδυναμία διεισδυτικής κριτικής του ίδιου του καθεστώτος που αποσκοπεί στην κοινωνική συναίνεση και ενσωμάτωση.
Ο πόλεμος εναντίον της χειραγώγησης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο μπορεί να γίνει με αποτελεσματικό τρόπο μόνο αν καταφέρνει η επαναστατική δράση και ο λόγος να αποδομεί την κυρίαρχη ιδεολογία, να σαμποτάρει τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώνει το καθεστώς και να επιδιώκει να βρίσκει το επαναστατικό πρόταγμα κοινωνικά ερείσματα.
*
Βρισκόμαστε στο κατώφλι ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων που αφορούν την αναμενόμενη συμφωνία της κυβέρνησης Σύριζα με τους δανειστές της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ. Η επικείμενη συμφωνία επισφραγίζει την εδώ και καιρό προαναγγελθείσα υποχώρηση της κυβέρνησης και θα αποτελέσει την αρχή του τέλους τής ούτως ή άλλως λαβωμένης συναίνεσης και ανοχής, αλλά και την αρχή της πολιτικής χρεοκοπίας της, κάτι που θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε όσοι πραγματικά επιδιώκουμε την ανατροπή και την επανάσταση.
Αυτή την περίοδο μια στρατηγική των επαναστατών και του κινήματος θα ήταν να υπονομεύσουν και να σαμποτάρουν τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές, πράγμα που θα οδηγούσε στην αστάθεια, στην υπονόμευση και στην ανατροπή της κυβέρνησης, αλλά και στην χρεοκοπία του κράτους και του συστήματος, ως ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της επαναστατικής προοπτικής.
ΕΝΟΠΛΗ ΕΦΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΒΟΥΛΗ-ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ-ΤΡΑΠΕΖΕΣ-ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ
Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Νίκος Μαζιώτης
ΥΓ. Χαιρετίζω τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που έκαναν μια σειρά εμπρηστικών επιθέσεων το τελευταίο διάστημα. Ο δρόμος του αγώνα απαιτεί την συνένωση της θεωρίας με την πράξη. «Προπαγάνδα με την πράξη» όπως έλεγαν οι αναρχικοί από την εποχή της πρώτης διεθνούς «με την πένα, το στιλέτο, με το πιστόλι, τον δυναμίτη, ό,τι δεν ανήκει στην αστική νομιμότητα ανήκει σε εμάς».
One thought on “Τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη για την πρωτοβουλία συντρόφων/ισσών Ηράκλειου Κρήτης για μια επαναστατική πλατφόρμα”
ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
(Με αφορμή κάποια σχόλια που γράφτηκαν για το τελευταίο κείμενό του σχετικά με την επαναστατική πλατφόρμα)
Στο τελευταίο κείμενο μου με αφορμή την ανακοίνωση της πρωτοβουλίας συντρόφων- συντροφισσών του Ηρακλείου Κρήτης για μια επαναστατική πλατφόρμα, διατύπωσα την άποψη ότι « ο αντιιμπεριαλισμός από μόνος του δεν προωθεί την ανατροπή του εγχώριου κεφαλαίου, δεν θέτει το ζήτημα της ανατροπής του κράτους ως μηχανισμού ταξικής κυριαρχίας και ως γραφειοκρατικού μηχανισμού, δεν βάζει την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης αλλά προωθεί όπως έχει δείξει η ιστορία στις υπανάπτυκτες χώρες την διαταξική συμμαχία μερίδας τουλάχιστον της ντόπιας άρχουσας τάξης – που υποτίθεται δεν επιθυμεί ή «δεν πρέπει» να είναι προσδεμένη στα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια – με τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις».
Αυτό προκάλεσε την μήνη κάποιων νεοφώτιστων αντιιμπεριαλιστών που προέρχονται από τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο οι οποίοι αντί να μου απαντήσουν με πολιτικά επιχειρήματα, γράφουν ανώνυμα σχολιάκια κρυπτόμενοι πίσω από την ανωνυμία του πληκτρολογίου αποδεικνύοντας την πολιτική δειλία τους.
Τα σχόλια αυτά ποικίλουν από το « ο Μαζιώτης αλλάζει πολιτικές θέσεις λόγω εμπάθειας» ότι «υπάρχουν σύντροφοι που τον παραπληροφορούν με αποτέλεσμα να εκτίθεται ανεπανόρθωτα» ή φτάνουν στο σημείο να ισχυρίζονται «άλλο ο Επαναστατικός Αγώνας, άλλο ο Μαζιώτης».
Προς ενίσχυση αυτών των «βαθυστόχαστων σχολιασμών», γίνεται επίκληση σε αποσπάσματα κειμένου που με την συντρόφισσα Πόλα Ρούπα είχαμε δημοσιοποιήσει μετά την δολοφονία Φύσσα για την ΧΑ, όπως επίσης γίνεται αναφορά στην επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα στην πρεσβεία των ΗΠΑ.
Το γεγονός ότι προέρχονται από τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο αυτοί οι νεοφώτιστοι αντιιμπεριαλιστές πρώην ατομικιστές και «αρνητές εργασίας» οι οποίοι τώρα φτύνουν εκεί που έγλυφαν, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την πολεμική τους γιατί φιλοδοξούν να φτιάξουν ένα αριστερό αντιιμπεριαλιστικό ρεύμα μέσα στον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο.
Στην επιδίωξή τους αυτή αντιλαμβάνονται ότι ο Επαναστατικός Αγώνας στέκεται εμπόδιο με την ιστορία του, την δράση και τον λόγο του, την πολιτική παρακαταθήκη του– που αυτοί οι ίδιοι κάποτε επικαλούνταν δημόσια – και τα προτάγματα του βασίζονται στην αναρχική αντιεξουσιαστική παράδοση. Ο Επαναστατικός Αγώνας τους είναι εμπόδιο γιατί προσπαθεί να συμβάλει στην οργάνωση ενός επαναστατικού κινήματος με αντιεξουσιαστικό προσανατολισμό που θα επιχειρήσει την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις δικές τους επιδιώξεις. Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια ένοπλη αναρχική οργάνωση και δεν έχει παρεκκλίνει στο ελάχιστο από αυτά που έχει κάνει και έχει υποστηρίξει από το 2003 μέχρι σήμερα σε αντίθεση με αυτούς που έχουν κάνει το άλμα από τον αναρχοατομικισμό, τον μηδενισμό, την άρνηση εργασίας, στον κομμουνισμό της μαρξιστο-λενινιστικής και σταλινικής παράδοσης.
Ποια είναι η αλλαγή πολιτικών θέσεων που επικαλείται ένας από αυτούς τους νεοφώτιστους αντιιμπεριαλιστές; Ότι ο Επαναστατικός Αγώνας έκανε μια αντιιμπεριαλιστική ενέργεια, όπως η επίθεση στην πρεσβεία των ΗΠΑ και ότι στην προκήρυξη με την οποία την είχαμε αναλάβει χαιρετήσαμε την ιρακινή αντίσταση και άλλους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες στο Λίβανο, στην Παλαιστίνη και αλλού; ή ότι αναφέρομαι σε κείμενο μου στον αντιιμπεριαλιστή κομμουνιστή αγωνιστή Αμπντάλα;
Ο Επαναστατικός Αγώνας ποτέ δεν αρνήθηκε ότι υπάρχει ιμπεριαλισμός. Όμως ως αναρχικοί έχουμε διαφορετική οπτική πάνω στο ζήτημα αυτό από ότι οι αριστεροί αντιιμπεριαλιστές πατριώτες. Η επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα στην πρεσβεία των ΗΠΑ ήταν μια απάντηση της οργάνωσης στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας», τον οποίον είχαν κηρύξει οι ΗΠΑ. Ο λόγος που έβγαλε η οργάνωση στην προκήρυξη με την οποία ανέλαβε το χτύπημα, δεν έχει καμία σχέση με τον αντιιμπεριαλιστικό πατριωτικό λόγο που χαρακτηρίζει την αριστερά και που μεταξύ άλλων έχει να κάνει με το ζήτημα της ανάπτυξη του καπιταλισμού σε μια χώρα, τον ρόλο της ντόπιας άρχουσας τάξης και άλλα.
Η επίθεση εναντίον της πρεσβείας των ΗΠΑ ήταν η κορυφαία ενέργεια του Επαναστατικού Αγώνα στην πρώτη περίοδο δράσης του από το 2003 ως το 2007 που η στρατηγική της οργάνωσης είχε ως αιχμή τον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας» και τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις εκείνης της περιόδου, και έχοντας υποστηρίξει ότι τόσο ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας», όσο και οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις είναι οι 2 όψεις της παγκοσμιοποίησης, ο πολιτικοστρατιωτικός και ο οικονομικός χαρακτήρας της.
Η παγκοσμιοποίηση χαρακτηρίζεται από πολύ διαφορετικές συνθήκες από αυτές που ίσχυαν πριν από 100 χρόνια σε μια εποχή εθνικού καπιταλισμού και ανάδειξης του ιμπεριαλισμού και των ανταγωνισμών των τότε μεγάλων δυνάμεων και αναπτυγμένων βιομηχανικά χωρών, που τόσο καλά ερμήνευσαν οι Λένιν και Μπουχάριν και οι οποίες οδήγησαν στην σφαγή του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως οι νεοφώτιστοι αντιιμπεριαλιστές αδυνατούν να ερμηνεύσουν το σήμερα και νομίζουν ότι βρίσκονται στο 1900 ή στο 1930. Μιλάνε για γερμανικό ιμπεριαλισμό σαν να βρίσκονται στο 1914 ή στο 1939.
Η παγκοσμιοποίηση χαρακτηρίζεται από την ανάδειξη της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ, μιας διεθνούς και κοσμοπολίτικης άρχουσας τάξης, που τα συμφέροντα στο εσωτερικό της, είναι αλληλοδιαπλεκόμενα ακριβώς λόγω της διεθνοποίησης του κεφαλαίου, χωρίς φυσικά να λείπουν οι ανταγωνισμοί και οι αντιπαραθέσεις, αντιπαραθέσεις που δεν έχουν καμία σχέση με τις ιμπεριαλιστικές διαμάχες του πρώτου μισού του 20ού αιώνα που οδήγησαν σε δυο παγκόσμιους πολέμους.
Όσον αφορά ότι στην προκήρυξη για την επίθεση στην πρεσβεία των ΗΠΑ, χαιρετίζουμε τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα που υπάρχουν σε όλο τον κόσμο, δεν υπάρχει καμία αντίφαση γιατί ακριβώς ως αναρχικοί δεν ταυτιζόμαστε με αυτά τα κινήματα.
Πώς είναι δυνατόν ο Επαναστατικός Αγώνας, μια ένοπλη αναρχική οργάνωση, να ταυτίζεται με τους κοσμικούς Μπααθιστές της Ιρακινής αντίστασης, ή την Χεζμπολάχ, που νίκησε το Ισραήλ τον Αύγουστο του 2006; Σαφέστατα χαιρετίζουμε τους αγώνες αυτούς, αλλά δεν ταυτιζόμαστε. Σαφέστατα σέβομαι τον αντιιμπεριαλιστή κομμουνιστή αγωνιστή Αμπντάλα για τον οποίο έχω γράψει κείμενο, αλλά δεν ταυτίζομαι μαζί του γιατί είμαι αναρχικός. Που βρίσκεται λοιπόν η αλλαγή θέσεων λόγο εμπάθειας και ποια είναι η αντίφαση;
Όσον αφορά την επίκληση απόψεων που διατυπώθηκαν σε κείμενο, όπου εγώ και η συντρόφισσα Ρούπα δημοσιοποιήσαμε μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και αναφερόταν στη χρυσή αυγή και δω ο νεοφώτιστος αντιιμπεριαλιστής αποδεικνύεται Δον Κιχώτης που περνάει τους ανεμόμυλους για γίγαντες. Το γεγονός ότι αναφερόμενοι στη χρυσή αυγή λέμε ότι «σε πρακτικό επίπεδο και μέσω της δράσης προωθούσε απροκάλυπτα τη βασική οικονομική πολιτική της τρόικας και κυρίως τη γερμανική εκδοχή της…» δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε την ρητορική περί «Γερμανικής Ευρώπης» και την άποψη ότι περισσότερο υπεύθυνοι για την πολιτική της λιτότητας είναι η Γερμανία, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.
Ο Επαναστατικός Αγώνας δεν αρνήθηκε ποτέ το ρόλο της Γερμανίας στην επιβολή των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών και της λιτότητας, όμως θεωρούμε ότι η Γερμανία είναι κομμάτι του προβλήματος και όχι η αιτία του, γιατί είναι μέλος της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ και όπως λέμε στην προκήρυξη με την οποία αναλάβαμε την επίθεση στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος αναφερόμενοι στην Άγγελα Μέρκελ που επισκέφτηκε την επόμενη της επίθεσης, της οργάνωσης την Αθήνα, «είναι από τους ιδανικότερους εκφραστές των συμφερόντων της ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ».
Αυτή η θέση μας έχει διαφορά από το στείρο αντιγερμανισμό στο οποίο αναφέρεται ένα συνονθύλευμα «αντιμνημονιακών» πολιτικών δυνάμεων, από τη Χρυσή Αυγή ως το Σύριζα, την Ανταρσύα, το Ε.ΠΑ.Μ και κάποιους αναρχικούς και πρώην αναρχοατομικιστές και νυν αριστερούς αντιιμπεριαλιστές.
Για να ξεκαθαριστεί η σύγχυση σε σχέση με το ρόλο όχι μόνο της Γερμανίας αλλά και άλλων κυβερνήσεων όσον αφορά την επιβολή των μνημονίων στην Ελλάδα πρέπει να επισημανθεί το εξής, το 2010 αυτοί που είχαν εκτεθεί περισσότερο στο ελληνικό χρέος από τις ξένες τράπεζες, ήταν οι γαλλικές τράπεζες όπως η BNP Paribas, Societe General, Credit Agricole και μετά οι γερμανικές τράπεζες. Όπως επίσης αρκετά εκτεθειμένες ήταν και οι τράπεζες με καταγωγή από άλλες χώρες όπως οι βρετανικές BARKLEYS και HSBC, οι ολλανδικές ING, FORTIS, DEXIA και αμερικάνικες όπως η CITYBANK και η JP MORGAN.
Όλες αυτές οι πολυεθνικές τράπεζες είναι μέρος της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ. Στην πραγματικότητα για την σωτηρία όλων αυτών για να ξεπληρωθούν αυτές, η χώρα τέθηκε υπό την εξουσία του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 2010. Πως γίνεται μόνο η γερμανική κυβέρνηση να επέβαλλε την πολιτική της ακραίας λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας; Γιατί υπάρχει αυτή η αντιγερμανική εμμονή τη στιγμή που σύσσωμες οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και των Η.Π.Α. ομονοούν σε αυτή τη πολιτική; Η Γερμανία διέταξε τις υπόλοιπες χώρες να επιβάλουν το μνημόνιο στην Ελλάδα; Και επειδή το ένα μέλος της τρόικας είναι το Δ.Ν.Τ. θα πρέπει να επισημανθεί, ότι όταν μιλάμε για Δ.Ν.Τ. μιλάμε για τις Η.Π.Α. την ηγέτιδα δύναμη του παγκόσμιου καπιταλισμού και όχι φυσικά τη Γερμανία.
Η εμμονή πολλών «αντιμνημονιακών» δυνάμεων στον αντιγερμανισμό, στοχεύει σε μια λαϊκίστικη ρητορεία έτσι ώστε να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά τμημάτων του πληθυσμού σε σχέση με τις θηριωδίες των Γερμανών στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Επίσης θα πρέπει να υπενθυμιστεί ότι το Νοέμβριο του 2011 στην περίφημη συνάντηση των Καννών, όταν ο Παπανδρέου έθεσε το ζήτημα του δημοψηφίσματος, αυτός που του έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό, ότι με το δημοψήφισμα τίθεται θέμα παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη ήταν ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και όχι οι «κακοί» Γερμανοί Μέρκελ και Σόιμπλε. Πιστεύει κανείς ότι η Γαλλία έχει παίξει υποδεέστερο ρόλο από ότι η Γερμανία στην επιβολή των μνημονιακών πολιτικών στην Ελλάδα;
Όσον αφορά τη διατύπωση της φράσης στο κείμενο μετά τη δολοφονία Φύσσα, ότι η χρυσή αυγή έχει τη στήριξη του «ελληνικού κεφαλαίου» η οποία αναπαράγεται στα σχόλια να ξεκαθαρίσω το εξής: ο ορισμός «ελληνικό κεφάλαιο» έχει την έννοια του εθνικού προσδιορισμού και όχι της εθνικής ανεξαρτησίας, όπως είναι η έννοια της εθνικής αστικής τάξης. Πότε δεν υποστηρίξαμε ότι υπάρχει στην Ελλάδα εθνική αστική τάξη. Εθνική αστική τάξη σημαίνει την ύπαρξη μιας τάξης εθνικά ανεξάρτητής που επιχειρεί την ανάπτυξη μιας ισχυρής εγχώριας βιομηχανίας στη χώρα.
Η Ελλάδα ανέκαθεν ήταν μια χώρα υπανάπτυκτη και εξαρτημένη, που η εκάστοτε άρχουσα τάξη και το ελληνικό κεφάλαιο ήταν προσδεμένο στο άρμα των μεγάλων δυνάμεων και ισχυρών βιομηχανικά χωρών (π.χ. Βρετανία, Η.Π.Α.) όχι φυσικά με την έννοια ότι εξυπηρετεί πρώτα συμφέροντά των μονοπωλίων «επιδιώκοντας παράπλευρα και δικά του οφέλη», όπως γράφει σε ένα σημείο το κείμενο- κάλεσμα προς τη γερμανική πρεσβεία που έγινε στις 23 Μαΐου αλλά γιατί τα συμφέροντά του ελληνικού κεφαλαίου είναι ταυτισμένα και διαπλεκόμενα με αυτά του υπερεθνικού κεφαλαίου.
Επειδή από την ανάλυση που έχει κάποιος εξαρτώνται και οι προτάσεις που κάνει, θα πρέπει να επισημανθεί ότι η επίκληση μιας στενά αντιιμπεριαλιστικής ρητορικής που έχει ως αιχμή τον «γερμανικό ιμπεριαλισμό», ή οποίον άλλο ιμπεριαλισμό με εθνικά χαρακτηριστικά οδηγεί σε προτάσεις με βάση εθνικοαπελευθερωτικές αιχμές. Ήδη οι νεοφώτιστοι αντιιμπεριαλιστές, κομμουνιστές πρώην αναρχοατομικιστές μιλάνε για Ε.Α.Μ., όμως το Ε.Α.Μ. δεν ήταν ένα επαναστατικό αντικαπιταλιστικό κίνημα- ούτε φυσικά αντικρατικό- αλλά ένα μέτωπο στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν από αστοί και μεγαλοκτηματίες της υπαίθρου, φτωχοί και μεσαίοι χωρικοί, ως εργάτες και η μεσαία τάξη των πόλεων, ενώ πολιτικά συσπείρωνε από φιλελεύθερους δημοκράτες μέχρι κομμουνιστές. Στη βάση τέτοιων επιλογών υποστελλόταν η σημαία της προλεταριακής επανάστασης.
Η αριστερά έχει πλήθος εμπειριών από τέτοιες συμμαχίες και στρατηγικές επιλογές.
Μετά την άμπωτη του επαναστατικού κύματος στα τέλη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, από το 1917 ως το 1923, που είχε ως αποτέλεσμα να επικρατήσει μόνο στη Ρωσία η επανάσταση και να συντριβεί στη Γερμανία, την Ουγγαρία, την Ιταλία, περίοδος που η καταστολή των επαναστατικών εγχειρημάτων συμπίπτει με την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη, η Τρίτη Διεθνής κάνει ήδη από την αρχή της δεκαετίας του ’20 τη στρατηγική επιλογή της υποστήριξης εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων εναντίον του ιμπεριαλισμού, ενώ τη δεκαετία του ΄30 μετά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία προωθεί τη συγκρότηση των λαϊκών μετώπων που ήταν μια συμμαχία της «αντιφασιστικής» και «πατριωτικής» αστικής τάξης με την εργατική τάξη για την αντιμετώπιση της ανόδου του φασισμού. Μερικά παραδείγματα αυτών των επιλογών: στήριξη του κινήματος του Κεμάλ, η προώθηση από το ΚΚΕ του συνθήματος «ενιαία Μακεδονία και Θράκη», στήριξη του εθνικού κόμματος του Κομιτάν του αντιιμπεριαλιστή-εθνικιστή Τσιανγκ Κάι Σεκ στην Κίνα που κατέσφαξε τους εξεγερμένους εργάτες στη Σαγκάη και στην Καντόνα το 1927. Το Ισπανικό Λαϊκό Μέτωπο το οποίο ήταν μία πολιτική συμμαχία σοσιαλιστών-κομμουνιστών υπήρξε ο δήμιος της επανάστασης του ισπανικού προλεταριάτου και του μεγαλύτερου εγχειρήματος αυτοδιεύθυνσης το 1937, πριν ακόμα νικήσει ο Φράνκο. Το τελευταίο πράγμα που έκανε η Τρίτη Διεθνής πριν αυτοδιαλυθεί ήταν η προώθηση των κινημάτων εθνικής αντίστασης μετά την εισβολή των Γερμανών στη Σοβιετική Ένωση το 1941. Αυτές οι ιστορικές εμπειρίες επιβεβαιώνουν την άποψη που διατύπωσα στο τελευταίο κείμενο μου για τον αντιιμπεριαλισμό.
Αυτές οι πολιτικές θέσεις και οι επιλογές δεν έχουν καμία σχέση με την επιδίωξη των αναρχικών για την κοινωνική επανάσταση για ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους. Οι νεοφώτιστοι αριστεροί αντιιμπεριαλιστές επειδή γνωρίζουν ότι δε μπορούν να βασιστούν στην παρηκμασμένη αριστερά, προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο ως δεξαμενή στρατολόγησης ακολουθώντας μια καιροσκοπική, και τυχοδιωχτική τακτική. Σε αυτές τις επιδιώξεις τους πολιτικά είμαστε απέναντι τους. Είναι καιρός να ξεκαθαριστούν τα πράγματα μέσα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο.
Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
Φύλακές Κορυδαλλού
//athens.indymedia.org/post/1545022 (3/6/2015)