Τη νύχτα της 15ης Ιούνη επιτεθήκαμε εναντίον μιας αντιπροσωπείας αυτοκινήτων που βρίσκεται κοντά στη διασταύρωση των λεωφόρων Βικούνια Μακένα και Αμέρικο Βεσπούκιο, στη συνοικία της Λα Φλόριδα, πυρπολώντας με έναν εμπρηστικό μηχανισμό ένα από τα οχήματα προς πώληση, το οποίο κατέληξε μερικώς καμμένο από τη φωτιά.
Πραγματοποιήσαμε την ενέργειά μας εν μέσω της συλλογικής πατριωτικής αλλοτρίωσης που παράγεται από ένα ματς της χιλιάνικης ομάδας ποδοσφαίρου, διαλέγοντας από τα πριν ένα στόχο και μια ώρα που καθιστούσε σαφές πως δεν αποσκοπούμε σε τυχαία επίθεση που μπορεί να βλάψει άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με τη δράση μας. Ενεργήσαμε σε μερικά μέτρα απόσταση από ένα πόστο των μπάτσων, αποδεικνύοντας πως η επίθεση είναι δυνατή και πως η εξουσία δεν έχει τα πάντα κάτω από τον έλεγχό της.
Δεν επιτεθήκαμε μονάχα σε ένα καινούριο αυτοκίνητο, ούτε ήταν μονάχα υλικός ο στόχος της δράσης μας, στοχεύαμε επίσης εναντίον του πλαισίου στο οποίο εντάσσονται αυτές οι μηχανές που αποτελούν τμήμα του νοήματος και σημασίας της κοινωνίας της κυριαρχίας. Είναι το σύνολο του εμπορεύματος που εκτίθεται στις βιτρίνες και στα ράφια, η αδίστακτη συσσώρευση του κεφαλαίου, η ανθρώπινη εκμετάλλευση μέσω της μισθωτής εργασίας, η ισοπέδωση της Γης με το πλιάτσικο των πόρων, η λαχτάρα για επιδειξιομανία και δίχως νόημα παραγωγή, όλα δαύτα έγιναν στόχος επίθεσης εκείνη τη νύχτα.
Επιπλέον, η εξουσία δεν εκφράζεται μονάχα μέσω των κοινωνικών σχέσεων αλλά κατοικοεδρεύει επίσης σε ένα πλήθος κτηρίων, θεσμών, εταιρειών κι αντιπροσώπων που στηρίζουν την κυριαρχία, που είναι αναγνωρίσιμοι κι ως εκ τούτου στόχος επίθεσης της φωτιάς μας.
Αν κι αυτό που χαρακτηρίζει τον παρόντα πολιτισμό είναι η καπιταλιστική και τεχνολογική ποιότητά του, ο αγώνας μας είναι ενάντια στην ίδια την κυριαρχία κι όχι μονάχα εναντίον κάποιων από τις εκφράσεις στο ρου της Ιστορίας. Είναι λόγω αυτής της αντιπαράθεσης και άρνησης του κόσμου των Αρχών, της εξουσίας και του εμπορεύματος που αναζητούμε τους ομοίους μας, τους συγγενείς μας.
Ανάμεσα στην ανθρώπινη θάλασσα των μητροπόλεων του Κεφαλαίου οργανωνόμαστε ως άτομα που θέλουν να συλλογικοποιήσουν τη βούλησή τους για λευτεριά στην επίθεση ενάντια στην κυριαρχία, εμβαθύνοντας στη συντροφικότητα και στη συνενοχή μας μέσω οριζόντιων σχέσεων ανταγωνιστικών προς την εξουσία, κάνοντας πράξη το πλήρες νόημα της έννοιας της ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ, χωρίς αρχηγούς, χωρίς αφεντικά μήτε σπεσιαλίστες, δίχως πρωτοπορίες ούτε πλατφόρμες.
Έτσι ριχνόμαστε στην επίθεση της αυτόνομης δράσης, η οποία είναι έκφραση της υπαρξιακής απελευθέρωσής μας που συμβαίνει εδώ και τώρα, ενώ ταυτόχρονα επηρεάζουμε τον περίγυρο και την πραγματικότητα της οποίας αποτελούμε κομμάτι.
Δεχόμενοι πως δεν υπάρχουν προκαθορισμένες συνθήκες, δεν πιστεύουμε στην αιώνια αναμονή των κοινωνικών, υλικών ή μαζικών συνθηκών.
Ζούμε μια ακέραιη ζωή αγώνα, σε καθεμιά από τις άπειρες πιθανότητές της, δίχως να καθοριζόμαστε από συνθήκες που δεν μπορούμε να επιλέξουμε, όπως είναι αυτή της τάξης, της εθνοτικής καταγωγής ή του φύλου. Η ικανότητά μας να αποφασίζουμε είναι το μόνο που μας μένει σε αυτή την κοινωνία που θέλει ν’ αποτελεί ένα πανοπτικό της συμπεριφοράς, εκεί όπου ο έλεγχος επιδιώκει να γίνει απόλυτος κι όπου ο αυθορμητισμός της ζωής στερεύει κι εξαφανίζεται κάτω από την τιμωρία του επιτηρητή.
Η απόφαση της εξέγερσης είναι αυτό που μας ενώνει με όσους αναλαμβάνουν να σπάσουν τις ίδιες τους τις αλυσίδες, παραμερίζοντας την κλάψα όποιου απλά υπομένει τα χτυπήματα της εξουσίας και περνώντας στην επίθεση με στόχο την καταστροφή της εξουσιαστικής πραγματικότητας που περιορίζει τη δυνατότητα του Λεύτερου Βίου. Είναι αυτή η απόφαση που αποδεικνύει τη συνενοχή και τα σινιάλα αδελφοσύνης με όλες εκείνες τις ατομικότητες που πράττουν και που συνεχώς, δίχως καμιά συνθηκολόγηση, σηκώνουν κεφάλι, φουσκώνουν τα στήθια τους, ορθώνουν το ανάστημά τους και εφορμούν με αξιοπρέπεια κόντρα σ’ ό,τι μας κλέβει τη ζωή.
Χαιρετίζουμε τα συντρόφια μας τούτο τον Μαύρο Ιούνη αγκιτάτσιας για την απελευθέρωση της Γης, για τους μακροχρόνια έγκλειστους και για τον σύντροφο Μάρκο Καμένις.
Χαιρετίζουμε τις ανεξέλεγκτες αναρχικές ομάδες δράσης και τους πυρήνες της ΑΑΟ/ΔΕΜ παντού.
Χαιρετίζουμε με τη δράση μας όσους μάχονται ενάντια στην κυριαρχία μέσα κι έξω από τις φυλακές. Στα αιχμάλωτα συντρόφια Χαβιέρ Πίνο, Νατάλια Κογιάδο, Χουάν Αλίστε, Φρέντυ Φουεντεβίγια, Μαρσέλο Βιγιαρροέλ, Κάρλος Κιδουλέο, Χανς Νιεμέγερ, Σολ Βεργάρα, Ενρίκε Γκουσμάν, Αλφρέντο Κανάλες, Αλεχάντρο Αστόργα, Μόνικα Καμπαγέρο, Φρανσίσκο Σολάρ, Νικόλα Γκάι, Αλφρέντο Κόσπιτο, Αντριάνο Αντονάτσι, Τζανλούκα Ιακοβάτσι, Μάριους Μέισον, στον σύντροφο Χένρυ (3 χρόνια μετά την κατασταλτική επιχείρηση στη Βολιβία), στα συντρόφια που συνελήφθησαν στην Ισπανία, στο Βέλγιο και στην Τσεχία κατά τη διάρκεια των πρόσφατων αντιαναρχικών επιχειρήσεων των κρατών, στα αδέρφια μας της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και στα λοιπά έγκλειστα συντρόφια στην Ελλάδα, ανάμεσά τους στους συντρόφους μας Γρηγόρη Τσιρώνη και Σπύρο Χριστοδούλου που συνελήφθησαν στη Νέα Αγχίαλο.
Αφιερώνουμε την επίθεσή μας στα συντρόφια Νάταλυ Καζανόβα, Χουαν Φλόρες και Γκιγέρμο Ντουράν, για την αξιοπρέπεια που επέδειξαν στον αγώνα εντός των τειχών μέσα από την ακυβέρνητη στάση τους και την απεργία πείνας που πραγματοποίησαν. Συνεχίζουμε πλάι σας σε αυτό το καινούριο σκηνικό μετά την εκ νέου φυλάκιση του συντρόφου Ενρίκε Γκουσμάν.
Με τον Μαουρίσιο Μοράλες, τον Σπύρο Δραβίλα και όλους τους πεσόντες μας στη φωτιά και στη μνήμη.
ΝΑ ΔΙΑΧΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Εμπρηστικός Πυρήνας «22 Μάη»
Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο