[Αθήνα] Αποχή και σαμποτάζ στο δημοψήφισμα

«Τι καλύτερο για ένα καθεστώς εξουσίας, από το να δένει ο εξουσιαζόμενος μόνος τα χέρια του πισθάγκωνα και να αισθάνεται και ευγνώμων για κάθε χαλάρωμα των δεσμών του;»

Οι κυβερνώντες, αφού αφομοίωσαν και κεφαλαιοποίησαν εύρος των κοινωνικών αντιδράσεων των προηγούμενων ετών, πλέον ως συγκυβέρνηση καλούν το διαταξικό υβρίδιο, που ακούει στο όνομα λαός να προσέλθει στις κάλπες για το περιβόητο δημοψήφισμα στις 5/7. Τι είναι όμως το δημοψήφισμα και τι διακυβεύεται σε αυτό;

Αρχικά, το παρόν δημοψήφισμα (αν εντέλει γίνει) αποτελεί μία θεσμική λύση μέσω της οποίας δίνεται στο λαό η ψευδαίσθηση συμμετοχικότητας στη διαχείριση της ζωής του. Βλέπουμε τη συγκυβέρνηση, με τη λύση αυτή, να αποποιείται με καινοφανή τρόπο των ευθυνών της για την οικονομική πολιτική και να επιχειρεί τη μετακύλησή τους στην κοινωνική βάση, που τον ανέδειξε για να τη βγάλει από το οικονομικό αδιέξοδο, επιτυγχάνοντας έτσι και τη σύνδεσή της με το λαϊκό αίσθημα και το δημοκρατικό φρόνημα. Επιπλέον, προσπαθεί να εγκλωβίσει τη λαϊκή αντίληψη μέσα στο επίπλαστο δίπολο «ΝΑΙ ή ΟΧΙ» ,που εμπεριέχεται σαφώς στα όρια τα οποία καθορίζουν οι παγκόσμιοι συσχετισμοί οικονομικών δυνάμεων. Είναι φανερό, πως ένα ενδεχόμενο «ναι» δε θα σήμαινε τίποτα παραπάνω από τη συνέχιση των υπαρχουσών συνθηκών με ένα μνημόνιο ύψους 12 δις ευρώ και με όρους μάλιστα καθορισμένους απ τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Το κεϋνσιανό μοντέλο που προωθούνταν προεκλογικά, σε εποχές άκρατου νεοφιλελευθερισμού, δεν είναι εφικτό παρά την κληρονομημένη από το παρελθόν δυναμική και ευελιξία του. Τα μέτρα ύψους 8 δις που εμπεριέχονται στην πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, πέραν του ότι διατηρούν στο ακέραιο όλους τους προηγούμενου εφαρμοστικούς νόμους των μνημονίων, έχουν κυρίως φορολογικό χαρακτήρα και θα επέφεραν αναπόφευκτα περεταίρω ύφεση στην οικονομίαμε αποτέλεσμα τη φυγή κεφαλαίων και τη διεύρυνση της ανεργίας. Ως γνωστόν, η εφαρμογή παρεμβατικών πολιτικών στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου είτε αποτελεί μηχανισμό παραπλάνησης της κοινωνικής βάσης είτε οι αρχιτέκτονές τους είναι αφελείς. Συνεπώς, η ανακοίνωση του δημοψηφίσματος αποτελεί παραδοχή του υπάρχοντος αδιεξόδου. Ο κοινωνικός ιστός καλείται να επιλέξει εντέλει πια συμφέροντα θα εξυπηρετήσει εντός των γεωπολιτικών συσχετισμών.

Αφού καθίσταται αυτονόητο ότι η μνημονιακή πολιτική συνεχίζεται και το κόλλημα βρίσκεται στη διατύπωση απομένει μόνο η εθνική υπερηφάνεια και η προσκόλληση στο εθνικό καθήκον. Συνεπώς, είτε με ευρώ είτε με δραχμή, είτε εντός είτε εκτός της Ε.Ε, είτε με μνημόνιο είτε με άλλο μνημόνιο δεν υπάρχει διέξοδος εντός των ορίων που θέτει το κράτος και το κεφάλαιο.

Στην ουσία η συμμετοχή στη διαδικασία είναι συνενοχή. Αναγνωρίζει και νομιμοποιεί τη λογική ότι πέρα απ΄ την πολιτική των μνημονίων της κυβέρνησης ή των θεσμών δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ακόμα όμως κι αν υπήρχε, ακόμα κι αν η οικονομική μας ανάλυση δεν αναδείκνυε τις αντιφάσεις του κεφαλαίου, θα εξακολουθούσαμε να βρισκόμαστε σε ανηλεή πόλεμο με τις κυριαρχικές δομές που μας καταδικάζουν σε υποτέλεια και παραδίδουν τις σχέσεις μας στη διαχείριση των εξουσιαστικών μηχανισμών.

Γι’ αυτό προτάσσουμε:

ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ

ΠΟΛΕΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ

Αναρχικές/οί για τη συστημική αποσταθεροποίηση