Την Κυριακή 5 Ιούλη 2015 η ελληνική δημοκρατία στήνει άλλο ένα υπερθέαμα, καλώντας όλους τους πολίτες με δικαίωμα ψήφου να συμμετάσχουν σε ένα δημοψήφισμα όπου το επίδικο, καταπώς μας λέει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι αν θα επικυρωθεί ή όχι από τον λαό η πολιτική της λιτότητας και των περικοπών, ή η πολιτική μιας βιώσιμης λύσης για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και η ανάκαμψη της οικονομίας, καλώντας μας να ψηφίσουμε ΟΧΙ στη φερόμενη ως τελεσίγραφη πρόταση των δανειστών. Από την άλλη μπάντα, οι υποστηρικτές του ΝΑΙ σε αυτό το δημοψήφισμα υποστηρίζουν πως αυτό που παίζεται είναι η παραμονή ή όχι της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην κοινή νομισματική ζώνη του ευρώ.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της βδομάδας που μας πέρασε η καθεστωτική προπαγάνδα, όποιο προσωπείο κι αν πήρε σε σχέση με το δημοψήφισμα και όποια πολιτική σκοπιμότητα κι αν εξυπηρετούσε, ήταν καταιγιστική. Με τις τράπεζες κλειστές και τις τηλεοράσεις στη διαπασών, με έναν επικοινωνιακό βομβαρδισμό τρομοελπίδας στους δρόμους, με χιλιάδες μπάτσους σε επιφυλακή για την προστασία της έννομης τάξης. Για όσους δεν κατάλαβαν ακόμα περί τίνος πρόκειται, αυτό που βιώνουμε είναι η ολική επαναφορά του κοινοβουλευτισμού. Σε αυτόν τον παροξυσμό δημοκρατίας ανταποκρίθηκαν δυστυχώς και πολλοί από αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί/αντεξουσιαστές/ελευθεριακοί. Κάπως έτσι κορυφώνεται η διαδικασία αφομοίωσης ενός σημαντικού πλήθους των λεγόμενων «κινημάτων αντίστασης» από την κυβερνώσα αριστερά και τον ρεφορμισμό, μια διαδικασία που βρισκόταν σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια, από τότε που οι αγανακτισμένοι αριστεροί και δεξιοί δεν ήταν ακόμα σε κυβερνητικά πόστα αλλά στις πλατείες όλης της χώρας.
Εμείς κινούμαστε σε άλλη λογική, και δεν αναγνωρίζουμε καμία κατεπείγουσα συνθήκη και κανένα καθεστώς εξαίρεσης ως ικανά να μας κάνουν να άρουμε τα αναρχικά προτάγματά μας και να συνταχτούμε πλάι στους κρατιστές, ό,τι προβιά κι αν φοράνε αυτοί. Οι επικλήσεις στο λαϊκό συμφέρον εν όψει της μιας ή της άλλης εκδοχής οικονομικού μοντέλου που θα μας κάτσει στο σβέρκο σε ατομικό, μικροκοινωνικό και μακροκοινωνικό επίπεδο είναι το λιγότερο αφελείς, αν όχι βαθιά αντιδραστικές και αντεπαναστατικές. Σκοπός μας δεν είναι να αλλάξουμε τον έναν ζυγό με κάποιον άλλον, τάχα ελαφρύτερο, αλλά ν’ απαλλαγούμε μια και καλή από το σύνολο των σχέσεων κυριαρχίας, όπως αυτές μεταφράζονται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Κι αυτό θα το κάνουμε με ή χωρίς το πολυκέφαλο τέρας που λέγεται λαός.
Οι καταπιεσμένοι και οι αποκλεισμένοι, οι παρίες και οι περιθωριακοί, οι αλήτες και οι εξεγερμένοι δεν συνθηκολογούμε με την εξουσία στις κάλπες, δεν ουρλιάζουμε εθνικοαπελευθερωτικά σλόγκαν, ούτε και συναινούμε στα άτυπα κονκλάβια της συνελευσιοκρατίας του αναρχικού χώρου. Δεν είμαστε ούτε με την αντιπροσωπευτική ούτε με τη συμμετοχική/άμεση δημοκρατία και οπωσδήποτε δεν τρώμε το παραμύθι του ελληνοκεντρισμού που μας σερβίρουν οι πατριώτες κάθε είδους. Ξέρουμε καλά πως η ύπαρξή μας είναι πεπερασμένη και πως όσα καλά χρόνια μάς απομένουν θέλουμε να τα ζήσουμε ελεύθερα. Ξέρουμε τι να προτείνουμε και για το τώρα και για το μετά σε όσους κι όσες ανασαίνουνε τον ίδιο αγέρα ανταρσίας, κι εδώ και παντού στον κόσμο: απαλλοτριώσεις, σαμποτάζ, συγκρούσεις, ταραχές, αγώνα με κάθε μέσο για τη συνολική λευτεριά. Ξέρουμε ακόμα πως μαζί με όλες τις αρνήσεις μας κι όλη την καταστροφική μας όρεξη έχουμε ευθύνη απέναντι στα προτάγματά μας να οραματιστούμε και να κάνουμε πράξη μια ζωή χειροποίητη, μια ζωή απαλλαγμένη από την τυραννία της κοινωνίας-φάμπρικα, μια ζωή ακυβέρνητη.
Δύναμη σε όσους κι όσες εντός κι εκτός των φυλακών κρατάνε ψηλά τις μαύρες σημαίες.
ΑΝΑΡΧΙΑ – ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ – ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ – ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Μεμονωμένα