Τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη, μέλους του Επαναστατικού Αγώνα, στο εφετείο της 1ης δίκης της οργάνωσης σχετικά με τις κατηγορίες
Η αλήθεια είναι ότι σε πολλά με κάλυψε η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα. [βλ. εδώ]
Καταρχήν να πω κάποια πράγματα. Στην πραγματικότητα βρίσκομαι εδώ πέρα κατά λάθος, από λάθος των συνηγόρων μου. Γιατί εμείς δεν θέλαμε να κάνουμε έφεση, ούτε εγώ ούτε η συντρόφισσα Ρούπα. Όπως γνωρίζετε, εμείς παραβιάσαμε τους περιοριστικούς όρους τον Ιούνη του 2012. Η δίκη μας είχε ξεκινήσει τον Οκτώβριο του 2011. Αφότου είχε τελειώσει το στάδιο της διαδικασίας όπου εξετάζονταν οι μάρτυρες του βουλεύματος, του κατηγορητηρίου, και είχαμε τοποθετηθεί για όλες τις ενέργειες της οργάνωσης, μία προς μία, σπάσαμε τους όρους και περάσαμε στην παρανομία. Ο λόγος, όπως φάνηκε και από το κείμενο της συντρόφισσας Ρούπα, είναι ότι εμείς θέλουμε να συνεχίσουμε τον ένοπλο αγώνα, γι’ αυτό και επαναδραστηριοποιήσαμε την οργάνωση. Δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε έφεση και να εμφανιστούμε στο εφετείο, ούτως ή άλλως δεν είχαμε καμιά αυταπάτη ότι η ποινή θα μείνει ίδια, 25 χρόνια κατά συγχώνευση. Βέβαια αυτό ήταν για μας δευτερεύον, εμείς θέλαμε να συνεχίσουμε τον αγώνα, δεν είχαμε σκοπό να ξαναεμφανιστούμε στο δικαστήριο, σε ένα εφετείο. Όταν είχαμε στείλει από την παρανομία στους δικηγόρους μας τις «απολογίες» [βλ. 1, 2] να διαβαστούν, τον Ιανουάριο του 2013, στο στάδιο της διαδικασίας που ζητάει η έδρα την απολογία των κατηγορουμένων, εμείς τους είχαμε πει να μη κάνουν καμία έφεση εκ μέρους μας. Οι συνήγοροι μας από παρανόηση κάνανε έφεση. Ουσιαστικά, επειδή μεσολάβησε η σύλληψή μου τον Ιούλιο του 2014, κατά τύχη βρίσκομαι μπροστά σας. Δεν με ενδιαφέρει, ούτως ή άλλως η ποινή, θα μείνει η ίδια, δεν έχω καμία αυταπάτη. Το γεγονός ότι εμείς θέλαμε να συνεχίσουμε, σας το είπα και προηγουμένως, αποδεικνύεται όταν, πέρυσι τον Απρίλιο, η οργάνωση έβαλε μια βόμβα 75 κιλών στην Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος στο Σύνταγμα, στην οδό Αμερικής, που ήταν και το γραφείο του Ουές Μακ Γκρου, μονίμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ στην Ελλάδα.
Από εκεί και πέρα θα πω κάποια πράγματα πανομοιότυπα με αυτά που διάβασα στο κείμενο της συντρόφισσας Πόλας Ρούπα. Το πρώτο πράγμα –και το έχουμε πει ήδη στην πρώτη δίκη– είναι ότι η δίκη αυτή είναι πολιτική. Δικάζονται εχθροί του συστήματος το οποίο εσείς εκπροσωπείτε. Αυτό το ξέρετε και το έχετε παραδεχθεί έμμεσα, γιατί ποτέ καμία εξουσία δεν πρόκειται να παραδεχτεί άμεσα ότι είμαστε πολιτικοί αντίπαλοί του συστήματος καθώς κάτι τέτοιο θα αυτοαναιρούσε το ρόλο του.
Ο εισαγγελέας της έδρας στην πρώτη δίκη, ο κος Λιόγας –αν θυμάμαι καλά– στην αρχή της αγόρευσής του είχε πει, το φαινόμενο που δικάζουμε εδώ πέρα –της τρομοκρατίας, όπως το λέτε εσείς– είναι πολιτικό, και τα πρόσωπα τα οποία είναι κατηγορούμενοι εδώ πέρα είναι πολιτικά, αλλά οι πράξεις είναι ποινικές. Αυτά όμως δεν έρχονται σε αντίφαση το ένα με το άλλο. Η δίκη είναι πολιτική λόγω των προσώπων και των ενεργειών για τις οποίες δικαστήκαμε και καταδικαστήκαμε.
Σε άλλο σημείο της αγόρευσής του ο κος Λιόγας είπε το εξής, και με βάση αυτό απορρίφθηκε η κατηγορία της διεύθυνσης της οργάνωσης. Λέγοντας ότι: «ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια αναρχική οργάνωση της οποίας τα μέλη απεχθάνονται κάθε σχέση ιεραρχίας», οπότε δεν υπάρχουν αρχηγοί.
Βάσει, λοιπόν, της παραδοχής ότι είμαστε αναρχικοί και δεν έχουμε ιεραρχικές σχέσεις μεταξύ μας, ούτε αρχηγούς, διευθυντές και διευθυνόμενους, η κατηγορία της διεύθυνσης απορρίφθηκε. Βέβαια, βρήκαν έναν άλλον τρόπο για να μας χρεώσουν τις 16 ενέργειες της οργάνωσης, με τη διάταξη της συνέργειας ενώ δεν υπήρξε καμία ουσιαστικά απόδειξη. Από τους 80, αν θυμάμαι καλά, μάρτυρες που ήρθαν και κατέθεσαν στο πρώτο δικαστήριο, κανείς δεν κατέθεσε το παραμικρό στοιχείο, τουλάχιστον για εμάς που αναλάβαμε την ευθύνη, τουλάχιστον για εμένα και την συντρόφισσα Ρούπα. Δεν κατατέθηκε το παραμικρό σαν απόδειξη ότι εμείς ήμασταν εκεί και εκεί, δεν υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες, ούτε υλικό από κάμερες, ούτε αποτυπώματα, ούτε DNA. Παρόλα αυτά, μόνο και μόνο επειδή αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη, ο εισαγγελέας πρότεινε, και έγινε δεκτό από το δικαστήριο στην τελική του κρίση, ότι εμείς ήμασταν συνεργοί. Αυτή ήταν η πατέντα όταν έπεσε η κατηγορία της διεύθυνσης ώστε να καταδικαστούμε και για τις 16 ενέργειες, σε 80 χρόνια η ποινή, 50 χρόνια κατά συγχώνευση, 25 χρόνια εκτιθείσα ποινή.
Δεν έχω την αυταπάτη ότι το δικό σας το δικαστήριο θα κόψει κάτι. Όπως είπα επιλέξαμε να συνεχίσουμε τη δράση της οργάνωσης από την παρανομία εφόσον μας δόθηκε η δυνατότητα αποφυλάκισης λόγω παρέλευσης του18μηνου. Ο μόνος λόγος που βρίσκομαι εδώ πέρα σήμερα, είναι ότι μου δίνεται η δυνατότητα να υπερασπιστώ ξανά την οργάνωσή μου. Αυτή η δίκη είναι πολιτική και φυσικά, παρ’ όλο που έμμεσα, δεν πρόκειται καμία εξουσία να το αναγνωρίσει αυτό το πράγμα, το ξέρετε πολύ καλά ότι είμαστε πολιτικοί σας αντίπαλοι. Άλλωστε, διαχρονικά πότε κάποιο καθεστώς αναγνώρισε τους πολιτικούς του αντιπάλους; Να υπενθυμίσω ότι σε παλαιότερες εποχές, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ τη δεκαετία του 1940, ως «ληστοσυμμορίτες» κατηγορούνταν, όταν δικάζονταν από έκτακτα στρατοδικεία. Ο εμφύλιος πόλεμος ήτανε «συμμοριτοπόλεμος». Δεν ήταν επανάσταση, ούτε ανταρσία, ούτε εξέγερση. Δεν είχε πολιτική χροιά για το καθεστώς τότε, ήταν «συμμοριτοπόλεμος» και τα μέλη του ΔΣΕ όπως και του ΕΛΑΣ παλιότερα ήτανε «συμμορίτες», «κοινοί ποινικοί εγκληματίες» όπως και εμείς σήμερα είμαστε «τρομοκράτες». Παρόλα αυτά ο κος Λιόγας με αυτά που είπε και παραδέχτηκε το δικαστήριο, δέχτηκε κάποια πράγματα και αυτό οφείλεται στην πολύμηνη μάχη που δώσαμε εγώ και η Πόλα Ρούπα στο δικαστήριο.
Εξάλλου πέρα από τον ΕΛΑΣ και τον ΔΣΕ, όλες οι οργανώσεις αντάρτικου πόλης και όσοι έχουν κατηγορηθεί για ένοπλες επιθέσεις όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, είτε μιλάμε για τους αγωνιστές της αντιδικτατορικής αντίστασης, είτε για τα μέλη των μεταπολιτευτικών οργανώσεων αντάρτικου, ή για τις ένοπλες οργανώσεις στην Ευρώπη, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, τη Φράξια Κόκκινος Στρατός, το Κίνημα 2 Ιούνη, τους Επαναστατικούς Πυρήνες, την Action Directe, τους Μαχόμενους Κομμουνιστικούς Πυρήνες του Βελγίου ή την GRAPPO (αντιφασίστες κομμουνιστές στην Ισπανία) ή τους αναρχικούς που έχουν κατηγορηθεί για ένοπλο αγώνα, ως «τρομοκράτες» δικάστηκαν και ως «τρομοκράτες» καταδικάστηκαν.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, ενώ μας δικάζετε σαν «κοινούς ποινικούς εγκληματίες», με τις πράξεις μας να εμπίπτουν στο κοινό ποινικό δίκαιο, στην πραγματικότητα η μεταχείρισή μας εκ μέρους σας είναι πολύ διαφορετική από αυτήν των «κοινών ποινικών εγκληματιών». Και αυτό γιατί έχει συσταθεί ειδικός αντιτρομοκρατικός νόμος από το 2001, ο νόμος κατά του «οργανωμένου εγκλήματος», του τότε υπουργού δικαιοσύνης Σταθόπουλου του ΠΑΣΟΚ. Στη συνέχεια ο κος Παπαληγούρας έφτιαξε το νόμο 187Α εναντίον της «τρομοκρατίας» για να αποσαφηνίσει κάπως τα πράγματα. Με αυτόν τον νόμο δικαστήκαμε, καταδικαστήκαμε και δικαζόμαστε και τώρα. Υπάρχει ειδική υπηρεσία που μας καταδιώκει: Η Διεύθυνση Αντιμετώπισης Ειδικών Εγκλημάτων Βίας. Έχουμε λοιπόν ειδικούς νόμους, ειδική υπηρεσία, ειδικά δικαστήρια όπως το δικό σας, τα οποία δικάζουν μέσα στις φυλακές και ενίοτε έχουμε και ειδικές φυλακές όπως οι φύλακες τύπου Γ ή κατά περιόδους ειδικές συνθήκες κράτησης που ισχύουν για εμάς, συνθήκες απομόνωσης από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Αυτή πάντως είναι η πραγματικότητα. Δεν μας μεταχειρίζεστε ως «κοινούς ποινικούς εγκληματίες», παραβάτες. Μας αντιμετωπίζετε διαφορετικά αλλά χειρότερα κιόλας. Ο νόμος σας είναι προφανώς πολύ πιο επιεικής σε βιαστές, σε προαγωγούς, σε ανθρώπους που κάνουν trafficking ακόμα και σε ανθρώπους που κάνουν εμπόριο ναρκωτικών. Την αυστηρότητα των νόμων σας σε εμάς κυρίως την εξαντλείτε.
Η διάκριση υφίσταται, μέσω του αντιτρομοκρατικού, μέσω των νόμων, μέσω της ειδικής μεταχείρισης. Αυτό αποδεικνύει ότι, έστω και έμμεσα, μας θεωρείτε πολιτικούς αντιπάλους. Στην κατηγορία περί «τρομοκρατίας» γίνετε αναφορά σε «τρομοκρατικές πράξεις, οι οποίες σε έκταση, και με τέτοια ένταση, μπορούν να βλάψουν θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μιας χώρας». Μπορώ να πω ότι σε έναν μεγάλο βαθμό αυτό ισχύει. Αυτή η διατύπωση αποκαλύπτει πολιτικά κίνητρα. Αυτά δεν είναι κοινά ποινικά αδικήματα. Το να θέλει κάποιος να βλάψει τις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μιας χώρας δεν είναι κοινό ποινικό αδίκημα, εμπίπτει στην πολιτική δραστηριότητα. Ποινικώς κολάσιμη κατά τα άλλα.
Την δε κατηγορία που διατυπώνεται σε άλλο σκέλος περί «εκφοβισμού του πληθυσμού μιας χώρας» με τον ν.187Α, δεν την δέχομαι και σας την επιστρέφω. Το καθεστώς που προασπίζετε εκφοβίζει έναν πληθυσμό, τον λαό μιας χώρας και την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Αυτό δεν το έχει κάνει ο Επαναστατικός Αγώνας με τις 16 ενέργειες, αλλά το κάνετε εσείς, όχι προσωπικά αλλά σαν συνεργοί του καθεστώς του δικού σας. Την κατηγορία, λοιπόν, αυτή της τρομοκρατίας και του εκφοβισμού ενός πληθυσμού μιας χώρας σας την επιστρέφω. Δεν την δέχομαι.
Στην πραγματικότητα εγώ θα απαγγείλω το δικό μου κατηγορητήριο. Όπως αναφέρει και η συντρόφισσα Ρούπα, τα τελευταία χρόνια, από το 2010, ασκείται μία πολιτική –θα μπορούσε να πει κανείς ότι ασκείται διαχρονικά αλλά ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια γίνεται πιο απροκάλυπτα–, ασκείται μια πολιτική τρομοκρατίας και εκφοβισμού του πληθυσμού της χώρας. Δεν είμαστε εμείς, είναι οι ελληνικές κυβερνήσεις και το κράτος αυτοί που τρομοκρατούν και εκφοβίζουν τον πληθυσμό της χώρας, είναι αυτοί που έβαλαν τη χώρα στο μνημόνιο, είναι αυτοί που ακόμα και τώρα συνεχίζουν τις ίδιες πολιτικές. Αυτοί, λοιπόν, θα πρέπει να κατηγορηθούν για ληστεία εις βάρος του πληθυσμού, για μαζική και οργανωμένη ληστεία εις βάρος του πληθυσμού. Δεύτερον, για δολοφονίες κατά του πληθυσμού, για μαζικές δολοφονίες. Τρίτον, για προδοσία εις βάρος του λαού. Για άλλα τους ψήφισε ο ελληνικός λαός και άλλα κάνουν. Αυτές είναι οι πραγματικές κατηγορίες, και αυτές δεν ισχύουν για εμάς αλλά για τους πολιτικούς αντιπάλους μας. Ληστεία εις βάρος του πληθυσμού σημαίνει ότι τα τελευταία πέντε χρόνια έχει γίνει η μεγαλύτερη μαζική κοινωνική ληστεία με το νόμο, όχι παράνομη. Γιατί, τί άλλο είναι όταν εξαναγκάζεις κάποιον, όταν του παίρνεις τη μπουκιά από το στόμα, όταν του κόβεις το μισθό, του κόβεις τη σύνταξη, του κατάσχεις το σπίτι; Αυτά είναι ληστείες σε μαζική κλίμακα. Οργανωμένη και νόμιμη ληστεία με διατάγματα.
Τα τελευταία 5 χρόνια έχουν πεθάνει στη χώρα σύμφωνα με επίσημες καθεστωτικές στατιστικές 4.000 άνθρωποι. Αυτό είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής κοινωνικής γενοκτονίας και εκκαθάρισης ενός τμήματος του πληθυσμού με οικονομικά μέσα για να σωθεί το σύστημα. Το σύστημα εκκαθαρίζει όσους θεωρεί γάγγραινα, όσους είναι φτωχοί, όσους απαξιοί και να τους εκμεταλλευτεί γιατί δεν μπορεί να τους θρέψει. Αφήνονται να ζούνε στο περιθώριο, αφήνονται να πεθάνουν με οικονομικά μέσα, είτε αυτοκτονούν από απελπισία γιατί δεν έχουν λεφτά να θρέψουν την οικογένειά τους, γιατί είναι άνεργοι, γιατί είναι φτωχοί, γιατί τους πήρε η τράπεζα το σπίτι. Αυτά δεν είναι ατυχήματα, είναι δολοφονίες, είναι αποτελέσματα της πολιτικής του δικού σας καθεστώτος, και όλα αυτά γίνονται με τον νόμο. Αυτά είναι εγκλήματα. Εγκλήματα είναι όταν κάποιος λέει ψέματα στο λαό να τον ψηφίσει για να δώσει παροχές, για να κόψει το χρέος της χώρας, για να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο και κάνει τα αντίθετα. Αυτό είναι προδοσία εις βάρος του λαού, εις βάρος της κοινωνίας. Αυτά είναι εγκλήματα, τα οποία δεν έχει διαπράξει ο Επαναστατικός Αγώνας, αλλά αυτοί που εσείς υπηρετείτε και αυτοί έχουν ονοματεπώνυμα.
Στο πρώτο δικαστήριο, όταν τοποθετήθηκα για τις κατηγορίες [βλ. εδώ] είχα πει κάποια πράγματα. Κανονικά στο εδώλιο θα έπρεπε να κάτσουν κάποιοι άλλοι. Ποιοι είναι αυτοί; Είναι πολλά τα ονόματα. Κάποια ονόματα τα είπε και η συντρόφισσα Ρούπα. Τα μέλη της κυβέρνησης Παπανδρέου που ψήφισε το 1ο μνημόνιο στις 5 Μαΐου 2010. Ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος πρώην υπουργός Οικονομίας, ο Παπαντωνίου επίσης πρώην υπουργός Οικονομίας, ο Λοβέρδος πρώην υπουργός Υγείας, ο «τα φάγαμε μαζί» Πάγκαλος, ο Χρυσοχοΐδης, ο Παπουτσής, η Διαμαντοπούλου. Όλοι αυτοί θα πρέπει να δικαστούν για τα τρία πράγματα που ανέφερα, για ληστείες, για δολοφονίες, για προδοσία κατά του λαού.
Εμείς είμασταν που χαρακτηρίσαμε, όταν αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη μετά τις συλλήψεις μας τον Απρίλιο του ’10, την κυβέρνηση Παπανδρέου ως «κυβέρνηση Τσολάκογλου». Είναι η πρώτη μεταπολεμικά κυβέρνηση που παρέδωσε τα λίγα εναπομείναντα προσχήματα εθνικής κυριαρχίας στο υπερεθνικό κεφάλαιο.
Θα πρέπει επίσης να κάτσει στο ειδώλιο η πρώην κυβέρνηση Καραμανλή, που ήταν κυβέρνηση από το 2004. Ο Καραμανλής, ο πρώην υπουργός Οικονομίας Αλογοσκούφης, ο πρώην υφυπουργός Οικονομίας Δούκας, ο οποίος ήταν κάποτε στέλεχος της αμερικάνικης πολυεθνικής Citibank, την οποία χτύπησε ο Επαναστατικός Αγώνας, ο πρώην υπουργός επίσης Οικονομίας Παπαθανασίου, ο πρώην υπουργός Απασχόλησης Παναγιωτόπουλος, ο οποίος ήταν υπουργός όταν ο Επαναστατικός Αγώνας έβαλε την βόμβα στο υπουργείο Απασχόλησης τον Ιούνη του 2005, η πρώην υπουργός Απασχόλησης Φάνη-Πάλλη Πετραλιά, ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης Βουλγαράκης, τον οποίο πήγαμε να εκτελέσουμε, αλλά δεν ολοκληρώσαμε την απόπειρα για άσχετους λόγους, ο επίσης πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση Καραμανλή προετοίμασε τις συνθήκες που ζούμε σήμερα. Αύξησε το δημόσιο χρέος της χώρας, χρηματοδότησε και επιδότησε τους πλούσιους, τους επιχειρηματίες, τις τράπεζες, το ξένο κεφάλαιο. Αυτά βρήκε και η κυβέρνηση Παπανδρέου και μας έστειλε στο μνημόνιο το 2010. Στην πραγματικότητα προετοίμασε το έδαφος για αυτό που ζούμε τώρα. Η κυβέρνηση Καραμανλή, λοιπόν, θα μπορούσε να κατηγορηθεί για εγκλήματα κατά του λαού, λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων – ποιος δεν θυμάται το σκάνδαλο των λεγόμενων δομημένων ομολόγων το 2007, όταν «παίξανε» στο χρηματιστήριο τα λεφτά των ασφαλισμένων. Αυτοί είναι οι εγκληματίες και όχι εμείς.
Ειδικά για τον Βουλγαράκη, θα έπρεπε να δικαστεί για την υπόθεση ανταλλαγής των εκτάσεων του δημοσίου με τη Μονή Βατοπεδίου, για τις υποκλοπές 2004-2005 και τις απαγωγές των Πακιστανών και τα βασανιστήρια που είχαν γίνει τότε. Όπως θα μπορούσε να κατηγορηθεί και για τα βασανιστήρια κατά των μεταναστών, όπως αυτά που είχαν γίνει στο αστυνομικό τμήμα του Αγ. Παντελεήμονα τον Δεκέμβρη του 2004. Αυτά τα ονόματα είχαν ειπωθεί και στο πρώτο δικαστήριο. Τώρα όμως, τέσσερα χρόνια μετά, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Και άλλοι προστίθενται σε αυτόν τον κατάλογο. Όπως ο Παπαδήμος, πρώην νο 2 της ΕΚΤ και υπηρεσιακός πρωθυπουργός της χώρας όταν κατέρρευσε η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Θα πρέπει να προστεθεί η κυβέρνηση Σαμαρά, που έλαβε τα ηνία της χώρας από τον Ιούνη του 2012 μέχρι το 2014. Ποιοι θα έπρεπε να είναι κατηγορούμενοι; Ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας Σαμαράς, οι πρώην υπουργοί Οικονομίας Στουρνάρας και ο Χαρδούβελης –ο πρώτος είναι σήμερα διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος–, ο πρώην υπουργός υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος συμπεριφέρθηκε «βασιλικότερος του βασιλέως», πιο τροϊκανός και από την ίδια την τρόικα. Ο πρώην υπουργός Εργασίας Βρούτσης, ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Κυριάκος Μητσοτάκης. Τον Βενιζέλο τον είπαμε, ο οποίος από το 2010 μέχρι τον περασμένο Δεκέμβριο που κατέρρευσε η κυβέρνηση Σαμαρά ήταν αδιαλείπτως υπουργός. Κατηγορούμενοι σαφώς είναι ο Δένδιας και ο Κικίλιας, πρώην υπουργοί Δημόσιας Τάξεως. Όλοι αυτοί είναι ένοχοι για μαζικά εγκλήματα ληστείας και προδοσίας κατά του λαού, για κοινωνική γενοκτονία, εκκαθάριση τμημάτων του πληθυσμού.
Και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να εξαιρέσουμε τη σημερινή κυβέρνηση Τσίπρα. Αυτοί κι αν είναι απατεώνες! Οι συγκεκριμένοι συνεχίζουν, φυσικά, την ίδια μνημονιακή πολιτική και αποδεικνύονται πιο απατεώνες ως αριστεροί. Η ιστορία πολλές φορές έχει αποδείξει ότι οι αριστεροί είναι πιο ύπουλοι από τους δεξιούς. Αυτοί εκλεχτήκαν, όπως έλεγαν και προεκλογικά, για να καταργήσουν το μνημόνιο, για να κόψουν μέρος του χρέους, για να επαναδιαπραγματευθούν το χρέος. Αυτό που έκαναν είναι ότι με την υπογραφή της 20ής Φεβρουαρίου αποδέχτηκαν την παράταση του υπάρχοντος μνημονίου για μερικούς μήνες και τώρα ετοιμάζονται όντως να υπογράψουν 3o μνημόνιο. Βέβαια οι αριστεροί πολιτικοί λένε ότι δεν υπάρχει μνημόνιο, ότι έχει καταργηθεί και ότι θα κάνουν συμφωνία. Το μνημόνιο βαφτίστηκε «γέφυρα», «συμφωνία», «νέα συμφωνία». Δεν υπάρχει πια η τρόικα, η οποία μετονομάστηκε σε θεσμούς. Παρ’ όλο όμως που έχουν αλλάξει οι ονομασίες, όλα αυτά συνεχίζονται με άλλο όνομα. Στον κατάλογο αυτόν των κατηγορουμένων πρέπει να προστεθούν όλοι αυτοί. Τσίπρας, Βαρουφάκης, Δραγασάκης, Παππάς, Λαφαζάνης, Σταθάκης, Βούτσης, Παρασκευόπουλος, Πανούσης μαζί με όλους τους προαναφερθέντες, Σαμαρά, Βενιζέλο, Παπανδρέου.
Αυτοί στην πραγματικότητα είναι πολιτικοί εντολοδόχοι κάποιων άλλων. Στην πραγματικότητα αν κάποιος είναι μέλος μιας οργανωμένης τρομοκρατικής και εγκληματικής οργάνωσης, είναι αυτοί. Όμως τα κεφάλια αυτής της οργάνωσης, η οποία είναι διεθνής, αποτελούνται από τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, στελέχη των πολυεθνικών, hedge funds και των χρηματιστηρίων. Τα ονόματα των πολιτικών που ανέφερα είναι τα πολιτικά όργανα και οι πολιτικοί εντολοδόχοι αυτών που θέλουν να επιβάλλουν αυτή την πολιτική. Αυτά είναι τα κεφάλια και έχουν και αυτά ονόματα. Όσον αφορά την ημεδαπή ελληνική άρχουσα τάξη, ενδεικτικά είναι: Λάτσης, Σάλλας, Βγενόπουλος, Μυτιληναίος, Μπόμπολας, Κωστόπουλος, Βαρδινογιάννης, Λαυρεντιάδης, στελέχη τραπεζών. Το μνημόνιο υπογράφτηκε όχι μόνο για λογαριασμό αυτών, αλλά κυρίως για λογαριασμό των ξένων τραπεζών, γαλλικών, γερμανικών όπως η BNP Paribas, η Deutsche Bank, αμερικάνικων όπως η Citibank και η J&P Morgan, βρετανικές όπως η Barclays και η HSBC. Αυτοί ήταν κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων το 2010. Για αυτούς ασκείται αυτή η πολιτική. Αυτά είναι τα κεφάλια. Στον κατάλογο των κατηγορούμενων εγκληματιών που θα έπρεπε να κάθονται στο εδώλιο δεν είναι μόνο αυτοί. Θα πρέπει επίσης να είναι ο πρώην διευθυντής του ΔΝΤ Στρος Καν, η νυν διευθύντρια Κριστίν Λαγκάρντ, ο πρώην διοικητής της ΕΚΤ Ζαν Κλωντ Τρισέ, ο νυν Μάριο Ντράγκι, ο πρώην κομισάριος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μπαρόζο, και ο νυν Γιούνκερ, που συνδιαλέγεται με τον Τσίπρα. Εγκληματίες είναι αυτοί που έρχονταν εδώ πέρα, ο Πωλ Τόμσεν, ο Κλάους Μασούχ, ο Σερβάζ Ντερούζ, ο Ματίας Μορς, ο μόνιμος αντιπρόσωπος του ΔΝΤ Μπομπ Τραά και ο Ουές Μακ Γκρου. Αυτοί είναι τα πολιτικά κεφάλια. Οι υπόλοιποι, τα πολιτικά στελέχη και οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Σαμαρά, Παπαδήμου, Τσίπρα και του Καραμανλή, είναι πολιτικοί εντολοδόχοι, είναι όργανα.
Πιστεύετε ότι θα βρείτε πολλούς Έλληνες πολίτες, απλούς Έλληνες πολίτες, οι οποίοι θα διαφωνήσουν με το κατηγορητήριο αυτό; Πιστεύετε ότι θα βρείτε πάρα πολλούς που θα πουν ότι ο Επαναστατικός Αγώνας τρομοκρατεί τον λαό της χώρας; Εσάς μπορεί, ναι. Εσείς μας δικάζετε για λογαριασμό του χρηματιστηρίου, της Citibank, της Eurobank, της αμερικάνικης πρεσβείας την οποία χτυπήσαμε, για λογαριασμό εγκληματικών μηχανισμών όπως είναι τα υπουργεία Οικονομίας και Απασχόλησης, που λαμβάνουν τις εντολές να εφαρμόσουν όλες αυτές τις πολιτικές που ανέφερα, για λογαριασμό των πραιτοριανών του καθεστώτος, της αστυνομίας, πραιτοριανούς τους αποκαλούσε ο πρώην υπουργός Βύρωνας Πολύδωρας. Εσείς, ο δικαστικός κλάδος, η αστυνομία και οι στρατιωτικοί είστε ο σκληρός πυρήνας του κρατικού μηχανισμού. Και να θυμίσω ότι από όλες τις περικοπές που έγιναν τα τελευταία χρόνια, εσείς, αυτοί οι μηχανισμοί πήραν κάτι πίσω. Γιατί; Γιατί το σύστημα σας θεωρεί απαραίτητους. Για να καταστέλλετε όλους τους υπόλοιπους. Αυτή είναι η αλήθεια, αυτός είναι ο ρόλος σας. Δεν είναι ούτε η αναζήτηση της αλήθειας, ούτε η δικαιοσύνη. Ισχύει δε για τους δικαστές κάτι που είχε πει η Ρούπα στις 25 Ιανουαρίου 2012, όταν εκδικαζότανε η επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα στους άνδρες των ΜΑΤ στα Εξάρχεια. Σε ένα διάλογο με τον κο Λιόγα γιατί είχε «εκραγεί» από αυτά που είχα πει υπερασπιζόμενος την ενέργεια αυτή [βλ. εδώ], είχε πει η Ρούπα για τους δικαστές αναφερόμενη στις αυτοκτονίες λόγω κατασχέσεων, «αν οι τράπεζες βάζουν τη θηλιά στο λαιμό των ανθρώπων, εσείς οι δικαστές κλοτσάτε το σκαμνί από τα πόδια τους».
Δεν θα δείτε κανέναν ούτε ακόμα και από τους μάρτυρες κατηγορίας που θα πει ότι τρομοκρατήθηκε από τον Επαναστατικό Αγώνα. Εμείς τρομοκρατήσαμε αυτούς για τους οποίους μας δικάζετε. Τρομοκρατήσαμε την οικονομική και πολιτική ελίτ, όχι τον πληθυσμό της χώρας. Αυτά είναι κατηγορίες για τις οποίες εσείς κατηγορείστε, όχι εμείς.
Μαζιώτης Νίκος
φυλακές Κορυδαλλού