Από τη Χιλή, από τη μαύρη αναρχία, μοιραζόμαστε κάποιες εμπειρίες.
Από τότε που το δημοκρατικό καθεστώς διέλυσε και εξολόθρευσε τις αριστερές οργανώσεις ένοπλου αγώνα, που είχαν συνεχίσει να δρουν μετά το πέρας της δικτατορίας στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ήταν οι ιδέες και οι πρακτικές της οριζοντιότητας και της άμεσης δράσης που ήρθαν να πρωτοστατήσουν στον ριζοσπαστικό αγώνα ενάντια στο Κεφάλαιο, στο κράτος και στην εξουσία στη Χιλή – ιδέες και πρακτικές προερχόμενες από επαναστατικά αυτόνομα περιβάλλοντα και σχετιζόμενες με την αναρχία, καθώς επίσης με την αντίσταση των Μαπούτσε.
Αποφασίσαμε να μετέχουμε δυναμικά, αποφασιστικά και συνειδητά στον πόλεμο ενάντια σε όλες τις μορφές εξουσίας. Στο παρελθόν ορισμένοι/ες από μας είχαμε εμπειρίες με διάφορες πρακτικές και αντικαπιταλιστικές θεωρήσεις, αλλά η πράξη και οι στοχασμοί που απέρρεαν από αυτήν ήταν που μας οδήγησαν να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας ως αναρχικά άτομα, απαρνούμενα κάθε «-ισμό» και ανάγοντας τον αντεξουσιαστικό χαρακτήρα της αναρχίας ως την ουσία του αγώνα ενάντια στην κυριαρχία.
Σφυρηλατήσαμε την ταυτότητα του αγώνα μας μέσα από ένα μονοπάτι που έχει αναφορές τόσο στη δική μας εμπειρία όσο και σ’ εκείνη άλλων συντρόφων σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους. Δεν απαρνούμαστε ούτε και το παραμικρό κομμάτι απ’ αυτό το ταξίδι, αλλά, απεναντίας, πιστεύουμε ότι κάθε βήμα αποτελεί κομμάτι μιας ριζοσπαστικής, αλλά πάντοτε ανολοκλήρωτης διαδικασίας μάθησης που μας ενδιαφέρει να θέσουμε υπό συζήτηση με άλλα συγγενικά συντρόφια ανά τον κόσμο. Και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν θέλουμε ούτε ηγέτες, ούτε και οργανώσεις πρωτοπορίας ή ειδικούς· ούτε αστική ούτε λαϊκή εξουσία.
Για την εξέγερση.
Παρωχημένες μαρξιστικές-λενινιστικές δομές εξέλαβαν την εξέγερση ως μεταβατικό στάδιο πριν την ανάληψη της εξουσίας από ένα υποτιθέμενα επαναστατικό κόμμα, ώστε να εγκαθιδρύσει μια λαϊκή κυβέρνηση, ένα προλεταριακό καθεστώς, τη δικτατορία του προλεταριάτου, την κομμουνιστική κοινωνία κ.ο.κ. Ακόμη, ορισμένοι υποτιθέμενοι ελευθεριακοί και ρεφορμιστές αναρχικοί (νεο-κομμουνιστές) καταθέτουν αντικρατικές προτάσεις, διατηρώντας όμως την ιδέα της σφυρηλάτησης μιας νέας κοινωνικής τάξης που να διέπεται από συγκεκριμένες δομές τις οποίες αποκαλούν «λαϊκή εξουσία».
Αντιθέτως, οι δικές μας εμπειρίες και αποφάσεις μάς έχουν οδηγήσει να διαρρήξουμε κάθε δεσμό με τέτοιους ανθρώπους και τις προτάσεις τους. Έτσι, αντιλαμβανόμαστε την εξέγερση ως μια συνεχή διαδικασία ρήξης με κάθε εξουσιαστική και κυριαρχική λογική, για την οικοδόμηση μιας ελεύθερης ζωής δίχως τη συγκρότηση νέων συστημάτων ή μιας κοινωνίας, επειδή κάθε τύπος κοινωνικής τάξης πάντοτε τείνει προς την εξουσία και την επιβολή ρόλων αναμεταξύ ατόμων.
Είτε πρόκειται λοιπόν για μια γραβατωμένη εξουσία είτε για μια προλεταριακή, πάντοτε θ’ αξίζει μονάχα την περιφρόνηση και την εξολοκλήρου απόρριψη από μεριάς μας.
Ακόμη, αποφασίσαμε να μην περιμένουμε κανέναν. Έχουμε δει πώς ζούνε οι περισσότεροι –συμπεριλαμβανομένων κάποιων ικανοποιημένων ψευδο-επαναστατών–, υιοθετώντας έναν αλλοτριωμένο τρόπο ζωής. Χωρίς σοβαρές δεσμεύσεις στον αγώνα, κάποιοι κατ’ επίφαση επαναστατημένοι δεν επιδιώκουνε τη ρήξη στο σήμερα με τις κυριαρχικές και ιεραρχικές σχέσεις.
Αποφασίσαμε λοιπόν να θεωρούμε ότι κανείς δεν μπορεί να μας πει πότε και πώς θα κάνουμε τ’ οτιδήποτε, κι ότι κανείς δεν μπορεί να μας εξαναγκάσει να περιμένουμε οτιδήποτε απ’ όσους επιδεικνύουν αλλοτριωμένη συμπεριφορά ή εκφράζουν θέσεις στασιμότητας. Απεναντίας, θεωρούμε αναγκαίο για κάθε ομάδα και σύντροφο/συντρόφισσα να ενεργοποιούν τα ποιοτικά τους γνωρίσματα, τις γνώσεις, τις πρακτικές και τις αντεξουσιαστικές τους αξίες με αυτόνομο τρόπο.
Μολαταύτα, δεν επιθυμούμε να βαδίσουμε το μονοπάτι της εξέγερσης μονάχοι/ες, κι έχουμε ως αξιακή και στρατηγική μας προσέγγιση την επιθυμία να συμβάλλουμε στην επέκταση της εξέγερσης μαζί με άλλους επαναστατημένους και αντεξουσιαστές συντρόφους, ανυπομονώντας να καταστρέψουμε την κοινωνική τάξη πραγμάτων και να χτίσουμε μια ζωή ελεύθερη από εξουσία. Θέτουμε ένα τέτοιο στοίχημα απ’ την ανάγκη μας για συνέχιση του αγώνα και την ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ συντρόφων.
Για τις αναρχικές προτάσεις μας όσον αφορά τον αγώνα και την οργάνωση.
Συχνά λέγεται πως οι αναρχικοί/αντεξουσιαστές που ποντάρουν στην εξέγερση δεν έχουν ούτε προτάσεις ούτε σχέδια να καταθέσουν. Αυτό συνήθως λέγεται από ανθρώπους συνηθισμένους στην άσκηση πολιτικής και στον εκάστοτε διανοητή, που θέλουνε να τους διαφωτίσει ως προς μοντέλα τέλειων κοινωνιών σ’ ένα μακρινό κι αβέβαιο μέλλον. Έτσι, μερικοί πορεύονται στη ζωή σκορπώντας ειδυλλιακά λόγια και προσπαθώντας να πείσουνε ανθρώπους που, τις περισσότερες φορές, δεν ενδιαφέρονται καθόλου να ρισκάρουν ή να χάσουν τη βολική ρουτίνα που παρέχει ο κόσμος του κεφαλαίου και της εξουσίας.
Άλλοι, αποφασισμένοι να πολεμήσουν, αδυνατούν ν’ αντιληφθούν την επαναστατική δράση πέρα και έξω από μαζικές οργανώσεις με προγράμματα και πομπώδη ακρωνύμια. Άλλοι, πάλι, βλέπουν την εξέγερση ως μια απλή αλληλουχία στιγμών απόλαυσης χωρίς σχεδιασμούς ή συμβιβασμούς.
Ωστόσο, εμείς προτείνουμε τον καθημερινό ριζοσπαστικό πόλεμο για την καταστροφή όλων των μορφών εξουσίας και την οικοδόμηση μιας ελεύθερης ζωής στο εδώ και στο τώρα. Έτσι, συμμεριζόμαστε την πρόταση –επειδή συμφωνεί και είναι συναφής με τους σκοπούς και τις αντεξουσιαστικές μας αξίες– για τον πολλαπλασιασμό ομάδων συγγένειας χωρίς ιεραρχίες ή εξειδικεύσεις, αυτοοργανωμένων για πολύμορφη δράση, κι άτυπα συντονισμένων με άλλες ομάδες, ώστε να καλύψουν ανάγκες, να προκρίνουν δράσεις ή συγκεκριμένους στόχους, δίχως να περιμένουν τις λεγόμενες «ιδανικές συνθήκες» για την αντεπίθεση ενάντια στην εξουσία.
Ένα πρακτικό παράδειγμα πολύμορφης δράσης άτυπου χαρακτήρα.
Τον Νοέμβριο του 2009, μερικούς μήνες μετά το θάνατο του συντρόφου Μαουρίσιο Μοράλες, προτάθηκε ένα κάλεσμα αλληλεγγύης για μια βδομάδα πολύμορφης δράσης από ορισμένα συντρόφια μέσω αναρχικών ιστοσελίδων. Κυβερνητικοί εκπρόσωποι προσπάθησαν να δυσφημήσουν αυτό το κάλεσμα αλληλεγγύης, μιλώντας δημόσια για ηγέτες και αναρχικές αντιπροσωπείες άρτι αφιχθείσες στη χώρα.
Ωστόσο, το κάλεσμα αλληλεγγύης βρήκε ανταπόκριση με διαδηλώσεις, κουκουλωμένους που επιτέθηκαν στα τείχη των φυλακών, εμπρηστικές/εκρηκτικές επιθέσεις, εκδηλώσεις αλληλεγγύης μέσα σε αυτόνομα κέντρα.
Αυτή η εμπειρία ήταν ένα όμορφο πείραμα δράσης με αυτόνομο και άτυπο χαρακτήρα, όπως και μια επιθετική έκφραση εν μέσω ενός κατασταλτικού πλαισίου όπου ο εχθρός προσπαθούσε να συλλάβει περισσότερα άτομα εμπλεκόμενα σε βομβιστικές επιθέσεις.
Ποικίλα εργαλεία, ποικιλία τακτικών, ένας σκοπός: να ζήσουμε ελεύθεροι/ες καταστρέφοντας κάθε μορφή εξουσίας.
Ζούμε τον αγώνα μας ως δυναμική και πολύπλευρη εξέγερση εναντίον της εξουσίας, όπου μπαίνουν σε διάλογο –χωρίς κέντρα και περιφέρειες– διαφορετικές τακτικές μάχης. Αρνούμαστε τόσο τη φετιχοποίηση των όπλων όσο και την ιδέα ότι οι τυπωμένες λέξεις από μόνες τους είναι ικανές ν’ αφυπνίσουν τις συνειδήσεις του κόσμου. Δεν ενδιαφερόμαστε να γίνουμε μιλιταριστές, ούτε και προφήτες. Έτσι, προσπαθούμε να μεταφέρουμε την εξέγερση και την αναρχία σε κάθε πτυχή της ζωής, επικυρώνοντας όλες τις μορφές αγώνα ενάντια στην εξουσία. Η αναρχία μας χρειάζεται τα σαμποτάζ και τις επιθέσεις κατά της εξουσίας, αλλά είναι εξίσου απαραίτητη η διανομή έντυπου λόγου, η δημιουργία αναρχικών χώρων και οι μαχητικές διαδηλώσεις στο δρόμο.
Την ίδια στιγμή, διεκδικώντας μιαν αντίληψη του αγώνα που βασίζεται στην αγκιτάτσια και στη μόνιμη σύγκρουση με την εξουσία, δεν μετράμε τις διεργασίες μας απαραιτήτως με όρους νίκης ή ήττας. Όμως, ο αγώνας αποτελείται από αναρίθμητες μάχες, γεγονότα και στιγμές, κι άλλοτε σχεδόν κατατροπωνόμαστε, άλλοτε σχεδόν θριαμβεύουμε.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, αποζητάμε να διαδώσουμε την εξέγερση κατά της εξουσίας και κάθε κοινωνικού μοντέλου, και όχι να ηγεμονεύσουμε ή να ελέγξουμε αγώνες, ούτε και να εγκαθιδρύσουμε μια «λαϊκή» εξουσία. Αποζητάμε να εξαπλώσουμε και να εμβαθύνουμε τον αντεξουσιαστικό αγώνα, επειδή θέλουμε να καταστρέψουμε την εξουσία και όχι να την μεταρρυθμίσουμε, επιθυμούμε να καταστρέψουμε την κυριαρχία και να συνδεθούμε με άλλα συντρόφια ώστε ν’ απαρνηθούμε την τρέχουσα πραγματικότητα και να βιώσουμε την ελευθερία και την αναρχία στον παρόντα χρόνο, αρνούμενοι/ες να διαχωρίσουμε τον αγώνα από τις ίδιες μας τις ζωές.
Όλα αυτά τα ζητήματα είναι μέρος της ποιοτικής ανάπτυξης ορισμένων συντρόφων εδώ στη Χιλή. Δεν αποτελούν, φυσικά, το σύνολο των βιωμάτων και διδαγμάτων, αλλά μια δέσμη στοχασμών που απορρέουν απ’ την εμπειρία της συμβολής στην επίθεση ενάντια στην εξουσία σ’ αυτή την επικράτεια.
Είμαστε ό,τι επιλέγουμε να είμαστε.
Διαρκής αναρχική επίθεση ενάντια στην εξουσία.
Για ένα Μαύρο Νέο Έτος.
Αλληλεγγύη σε αξιοπρεπείς αναρχικές/ούς φυλακισμένες/ους.
Ζήτω η αναρχία!
Sin Banderas Ni Fronteras. Πυρήνας αντεξουσιαστικής αγκιτάτσιας.
Χιλή / Μαύρος Δεκέμβρης 2015.
sinbanderas.nifronteras [at] riseup.net
το πρωτότυπο κείμενο είναι στ’ αγγλικά | πηγή: 325
μτφρ.: Μαύρη Διεθνής