Αυτή τη στιγμή στις ελληνικές φυλακές βρίσκονται δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι που συμμετείχαν ή κατηγορούνται για συμμετοχή σε ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί σε εκατοντάδες χρόνια φυλάκισης βάσει της “αντιτρομοκρατικής” νομοθεσίας, που αποτελεί το κύριο όπλο της κατασταλτικής πολιτικής του κράτους. Στον καπιταλισμό το κράτος θέλει να κατέχει το μονοπώλιο της βίας και το υπερασπίζεται για να διατηρήσει την κυριαρχία του.
Η επαναστατική δράση ποτέ δεν αναγνωρίστηκε ως πολιτική. Με τον όρο “τρομοκράτες” χαρακτηρίζονται όσοι αντιμάχονται την εξουσία με πρακτικές κυρίως ένοπλες και δεν αναγνωρίζονται ως αυτό που είναι, ως πολιτικά υποκείμενα, αλλά επιδιώκεται η αποϊδεολογικοποίησή τους. Από την άλλη πλευρά, σε περίπτωση που μέλη αυτών των ίδιων ομάδων συλληφθούν αντιμετωπίζονται με αμιγώς πολιτικό τρόπο: με ειδικούς νόμους, ειδικά δικαστήρια και ειδικές συνθήκες κράτησης, ενώ παράλληλα τους ασκείται πολιτική δίωξη και οδηγούνται σε δίκες ξεκάθαρα πολιτικές.
Ο “αντιτρομοκρατικός” νόμος είναι αυτός που εισήγαγε την κατηγορία της σύστασης αρχικά “εγκληματικής” και μεταγενέστερα “τρομοκρατικής” οργάνωσης θέλοντας έτσι να μεγιστοποιήσει τις ποινές που επιβάλλονται σε τέτοιες υποθέσεις. Ο “αντιτρομοκρατικός” νόμος είναι επίσης αυτός που ανάγει σε αδίκημα την ανάληψη πολιτικής ευθύνης πέραν της ίδιας της πράξης, ενώ ταυτόχρονα προωθεί το “δόγμα της συλλογικής ευθύνης” αφού σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορούν να αποδοθούν κατηγορίες σε συγκεκριμένους ανθρώπους για συγκεκριμένες ενέργειες (π.χ. άγνωστη οργάνωση, άγνωστες ενέργειες, Υπόθεση Νέας Σμύρνης).
Οι “αντιτρομοκρατικοί” νόμοι και οι “έκτακτες νομοθεσίες” συνοδεύουν πάντα τις προσπάθειες ευρύτερων αλλαγών που απαιτούν “κρατική πυγμή” και προετοιμάζουν για την άσκηση κατασταλτικών μεθόδων απέναντι στις ένοπλες οργανώσεις αλλά και σε ευρύτερα κομμάτια του κινήματος. Υπάρχει μία σειρά ομόκεντρων κύκλων από ευρύτερες πολιτικές δραστηριότητες και συμπεριφορές που τοποθετούνται στο στόχαστρό τους. Αρχικά και κύρια, στόχος είναι οι ένοπλες οργανώνεις. Ένας δεύτερος κύκλος αφορά την έμπρακτη αλληλεγγύη σε πολιτικό επίπεδο καθώς όμως και σε προσωπικό, ενώ κατασταλτικά η στοχοποίηση επικεντρώνεται στην προσπάθεια πολιτικής απομόνωσης των ένοπλων οργανώσεων από τον πολιτικό χώρο που προέρχονται. Πρόκειται ουσιαστικά για επίδειξη ισχύος των μηχανισμών καταστολής, σε μια επιχείρηση εκφοβισμού με στόχο τον αφοπλισμό, σε βάρος ενός πολιτικού χώρου όπως είναι ο αναρχικός. Οι διώξεις των συντρόφων και η στοχοποίηση των ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών σχέσεων αποτελούν άμεσο επακόλουθο της κατασταλτικής επίθεσης εναντίον ένοπλων οργανώσεων. Ένα τρίτος κύκλος είναι αυτός των πολιτικών υποκειμένων που δρουν ή θέλουν να δράσουν σε ανατρεπτική κατεύθυνση, ειδικά των αγωνιστών που σκέφτονται να ενταχθούν σε τέτοια πολιτικά εγχειρήματα και γίνονται αποδέκτες ενός γενικότερου μηνύματος εκφοβισμού. Τέλος, η αντιτρομοκρατική νομοθεσία παρέχει το πλαίσιο για την αναβάθμιση της ποινικής καταστολής απέναντι σε ένα σύνολο πολιτικών δραστηριοτήτων, τέτοιων που δεν περιορίζονται στα στενά πλαίσια της αστικής νομιμότητας. Έτσι, η απειλή του “αντιτρομοκρατικού” νόμου στρέφεται ενάντια στο σύνολο του αντιστεκόμενου κομματιού της κοινωνίας.
Απευθυνόμαστε για τη διεξαγωγή μιας καμπάνιας προπαγάνδας και δράσεων ενάντια στην “αντιτρομοκρατική” νομοθεσία, τις διάφορες εκφάνσεις και εφαρμογές της, τόσο στους πολιτικούς κρατούμενους καθώς και σε όλες τις συνελεύσεις, συλλογικότητες και ομαδοποιήσεις που πιστεύουν ότι η ένοπλη επαναστατική πάλη αποτελεί οργανικό κομμάτι του κινήματος και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πολύμορφου αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος.
Συνέλευση Αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους,
τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές
Συγγενείς-Φίλοι κρατουμένων και διωκόμενων αγωνιστών
Σύντροφοι και συντρόφισσες