«Δεν φοβόμαστε τα φλεγόμενα αμάξια γιατί κουβαλάμε έναν νέο κόσμο στα ποδήλατά μας»
«Η αδιάκριτη πυρπόληση οχημάτων δεν είναι μια μέθοδος πολύ δημοφιλής που θα απευθύναμε κατά πρόσωπο στην κοινή γνώμη, δεν αρνούμαστε ωστόσο πως συνιστά μια πολύ αποτελεσματική μέθοδο για να τραβήξουμε την προσοχή της. Οι “σπάστες” (καταστροφείς) εφορμούν στη ρίζα της κοινωνίας της κατανάλωσης: στο αυτοκίνητο, όχημα ναρκισσισμού, δείκτη επιτυχίας, ερωτική φαντασίωση και εξύψωση της σεξουαλικής ισχύος»
-Γκαβρός, Η εξέγερση των προαστίων
«Οι νεολαίοι που καίνε αυτοκίνητα έχουν καταλάβει τα πάντα σχετικά με την κοινωνία. Δεν τα καίνε γιατί δεν μπορούν να τ’ αποκτήσουν: τα καίνε ώστε να μη χρειάζεται να τα επιθυμούν»
-Φρεντερίκ Μπεγκμπεντέ
Σήμερα, 26 Απρίλη 2016, περίπου μεταξύ τρεις και τρεισήμισι τα ξημερώματα, ενόσω οι δυσώδεις μάζες των σκλάβων γεμίζουν τις μπαταρίες τους στα σπίτια τους για να σηκωθούν νωρίς να δουλέψουν, ενόσω πολύς κόσμος ονειρεύεται να αποταμιεύσει για να αγοράσει πολυτέλειες και να ανέλθει στην κοινωνική πυραμίδα, εμείς χύνουμε το δηλητήριό μας σ’ ένα από τα πλέον διαδεδομένα και αποδεκτά σύμβολα εντός της τεχνο-βιομηχανικής, μοντέρνας και καπιταλιστικής κοινωνίας: το αυτοκίνητο.
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την εμπρηστική-εκρηκτική επίθεση που έλαβε χώρα τα ξημερώματα εναντίον αντιπροσωπείας αυτοκινήτων της εταιρείας Automotriz επί της λεωφόρου Λόπες Πορτίγιο στο Κοακάλκο, στην πολιτεία του Μεξικού. Η φωτιά έπληξε 5 με 7 καινούργια βαν, προκαλώντας σοβαρές ζημιές, συν της πυροδότησης ενός εκρηκτικού μηχανισμού που προκάλεσε περαιτέρω φθορές στο εν λόγω υποκατάστημα. Αυτές οι επιθέσεις, βέβαια, μας φαίνονται μάλλον παιχνιδιάρικες παρά «επαναστατικές», μιας και δεν περιττεύει να το πούμε πως η «κοινωνική επανάσταση» είναι κάτι που ποσώς μας νοιάζει, και πως τα προγράμματα, τα κόμματα, οι οργανώσεις, οι κατηχήσεις και τα λοιπά σκουπίδια της αριστεράς δεν μπορούν να μας προκαλέσουν κάτι άλλο παρά βαρεμάρα και αναγούλες.
Δεν θέλουμε τίποτα, δεν διεκδικούμε τίποτα, δεν διαμαρτυρόμαστε, ούτε υποβάλλουμε αιτήματα, προτιμάμε την επίθεση, το βίαιο χτύπημα, το πλιάτσικο, το σαμποτάζ, την κοροϊδία, τη διασκέδαση, το παιχνίδι.
Θέλουμε να συνεισφέρουμε στον ευτελισμό της βίας, επειδή μας φαίνεται απαραίτητο η επίθεση κατά του εχθρού να μη γίνεται με όρους «στρατιωτικοποίησης», επαγγελματισμού, ειδίκευσης, μήτε να μετριέται και να δοσολογείται λεπτομερώς, ούτε να περιορίζεται σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των κόκκινων αντάρτικων και/ή οργανώσεων «κοινωνικού» αγώνα, αλλά να συνίσταται από πράξεις άτυπες, συνηθισμένες, παιχνιδιάρικες, βάνδαλες, εύκολα προσβάσιμες απ’ οποιοδήποτε άρρωστο και λυσσασμένο πνεύμα που αγωνιά να καταστρέψει ό,τι το περιβάλλει. Πλέον δεν ονειρευόμαστε την αλλαγή του υπάρχοντος, μας αρκεί να το δούμε να καίγεται, να το ακούσουμε να εκρήγνυται.
Σε πόλεμο ενάντια στο υπάρχον!
Πόλεμο ενάντια σε μας τους ίδιους!
Υστερόγραφο: ΧΑ-ΧΑ!