Η φασιστική Αντίδραση
Στις 14 Αυγούστου 2016 έλαβε χώρα στο Μοντεβιδέο μία ακόμα πορεία μνήμης για τους σπουδαστές-μάρτυρες [μαθητές και φοιτητές δολοφονημένους την περίοδο της δικτατορίας]. Γι’ άλλη μια φορά κόσμος από διάφορα σκέλη της εκπαίδευσης (καθηγητές, προσωπικό, σπουδαστές) κι όλοι όσοι στηρίζουν τα αιτήματά τους κατέβηκαν για να διαδηλώσουν, όχι μονάχα μνημονεύοντας όσους έπεσαν στον αγώνα, αλλά και για να προτάξουν τις διεκδικήσεις τους επί ποικίλων θεμάτων της επικαιρότητας σε μία ιδιαίτερη συγκυρία (ας μην ξεχνάμε τις πρόσφατες περικοπές στον προϋπολογισμό για την εκπαίδευση και τη δημόσια υγεία).
Καταπώς φαίνεται, η σοβαρότητα της οικονομικής, οικολογικής και κοινωνικής κατάστασης δεν συνιστά κίνητρο ικανοποιητικό για να ανάψει τα αίματα των εκκολαπτόμενων αρχηγίσκων, κι έτσι παρά τις επικρατούσες συνθήκες η συνταγή που επιλέχθηκε ήταν γι’ άλλη μια φορά αυτή της νεκρώσιμης ακολουθίας κι όχι του άγριου εξεγερσιακού ξεσηκωμού.
Σύμφωνα με τα όσα φαίνεται να πιστεύουν όσοι υπερασπίζονται αυτές τις καλοδουλεμένες επαναστατικές τακτικές (πρόσωπα με τόσο κύρος και τόσους νικηφόρους αγώνες, που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να αμφισβητήσουμε τα λόγια τους), στα πιο υψηλά πόστα της εξουσίας τρέμουν κάθε φορά που βλέπουνε τόσες χιλιάδες κόσμου να μαζεύεται για να διαμαρτυρηθεί καταναλώνοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας στους επιτηρούμενους με κάμερες δρόμους του κέντρου μέχρι να φτάσει η πορεία στις πύλες του κοινοβουλίου, όπου γεμάτοι οργή πίνουνε και χορεύουνε υπό τους ήχους διαφόρων ταγμένων ροκ συγκροτημάτων. Τρέμει το υπάρχον σύστημα.
Βέβαια, και παρά τις καλές προθέσεις των εκάστοτε εθελοντών χωροφυλάκων, κάποιες ατομικότητες, σήμερα όπως και χτες, αποφάσισαν να εκφράσουν τη διαφωνία τους μέσω άλλων οδών. Υπό αυτή την έννοια θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη για την επίθεση σε διάφορα ΑΤΜ, όπως και την πρόκληση μερικών ακόμη φθορών (σπασμένες τζαμαρίες, συνθήματα στις βιτρίνες) που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης και παρά τη βούληση των φυλάκων της τάξης που γι’ άλλη μια φορά θελήσαν να παρέμβουνε.
Από πλευράς μας, χαιρετίζουμε επίσης όλες τις άλλες ατομικότητες που εξέφρασαν την οργή τους, αδιαφορώντας για τα κελεύσματα των πολυποίκιλων Αρχών που ήταν παρούσες.
Επιπλέον, και χωρίς να παραγνωρίζουμε άλλες πτυχές της ιστορίας, θα θέλαμε σήμερα να αναφερθούμε ειδικά στον φασιστικό συρφετό, αυτή την ομογενοποιημένη, δίχως κρίση και δασκαλεμένη μάζα που απαντά αντανακλαστικά και με βίαιο τρόπο απέναντι σε οποιοδήποτε ερέθισμα διαφεύγει των προκαταλήψεών της περί καλού και κακού. Ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σε αυτή την περίσταση η θέα όλων δαύτων που με την ιαχή «η πορεία είναι ειρηνική» φούσκωναν από θυμό, πάντοτε έτοιμοι να λιντσάρουν αυτούς που σκέφτονται και ενεργούν αλλιώτικα απ’ ό,τι η μάζα.
Δεν έχει νόημα να καταπιαστούμε με τις παράλογες αντιφάσεις ανάμεσα στα όσα λένε κι όσα πράττουν· αντ’ αυτού, είναι πιο ουσιαστικό να αναστοχαστούμε για το κατάντημα του κοινωνικού κινήματος όταν αυτό νοσεί από ασυνεχείς αντιλήψεις που απ’ τη μια είναι ανίκανες να διακρίνουν ανάμεσα στα όσα κανείς πράττει, λέει και σκέφτεται, κι απ’ την άλλη είναι πάντα πρόθυμες και διαθέσιμες να αναλάβουν τον ρόλο του εχθρικού όχλου για να καθαρίσουν τις γραμμές τους.
Οποιοδήποτε δημοκρατικό λογύδριο περί ανοχής εικονογραφείται πανεύκολα με την εικόνα εκατοντάδων ατόμων που επιχειρούν να λιντσάρουν μια χούφτα διαφωνούντων εν μέσω μιας διαδήλωσης. Σε άλλες εποχές αυτό θα το έλεγαν φασισμό, σήμερα το βαφτίζουν νίκη με πλειοψηφία.
Χωρίς να έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω, κι ως συνήθως, δικαιώνουμε κάθε σύντροφο που χτες, σήμερα και πάντα είναι έτοιμος να καλύψει το πρόσωπό του για να βγει στους δρόμους και να φτιάξει απ’ τη λύσσα του κάτι περισσότερο από θέαμα: ευχόμαστε σε όλους τους υγεία, αναρχία και διαρκή εξέγερση.
ΟΙ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΛΟΥΒΙΑ!
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΠΟΙΗΣΗ, ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΜΠΑΤΣΑΡΙΑ!
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!