Για τον Σεμπάστιαν Οβερσλούιχ και τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο · για την όξυνση του αναρχικού πολέμου.
6 Δεκέμβρη 2008. Στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα, στα Εξάρχεια, πέφτει νεκρός από σφαίρα ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, μετά από εκπυρσοκρότηση του σκουπιδιού που ακούει στο όνομα Κορκονέας, και σε πλήρη συνεργασία με το άλλο σκουπίδι που λέγεται Σαραλιώτης. Είχε προηγηθεί επίθεση με πέτρες στο μπατσικό που οδηγούσαν τα 2 προαναφερθέντα σιχάματα, τα οποία θέλησαν να λάβουν την εκδίκησή τους και να επιβάλουν τον νόμο και την τάξη.
11 Δεκέμβρη 2013. Στη Χιλή, σε υποκατάστημα της τράπεζας Banco Estado στο Σαντιάγο, πέφτει νεκρός σε απόπειρα απαλλοτρίωσης της εν λόγω τράπεζας ο Sebastian Oversluij Seguel, από σφαίρες σεκιουριτόμπατσου. Ο σύντροφος δεν πρόλαβε να απαντήσει με το υποπολυβόλο που κρατούσε, και απεβίωσε ακαριαία. Ακολούθησε επιχείρηση των μπάτσων στην κοινότητα Πουδαουέλ για την εύρεση και των υπόλοιπων συντρόφων του Sebastian.
Ενάντια στις ανθρωπιστικές διαμαρτυρίες και φιέστες
Σε έναν πόλεμο οι πεσόντες καλώς ή κακώς είναι κανόνας και όχι εξαίρεση. Στην περίπτωση των δύο πεσόντων αδερφών μας, μιλάμε για δυο συντρόφια που συνειδητά είχαν επιλέξει τον δρόμο του πολέμου με την εξουσία, τον δρόμο της άμεσης σύγκρουσης και της αντιπαράθεσης με τους θεσμούς της. Ήξεραν τι έκαναν, όπως ήξεραν και οι μπάτσοι αντίστοιχα. Όταν μιλάμε με όρους σύγκρουσης, αργά ή γρήγορα μιλάμε και για νεκρ#ς, βασανισμέν#ς, αιχμάλωτ#ς, ψυχικά τσακισμέν#ς, κλπ.
Μην ξεχνάμε ότι ο μπάτσος, το όπλο δεν το έχει για διακοσμητικό. Όταν θα χρειαστεί θα το χρησιμοποιήσει. Είναι ένας μισθοφόρος δολοφόνος, ένας ένοπλος φρουρός της δημοκρατίας, του κρατισμού, του καπιταλισμού, και κάθε υπάρχουσας συστηματοποιημένης κανονικότητας. Είναι ο πρώτος που θα σπεύσει, μόλις αμφισβητηθεί στο ελάχιστο το μονοπώλιο της κρατικής βίας, να επαναφέρει την τάξη, να επαναφέρει την ισορροπία των κυρίαρχων. Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν να παραπονιόμαστε για τις κρατικές δολοφονίες και να έχουμε αυταπάτες πως οι κυρίαρχοι μας χρωστάνε οποιαδήποτε παραχώρηση. Ας σταματήσουμε να απαιτούμε πιο ανθρωπιστικές συνθήκες σφαγής.
Ας στραφούμε στον δρόμο του ένοπλου υλικού πολέμου με όσα εχθρευόμαστε. Ας λάβουμε θέση στον πόλεμο που έχει κηρυχθεί απέναντι στην εξεγερμένη αναρχική ατομικότητα, απέναντι στην ατομικότητα που επιθυμεί να μην εξουσιάζει και να μην εξουσιάζεται από κανένα καθίκι. Ας λάβουμε θέση στον πόλεμο που έχει στραφεί ενάντια σε μη αποδεκτές κοινωνικές ταυτότητες, που χτίζει δόγματα και κανονικότητες -με όρους έμφυλους, ταξικούς, φυλετικούς- και που φροντίζει να οριοθετεί και να μπολιάζει με τις σιχαμερές αξίες του τις επιθυμίες των ατόμων. Έχοντας πάντα στη μνήμη τα πεσόντα αδέρφια μας, να χαράξουμε τον αναρχικό εξεγερσιακό πόλεμο που θα στοχεύσει πρωτίστως στις διαπροσωπικές μας σχέσεις και τις καθημερινές μας αλληλεπιδράσεις, και που θα πλήξει όσο μπορεί τις κρατικές αρχές, τα πρότυπα συμπεριφοράς, τους ενάρετους πολίτες και κάθε σίχαμα που επιδιώκει να επιβάλλεται.
Μόνο όντας μέρος αυτού του πολέμου θα πάψουμε τα μοιρολόγια και τις δοξασίες. Μόνο έτσι θα σταματήσουν οι μουρμούρες και οι λυγμοί. Μόνο έτσι θα σημάνει ο δρόμος για τις καθημερινές αναρχικές μας ανταρσίες. Για μια ολόκληρη ζωή που θα αποτελεί μια οπλισμένη ανταρσία ενάντια στην κουλτούρα της επιβολής, της εξημέρωσης, της εξουσίας, της ιεράρχησης με βάση την έμφυλη ταυτότητα, την καταγωγή, το είδος (στο ζωικό σύμπλεγμα), την οικονομική τάξη, την ”εξυπνάδα”, κλπ.
Ενάντια στην ιεροποίηση των πεσόντων αδερφών μας
Τα πεσόντα συντρόφια μας δεν είναι κάποιο λάβαρο, ούτε κάποια άφταστη ιδέα. Είναι αναρχικές ατομικότητες που, μέσα στον βόθρο της αδράνειας και της κοινωνικής νηνεμίας, επέλεξαν την απόλαυση και την αξιοπρέπεια της επίθεσης στον πολιτισμό της εξουσίας. Επέλεξαν να οπλίσουν τις επιθυμίες τους, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, και να εφορμήσουν ενάντια σε ό,τι τις μειώνει και τις προσβάλλει. Και πλήρωσαν με τη ζωή τους γι’ αυτήν την επιλογή, όπως και πάρα πολλά άλλα άτομα.
Ας αποτελούν τα πεσόντα αδέρφια μας ακόμα μια αφορμή για άλλη μια έκρηξη, άλλον έναν εμπρησμό, άλλο ένα σαμποτάζ, άλλη μια απαλλοτρίωση, άλλη μια εκπυρσοκρότηση, όλα στραμμένα ενάντια στους τομείς της παραγωγής, της τεχνολογίας και της άσκησης εξουσίας και καθημερινής επιβολής. Ας μην αποτελούν όμως λόγο να καθόμαστε στα σπίτια μας και να μοιρολογάμε, φοβούμεν# για τη δική μας τύχη, και θεωρώντας πως είναι αδύνατον να προκαλέσουμε ρωγμές στην εξουσία χωρίς να φυλακιστούμε ή να σκοτωθούμε. Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Το ρίσκο πάντα ενυπάρχει στην επιλογή της άμεσης δράσης. Ο κίνδυνος καιροφυλακτεί σε κάθε μας βήμα. Αν όμως πραγματικά επιθυμούμε τη σύγκρουση με τον πολιτισμό της επιβολής και της κυριαρχίας, τότε οι καταστάσεις από μόνες τους θα οπλίσουν τα χέρια μας. Αργά ή γρήγορα τα υπαρξιακά μας κενά θα μας ωθήσουν στον δρόμο της ένοπλης επίθεσης.
Ας μη γίνονται λοιπόν τα πεσόντα συντρόφια δικαιολογία του αφοπλισμού μας. Ας αποτελούν σημείο όξυνσης της αναρχικής μας μνήμης και αυτοδικίας. Ας μην ξεπέφτουμε όμως στη λογική να περιμένουμε ”επετειακές” αφορμές για να προβούμε σε σύγκρουση, γιατί έτσι θα είμαστε πάντα ένα βήμα πίσω από την εξουσία. Θα περιμένουμε πρώτα αυτή να μας τσακίσει και μετά εμείς θα αντιδράμε, γεγονός που θα μας στερεί τον απαραίτητο χρόνο να αναβαθμίσουμε οργανωτικά τις επιθέσεις μας, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε σε μια επιθυμία αναβίωσης φαντασμάτων του παρελθόντος. Εμείς προκρίνουμε την άμεση και αντάρτικη αναρχική δράση στο εδώ και στο τώρα, με κριτική ματιά σε κάθε μας κίνηση, με σκοπό την αυτοβελτίωσή μας και την πρόκληση όσο το δυνατόν πιο σοβαρών υλικών πληγμάτων στο σώμα της εξουσίας. Οι αιτίες είναι πάρα πολλές και οι αφορμές έχουν υπάρξει ακόμα περισσότερες. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή όπου η ροή του εμπορεύματος είναι ομαλή, όπου η αγοραπωλησία εργατικού δυναμικού πλασάρεται ως μονόδρομος ζωής και οι εργατοώρες βάφονται με αίμα, όπου οι έμφυλη βία κυριαρχεί σε κάθε πτυχή των σχέσεών μας, όπου οι αναρχικές ατομικότητες που προβαίνουν σε άμεση και αντάρτικη δράση θεωρούνται από τις μάζες τρομοκράτ#ς, όπου τα φιλήσυχα κοπάδια κυνηγούν απλά μια ήρεμη και ενάρετη ζωή, όπου το ρατσιστικό μίσος οπλίζεται ενάντια σε μετανάστ#ες, ενάντια σε κάθε ”αδύναμη” ταυτότητα, αλλά και ενάντια σε αναρχικές καταλήψεις, κάθε τέτοια στιγμή είναι λόγος οργάνωσης και μεθόδευσης της επίθεσής μας στην εξουσία και τον πολιτισμό της επιθυμίας για κυριαρχία.
SEBASTIAN & ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΡΟΝΤΕΣ
ΣΕ ΚΑΘΕ ΟΔΟΜΑΧΙΑ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΜΠΡΗΣΜΟ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΛΗΣΤΕΙΑ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ 3 ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΘΕΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΤΗΣ 6ΗΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΤΗΚΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΟΠΛΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ
Uroborus