Παραγουάη: Η χαρά της πυρπόλησης του κοινοβουλίου (ενός συμβόλου κρατικής καταστολής)

Οι εξουσιαστές στην Παραγουάη είναι πάντα κύριοι των πάντων, ακόμα και των κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων. Τα πλοκάμια τους είναι πολλά. Τον λαό τον θέλουν να συμμετέχει σε αυτές τις συγκρούσεις ως θεατής ή ως πιόνι. Υποχρεωμένος να συμμετάσχει με αυτόν τον τρόπο, ο λαός μερικές φορές ξυπνάει και επανεφευρίσκει την σύγκρουση σύμφωνα με τα δικά του συμφέροντα και απαιτήσεις, διαρρηγνύοντας όσα οι ελίτ περιμένουν απ’ αυτόν, υπερβαίνοντας τον δοσμένο ρόλο κι αλλάζοντας δραματικά την κατάσταση.

Αυτό είδαμε στις 31 Μάρτη. Η πυρπόληση του κοινοβουλίου δεν συμπεριλαμβανόταν στα πλάνα που είχε η ελίτ για να κουμαντάρει την εσωτερική της σύγκρουση, ήταν ωστόσο στις ορέξεις του λαού, ο οποίος βλέπει σε αυτόν τον θεσμό χρόνια και δεκαετίες πολιτικής καταπίεσης προς πυρπόληση. Ο λαός αποφάσισε να δώσει διέξοδο στις επιθυμίες του και έζησε την χαρά της πυρπόλησης του κοινοβουλίου, παραβιάζοντας όλα τα προκαθορισμένα πλάνα, διαφεύγοντας του ελέγχου της εξουσίας, σκορπίζοντας φωτιά.

Τα γεγονότα αλλάζουν όταν ο λαός μπαίνει στο παιχνίδι και γίνεται πρωταγωγιστής της ιστορίας του, κι έτσι όπως μας ληστεύουν την ζωή κάθε στιγμή, μπορούμε κι εμίς να απαλλοτριώσουμε τους εξουσιαστές και για μια στιγμή να τους πάρουμε τον αέρα. Στους εξουσιαστές δεν τους αρέσει που ο λαός διαφεύγει του ελέγχου τους και είναι τότε που τα εκτελεστικά τους όργανα απευθύνουν ένα κάλεσμα για αδράνεια στο όνομα μιας ειρήνης που ποτέ δεν είναι για τον λαό, αλλά για τους άλλους και τα συμφέροντά τους. Αυτή η στιγμή μπορεί να κρατήσει πολύ λίγο: τώρα ήδη καλούν σε κοινωνική ειρήνη, σε αδράνεια.

Οι λαϊκές στιγμές και συμβάντα που λαμβάνουν χώρα σε κρίσιμες καταστάσεις όπως αυτή που ζήσαμε στις 31 Μάρτη δεν χωράνε στα σχέδια, ούτε στο μυαλό όσων καταπιάνονται με την πολιτική θεωρητικολογία χωρίς ποτέ να βλέπουν πέρα από τα κομματικά τους πλάνα.

Η άμεση δράση, η κινητοποίηση στους δρόμους είναι παιδαγωγική εν κινήσει και ο κόσμος ανακαλύπτει εκεί πως είναι πιο αυτόνομος απ’ όσο νομίζει, σε μια απελευθερωτική και δημιουργική εμπειρία κοινωνικής σύγκρουσης που εναντιώνεται σε χρόνια ανισότητας και πολιτικών καταχρήσεων. Οι ατομικές και συλλογικές ιστορίες των ατόμων λειτουργούν και υλοποιούνται σε συγκεκριμένες δράσεις, ενάντια σε όσα αντιλαμβάνονται καθημερινά ως εξουσία και στην αλληλεγγύη απέναντι σε όσες κι όσους είναι πλάι τους υποφέροντας από την ίδια καταστολή. Είναι αλαζονικό να χαρακτηρίζει κανείς αυτές τις ενέργειες ως «αυτοσχεδιασμό».

Η βία της μπατσαρίας δεν είναι ούτε περίεργη, ούτε ύποπτη, μήτε αποτελεί έκπληξη όπως λέγεται τώρα. Αυτή τη φορά η μπατσαρία, με το που έκλεισαν οι τηλεοπτικές κάμερες, μετέτρεψε τους δρόμους της Ασουνσιόν σε σκηνή από τη δεκαετία του 70 και τη χούντα του Στρόνερ, κάνοντας αυθαίρετα πεσίματα σε όσους περπατούσαν ακόμα και μακριά από την ζώνη της σύγκρουσης την νύχτα της 31ης Μάρτη και τα ξημερώματα της 1ης Απρίλη, συλλαμβάνοντας περισσότερα από 200 άτομα, τραμπουκίζοντας άτομα από την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, με μάτσο βία, με βασανισμούς, με βίαιη και δυσανάλογη καταστολή, και πάνω απ’ όλα με την θρασύδειλη δολοφονία του νεαρού Ροδρίγο Κιντάνα, μετά από επίθεση της αστυνομίας σε γραφεία της αντιπολίτευσης.

Η συνταγματικότητα, η θεσμικότητα ή η νομιμότητα δεν είναι τα πραγματικά ζητήματα κι αυτό είναι κάτι που το ξέρουμε όλοι μας. Η νομιμότητα είναι η άσκηση της εξουσίας προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων της σε ορισμένο χρόνο, γι’ αυτό και αλλάζει όταν αλλάζουν τα συμφέροντά της. Η κρατική βία είναι μια απάντηση για να λήξει η πολιτική κρίση που παρήγαγαν οι ίδιοι τους οι κύκλοι. Το ότι δεν μας εκπλήσσει κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως δεν μας εξαγριώνει κιόλας. Η δολοφονία του Ροδρίγο Κιντάνα δεν αξίζει ατιμωρησίας.

Τώρα είναι η ώρα να δράσουμε, να βιώσουμε την εμπειρία της αυτονομίας στην άμεση δράση. Ενάντια σε κάθε προγνωστικό κι ενάντια σε όλα όσα περιμένουνε απ’ τον λαό, δηλαδή την υποταγή, την υπακοή στις προκαθορισμένες γραμμές των κομματικών γραφείων, τον ρόλο του μαθητευόμενου και του θεατή.

Ας αδράξουμε τη στιγμή, ας μην εκπληρώσουμε τους προκαθορισμένους ρόλους, ας πάψουμε για λίγο να είμαστε θεατές. Ας γίνουμε λαός, ας γίνουμε δράση.

Συντονιστικό Αναρχικών Ομάδων και Ατομικοτήτων της Ασουνσιόν – COGIA