Σαντιάγο, Χιλή: Επτά μήνες μετά την επίθεση που απέτυχε, γράμμα προς τις αδάμαστες καρδιές απ’ τον Λουσιάνο Πιτρονέλλο (Τορτούγα)

1η Γενάρη 2012, Σαντιάγο Χιλής.

Μου ’ναι δύσκολο ν’ αρχίσω να γράφω όταν ξέρω πως έχω πολλά να επικοινωνήσω κι ακόμα περισσότερα για να αποσιωπήσω, η σιωπή αποδείχτηκε σπουδαία σύντροφος, και όχι μάταια, μιας κι οι εχθροί μου αυτό θέλουν, να επικοινωνήσω, να εξηγήσω τις ιδέες μου, να δικαιολογήσω την παράνομη δράση μου, ώστε να μπορέσουν να εφαρμόσουν τον αντιτρομοκρατικό νόμο κι επιπλέον να με σαβανώσουν στην κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, θέλουν αυτό το τρόπαιο πολέμου, έναν νέο με πολλαπλά τραύματα, φυλακισμένο γιατί δεν αυταπατήθηκε με το βόλεμα μιας επανάστασης ενταγμένης στο πλαίσιο του πολιτικά ορθού. Η εξουσία φιλοδοξεί, με τη δίκη μου, η κυρά του σπιτιού να πει στον μικρό της εξεγερμένο πως έτσι καταλήγουν οι ιδεαλιστές, αυτοί που τολμάμε να ονειρευόμαστε, κι ούτε να το σκέφτεται, πως αυτή η ιστορία ξεκινάει με μια εξέγερση που είναι ίδιον της ηλικίας, κι αν δεν μπει φρένο, μπορεί να καταλήξει σε τρομακτικές συνέπειες, δικαιολογώντας μέσα από το παράδειγμά μου το σωφρονιστικό σύστημα, την καταστολή για το «καλό των παιδιών μας και το μέλλον».

Ξέρω ότι ο εξουσιαστής αυτό θέλει, ή τουλάχιστον σε αυτό ελπίζει, πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα βγω δημόσια, γι’ αυτό προτίμησα τη σιωπή• σκέφτομαι πως αυτές τις στιγμές είναι μακράν προτιμότερο να μιλάνε για μένα οι σύντροφοί μου, γνωστοί μου ή όχι, το ίδιο κάνει, όπως σε αμέτρητες μέρες δράσεων για την απελευθέρωση των ζώων ήξερα να μιλήσω στη θέση αυτού που δεν μπορούσε, πιστεύω πως τώρα πρέπει να συμβεί το ίδιο, γιατί ειλικρινά σκέφτομαι ότι άλλοι σύντροφοι, συμπεριλαμβανομένων όσων είναι σε άλλα μέρη του κόσμου, το έχουν κάνει ήδη και με θαυμάσια αποτελέσματα, όχι μόνο σε ό,τι αφορά το ηθικό μου, αλλά και σε ό,τι σχετίζεται με την αλληλεγγύη, την οποία θα τολμούσα να παρουσιάσω ως το πρώτο κομμάτι μιας μεγάλης σειράς από ντόμινο, στην οποία σπρώχνεται το πρώτο, και το δεύτερο κλοτσάει το τρίτο, και πάει λέγοντας, όπου το ηθικό μου θα ’ταν άλλο ένα κομμάτι ντόμινο, εκεί όπου υπάρχει επίσης η βλάβη στο σύστημα μέσω της ρήξης με τις εξουσιαστικές του λογικές, η εκτίμηση που παράγει τη δράση τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, χώρια που αντιπροσωπεύει ένα ακόμη πόστο στη σύγκρουση με την πραγματικότητα, κι έτσι θα μπορούσα να περάσω μέρες απαριθμώντας τους διαφορετικούς αντίκτυπους που μπορεί να έχει μια αλληλέγγυα δράση.

Ωστόσο, όπως θέλουν οι εχθροί μου να επικοινωνήσω, ξέρω πως το ίδιο θέλουν πάρα πολλοί σύντροφοι, και να ’χουν κατά νου πως το γνωρίζω και λυπάμαι πολύ που πέρασαν αρκετοί μήνες μες στην αβεβαιότητα προτού λάβουν κάποιο νέο, στεναχωριέμαι πολύ που επικοινωνώ υπό αυτές τις συνθήκες• εγώ ο ίδιος πάντοτε τόνιζα πως η αλληλεγγύη πρέπει να ’ναι αμφίδρομη, και πιστέψτε με, στεναχωριόμουν πιο πολύ απ’ τον καθέναν που δεν είχα μιλήσει πιο πριν, κι αισθανόμουν ότι πρόδιδα τον ίδιο μου τον εαυτό σιωπώντας –θα τον πειράξει που στεκόμαστε αλληλέγγυοι μαζί του;– υπέθετα πως σκέφτονταν ερμηνεύοντας τη σιωπή μου, έχω όμως μια μικρή κι υπέροχη κόρη που χρειάζεται τον μπαμπά της κι ούτε αυτήν μπορώ να την προδώσω. Αυτή με παρακίνησε στη σιωπή, τα ιδανικά μου με παρακινούν στο διάλογο και εσείς, οι παντοτινοί μου σύντροφοι, με ωθήσατε στη μέση λύση.

Δε μ’ αρέσει να γράφω χωρίς να σκέφτομαι αυτό που θέλω να μεταδώσω και να γίνεται πλήρως κατανοητό, το να γράψεις κάτι στην κατάστασή μου απαιτεί βαθύ προβληματισμό –αξίζει τον κόπο;– μιας και στην υπόθεσή μου, αντίθετα με την πλειονότητα των πολιτικών δικών, που συνήθως είναι σκευωρίες, ο σκοπός μου είναι εμπεριστατωμένος, γιατί πράγματι κουβαλούσα μια βόμβα τα ξημερώματα της 1ης Ιούνη 2011 με προορισμό το τραπεζικό υποκατάστημα επί της λεωφόρου Βικούνια Μακέννα με Βικτόρια, στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Από την πλευρά μου, θα ήθελα να κοινοποιήσω τα πάντα, για ποιο λόγο απέτυχε η επίθεση; πώς θα μπορούσα να παραστήσω πως επικοινωνώ αδιαφορώντας για κάτι τόσο σημαντικό; ή ακόμα, γιατί τη συγκεκριμένη τράπεζα; Η πολιτικοποίηση μιας αντικαπιταλιστικής επίθεσης δεν αποτελεί μονάχα απολογία της βίας, αλλά είναι επίσης σαν να βάζω τη θηλιά στο λαιμό μου, που δεν πρόκειται Ποτέ! γιατί όσο είμαι ζωντανός σχεδιάζω να συνεχίσω ν’ αγωνίζομαι, δε με νοιάζει αν μου λείπουν μερικά δάχτυλα, ένα χέρι, η ακοή ή η όραση. Θα τραβήξω μπρος πάση θυσία, αυτό πρέπει να το ξέρουν τόσο οι εχθροί μου όσο και τα συντρόφια μου.

Μου ζητάνε λοιπόν να σπάσω την απομόνωση, τον ερμητισμό που περιβάλλει το πρόσωπό μου, αντιτείνω πως θα ντρεπόμουν να επικοινωνήσω απλώς και μόνο λόγω μιας προσβολής στη συνείδησή μου –και οι σύντροφοί σου; θαρρώ πως το να επικοινωνήσω μαζί τους είναι κάτι κοινότοπο κι ασήμαντο;– Είναι αλήθεια, δε χρειάζεται να ξεράσω τα πάντα για το τι συνέβη εκείνη τη νύχτα, πιστεύω πως στο μέλλον θα υπάρξει χρόνος γι’ αυτό…
Θέλετε λοιπόν να μάθετε για μένα; καλά τότε, θ’ αγωνιστώ για να ζήσω και θα ζήσω για ν’ αγωνιστώ μέχρι να γίνουμε λεύτεροι και άγριοι, δε θα πέσω στην παγίδα τού αν είμαι λιγότερο ή περισσότερο άγριος εφόσον αναπνέω με τεχνητά μέσα, γιατί πιστεύω πως σε καταστάσεις σαν αυτήν ανθεί το πιο άγριο ένστικτο του ανθρώπου, αυτό της επιβίωσης• δεν προτίθεμαι ν’ αναφερθώ σε κανέναν συγκεκριμένα, γιατί ξέρω ότι πολλά συντρόφια μού ευχήθηκαν το θάνατο με τις καλύτερες προθέσεις, αλλά θέλω να βγει από εδώ ένα μάθημα για όλους: δε γίνεται να εύχεται κανείς το θάνατο ενός συντρόφου με τέτοια χαλαρότητα, εκτός βέβαια κι αν το δηλώσει ο ίδιος ο σύντροφος, αλλά αν ήταν αυτή η περίπτωση, το άτομο θα έψαχνε τα μέσα για να δώσει τέλος στη ζωή του, χωρίς έτσι να προκληθεί μια δικαστική υπόθεση (ανθρωποκτονία) κατά τρίτου. Γιατί, τι θα είχε γίνει αν για «να μου κάνουν τη χάρη» με είχαν εκτελέσει; ποιοι είναι αυτοί, που αποκαλούνται σύντροφοί μου, που θα κρίνουν αν αξίζει ή όχι τον κόπο να συνεχίσω να ζω; Ο μόνος ικανός να πάρει ανάλογη απόφαση είναι το άτομο, μόνο αυτό ξέρει τι πραγματικά επιθυμεί, και συγκεκριμένα εγώ θέλω να παραμείνω ζωντανός, για να συνεχίσω ν’ αγωνίζομαι. Από την άλλη, θέλω να ξέρετε πως εκτιμώ όλες και καθεμία ξεχωριστά από τις αλληλεγγύες δράσεις που έγιναν για μένα, τα πανό που κρεμάστηκαν σε διάφορα μέρη του κόσμου ή όσα μηνύματα έστειλαν οι ίδιοι οι αλληλέγγυοι έφτασαν στ’ αυτιά μου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, κάθε φυλλάδιο, κάθε δελτίο αντιπληροφόρησης, κάθε κομμάτι της ζωής τους το οποίο αφιέρωσαν σ’ εμένα το κρατάω σαν θησαυρό• να ξέρετε πως έμαθα τα πάντα και πως σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχουν λόγια για τα συναισθήματα ευγνωμοσύνης μου, γιατί κάθε βομβιστική επίθεση, κάθε οργανωμένος εμπρησμός στ’ όνομά μου είναι στο μυαλό μου, ποτέ δε θα μπορέσω να ξεχάσω πόσο γενναίοι στάθηκαν οι Μεξικάνοι σύντροφοί μου, πόσο ανυπότακτοι ξέρουν να ’ναι οι σύντροφοί μου απ’ την Ελλάδα, θα ’θελα ν’ αγκαλιάσω τους άγριους της Βολιβίας και των ΗΠΑ, να χαιρετήσω στοργικά τους εξεγερμένους στην Ισπανία και στην Ιταλία, τους ελευθεριακούς της Αργεντινής, θάρρος! και πώς να μην αναφέρω τους εικονοκλάστες της Ινδονησίας, δύναμη, αδέρφια! Στους ανώνυμους του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων (FLA) και του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης (FLT) στη Ρωσία και στον κόσμο. Στους φυλακισμένους συντρόφους ανά τον κόσμο, τους στέλνω όλη μου την αγάπη σε αυτά τα ταπεινά γράμματα, στη συντρόφισσα Ταμάρα, φυλακισμένη στην Ισπανία, στον Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα, φυλακισμένο στη Γερμανία, στον Μάρκο Καμένις, φυλακισμένο στην Ελβετία, στους πάντα αξιοπρεπείς συντρόφους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, που τόσο ζηλεύω το θάρρος τους, και φυσικά στα συντρόφια μου στην επικράτεια που κυριαρχείται από το κράτος της Χιλής, σ’ εσάς που γνώρισα προσωπικά, να ξέρετε πως σας έχω στην καρδιά μου παντοιοτρόπως, δε χωρίστηκα ποτέ από σας, γιατί πάντα σας κουβαλάω στο χαμόγελό μου, ξέροντας πως σ’ ένα γράμμα δε θα μπορέσω ποτέ να σας ευχαριστήσω για όλες και καθεμία δράση ξεχωριστά, ελπίζω να γίνεται κατανοητό πως δε θέλω να αποκλείσω κανέναν, οι μορφές με τις οποίες εκφράστηκε αλληλεγγύη μαζί μου είναι τόσο πολλές και διαφορετικές όπως ο ίδιος ο αγώνας, από παράνομες δράσεις μέχρι εκδηλώσεις, τηλεφωνικές κλήσεις, μηνύματα μέσω διαδικτύου, τραγούδια και ήχους ελευθεριακούς, και τέλος θέλω να ξέρετε όλοι/όλες και καθένας από σας τους εξεγερμένους αλληλέγγυους ότι αυτός ο τρελός για τη λευτεριά ποτέ, ποτέ δε θα σας ξεχάσει, αποδειχτήκατε πελώριοι σαν ουρανοξύστες χτυπώντας εκεί που τους πονάει και, πάνω απ’ όλα, κάνατε τ’ αστέρια να λάμψουν με την τόλμη σας, κι αυτό είναι άξιο μίμησης.

Θα ’θελα να ξέρατε τι γεννούσε εντός μου η αλληλεγγύη, εκείνες τις μέρες όπου τίποτα δεν είχε νόημα και το να μάθω πώς να ξαναφτιάξω τη ζωή μου δεν είχε ίχνος λογικής, γιατί να ξέρετε πως ήμουν άσχημα, αυτό που μου συνέβη εύχομαι να το πάθουν πολύ λίγα άτομα, γιατί ήταν φρικτό, κι εκεί όπου υπήρχε περισσότερη σκοτεινιά, εμφανιζόσασταν εσείς, μικρές χειρονομίες που με ωθούσαν να μην παραιτηθώ. Πώς να προδώσω όσους ρισκάρουν τη ζωή τους για να με εμψυχώσουν; Κι έμαθα να κατακτώ τη ζωή εκ νέου, και ξέρω πως ποτέ δε θα λογαριάσετε πόσο σημαντικοί υπήρξατε. Τώρα είμαι πιο δυνατός από ποτέ, αντί να μ’ εκφοβίσει η φυλακή με κάνει δυνατό, όπως εκείνες τις μέρες, παράδοξη που είναι η ζωή, γιατί πάντοτε έλεγα ότι το να ’χεις συντρόφους στη φυλακή δε θα ’πρεπε να ’ναι σε καμιά περίπτωση λόγος εκφοβισμού, απεναντίας θα ’πρεπε να είναι αιτία για το φιτίλι στο μπουκάλι με τη βενζίνα, για την καύση του εκρηκτικού ή εμπρηστικού φορτίου, για το χαμόγελο στις εξεγερσιακές καρδιές μετά από κάθε μέρα επίθεσης, αυτό πίστευα πριν κι αυτό συνεχίζω να πιστεύω, και τώρα είμαι εγώ αυτός που βρίσκεται φυλακισμένος, επομένως αν οι εχθροί μου δεν κατορθώνουν να εκφοβίσουν εμένα, που έχω πιαστεί στα νύχια τους, το βλέπω δύσκολο να το κατορθώσουν με τα συντρόφια μου.

Τη φυλακή σκοπεύω να την αντιμετωπίσω με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισα την κοινωνία: με αξιοπρέπεια και κέφι, ποτέ υποτακτικά –όπως ειπώθηκε σε μία περίσταση–, κάνοντας τη φυλακή μαχητική. Σας διηγούμαι πως βρίσκομαι στο νοσοκομειακό τομέα της φυλακής Σαντιάγο 1, εδώ βιώνει κανείς ένα καθεστώς παρόμοιο με αυτό της Μονάδας Υψίστης Ασφαλείας της Φυλακής Υψηλής Ασφαλείας, αλλά χωρίς προαύλιο, χωρίς ράδιο, χωρίς τηλεόραση, με μία εβδομαδιαία επίσκεψη μάξιμουμ δύο ατόμων και με τον κίνδυνο μεταδοτικών ασθενειών άλλων κρατουμένων, το χώρο τον μοιράζεται κανείς κι είναι μεγαλύτερος από ένα κελί• σε αυτά εδώ τα μέρη τη λένε φυλακή των τρελών, γιατί αν αντέξεις εδώ πολύ καιρό αποτρελαίνεσαι, παρ’ ότι είμαι της άποψης πως ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, επιπλέον όπως λένε εδώ πέρα: «οι τρελοί είμαστε αυτοί που έχουμε τα πιο όμορφα όνειρα». Σας διηγούμαι πως κάνω πολλές ασκήσεις για να ανακτήσω τους μυς που έχασα, τραγουδάω αρκετά –κυρίως εκείνα τα τραγούδια που δεν άρεσαν σε κανέναν–, γράφω γράμματα στο κοριτσάκι μου κάθε βδομάδα, πού και πού αν βρω συγκελίτη παίζω σκάκι ή κουβεντιάζουμε, γενικά οι κρατούμενοι μου φέρονται με πολλή αγάπη και με βοηθάνε αρκετά. Συνεχίζω τη θεραπεία αποκατάστασής μου κατά γράμμα και προσπαθώ να εμψυχώσω τον εαυτό μου όταν σπανίζει η πληροφόρηση απ’ έξω, σας διηγούμαι ακόμα ότι έχω βαλθεί να κάνω πάρα πολλά εγχειρήματα, σε κάποια ήδη δουλεύω κι άλλα είναι για όταν θα έχω πια εκτίσει την ποινή μου.

Σκέφτομαι πως έτσι ένας εξεγερμένος μετατρέπεται σε μαχητή, όταν είναι ικανός να ξανασηκωθεί δυνατότερος, παρά την πτώση που υπέστη, όποιος είναι ικανός να δει μια πραγματικότητα κι ας έχει να χάσει τα πάντα, ένας μαχητής δε χρειάζεται απαραίτητα να ξέρει να σκαρώσει μια βόμβα ή να τη χειριστεί, ούτε και να κατέχει τεχνικές καμουφλάζ, αυτά είναι πράγματα που μαθαίνονται εξτρά, οι μαχητές είναι επικίνδυνοι για τις ιδέες και τις αρχές τους, γιατί φτάνουν μέχρι εσχάτων, πάντα ακλόνητοι, άθραυστοι, γιατί δεν προδίδουν τον ίδιο τους τον εαυτό ούτε τους συντρόφους τους, γιατί είναι μονίμως σε επιφυλακή, γιατί δεν αφήνονται να παρασυρθούν από κάποια φημολογία ή κάποιο κουτσομπολιό, γιατί αν έχουν προβλήματα τα αντιμετωπίζουν, γιατί αν έχουν πόνο κλαίνε, κι αν έχουν χαρά γελάνε, γιατί ξέρουν να περνάνε μια ζωή γεμάτη, και γι’ αυτό διόλου ήρεμη, αυτοί είναι οι αληθινοί μαχητές• τώρα, σε αυτόν τον πόλεμο είναι πολλές οι περιστάσεις χαράς, αλλά υπάρχουν επίσης στιγμές πίκρας, γιατί είναι ένας πόλεμος, όχι μια νεανική μόδα, και η αναμέτρηση με το σύστημα της κυριαρχίας υπό αυτούς τους όρους μπορεί να φέρει δυσάρεστες συνέπειες, και πρέπει να το ξέρουμε εκ των προτέρων, γιατί ένα λάθος, μια μικρή απροσεξία αλλάζει τα πάντα, όπως λεγόταν πάντα κι αυτό το είχα καταλάβει, γι’ αυτό ενέργησα σύμφωνα με τους όρους που συνήθιζα να χρησιμοποιώ. Όσον αφορά τα τραύματά μου, έχουν επουλωθεί όλα, δυστυχώς τα σημάδια θα μείνουν για πάντα, αλλά τα κουβαλάω τόσο περήφανα όσο και τα τατουάζ μου, γιατί είναι η πιο στέρεη απόδειξη ότι είμαι πεπεισμένος ως προς τα ιδανικά μου. Πώς να μην είμαι; Κουβάλησα αυτήν τη βόμβα με όνειρα κι ελπίδες, και αυτό παραμένει ανέπαφο.

Από την άλλη μεριά, λυπάμαι που δεν μπορώ να συνεχίσω να συνεισφέρω στα εγχειρήματα στα οποία συμμετείχα, καταλάβετε ότι για μένα δεν υπήρχε κανένα πιο σημαντικό από άλλα, όλα και καθένα ξεχωριστά σημαίνουν μια συνεισφορά στον κοινωνικό πόλεμο και ευελπιστώ ότι αυτά τα εγχειρήματα δεν παραδέρνουν επειδή δεν είμαι εκεί, απεναντίας αυτό θα έπρεπε να είναι ένα ακόμη κίνητρο για να πάνε μπροστά, γνωρίζω πως δεν είμαι στο απυρόβλητο της κριτικής γιατί, εφόσον ήμουν συμμέτοχος σε τόσα όνειρα, έπρεπε να έχω ενεργήσει όχι στο 100% της προσοχής, αλλά στο 150%.

Είμαι σίγουρος ότι το παράδειγμά μου θα κλείσει ένα ακόμη κεφάλαιο, και πως οι νέοι, και οι όχι τόσο νέοι αγωνιστές, θα ξέρουν να κρατήσουν τα θετικά απ’ όλο αυτό, γιατί ο αγώνας συνεχίζεται κι υπάρχουν πάμπολλες καρδιές που δε χωρούν σε αυτόν τον εξουσιαστικό κόσμο και θέλουν ν’ ανοίξουν το βήμα τους, γιατί το κάναμε στο παρελθόν, θα ξέρουμε να το κάνουμε στο παρόν• προσωπικά βλέπω έναν καλό απολογισμό των αντεξουσιαστικών αγώνων στον κόσμο, κάποιοι αποδυναμώνονται, αλλά γενικά βλέπω καλά προγνωστικά.

Όπως όμως προχωράει ο αγώνας, το ίδιο θα κάνει και η καταστολή, και η περίπτωσή μου θα χρησιμοποιηθεί για να ξανανοίξει η τρισάθλια σκευωρία «υπόθεση βόμβες», γι’ αυτό επισημαίνω να είμαστε σε εγρήγορση, να μη μένουμε ποτέ αδρανείς, αλλά να λαμβάνουμε προφυλάξεις, γιατί η αυτοκριτική μου μπορεί να εφαρμοστεί σε όλους/όλες, είναι ιδέα προς κοινή χρήση• δε λέω ό,τι λέω με βεβαιότητα, είναι μια εικασία, ίσως δεν επιχειρήσουν άλλες σκευωρίες από φόβο μήπως γελοιοποιηθούν εκ νέου, ή ίσως το ρισκάρουν με τη δικαιολογία πως η πράξη μου είναι εμπεριστατωμένη, γι’ αυτό καλούμαστε να είμαστε διαρκώς αφυπνισμένοι, με τις πέντε αισθήσεις στο δρόμο.

Κλείνοντας, θέλω να αφιερώσω αυτές τις τελευταίες γραμμές στο άτομο που ήταν μαζί μου τα ξημερώματα της 1ης Ιούνη. Αδερφάκι, ξέρω ότι το ατύχημά μου πρέπει να σ’ έχει σημαδέψει, πόσες νύχτες μπορεί να πέρασες σε αγρύπνια, στην αβεβαιότητα της καθημερινότητας –να ξέρουν ότι είμαι εγώ; θα φανεί; θα ’χει ξυπνήσει την επόμενη μέρα ή θα ’χει πεθάνει στον ύπνο του; θα μ’ έχει καταδώσει; Θυμάμαι μια φορά που σου ’πα ότι, παρά το απύθμενο μίσος που νιώθω για τον άθλιο που μαχαίρωσε τη σύντροφό του, εξίσου πίστευα πως για να το καταλάβω θα ’πρεπε να βρεθώ σε παρόμοια θέση ώστε να δω αν είμαστε τόσο δυνατοί όσο λέμε, γιατί πάντα πίστευα ότι η προδοσία είναι ένας εσωτερικός εχθρός. Τώρα μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι αυτός ο τενεκές δεν έχει αρχίδια! Θυμάμαι επίσης ότι, πριν βγούμε στο δρόμο εκείνη τη νύχτα, σου είπα πως δεν είχα μαζί το γούρι μου –κάτι που δεν είχε κανένα απολύτως νόημα, κάτι που εγώ ένιωθα ότι μου ’φερνε τύχη–, εσύ μου ’πες ότι ήμουν τρελός για να πιστεύω σε τέτοια πράγματα, από τύχη είχα πάνω μου το άλλο μου φυλαχτό και επέζησα, τώρα μπορούμε να γελάσουμε με αυτές τις μπαρούφες. Αδερφάκι, θέλω να ξέρεις ότι παρά τ’ άσχημα παιχνίδια που παίζει το μυαλό ή η καρδιά σου, που ούτε καν μπορώ να φανταστώ, είμαι ακόμα ο ίδιος χελωνάκος με την ποδαρίλα, που κοιμάμαι κατάχαμα, και ποτέ δε θα σου προσάψω τίποτα, γιατί εκείνη τη νύχτα έλαχε ο κλήρος σ’ εμένα, όπως είχε λάχει σ’ εσένα αντίστοιχα σε περασμένες μέρες, αν κάτι συνέβαινε το δεύτερο άτομο θα διέφευγε, έτσι το είχαμε συμφωνήσει και έτσι έπρεπε να γίνει, γιατί πολλές φορές μπορεί να νιώθεις πως με πρόδωσες, μα δεν το έχεις κάνει• σε αυτόν τον πόλεμο που αποφασίσαμε να διεξάγουμε θα περισσεύουν τα λόγια ώστε να μας καταλαβαίνουν. Ίσως να μη σε ξαναδώ ποτέ πια, κι αν αυτό συμβεί, τύχη σ’ ό,τι είναι να ’ρθει.

Το είπα μια φορά και σήμερα το επαναλαμβάνω με περηφάνια Ποτέ ηττημένοι, ποτέ μετανιωμένοι! Από εδώ στέλνω μια ζεστή αγκαλιά στον κόσμο που είναι στην παρανομία.

Με τον Μαουρί πάντοτε στη μνήμη!
Κρατούμενοι πολέμου στο δρόμο!
Ενάντια σε κάθε εξουσία!
Βαδίζοντας προς το δημιουργικό τίποτα!

Luciano Pitronello Sch.
– Εξεγερσιακός Πολιτικός Κρατούμενος.

Πηγή: Material Anarquista (Στο πρωτότυπο έχει γραφεί εκ παραδρομής πως η Ταμάρα είναι έγκλειστη στο Μεξικό και ο Γκαμπριέλ έγκλειστος στην Ισπανία.)

Νέα σελίδα υποστήριξης στον Τορτούγα/«Χελώνα»: negratortuguitalakalle