Το Σάββατο, 31 Μαρτίου, γύρω στις 12 το μεσημέρι, βολτάραμε εύθυμα στους δρόμους της Γκρενόμπλ ενάντια στις εκλογές και στο σύμπαν τους. Στο διάβα μας, τις άρπαξαν λόγω του τι αντιπροσωπεύουν: η εφημερίδα Dauphiné Libéré, το νέο γραφείο του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο (αντίστοιχος) ΟΑΕΔ, τράπεζες, γραφεία εύρεσης προσωρινής εργασίας, μεσιτικά γραφεία και υπηρεσίες ασφαλείας. Με λάδια, μπογιές και σάπια φρούτα διακοσμήσαμε τις προσόψεις των στόχων μας. Ένα κείμενο μοιράστηκε κατά τη διάρκεια του περιπάτου μας. Το παραθέτουμε.
Όταν είμαστε καμιά πενηνταριά, μπορούμε να καταλάβουμε το δρόμο μέσα σε λίγα λεπτά. Αν ήμασταν περισσότεροι/-ες;
Να μπουρδελέψουμε τις εκλογές! Τα λέμε σύντομα στο δρόμο!
Για ποιο λόγο είμαστε σήμερα στο δρόμο;
Λίγες εβδομάδες πριν τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, τη στιγμή που οι υποψήφιοι της αριστεράς, όπως κι εκείνοι της δεξιάς εξετάζουν τα τελευταία γκάλοπ, βγαίνουμε στο δρόμο για να επιβεβαιώσουμε άλλη μια φορά ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουμε.
Δε θα πάμε να ψηφίσουμε αυτούς τους ειδικούς της πολιτικής που προσποιούνται ότι μπορούν να διαχειριστούν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Δε θα πάμε να ψηφίσουμε γιατί αρνούμαστε τον κόσμο που μας προτείνουν. Τέλος, δε θα πάμε να ψηφίσουμε γιατί η φαντασία μας και οι επιθυμίες μας ξεπερνάν τα ψηφοδέλτιά τους.
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν αποτελεί παρά μια διαχειριστική αρχή της κοινωνίας! Θέλουμε να ζήσουμε και γι’ αυτό πιστεύουμε ότι είναι πρωταρχικής σημασίας να ξαναπάρουμε στα χέρια μας τις υπάρξεις μας, και να κάνουμε την αρχή με την άρνησή μας να εξουσιοδοτούμε. Θέλουμε μια σφαιρική αλλαγή αυτού του κόσμου. Η απόφαση για το μέλλον μας δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο του προγράμματος ενός κόμματος, πρέπει να αποτελέσει τον καρπό μιας συλλογικής οργάνωσης από τη βάση, μέσα από τον αγώνα ενάντια σε όλες τις μορφές εξουσίας και ελέγχου.
Δεν πιστεύουμε σε μια αστική εξέγερση γιατί η Ιστορία μάς έδειξε ότι δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα μέσα της εξουσίας για να την ανατρέψουμε. Για να γίνει αυτό, πρέπει να αγωνιστούμε με συγκεκριμένο τρόπο μέσα από τη συλλογική μας οργάνωση. Να οργανωθούμε ενάντια στα κόμματα, της αριστεράς, όπως και της δεξιάς, που δε βλέπουν την αντιπροσωπευτική δημοκρατία παρά μονάχα ως έναν τρόπο για να καταλάβουν την εξουσία. Αυτοί οι ειδικοί θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η πολιτική παίζεται μέσα στις αίθουσες συσκέψεων και στα εκλογικά γραφεία, ενώ στην πραγματικότητα υφίσταται μονάχα μέσα από τις ατελείωτες συζητήσεις και τη συνύπαρξη.
Ας τους αφήσουμε να τσαλαβουτάνε στις προεκλογικές τους έρευνες κι ας επανακτήσουμε το δικαίωμά μας να αποφασίζουμε για τα χωριά και τις γειτονιές μας, τα σχολεία και τις επιχειρήσεις μας… Ας οργανωθούμε ενάντια στην εργασία, που παρουσιάζεται σαν μοναδικός ορίζοντας, σαν μοναδική ευχαρίστηση σ’ έναν κόσμο δίχως εκπλήξεις. Ενάντια στην εργασία ως μοναδική σχέση με τον κόσμο, ως μόνη σχέση με τους άλλους.
Πρέπει να επανοικειοποιηθούμε και να διαθέσουμε συλλογικά τις επιδεξιότητές μας και τις γνώσεις μας ώστε να μην τις αφήσουμε έρμαια των αναγκών του εμπορεύματος και του ελέγχου. Να πάψουμε να δεχόμαστε ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αναγκάζονται να χτυπήσουν την πόρτα του ΟΑΕΔ, αποδεχόμενοι σκατένιες δουλειές προκειμένου να μη διαγραφούν από τις λίστες του και να λάβουν πενταροδεκάρες, μέσω των οποίων μας κάνουν να βαδίζουμε στην ευθεία.
Γιατί, ναι, η πραγματικότητα όσων δεν εργάζονται είναι συχνά η οικονομική, αλλά και η κοινωνική και συναισθηματική εξαθλίωση. Εντέλει, μια ολοένα αυξανόμενη εξάρτηση από το σύστημα, που είναι υπεύθυνο γι’ αυτή την κατάσταση: όταν δεν έχεις πενταροδεκάρες εξαρτάσαι από το παραμικρό μπιλιέτο.
Οι σύγχρονοι λόγοι για την κρίση, έτσι όπως εκφράζονται διά στόματος των πολιτικών και επαναλαμβάνονται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι διανύουμε μια δύσκολη περίοδο, αλλά ότι πρέπει να διατηρήσουμε την εμπιστοσύνη μας στην ανάκαμψη της ανάπτυξης, ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα! Έχουμε ωστόσο καταλάβει ότι η κρίση δεν αποτελεί παρά μια κανονική φάση της κανονικής λειτουργίας της καπιταλιστικής οικονομίας. Μία ακόμη φάση κατά την οποία οι πιο φτωχοί τα τσουγκρίζουν γερά, ενώ οι μεγάλες περιουσίες κάνουν ρεκόρ κερδών. Η κρίση εντέλει δεν αποτελεί παρά έναν ακόμη τρόπο για να μας οδηγήσουν στη σιωπή, στην αναμονή, στην ηρεμία, στην «υπευθυνότητα».
Μολυβένια χρόνια ή χρόνια του χρήματος – αρνούμαστε να αφήσουμε την ύπαρξή μας να κλονίζεται από τις ταλαντεύσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού. Για ν’ ανατρέψουμε αυτό το σύστημα, πρέπει να οργανωθούμε χωρίς το χρήμα ή μάλλον ενάντια στο χρήμα, καθώς αυτό αποτελεί τη βασική πηγή της δυστυχίας μας. Πρέπει λοιπόν να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη μας, τις ιδέες και τις πρακτικές που θα μας επιτρέψουν τελικά να καταστήσουμε τις διατάξεις της εξουσίας περιττές. Αυτό σημαίνει να θέσουμε συλλογικά ορισμένα ερωτήματα. Το ερώτημα της τροφής, για παράδειγμα, ώστε να μην εξαρτόμαστε πια από μια γεωργία που υπακούει στη λογική της παραγωγής κι από ολοένα και πιο βιομηχανοποιημένα τρόφιμα. Αλλά και το ερώτημα της στέγασης. Να ξαναβρούμε τη δυνατότητα να κατοικήσουμε ένα χώρο που μας αξίζει – δε θέλουμε να επιλέγουμε πια ανάμεσα στο δρόμο ή σ’ ένα σάπιο διαμέρισμα. Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι η πιο ευχάριστη ζωή είναι εκείνη που βιώνεται μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός μικρού διαμερίσματος, μέσα σε μια ασηπτική ιδιοκτησία στο πλαίσιο μιας άψυχης γειτονιάς.
Προκειμένου να επιβάλλουν τους κανόνες και να καθυποτάσσουν την οργή, όλες οι μορφές εξουσίας –και οι «δημοκρατίες» μας δεν πάνε πίσω– περιζώνονται από φύλακες, αστυνομικούς, στρατιωτικούς… και σήμερα, χάρη στις νέες τεχνολογίες, από κάμερες, μικροτσίπ… μπόλικες δυνατότητες εξαναγκασμού. Ο καλύτερος μπάτσος όμως είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, ο τρόπος μας ν’ αποδεχόμαστε αυτόν τον κόσμο ως «το μη χείρον βέλτιστον» και η τάση μας να τον υπερασπιζόμαστε ακόμα κι όταν μας κοπανά αλύπητα.
Ήρθε η ώρα να ξαναβρούμε όλοι/όλες μαζί το κουράγιο να τον πολεμήσουμε. Ο καπιταλιστικός κόσμος διαρρηγνύεται από άκρη σ’ άκρη, οι λαοί όλου του κόσμου αρνούνται να υποταχθούν χωρίς να αρθρώσουν λόγο, αλλά δε θα καταρρεύσει από μόνος του!
Η οργάνωση για την ανατροπή αυτού του συστήματος δε θα γίνει μέσα από τις κάλπες, αλλά μέσα από τις συλλογικές πρακτικές: μέσα από τα κοινωνικά κινήματα, τους πολύμορφους αγώνες, τις συνελεύσεις και το δρόμο. Πρέπει να κάνουμε γνωστές αυτές τις κινήσεις, να τις πολλαπλασιάσουμε και να τις συντονίσουμε μέχρις ότου ξεχειλίσουν…
Indymedia Grenoble, 2 Απριλίου 2012