TODAY PIGS, TOMORROW BACON
«Το Handsworth, μια συνοικία στο Birmingham που κατοικείται στην πλειοψηφία της από μαύρους και ασιάτες, είναι το μέρος εκείνο στο οποίο η πολιτική της τμηματικής αστυνόμευσης στέφθηκε μέχρι τώρα με τη μεγαλύτερη επιτυχία. Στις αρχές της δεκαετίας του 70, το αρχηγείο της αστυνομίας πολιουρκούνταν συχνά, όμως οι πρακτικές κατευναυσμού που δοκιμάζονταν τότε είχαν αποτρέψει ένα ξέσπασμα ανάλογο με αυτό του Liverpool… Τη μέρα που το Toxteth φλεγόταν, στο Handsworth γινόταν ένα φεστιβάλ που συγκέντρωνε 8000 άτομα. Σύμφωνα με τον ρεπόρτερ των Times (1/7/81) “το πνέυμα που επικρατούσε ήταν ήρεμο και εγκάρδιο κι έμοιαζε με γιορτή ενός χωριού…” Ωστόσο, πέντε μέρες μετά, το Handsworth φλεγόταν και το αστυνομικό τμήμα δεχόταν πολιορκία. Αν και τα παιδιά θέλαν το κεφάλι του David Webb [διοικητή της αστυνομίας] έλειπε από τον ξεσηκωμό η μανία του Toxteth ή του Moss Sides.» (Αποσπάσματα από το «Like a summer with a thousand july’s»). Αυτό επιτεύχθηκε με τις ταραχές του Σεπτέμβρη του 85. Το βρετανικό κράτος δοκίμασε για μια ακόμα φορά την αδυναμία μόνιμου ελέγχου του πάνω στους φτωχούς. Ο βίαιος θυμός τους, είτε είναι απεργοί ανθρακωρύχοι, είτε χούλιγκανς είτε εξεγερμένοι, δεν έχει σταματήσει τα τελευταία χρόνια. Και δεν σκοπεύουν ν’αφήσουν άλλο το κράτος να τους σκοτίζει. Κάθε επίθεση απ’αυτό θα επιφέρει και μια ορμητική και ανελέητη απάντηση. Είδαμε τελευταία πέτρες και μολότοφ να πέφτουν βροχή. Οι τωρινές όμως ταραχές δείχνουν σε σύγκριση με τις προηγούμενες πιο μεγάλη αποφασιστικότητα, συνοχή και περιφρόνηση απέναντι σ’ένα κράτος που βγήκε από τον μεγάλο τρόμο του 1981, έχοντας τελειοποιήσει το οπλοστάσιο του κοινωνικού ελέγχου.
«Λέγεται ότι στο Birmingham υπάρχει ένας πόλεμος ανάμεσα σε πολίτες. Λάθος. Είναι πόλεμος όλων των φτωχών απέναντι στο κράτος»
Λόγια ενός εξεγερμένου του Handsworth
Αυτή τη φορά, ο εχθρός δεν κάνει καν τον κόπο να μοιρολογήσει για την ανεργία και τον ρατσισμό στα γκέττο, αιτίες υποτίθεται των εξεγέρσεων που δικαιώνουν τη δουλειά των ρεφορμιστών. «Οι ταραχοποιοί είναι άνεργοι και εργάτες, μαύροι, λευκοί και ακόμη ασιάτες. Καμία δυστυχία δεν μπορεί να δικαιολογήσει τα εγκλήματα κατά της κοινότητας. Είναι χουλιγκανισμός και πνεύμα καταστροφής» (Hurd, υπουργός εσωτερικών). Οι φτωχοί δεν εξεγείρονται επειδή είναι αποκλεισμένοι από την κοινωνία, δεν δεκδικούν αστικά ή πολιτικά δικαιώματα. Δεν πρόκειται για θεαματικές αντιθέσεις αλλά για εγκλήματα κατά της κοινωνίας.
Παρά τις εκκλήσεις για ηρεμία από τα θρησκευτικά και πολιτικά αφεντικά των communities του Birmingham, οι νέοι κατέβηκαν στους δρόμους κάνοντας επιθέσεις σε περίπολα μπάτσων και σε νομοταγείς πολίτες, λεηλατώντας και καίγοντας δημόσια και ιδιωτικά κτήρια. Στην ερώτηση δημοσιοκάφρου των Times: «Γιατί σας επιτίθενται;», ο χοντρός σιχ απαντά: «Μας επιτίθενται γιατί έχουμε λεφτά!». Στη φωτιά της εξέγερσης, σφυρηλατείται ο πραγματικός δημόσιος χώρος, όλοι οι διαχωρισμοί φυλής, θρησκείας ή κουλτούρας εξαφανίζονται. Τα περισσότερα καταστήματα, τράπεζες, κοσμηματοπωλεία, σουπερμάρκετ καταστράφηκαν σε μια περίμετρο πολύ μεγαλύτερη απ’αυτήν που παραδέχτηκαν οι τοπικές αρχές. Δεν γλίτωσαν ούτε οι παμπ. Εκατοντάδες συνεργοί συζητούσαν, οργανώνονταν και μοιράζονταν τις αποστολές: να βάλουν φωτιά στα περιπολικά, να παραβιάσουν και να αφαιρέσουν τις γρίλιες από τα μαγαζιά, να μεταφέρουν τα κλεμμένα εμπορεύματα σε καροτσάκια και φορτηγά, να ισοπεδώσουν και να κάψουν τους άδειους χώρους. «Ήταν φανταστικό! Έβλεπες εκατοντάδες νέους να σπρώχνουν καροτσάκια γεμάτα υφάσματα και μπουκάλια στην κατηφόρα του Soho Road, φωτιζόμενοι από τις φλόγες! ». (Ένας ασιάτης από το Handsworth). Οι ινδο-πακιστανοί έμποροι παραπονέθηκαν για το αποτέλεσμα της διαλογής: οι εξεγερμένοι πήραν μόνο τα όμορφα κοσμήματα, τα ακριβά κρασιά και μετάξια… Οι φτωχοί αποκήρυξαν την αρχή της ζωτικής πρώτης ανάγκης, δεν ακολούθησαν τις διδασκαλίες της πολιτικής οικονομίας και της προτεσταντικής εκκλησίας: να νηστεύεις και να προσεύχεσαι για την Αγγλία. Λαχταρούν τον πλούτο. Προτίμησαν το χαβιάρι από τον σκυλίσιο πολτό και το έδειξαν στον κόσμο. Στην διάρκεια των προηγούμενων εξεγέρσεων, κάποιοι υπάλληλοι είχαν προστατέψει τις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας και τις εκκλησίες από τη μανία των προλετάριων με το πρόσχημα ότι αν τις έκαιγαν, δε θα μπορούσαν να επωφεληθούν των εβδομαδιαίων επιδομάτων και των συσσιτίων. Στο Handsworth δεν υπάρχουν τέτοιοι ενδοιασμοί: τα παιδιά εκφράσαν αυτό που πίστευαν για το Δικαίωμα στην Εργασία και για το Δικαίωμα στην Πρόνοια, αυτούς τους πυλώνες του αγγλικού Πολιτικού Δικαίου. Επιτέθηκαν με λύσσα στα δημόσια κτήρια: ταχυδρομεία (1), κέντρα ανέργων, οδοντιατρεία κι εκκλησίες. Τα ιδιωτικά κτήρια τα οποία στέγαζαν επιχειρήσεις μαύρης εργασίας δεν γλίτωσαν ούτε αυτά. Στο Lozells Road, το πάθος αυτό για καταστροφή ξέφυγε εντελώς από τον έλεγχο, όταν ολόκληρος ο δρόμος έγινε στάχτη. Εδώ και καιρό τα αφεντικά του δήμου φλυαρούσαν για την «αναβάθμιση του Handsworth». Οι εξεγερμένοι έλυσαν με παραδειγματικό τρόπο το τοπικό πολεοδομικό ζήτημα.
Τα παιδιά δεν διαλύθηκαν όταν έφτασαν οι ενισχύσεις των μονάδων καταστολής. Αντίθετα τις περίμεναν με ανυπομονησία. Την επόμενη μέρα κυκλοφορούσε κρυφά ένα φυλλάδιο με τίτλο «Today Pigs, Tomorrow Bacon» (σήμερα γουρούνια, αύριο μπέικον). Έδινε τη συνταγή για κοκτέιλ μολότοφ και διάφορες συμβουλές για τις λεηλασίες. Οι εξεγερμένοι επέδειξαν πραγματική δεξιότητα στην χρήση των υλικών μέσων που είχαν στη διάθεσή τους. Τα έστρεφαν εναντίον του εχθρού. Τα άδεια μπουκάλια γάλατος μπροστά στις πόρτες, τα υφάσματα των καταστημάτων, η βενζίνη από τα πρατήρια (2) πρόσφεραν τα απαραίτητα για τις μολότοφ. Οι μεταλλικές ράβδοι γίνονταν ρόπαλα και τα τούβλα από τα εργοτάξια ρίχνονταν εναντίον των μπάτσων. «Ήταν τρομαχτικό», θρηνούσε ο επικεφαλής της αστυνομίας, «έβλεπα τους άνδρες μου να πέφτουν αιμόφυρτοι κάτω από ένα χαλάζι από πέτρες, τούβλα και μολότοφ, προσπαθώντας να περάσουν τα οδοφράγματα. Είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις οδομαχιών όπου η αστυνομία χρειάστηκε να ανακτήσει τον έλεγχο δρόμο με τον δρόμο, σπίτι με το σπίτι». Μόνο κάτω από την πίεση και την περικύκλωση της περιοχής από την αστυνομία οι εξεγερμένοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Την επόμενη μέρα, ο Hurd, νεοδιορισθείς υπουργός εσωτερικών, ερχόταν στο Handsworth, θέλοντας να βεβαιωθεί ότι το Κράτος είχε τον έλεγχο. Η υποδοχή του από τον κόσμο ήταν περιποιητική. Ο ένοικος ενός σπιτιού πέταξε έξω τον Hurd, όταν αυτός κατέφυγε εκεί για να προστατευτεί από τις πέτρες. Λίγο μετά αναποδογυρίζονταν και πυρπολούνταν αυτοκίνητα και βαν. Υπέυθυνοι του εργατικού κόμματος, που ήρθαν να χύσουν λίγα δάκρυα για την βαναυσότητα της αστυνομίας και να προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες, έγιναν δεκτοί με βρισιές και ρίψεις τούβλων. Το απόγευμα και η επόμενη νύχτα έφεραν νέες λεηλασίες και συμπλοκές. Δύο μέρες μετά, κι ενώ η συνοικία ήταν υπό αστυνομική κατοχή, δύο παιδιά δε δίστασαν να ληστέψουν με την απειλή μαχαιριού ένα ταχυδρομείο.
« I AM BACKING HANDSWORTH »
Γκραφίτι στο Brixton
Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για το Brixton! Αυτή η συνοικία στο Νότιο Λονδίνο είχε χτίσει μια αξιοσέβαστα κακή φήμη το 1981. Από τότε μπήκε σε εφαρμογή ένα τεράστιο έργο τιθάσευσης των απολίτιστων. Ένα μέρος του Brixton γκρεμίστηκε για να περάσουν πλατιοί δρόμοι πλαισιωμένοι από γήπεδα για σπορ κι εξοχικές κατοικίες για πολιτισμένους: μικροστελέχη κλπ. Οι μπάτσοι συντηρούσαν ένα κλίμα καχυποψίας μεταξύ των ανθρώπων, εξαναγκάζοντας τον καθένα σε απομόνωση, ενισχύοντας τις ανώνυμες καταδόσεις μέσω της λειτουργίας ενός τηλεφωνικού δικτύου καταγγελιών. Όμως αυτοί οι κρετίνοι, αν ωφελούνταν από τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, ξεχνούσαν ότι εκείνος θα μπορούσε να μετατραπεί σε πόλεμο όλων εναντίον του κράτους! Αφου δολοφόνησαν εν ψυχρώ την Cherryl Groce μέσα στο σπίτι της κατά τη διάρκεια έρευνας, αυτά τα γουρούνια βρέθηκαν να πολιορκούνται μέσα στο αστυνομικό τους τμήμα, βομβαρδιζόμενοι με πέτρες και κοκτέιλ μολότοφ. Τα ωραία αμάξια που κυκλοφορούσαν στη γειτονιά σταματιούνταν, οι επιβάτες τους ληστεύονταν και πετιούνταν έξω. Στη συνέχεια τα αμάξια έπαιρναν φωτιά και χρησίμευαν για οδοφράγματα. Ένα κοσμηματοπωλείο θα λεηλατούνταν στα γρήγορα και οι δημοσιογράφοι θα εμπέδωναν την εχθρότητα. Τα τρένα και τα μετρό παρέλυσαν. Οι λεηλασίες γρήγορα επεκτάθηκαν και στα υπόλοιπα μαγαζιά. Ένα κατάστημα ρούχων κάηκε ολοσχερώς. Οι ομάδες λεηλασίας ήταν πολυ κινητικές, περνούσαν από τη μια συνοικία στην άλλη χωρίς να χάνουν χρόνο. Κάποιοι φώναζαν: «Britain finished, Britain finished! ». Κάποιοι άλλοι παρατηρούσαν ότι ήταν πολύ καλύτερα από την τηλεόραση! Ένα υπέροχο γκράφιτι απλωνόταν στην πρόσοψη του Burton: «I am backing Handsworth» (Στηρίζω το Handsworth). Πολλά άτομα ξένα στη συνοικία έρχονταν να συμμετάσχουν στη γιορτή. Πολλοί δημοσιοκάφροι που νόμιζαν ότι θα έχουν ένα εύκολο έργο λιντσαρίστηκαν. Ένας απ’αυτούς θα επέστρεφε με ένα υπέροχο ενθύμιο από το Brixton Road: μια βαθιά χαρακιά στo πρόσωπό του, ενώ ένας άλλος σοβαρά χτυπημένος στο κεφάλι θα πέθαινε μερικές βδομάδες αργότερα. Τα παιδιά δεν έχουν ξεχάσει ότι μια φωτογραφία μπορεί να αποτελέσει πια αποδεικτικό στοιχείο στα δικαστηρία. Κάποιοι λοιπόν πήραν εκδίκηση για τον Hazells, τoν εξεγερμένο από το Lozells Road με τη μολότοφ και τους φίλους του! Στο τέλος της μέρας, οι συγκρούσεις με τους μπάτσους είχαν γίνει πολλαπλάσιες και πιο άγριες. Και παρά τον αποκλεισμό του Brixton, θα συνεχίζονταν μέχρι την επομένη!
« ΤΩΡΑ, ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΝΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΖΩΗ»
Λόγια ενός εξεγερμένου στο Tottenham
Μετά την εξέγερση στο Handsworth, η πιο διαδεδομένη ευχή ήταν να συμβούν κι άλλες τέτοιες εκρήξεις και στην υπόλοιπη Αγγλία. Στο Tottenham, η ευχή αυτή έπρεπε να εκπληρωθεί. Είναι ολοφάνερο ότι μετά το Handsworth, τα παιδιά εκεί οργανώθηκαν. Οι μπάτσοι δέχτηκαν κλήσεις που επικαλούνταν διάφορους λόγους για να επέμβουν στη συνοικία (3) εκεί όπου τα όμορφα αυτά νιάτα τούς περίμεναν σε ενέδρες. Τίποτα όμως. Οι μπάτσοι εισέβαλλαν χωρίς να γίνουν αντιληπτοί στο σπίτι του Floyd Jarret, κατηγορούμενου για κλοπή αυτοκινήτου. Κατά τη διάρκεια της έρευνας η μητέρα του Floyd θα πέθαινε από καρδιακή προσβολή. Την επόμενη μέρα έγινε διαδήλωση διαμαρτυρίας μπροστά από το αστυνομικό τμήμα, την οποία ο τύπος περιέγραψε σαν «μη βίαιη αλλά θερμή». Αυτή η «θερμότητα» έμελλε να μετατραπεί σε σφαίρες για όλους αυτούς τους ρουφιάνους, λίγες ώρες αργότερα. Κατά τις 7 το απόγευμα, η «θερμοκρασία» ανέβηκε τόσο που τα γύρω αμάξια πήραν φωτια, όμως οι μπάτσοι προσπάθησαν γρήγορα να περιορίσουν την εξέγερση μέσα στην συνοικία, για να την καταστείλουν ευκολότερα. Τότε στήθηκαν οδοφράγματα από φλεγόμενα αμάξια σε όλες τις προσβάσεις, και βροχή από πέτρες και μολότοφ άρχισε να πέφτει πάνω στα γουρούνια. Σήμερα Γουρούνια, Αύριο μπέικον! Οι χώροι στάθμευσης γίναν με τη σειρά τους πεδία μαχών. Αναποδογυρισμένα και πυρπολημένα αυτοκίνητα εμπόδιζαν τους μπάτσους να προχωρήσουν. Όσοι από αυτούς είπαν να το παίξουν γενναίοι πιάστηκαν στη φάκα. Μια ομάδα καλωσορίστηκε με τη γνωστή θερμότητα, με χτυπήματα από μαχαίρια και μαντσέτες. Ένα γουρούνι θα άφηνε κάπου εκεί το πετσί του: Κάθε μέρα μπέικον! Άλλοι δέχτηκαν πυροβολισμούς από κυνηγετικά όπλα, ακόμα και από πιστόλια (η τηλεόραση έδειξε ένα γουρούνι διάτρητο από βόλια κηνυγιού). Αργότερα, οι εξεγερμένοι μη μπορώντας να αντέξουν άλλο την αστυνομική πίεση, μπήκαν σε μια απο τις πολυκατοικίες και σε ένα σουπερμάρκετ, σπάζοντας τα πάντα και πετώντας σαν έσχατη λύση κονσερβοκούτια στους μπάτσους. Οι μπάτσοι δεν εισέβαλλαν παρά πολλές ώρες αργότερα στο κατεστραμμένο πια κτήριο. Συνολικά, 7 συλλήψεις, 240 τραυματίες μπάτσοι κι ένας νεκρός, 4 δημοσιοκάφροι τραυματίες από πυροβολισμούς, δεκάδες καμμένα αυτοκίνητα, το σουπερμάρκετ της συνοικίας λεηλατημένο και πολλα διαμερίσματα ισοπεδωμένα (4).
Κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου, την ώρα που κάποιοι γελοίοι ρεφορμιστές της περιοχής δήλωναν την υποστήριξή τους στους εξεγερμένους (5), οι νέοι της συνοικίας δήλωναν στους δημοσιοκάφρους που ήταν παρόντες: «Μπορείτε να το διαδόσετε τώρα: Μια ζωή ανταλλάσσεται με μια ζωή, έχουμε πόλεμο». Την προηγούμενη μέρα κάποιος είχε πει σ’ένα άλλο κοράκι δημοσιογράφο: «μην γράψεις καμιά βλακεία για ανεργίες κτλ. Δεν δίνουμε δεκάρα, αυτό είναι όλο.» «Είναι επανάσταση. Στην αρχή ήταν η Νότια Αφρική, μετά το Handsworth και το Brixton, τώρα είναι εδώ». Μέσα σε ένα τέτοιο κλιμα οι πιο βλάκες μετακόμισαν. Οι μπάτσοι βρίσκονται εκεί σε μόνιμη βάση έχοντας ενισχύσει τους ελέγχους τη νύχτα. Την πέμπτη μετά την εξέγερση, η Tottenham, πολύ γνωστή ποδοσφαιρική ομάδα θα φιλοξενούσε μια άλλη ομάδα, αλλά το παιχνίδι ακυρώθηκε από φόβο ταραχών. Προφανώς αυτοί που συναντιούνται στα στάδια είναι οι ίδιοι που βάζουν φωτιά στις γειτονιές τους!
«ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ»
διοικητής της Scotland Yard
«Για όλους αυτούς που με την πρώτη ευκαιρία κατεβαίνουν στο δρόμο για να πυροβολήσουν, να λεηλατήσουν και να καταστρέψουν, η αυστηρότητα της ποινικής νομοθεσίας θα εξαντλείται» (Thatcher). Το Κράτος δεν μπορεί να έχει ανοιχτά τα μάτια στις εκρήξεις κοινωνικής βίας, καλλιεργώντας συναισθήματα ατιμωρησίας στους προλετάριους. Ο τρόμος πρέπει να βασιλεψει.
Η αστυνομία βρίσκεται σε διαρκή επιφυλακή, όπως με τις απεργίες των ανθρακωρύχων, οι κατασταλτικές μονάδες και τα στρατιωτικά τάγματα μάχης μεταμφιεσμένα για την περίσταση σε αστυφύλακες, συγκεντρώνονται στις ζώνες «υψηλού κινδύνου». Στρατιές μπάτσων επιβάλουν κανονική στρατιωτική κατοχή μετά τις εξεγέρσεις, απομονώνουν ολόκληρες γειτονιές για να αποτρέψουν τη διάδοση της καταστροφικής οργής των εξεγερμένων. Περιφέρειες όπως του Handsworth και του Tottenham βρίσκονται υπό διαρκή περιορισμό. Αλαζόνες και καχύποπτοι μπάτσοι μετακινούνται σε τετράδες, μια περίπολος ανά πενήντα μέτρα. Συνδεδεμένοι με ασύρματους, αλληλοκαλύπτονται σε κάθε σταυροδρόμι, ενώ είναι κοντά στα γεμάτα με εξοπλισμό καταστολής βάν τους. Το Brixton απομονώθηκε για πολλές μέρες από μια μάζα μπάτσων που απαγόρευαν στους «ξένους» να περάσουν κι έλεγχαν ό,τι κινείται σε επιφάνεια τουλάχιστον 20 τ.χλμ. Στο Kirby, βόρειο προάστιο του Liverpool, η απομόνωση για την αποφυγή κάθε πιθανής εξέγερσης σαν αυτή του 81 είναι τέτοια που μόνο 8 λεωφορεία τη μέρα επιτρέπεται να μπούν στο κέντρο της πόλης. Παρά τον αποκλεισμό, τα οργισμένα παιδιά επιτέθηκαν στους ιδιοκτήτες των γειτονικών αγροικιών με βόμβες μολότοφ! Η αστυνομία παραπονέθηκε παντού για έλλειψη συνεργασίας από την πλευρά των κατοίκων. Αλλοίμονο! Πώς να ρουφιανεψει κανείς με ασφάλεια στο γειτονικό αστυνομικό τμήμα κάτω από τη μύτη των παιδιών; Κι αν γίνει κανένα ατύχημα; Έτσι η αστυνομία, μέσω του συστήματος «Hot Line», δοκιμάζει να θεσμοποιήσει την ανώνυμη και ακίνδυνη κατάδοση, θέτοντας στην υπηρεσία των πολιτών τα τηλέφωνα εφημερίδων και του BBC.
Μπροστά σε αυτήν την διαρκή κοινωνική ένταση, το Κράτος δεν έχει επιλογή: οι πλαστικές σφαίρες και τα δακρυγόνα είναι στην ημερήσια διάταξη, όπως στην Βόρεια Ιρλανδία. Τώρα οι επιτροπές έρευνας και τα δικαστήρια δουλεύουν αδιάκοπα. Πέφτουν βαριές καταδίκες και οι φυλακές γεμίζουν. Το βρετανικό «fair-play» είναι σχήμα λόγου για τουρίστες, είτε μιλάμε για τη δικαιοσύνη είτε για τον αστυφύλακα με το καλοσυνάτο look. Γενιές ολόκληρες μανιακών με περούκες, νομοθέτες και δικαστικοί λειτουργοί έθεσαν σε ισχύ έναν τέτοιο πρότυπο ποινικό κώδικα. Η εξουσία αυτών των ευγενών, που είναι οι ίδιοι καπιταλιστές ή γαιοκτήμονες είναι τεράστια (6). Αυτοί οι φανατικοί της ατομικής ιδιοκτησίας και της τάξης είναι ανελέητοι απέναντι στη βία των απεργών ή των εξεγερμένων: 8 χρόνια κάθειρξη σε ένα παιδί το 81 για ρίψη μολότοφ, 10 χρόνια στον ανήλικο Terry French για γροθιά στο κεφάλι ενός γουρουνιού, ισόβια σε δυο ανθρακωρύχους που κατηγορούνταν για το θάνατο ενός οδηγού ταξί. Καμιά δικαστική ευσπλαχνία δεν θα άφηναν να μπει εμπόδιο στην κρίση τους. Στο Birmingham δυο νέοι καταδικάστηκαν για την πυρκαγιά στο ταχυδρομείο του Lozells Road. Ενας πυροσβέστης που κλήθηκε ως μάρτυρας τούς απάλλαξε από την ενοχή. Μάταια όμως. Έμειναν φυλακή για «ηθική αυτουργία»! Στο Brixton και στο Tottenham τα δικαστήρια μοιράζουν εδώ κι εκεί ενοχές. Πρόκειται για πραγματικές ομηρίες για να τρομοκρατούνται οι φίλοι και οι συνεργοί των κρατουμένων. Στο Liverpool οι νέοι είχαν αγανακτήσει τόσο πολύ με τέτοια περιστατικά που επιτέθηκαν στο δικάστήριο όπου δικάζονταν δύο από τους δικούς τους, κατηγορούμενοι για φόνο στη διάρκεια καρναβαλιού στο Toxteth. Μετά τα γεγονότα στο Tottenham κάποιες δίκες διεξάγονταν κεκλεισμένων των θυρών. Ο Hurd παίρνοντας έμπνευση από το καθεστώς έκτακτης ανάγκης στη Βόρεια Ιρλανδία, θα ήθελε να βελτιώσει κι άλλο το νομικό οπλοστάσιο του Κράτους. Το σχέδιο νόμου για την «δημόσια ασφάλεια», αν ψηφιστεί από τους δήμους, θα επιτρέπει να συλλαμβάνεται όποιος είναι παρών σε έναν δημόσιο χώρο κατά τη διάρκεια ταραχών, και ακόμα χειρότερα, την προληπτική φυλάκιση υπόπτων σε περιπτώσεις κλιμάκωσης της κοινωνικής έντασης. Αυτή η διάταξη έχει σκοπό να δώσει νομική ισχύ για όλη την Αγγλία σε αυτό που αρχίζει να γίνεται η καθημερινή συμπεριφορά μπάτσων και δικαστών στις ζώνες «υψηλού κινδύνου».
«ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΜΙΑ ΧΩΡΑ
ΜΙΚΡΟΜΕΤΟΧΩΝ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΪΔΙΟΚΤΗΤΩΝ»
Thatcher
Στην παρούσα φάση, το Κράτος δεν έχει άλλη λύση από το να συνεχίσει και να εντείνει την καταστολή. Αλλά η Αγγλία δεν είναι Βόρεια Ιρλανδία. Η κατάσταση πολιορκίας σημαίνει βίαιη και συστηματική παρέμβαση του Κράτους στις υποθέσεις της κοινωνίας. Αυτή όμως έχει ανάγκη την κοινωνική ειρήνη για να λειτουργήσει. Η στρατιωτική κατοχή στις εξεγερμένες γειτονιές δεν μπορεί παρά να είναι προσωρινή.
Η στρατηγική της Σκύλας-Μάγκι είναι να κάνει την Αγγλία ένα έθνος κατ’εικόνα της ηπειρωτικής Ευρώπης, ένα έθνος στελεχών αλά γερμανικά και μαγαζατόρων αλά γαλλικά. Οι άγγλοι μικροαστοί βρίσκονται εδώ και καιρό σε κοινωνική και πολιτική ανυπαρξία. Είναι η χώρα όπου ακόμη και οι γιατροί είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Αν το κράτος θέλει τώρα να αντιστρέψει αυτήν την τάση, δεν είναι μόνο γιατί ο δημόσιος υπάλληλος κοστίζει λεφτά και κάθεται. Είναι γιατί ο μισθωτός του δημοσίου παραμένει παθητικός όσο δεν διακινδυνεύεται άμεσα η εξασφαλισμένη του θέση. Όπως λέει ο John Moore, υπεύθυνος της πολιτικής αποκρατικοίησης: «Είναι φανερό ότι η συμπεριφορά των υπαλλήλων και των στελεχών αλλάζει ουσιαστικά όταν κατέχουν ένα μέρος της εταιρίας στην οποία εργάζονται: δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον». Για την προάσπιση της ατομικής ιδιοκτησίας και της τάξης, τίποτα δεν αξίζει όσο ένας μέτοχος ή ένας έμπορος με μια καραμπίνα πίσω απ΄τη θυρίδα του.
Η ειρωνία της Ιστορίας είναι ότι στην Αγγλία συγκροτείται μια μικροαστική τάξη από τις «κοινότητες» που άφησε κληρονομιά η Αυτοκρατορία. Την επαύριο των ταραχών του 81, ο λόρδος Scarman συμβούλευε ήδη την Thatcher να στηριχτεί στους επιφανείς τζαμαϊκανούς, σιχ και ινδο-πακιστανούς για να ισχυροποήσει την εξουσία του κράτους: «Αναγνωρίζουμε σε όλους το δικαίωμα να ζουν μέσα στις εθνικές τους κοινότητες. Η βρεταννική δημοκρατία θα νικήσει.». (Ομιλία του Scarman στη βουλή των Λόρδων). Την ίδια στιγμή που οι κύριοι αυτοί πίνανε σαμπάνια με τους αρχηγούς της αστυνομίας στις αίθουσες συνεστιάσεων και στα δημοτικά σαλόνια, η αστυνομία οργάνωνε επιδρομές και πολλαπλασίαζε τις αιματηρές της «αυθαιρεσίες» για να επιβάλλει την ηρεμία στους δρόμους και να απομονώσει τους κακοποιούς στα γκέττο τους. Τα ναρκωτικά πρόσφεραν το κατάλληλο άλλοθι για ένα τέτοιο κυνήγι. Το Κράτος, στηριζόμενο στην απάτη ότι μέσα στην οικογένεια ή στην κοινότητα καταργείται η αποξένωση των ατόμων, ήλπιζε ότι θα διατηρήσει την κοινωνική ειρήνη. Όμως αυτές οι «κοινότητες» δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς την κοινή εχθρότητα των μελών τους απέναντι στον «ξένο». Τα παιδιά είχαν βιώσει σε τέτοιο βαθμό την πραγματικότητα των κοινοτήτων, τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, που δεν πίστευαν πια σ’αυτές. Το ότι τα ιδιωτικά συμφέροντα εμφανίστηκαν σαν συμφέροντα των κλειστών κοινοτήτων δεν άλλαξε κάτι. Τα παιδιά θεωρούν όλους αυτούς τους παραδοσιακούς ηγέτες, μουσουλμάνους, ινδουιστές και σιχ, βρικόλακες και ρουφιάνους. Δεν είναι τυχαίο που τους βρίζουν και τους πετάνε πέτρες. Στηριζόμενοι στους παραδοσιακούς δεσμούς οικογενειακής και θρησκευτικής εξάρτησης αυτοί οι λωποδύτες απασχολούνται με το να ηρεμούν τους εξαγριωμένους νέους ή, όταν δεν μπορούν, να τους απομονώνουν. Αν οι μπάτσοι τούς βάλουν στο μάτι, δεν κάνουν άλλο από το να παραδίνονται. Όσον αφορά τους ράστα θρησκευτικούς ηγέτες, αν μπορούν ακόμη να παραπλανούν είναι γιατί δεν έχουν μέχρι τώρα την οικονομική επιφάνεια των ανταγωνιστών τους (7). «Τα αφεντικά των κοινοτήτων είναι όλοι καριόληδες, φτιάχνουν καριέρες πατώντας στις δυστυχίες μας» (Ένας μαύρος του Toxteth).
Οι επιφανείς μαύροι, συχνά μέλη των Εργατικών, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις «υπερβολές» της αστυνομίας, ενώ υποστηρίζουν επίσημα «την καταστολή της παραβατικότητας και του deal». Οι πακιστανοί προύχοντες και οι σιχ, αυτοί οι εβραίοι της Ινδίας έφτασαν ήδη να ζητάνε την ίδρυση ιδιωτικών πολιτοφυλακών! Τα γουρούνια δεν κινούνται αρκετά γρήγορα για να προστατεύσουν τις μπουτίκ. Να λοιπόν τί συμπίπτει με τις επιθυμίες του Hurd: οι έμποροι να μην ανεχτούν άλλο να τρομοκρατούνται από τα παιδιά και να πάρουν δυναμικά στα χέρια τους την αστυνόμευση της κοινότητας.
«WHAT A BEAUTIFUL MORNING! WHAT A BEAUTIFUL MORNING!»
Η επωδός των εξεγερμένων του Handsworth, το πρωί πάνω στα ερείπια που καπνίζουν
Παρά την καταστολή και την σχετική απομόνωση των εξεγέρσεων, τα παιδιά είχαν καλή διάθεση. Η εξέγερση είναι η γιορτή των φτωχών. Βρίσκουν χαρά σ’αυτό που κάνουν και δεν σκοπεύουν να ηρεμήσουν. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν όταν εξεγείρονται. «Ελευθερία, Ελευθερία», φώναζαν οι εξεγερμένοι του Handsworth, βάζοντας φωτιά στα εμπορικά καταστήματα. Η Αγγλία είχε χτίσει τη δύναμή της πάνω στη λεηλασία του κόσμου. Ήθελε να εκπολιτίσει τον κόσμο των βαρβάρων, κατ’εικόνα της. Όμως οι βάρβαροι δεν εξημερώθηκαν και βρίσκονται τώρα στην καρδιά της Αυτοκρατορίας. «Ζουλού, Ζουλού» διαμηνύουν οι κονκάρδες των απεργών ανθρακωρύχων. «Ζουλού, Ζουλού» μουρμουρίζουν τα παιδιά κάτω από τη μύτη των μπάτσων. «Ζουλού, Ζουλού» αντηχούν τα συνθήματα πάνω στους γκρίζους τοίχους απ’τη φωτιά. Μέσα απ’την κοινή δράση οι νέοι και οι λιγότερο νέοι προλετάριοι ανακάλυψαν έναν κοινό εχθρό: αυτήν την κοινωνία. Αυτός ο εχθρός δεν αρκείται στο να τους αδικεί ατομικά και κατά περίσταση. «Όλες τις μέρες, μας αντιμετωπίζουν όλους σαν ζώα» (ένας εξεγερμένος του Toxteth). Πάνω από τους φραγμούς των ψευτο-κοινοτήτων και των γκέττο, και μέσα στις κοινές μάχες που δίνουν, αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους και συναντάνε τους φίλους τους: από τους ανθρακωρύχους και τους χούλιγκανς της Αγγλίας ως τους εξεγερμένους της Νότιας Αφρικής.
Ζήτω οι Ζουλού της Μεγάλης Βρετανίας!
Οκτώβρης 85
Tonny Sheffield, Allan Doray και κάποιοι συνεργοί
(1) Το επεισόδιο του ταχυδρομείου έδωσε την ευκαιρία στον τύπο για μια φτηνή εκστρατεία αναφορικά με «τους δυο ασιάτες εργάτες που δολοφονήθηκαν από τους εγκληματίες». Στην πραγματικότητα, όταν οι εξεγερμένοι έφτασαν στο ταχυδρομείο άρχισαν να διαπραγματεύονται με τους δυο αυτούς ηλίθιους για να τους πείσουν να βγουν. Όταν απελπίστηκαν, πέταξαν τις μολότοφ. Τα δυο κουτορνίθια όμως, γεμάτα αυταπάρνηση έμειναν για να σβησουν τη φωτιά. Ούτε οι πυροσβέστες δεν κατάφεραν να τους βγάλουν! «Αν θέλανε να πεθάνουν για το Ταχυδρομείο και την Βασίλισσα έιναι δική τους υπόθεση» (ένα παιδί του Lozells Road).
(2) Στο Lozells Road το κατεστραμμένο πρατήριο έφερε το όνομα Bhopal (χωριό της Ινδίας στο οποίο η έκρηξη ενός χημικού εργοστασίου προκάλεσε χιλιάδες νεκρούς το 1984).
(3) Χτισμένο το 1970, το Broadwater Farm Estate, ή αλλιώς Alcatraz, είναι μια συνοικία (cité) από αυτές που δεν βλέπουμε συχνά στην Αγγλία. Συγκροτείται από πολλά κτηριακά τετράγωνα και δυο εικοσαόροφες πολυκατοικίες, υπερηψωμένους διαδρόμους που επιτρέπουν την επικοινωνία ανάμεσα στα κτήρια και κολόνες από μπετόν που διαμορφώνουν στη βάση τους χώρους για πάρκινγκ. Μεταξύ 80 και 82, ήταν απαγορευμένη ζώνη για την αστυνομία.
(4) Πολλοί βρήκαν την ευκαιρία να «τακτοποιήσουν λογαριασμούς»: η επιλογή των διαμερισμάτων που θα λεηλατούνταν και των αυτοκινήτων που θα καίγονταν έγινε επιμελώς.
(5) Κάποιοι από αυτούς τους φαιδρούς θα πούν ότι τίποτα δεν αποδεικνύει ότι ο μπάτσος δεν μαχαιρώθηκε από άλλον μπάτσο.
(6) Μετά τις εξεγέρσεις του 1981, ο Whitelow, υπουργός εσωτερικών πρότεινε μια μεταρρύθμιση των συνθηκών κράτησης και των νόμων που αφορούν τις μικρές ποινές, με σκοπό να αποφύγει εξεγέρσεις στις φυλακές που ήταν ασφυκτικά γεμάτες. Δικαστές και δικαστικοί λειτουργοί αντέδρασαν αμέσως δίνοντας τελεσίγραφο στον υπουργό: αν το νομοσχέδιο κατατίθετο προς ψήφιση στους δήμους, δεν θα δίσταζαν να εκδίδουν μεγαλύτερες ποινές. Ο Whitelow έκανε πίσω.
(7) Στις εξεγέρσεις, πολλοί νεαροί μαύροι είχαν εμφάνιση ράστα. Αυτό δε σήμαινε ότι ήταν φανατικοί οπαδοί της θρησκευτικής σέχτας. «Είμαστε πολύ διεφθαρμένοι για κάτι τέτοιο», μας είπε με χιούμορ ένας μαύρος του Lozells Road. Ο ρασταφαριανισμός δεν είναι παρά το θέαμα της δυσαρέσκειας της μαύρης νεολαίας με όλες τις προλήψεις που αυτή κουβαλάει. Στο Birmingham το αφεντικό των ράστα δε δίστασε να κάνει συμφωνία με τον αρχηγό της αστυνομίας, αναλαμβάνοντας να διαλύσει τις συμμορίες των εξεγερμένων. Φυσικά, ήταν κυρίως η αστυνομία που έκανε τελικά αυτή τη δουλειά.
Μετάφραση από το γαλλικό http://basseintensite.internetdown.org/IMG/pdf/canlightinternet-2.pdf