Κάποιοι σύντροφοι κοινοποίησαν το ακόλουθο κείμενο σε ένδειξη αλληλεγγύης στους προφυλακισμένους αναρχικούς Νικόλα Γκάι και Αλφρέντο Κόσπιτο, με την πρόθεση να διαδοθεί και να συζητηθεί.
Δυο σύντροφοι παραμένουν αυτήν τη στιγμή στη φυλακή, κατηγορούμενοι ότι αφαίρεσαν από ένα διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας πυρηνικών Ansaldo Nucleare την ευχαρίστηση της βάδισης (έστω και για λίγο), ένα άτομο για το οποίο η παράγωγη, η εμπορία και η δοκιμή όπλων είναι η ίδια του η ζωή. Μη θέλοντας καν να μπούμε σε ατραπούς αθώων ή ενόχων, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στο πλευρό των συντρόφων, φέρνοντάς τους όσο το δυνατόν πιο κοντά μας. Απ’ την άλλη, θέλουμε να πούμε σε όποιον κι αν πάτησε τη σκανδάλη πως, είτε θεωρηθεί περισσότερο ή λιγότερο λειτουργική «απ’ τη σκοπιά της εξέγερσης», η πράξη του δε μας έβλαψε σε τίποτα, κάθε άλλο. Εκείνη τη μέρα της 7ης Μάη πολλοί χαμογέλασαν από ικανοποίηση. Μια αντίδραση σαν αυτή φαντάζει παράλογη μονάχα σε όποιον φιλτράρει το σκεπτικό του με την καθεστωτική ρητορική ολόκληρων δεκαετιών περί επαναστατικής βίας. Μια δουλειά που το κράτος έχει κάνει εξαιρετικά καλά, τουλάχιστον αν κρίνουμε απ’ την ψυχρότητα με την οποία εκφράστηκε η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες συντρόφους εκ μέρους του «αναρχικού γαλαξία».
Αν θέλει λοιπόν κανείς πραγματικά να δράσει επαναστατικά, είναι πια καιρός να διώξει από πάνω του τέτοια κατάλοιπα εξουσιαστικής ιδεολογίας, ν’ αποτινάξει την τρομάρα και την απέχθεια απέναντι στη χρήση βίας που ’χουν ενσταλαχτεί μέσα του, και να βαλθεί να στοχάζεται καθαρά και ξάστερα, δίχως ποτέ να λησμονά την εξεγερσιακή οπτική. Άλλωστε, για μια πράξη επαναστατικής βίας μιλάμε εδώ πέρα. Δε θα μπορούσαμε να ορίσουμε αλλιώς μια πράξη που –ανεξαρτήτως της γνώμης που μπορεί να ’χει ο καθένας γι’ αυτήν και τα δεδομένα αποτελέσματά της– πραγματοποιήθηκε ως επίθεση στην εξουσία σύμφωνα και με τις προθέσεις των ίδιων των δραστών της, κι όπως φάνηκε κιόλας από τον άμεσα απτό της χαρακτήρα (ας μην ξεχνάμε πως πυροβολήθηκε ένας συγκεκριμένος υπέρμαχος πολέμων και σφαγών).
Φυσικά, το ζητούμενο εδώ δεν είναι να κριθούν οι ατομικές τοποθετήσεις ως προς τη συγκεκριμένη πράξη ένοπλου αγώνα. Ο καθένας κατασταλάζει στην αντίληψη και στις εκτιμήσεις του για την εγκυρότητα, την καταλληλότητα, τη δεοντολογία της χειρονομίας. Ωστόσο, αφήνοντας κατά μέρος αυτό που ο καθένας σκέφτεται γι’ αυτήν τη δράση, η χρήση των όπλων σίγουρα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε μια εξεγερσιακή πάλη πραγματωμένη μέσα από διαφορετικές πρακτικές, που η κάθε μία συμπληρώνει την άλλη. Δε θα υπάρξει ποτέ εξέγερση που θα γίνει μόνο με τα όπλα, μήτε κι εξέγερση που θα γίνει χωρίς να πέσει ούτε σφαίρα.
Απ’ την άλλη πλευρά, εκτιμάμε ότι η συμβίωση των διαφόρων πρακτικών δράσης είναι το μοναδικό modus operandi που συνδυάζει μια πραγματικά επαναστατική αποτελεσματικότητα (που ’ναι αδιανόητο να τίθεται σ’ ένα περιεχόμενο ειδωλολατρίας ενός αποκλειστικού μέσου) με μια αναπόσπαστη εξέλιξη τόσο σε επίπεδο ατομικό, όσο και συλλογικό. Είναι δίκαιο που κάθε ατομικότητα και/ή κάθε ομάδα συγγένειας προωθεί τους αγώνες της με τον τρόπο που κρίνει ικανότερο για την καταστροφή του υπάρχοντος και την οικοδόμηση μιας απελευθερωμένης κοινωνίας. Όμως, προκειμένου να φτάσουν τέτοιοι αγώνες να έχουνε μια εξεγερσιακή απτότητα, είναι απαραίτητο να συνοδεύονται και να υποστηρίζονται από μονοπάτια άλλων, διαφορετικά μεν στις μεθόδους αλλά με εξίσου επαναστατικές προθέσεις. Αυτό είναι που αντιλαμβανόμαστε κι ως πρόταγμα, που ’ναι αναπόσπαστο στους καθημερινούς αγώνες, ποικίλλει σε κάθε άτομο και βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη, αντιτασσόμενο στ’ απόλυτα προτάγματα, δηλαδή στα γενικευμένα σχέδια δράσης τα οποία λογίζονται ως έγκυρα σε κάθε τόπο, σε κάθε στιγμή, σε κάθε περίσταση. Εξάλλου, η μεγαλύτερη και συναρπαστικότερη δυνητικότητα της αναρχίας είναι πως ούτε θρησκεία έχει για ν’ ακολουθεί, ούτε κάποιο δόγμα να υπομένει, ούτε και κόμμα για να ψηφίζει.
Θα ήταν επομένως εξευτελιστικό αν οι αναρχικοί σκέφτονταν για τον εαυτό τους όπως ακριβώς τους αποτυπώνει το κράτος, δηλαδή σαν ένα ενιαίο και ομοιόμορφο σώμα όπου η διαφορετικότητα της δράσης και σκέψης ενός οργάνου σε σχέση με μια υποτιθέμενη «δίκαιη γενική λειτουργία» συνιστά πρόβλημα, που γίνεται καρκίνος στιγματισμού και αφανισμού. Ευτυχώς σε αυτήν, όπως και σ’ άλλες περιπτώσεις, μερικοί φάνηκαν αλλεργικοί μπροστά σε τέτοιου είδους ατραπούς, γιατί έχουν αφοσιωθεί πάρα πολύ στο να βάλουν μπρος με αγάπη και οργή το δρόμο της εξέγερσης, μιας εξέγερσης που πραγματώνεται τόσο με πράξεις όσο με ενεργή αλληλεγγύη στους συντρόφους που έχουν χτυπηθεί απ’ την καταστολή. Εκείνη την αλληλεγγύη που μας κάνει να νιώθουμε τόση εγγύτητα με τον Αλφρέντο και τον Νικόλα. Εκείνη την αλληλεγγύη που μεταμορφώνει κάθε μέρα που περνάνε μες στη φυλακή σε μια πρόκληση να εξεγερθούμε περισσότερο απ’ ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί.
Γρήγορα λεύτεροι, όλο πιο κοντά στην ανατροπή του υπάρχοντος!
Αναρχικές ατομικότητες από το Λέκκο (Λομβαρδία, βόρεια Ιταλία)
Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (ΣΠΦ/FAI-IRF)