Ακολουθεί κείμενο που μοιράστηκε στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο ΒΟΞ, στα Εξάρχεια στις 15 Νοέμβρη 2013, για το σύντροφο Ίλια Ρομανόφ:
Λευτεριά στον αναρχικό Ηλία Ρομανόφ
Τα ξημερώματα της Κυριακής, 27 Οκτωβρίου 2013, ένας αυτοσχέδιος μηχανισμός εκρήγνυται πρόωρα μπροστά στο κτήριο του στρατολογικού γραφείου της ρωσικής πόλης Νίζνι Νοβγκόροντ, αποκόβοντας το καρπό του αριστερού χεριού του συντρόφου που προσπάθησε να τον τοποθετήσει. Αιμορραγώντας κατευθύνεται μόνος του προς το πιο κοντινό νοσοκομείο, όπου και λίγη ώρα μετά τον συλλαμβάνουν οι μπάτσοι.
Αμέσως μετά τη σύλληψή του στο νοσοκομείο, οι μπάτσοι εισβάλλουν στο σπίτι του, όπου και κατάσχουν μερικά βιβλία, ηλεκτρονικές συσκευές, όλα τα γραπτά του από τα χρόνια εγκλεισμού και επίσης «υπολείμματα από άγνωστα χημικά προϊόντα». Τα τραύματα που ο σύντροφος έφερε στο πρόσωπο και στο αριστερό του μάτι ευτυχώς αποδείχθηκαν ελαφρά, παρά τις προσπάθειες των ιατρών όμως στάθηκε αδύνατο να σωθεί έστω κι ένα δάκτυλο και τελικά κόπηκε όλος ο καρπός. Μετά από λίγες μέρες βγήκε από την εντατική, και νοσηλεύεται στην ίδια κλινική φρουρούμενος από μπάτσους μέχρι και σήμερα. Προς το παρόν αντιμετωπίζει μόνο την κατηγορία της «παράνομης προμήθειας, διακίνησης και κατοχής όπλων ή εκρηκτικών», αν και απ’ ό,τι φαίνεται αυτή θα αναβαθμιστεί σε «κατασκευή εκρηκτικών μηχανισμών».
Πρόκειται για τον 46χρονο αναρχικό Ηλία Ρομανόφ, ο οποίος για τους δημοσιογράφους αποτελεί «μια τραγική φιγούρα σαν βγαλμένη από τον Ντοστογιέφσκι» και για τις Αρχές δεν είναι παρά ένας «συνήθης ύποπτος», για εμάς τους αναρχικούς όμως είναι ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ. Η ιστορία μας γράφεται με τον κρύο ιδρώτα της δράσης, συχνά και με αίμα, αλλά σίγουρα όχι με τη μουχλιασμένη μπόχα της αιώνιας αναβολής. Κι αφού τίποτα δεν εμφανίζεται από το πουθενά και οι ζωές μας ξεδιπλώνονται μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες και με βάση συγκεκριμένες επιλογές, δεν μπορούμε να παραλείψουμε ένα σύντομο ιστορικό του συντρόφου.
Ο Ηλία Ρομανόφ συμμετείχε στον αναρχικό χώρο από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, οργανώνοντας τους πρώτους αναρχικούς κύκλους (των νεότερων χρόνων) και ομάδες στην πόλη του (που τότε λεγόταν Γκόρκι), αλλά παρέμενε ενεργός και στο κίνημα καταλήψεων. Το 1998 γίνεται μέλος της Συνομοσπονδίας Αναρχοσυνδικαλιστών, κάνει διαλέξεις πάνω στον αναρχισμό, εκδίδει ένα έντυπο, συμμετέχει στις διαμαρτυρίες ενάντια στην κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων. Το 1991 με 1992 λαμβάνει μέρος στην εκστρατεία αλληλεγγύης σε δύο αναρχικούς φυλακισμένους για την επίθεση σε μπάτσους των μυστικών υπηρεσιών, και μετά σε άλλες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατουμένους. Παράλληλα είναι αφοσιωμένος στην προπαγάνδα των αναρχικών ιδεών στη Μόσχα, καθώς επίσης γίνεται εκπρόσωπος του σωματείου βάσης άνεργης νεολαίας. Τον Δεκέμβριο του 1998 συλλαμβάνεται με την κατηγορία της «κατοχής ναρκωτικών ουσιών» και, με τις γνωστές μεθόδους τής όχι και τόσο παλιάς σοβιετικής εποχής ενάντια στους πολιτικούς της αντιπάλους, τον στέλνουν στην ψυχιατρική κλινική και από ’κεί με διάγνωση «τρελός» στη φυλακή, όπου και πέρασε 2,5 χρόνια.
Τον Ιούλιο του 2002 συλλαμβάνεται πάλι στη Μόσχα για να σταλθεί στην Πένζα, όπου αυτήν τη φορά τον κατηγορούν για «κατοχή και μεταφορά εκρηκτικών», κάτι που σύμφωνα με τους μπάτσους είχε συμβεί το 1997. Πρέπει να σημειώσουμε ότι η συντρόφισσα του Ηλία, η Λαρίσα, με την όποια έχει και δυο κόρες, φυλακίστηκε με άλλα άτομα στις αρχές του 2000 και πέρασε 5,5 χρόνια στα μπουντρούμια, κατηγορούμενη για συμμετοχή στη Νέα Επαναστατική Εναλλακτική, μια αριστεροελευθεριακή οργάνωση η όποια από το 1996 μέχρι το 1999 είχε πραγματοποιήσει μερικές βομβιστικές ενέργειες, με την έκρηξη του τείχους στα κεντρικά γραφεία της FSB (πρώην KGB) ως κορυφαία της δράση. Ο Ηλία Ρομανόφ αρνείται τις κατηγορίες όπως και να δώσει κατάθεση, κόβει τις φλέβες του, και οι τοπικοί μπάτσοι τον αφήνουν ελεύθερο. Γυρίζει στη Μόσχα, όπου μετά από ένα μήνα εκδίδεται ξανά ένταλμα εις βάρος του, μάταια όμως γιατί ο Ηλία πρόλαβε να φύγει προς την Ουκρανία. Στις 7 Δεκεμβρίου 2002 συλλαμβάνεται σε μια μικρή πόλη στα νότια της Ουκρανίας έχοντας πάνω του ένα πιστόλι, ένα μασούρι δυναμίτιδα με ηλεκτρικό πυροκροτητή και μερικές σφαίρες. Ακολουθεί μια σειρά βασανισμών και ξυλοκοπημάτων στο τοπικό τμήμα και στη φυλακή. Αρχικά τον κατηγορούν για μια έκρηξη που έγινε στο στρατηγείο των μυστικών υπηρεσιών στο Κίεβο δύο μήνες πριν. Την ευθύνη γι’ αυτή την ενέργεια έχει αναλάβει ο Στρατός Λαϊκών Εκδικητών, μια αριστερή οργάνωση που με αυτόν τον τρόπο αποφάσισε «να αρχίσει αντάρτικο αγώνα ενάντια στο κυρίαρχο καπιταλιστικό καθεστώς της Ουκρανίας». Παράλληλα συλλαμβάνονται 10 ακόμη άτομα, τα περισσότερα από τα όποια είναι πρώην μέλη της νεολαίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας. Και στους 11 αποδίδονται κατηγορίες όχι μόνο για την εν λόγω έκρηξη, αλλά και για μια σειρά από ένοπλες ληστείες κοσμηματοπωλείων και κατοχή μεγάλου αριθμού όπλων. Όλοι οι κατηγορούμενοι υφίστανται μεθοδικούς βασανισμούς, ενώ ένας απ’ αυτούς πεθαίνει κατά τη διάρκεια της ανάκρισης. Ο ίδιος ο Ρομανόφ δηλώνει ότι μισούς από τους συγκατηγορουμένους του δεν τους γνωρίζει καν, αρνείται όμως να συνεργαστεί με οποιονδήποτε τρόπο με τις Αρχές, συμμετέχει μαζί με άλλους σε απεργίες πείνας, έρχεται σε σύγκρουση με την υπηρεσία, με αποτέλεσμα να βρίσκεται συχνά στην απομόνωση, κι όταν το καλοκαίρι του 2004 άρχισε η δίκη, κόβει τις φλέβες του μέσα στη δικαστική αίθουσα, όχι για να αυτοκτονήσει αλλά σε μια προσπάθεια διαμαρτυρίας. Επίσης αποκαλύπτει ότι όποιες καταθέσεις δόθηκαν στις ανακρίσεις είναι ψευδείς αφού πάρθηκαν μέσω βασανισμών αλλά και χρήση ψυχοτρόπων ουσιών. Ο Ρομανόφ καταδικάστηκε σε 10 χρόνια κάθειρξης, τα όποια, γεμάτα μάχες και κρατώντας ακέραια στάση, εξέτισε μέχρι και την τελευταία μέρα. Αποφυλακίζεται στις 7 Δεκεμβρίου 2012 και γυρίζει στον τόπο καταγωγής του, όπου δουλεύει ως εργάτης σε εργοστάσιο ζαχαροπλαστικής.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/-ες στο σύντροφο Ηλία, που έδωσε πνοή στο πρόταγμα του πολύμορφου αγώνα συμμετέχοντας σε ποικίλες πολιτικές δραστηριότητες. Από τα σωματεία βάσης και την έκδοση εντύπων, σε συνελεύσεις αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατουμένους, εμπρησμούς και εκρήξεις. Χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα για ένα σκοπό, την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
«Αν στην ιστορία της ανθρωπότητας ο κόσμος έμενε σιωπηλός, θα ζούσαμε ακόμη σε φεουδαρχικό καθεστώς δουλεύοντας για τους τσιφλικάδες, και μάλιστα κάνοντας σε αυτούς εδαφιαίες υποκλίσεις. Και είναι ωραίο που υπάρχουν κάποια άτομα που δε θέλουν να μείνουν σιωπηλά»
(Από παλιά γραπτά του συντρόφου)
Όποιος/-α επιθυμεί να στηρίξει οικονομικά το σύντροφο μπορεί να το κάνει και μέσω paypal στο συγκεκριμένο mail: abc-msk@riseup.net – επίσης, στο Κ*ΒΟΞ (Αραχώβης & Θεμιστοκλέους, πλατεία Εξαρχείων) υπάρχει κουτί οικονομικής υποστήριξης για την ίδια υπόθεση.
Πρωτοβουλία συντρόφων/συντροφισσών, Κ*ΒΟΞ
No Comments “[Αθήνα] Ενημέρωση για τον αναρχικό Ίλια Εντουάρντοβιτς Ρομανόφ απ’ τη Ρωσία, που έχασε το χέρι του από πρόωρη έκρηξη αυτοσχέδιου μηχανισμού”