Το ακόλουθο κείμενο αφορά την «πρώτη αυτοχειρία του 2014 στις ιταλικές φυλακές».
Θέλαμε να γνωστοποιήσουμε και να ενημερώσουμε σχετικά με την πραγματικότητα που βιώνεται στις φυλακές της Ιβρέας. Στις 3 Ιανουαρίου 2014, στον πρώτο όροφο και στην αριστερή πλευρά, ένας φίλος μας κρεμάστηκε στο κελί του. Μόνον εμείς, οι συγκρατούμενοι και οι φίλοι, επεμβήκαμε για να τον κατεβάσουμε και να κόψουμε το σκοινί που τον σκότωσε. Προσπαθήσαμε να τον επαναφέρουμε κάνοντάς του μαλάξεις και ρίχνοντάς του νερό στο πρόσωπο. Ένα παιδί, μαροκινός, του έκανε και τεχνητή αναπνοή και οι δεσμοφύλακες κοίταγαν από το παρατηρητήριο χωρίς να κάνουν τίποτα, μέχρι που πήραμε το φορείο για να τον πάμε στο ιατρείο. Ενώ αλληλοβοηθούμασταν για να σώσουμε τον φίλο μας πηγαίνοντάς τον στο ιατρείο, οι δεσμοφύλακες έσπρωξαν τον μαροκινό που βοηθούσε, και αυτός αναγκάστηκε ν’ αντιδράσει προκειμένου να μην τον χτυπήσουνε. Αφού είχαμε πάει τον φίλο μας στο ιατρείο, μας κλείδωσαν στα κελιά χωρίς να μας ενημερώσουν για τίποτα. Για να μάθουμε νέα, αναγκαστήκαμε να κάνουμε φασαρία και να αρχίσουμε να καίμε ό,τι βρίσκαμε μπροστά μας. Και η εφημερίδα λέει «ευχαριστώ» στους φύλακες… όλα αρχιδιές! Στο επισκεπτήριο δεν είχαν αφήσει τη γυναίκα του να τον δει επειδή είχε καθυστερήσει δέκα λεπτά να φτάσει. Σ’ έναν άλλον κρατούμενο απαγόρευσαν τα επισκεπτήρια επειδή ήτανε «αναιρεσείων» (έχοντας φάει την πρωτόδικη ποινή) κι ήθελε να αυτοπυρποληθεί προκειμένου να μιλήσει με τη διευθύντρια, αλλά εις μάτην. Οι ανθρωποφύλακες τον προκαλούσαν γελώντας να βάλει φωτιά στον εαυτό του και του λέγανε: «Τι μας νοιάζει, ρε, για σένα; Δεν πά’ να καείς κι ολόκληρος…» Αυτές ήταν οι απαντήσεις των δεσμοφυλάκων στον κρατούμενο. Αν δεν αισθάνεσαι καλά και ανάψεις το κόκκινο φως που είναι τοποθετημένο έξω απ’ το κελί, έρχονται μετά από μία ώρα, και αυτό μονάχα αν κάνουμε θόρυβο, αλλιώς δεν έρχονται καθόλου. Η διευθύντρια δεν έχει φανεί ποτέ. Το φαγητό: μια κουτάλα στον καθέναν… Τα Χριστούγεννα οι εθελοντές θέλανε να μοιράσουνε στους κρατουμένους πανετόνε (τυπικό χριστουγεννιάτικο ιταλικό γλυκό), όμως η διευθύντρια απάντησε πως δε γινότανε λόγω μεγάλου φόρτου εργασίας – έπρεπε να ανοιχτεί το πανετόνε, να κοπεί σε φέτες, και θα λέρωνε πολύ.
Τα σεντόνια αλλάζονται κάθε μήνα, αν όλα πάνε καλά. Το χριστουγεννιάτικό μας μενού: μια κουτάλα μακαρόνια με φασόλια και δυο κομματάκια κρέας στο φούρνο με σαλάτα το βράδυ.
Την Κυριακή τ’ απόγευμα το καρότσι δεν περνάει, άρα όποιος δεν έχει τίποτα δε θα μαγειρέψει και τίποτα.
Το χαρτί υγείας που μας δίνεται είναι δυο ρολά κάθε 25 μέρες.
Άμα πάει το πράγμα έτσι, οι νεκροί δεν έχουν τελειωμό, αν κάποιος δεν αποφασίσει να κάνει κάτι.
Όποιος μπορεί να μαγειρέψει, μαγειρεύει στην τουαλέτα, όπου θα ’πρεπε να κάνεις μοναχά τις ανάγκες σου, όχι να μαγειρεύεις.
Είμαστε δυο άτομα σε ένα κελί 2×3 μέτρα. Αυτή η φυλακή αποτελεί μια νάρκη έτοιμη να σκάσει απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Ο δεσμοφύλακας φωνάζει στο συνάδελφό του απ’ το παρατηρητήριο: «Άνοιξε στα ζώα να πάρουν αέρα για καμιά ώρα»…
Ωραία ενημέρωση έκανε το TG3 (δελτίο ειδήσεων του τρίτου καναλιού της RAI) όταν πέθανε ο φίλος μας: «Νεκρός 42χρονος κρατούμενος της Ιβρέας»… μα αυτός που πέθανε δεν ήταν κάνα κτήνος, άνθρωπος ήτανε, και είχε κι όνομα. Το είπανε τόσο γρήγορα, που όποιος άκουσε την είδηση είναι και τυχερός. Η CronacaQui (εφημερίδα του Τορίνο) λέει πως επενέβησαν οι δεσμοφύλακες… είδατε σε τι κόσμο ζούμε;
Η κοινή γνώμη δεν τα ξέρει αυτά τα πράγματα. Να γιατί πεθαίνει κανείς εξαιτίας κάποιου δεσμοφύλακα. Δε μας ακούει κανένας. Κράτα λίγο σήμερα, κράτα λίγο αύριο, στο τέλος πεθαίνεις.
Μια κραυγή βοηθείας και ένα στοργικό χαιρετισμό απ’ τους κρατουμένους των φυλακών της Ιβρέας.
(στο έγγραφο ακολουθούν οι υπογραφές των κρατουμένων)