Παρακάτω είναι η ανακοίνωση που μοιράστηκε στις 22 Μάρτη 2014 κατά την απόπειρα κατάληψης στη γειτονιά Μπεσίκτας της Ιστάνμπουλ [«εμείς» ως κτήρια· «εσείς» ως άνθρωποι]:
Φτιάχτηκα από πέτρα και ξύλο το έτος 1903. Είμαι προϊόν ανθρώπινου συλλογισμού και κόπου.
Πέρασα πάμπολλες καταστάσεις.
Δούλεψη εργατών, φασαρία και χάχανα παιδιών, παραδόσεις διδασκάλων… Ύστερα επήλθε η απόρριψή μου απ’ τους ανθρώπους, κι οι τοίχοι μου πιάσανε μούχλα, οι οροφές μου βάλθηκαν να σιγοστάζουν…
Ήρθε μια εποχή όπου μ’ εγκαταλείψατε σπάζοντας τους δεσμούς που στεριώσατε μαζί μου. Με τον καιρό, διαλύσατε και τους δικούς μας δεσμούς. Κάθε μέρα που περνούσε, σηκώνατε άλλον έναν τοίχο ανάμεσά μας. Μας κυκλώσατε με περιφράξεις.
Μας φυλακίσατε. Γιατί;
Γιατί τα σπάσατε αναμεταξύ σας. Περιπέσατε σε αμφιβολία και φόβο. Μερικοί θραφήκατε κιόλας απ’ αυτό παίζοντας παιχνίδια στην πλάτη μας, άνθρωποι εγωιστές και μολυσμένοι απ’ την αρρώστια που τους κάνει να θέλουνε τα πάντα δικά τους.
Σαράντα χρόνια που δε βρίσκεται ίχνος παρουσίας σας εδώ, χαζεύω τα φυτά στον κήπο μου να μεγαλώνουν, και ποντικούς, αράχνες, σαύρες, πουλιά και γάτες να κάνουν τη ζωή τους.
Πρόσφατα παρατήρησα πως ξαναπιάσατε δεσμούς ο ένας με τον άλλον. Ξεπεράσατε τους φόβους σας. Πέσατε διάνα στις αμφιβολίες σας.
Πήρε τ’ αυτί μου την Ταξίσλα παραδίπλα να εξιστορεί τα καθέκαστα πάνω από το μνήμα του Στρατώνα Πυροβολικού, εκεί όπου απλώνεται σήμερα το πάρκο Γκεζί.
Κάνατε μπόλικο θόρυβο. Η φωνή σας αντηχούσε στα δωμάτιά μου, που μπορείτε και να τα πείτε άδεια. Η φωνή των δρόμων σας. Σας άκουσα.
Ξέρω καλά πως μας χρειάζεστε για ν’ αναπτύξετε τους δεσμούς που ’χετε φτιάξει. Κι εμείς σας έχουμε ανάγκη ώστε να μη σωριαστούμε.
Να που το δικό σας και το δικό μας παρελθόν επανασύνδεσαν εσάς και εμένα τώρα.
Είναι καιρός πια, και για μας και για σας, να ξυπνήσουμε.
Είναι χαρά μου να σας βάζω μια τέτοια πρόκληση. Καλώς ορίσατε.
ÖOA