Χωρίς δικαιοσύνη δεν έχει ειρήνη· για τον Rémi Fraisse, δολοφονημένο απ’ το γαλλικό κράτος
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 26ης Οκτώβρη, ο Ρεμί Φραις σκοτώθηκε από διμοιρίες καταστολής ταραχών σε μια τοποθεσία διαμαρτυρίας στην Τεστέτ, στη νοτιοδυτική Γαλλία. Βρισκόταν εκεί, μαζί με περισσότερους από 7.000 άλλους, προσπαθώντας να σταματήσει την κατασκευή ενός φράγματος σε μια δασική περιοχή ενός υδροβιότοπου με περισσότερα από 93 προστατευόμενα είδη. Πυροβολήθηκε θανάσιμα από την αστυνομία μ’ ένα εκρηκτικό όπλο ελέγχου πλήθους.
Εδώ, στο Ηνωμένο Βασίλειο, έχουμε μια μακρά ιστορία αστυνομικών δολοφονιών – από τη δολοφονία του Μαρκ Ντάγκαν [Mark Duggan] το 2011, η οποία πυροδότησε ταραχές σε ολόκληρη τη χώρα, την περίπτωση του Ολασένι Λούις [Olaseni Lewis], ο οποίος σκοτώθηκε από μπάτσους που τον καταστείλανε βίαια στο πάτωμα ψυχιατρικού νοσοκομείου το 2010, τη δολοφονία του Ίαν Τόμλινσον [Ian Tomlinson], που έπεσε νεκρός το 2009 εν μέσω των διαδηλώσεων ενάντια στη σύνοδο της G20 επειδή βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, μέχρι τον Μπλαιρ Πητς [Blair Peach], ο οποίος δολοφονήθηκε σε αντιφασιστική διαδήλωση το 1979, και τόσες άλλες περιπτώσεις. Παντού η αστυνομία είναι η ίδια, με την έννοια ότι δεν προστατεύει τα συμφέροντα του λαού αλλά τα συμφέροντα του κράτους, που υπερβολικά συχνά είναι ρατσιστικά, ταξικά, κερδοσκοπικά και επιδιώκουν να συνθλίψουν όποιον τους αμφισβητήσει.
Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε όχι μόνο για μια δολοφονία απ’ την αστυνομία, αλλά ένα φόνο που διέπραξε η γαλλική κυβέρνηση. Θα πρέπει να λογοδοτήσουν.
Το έργο του φράγματος στην Τεστέτ είναι μια κρατική μάχη για χρήμα και εξουσία, κι εδώ είδαμε από πρώτο χέρι ότι η απληστία δολοφονεί. Κατά κανόνα σκοτώνει εκείνους που βρίσκονται μακριά από την κοινή θέα –τους περιθωριοποιημένους, τους φτωχούς, τους καταπιεσμένους σε άλλες χώρες– αλλά όχι στην προκείμενη περίπτωση. Η εταιρική απληστία θανάτωσε έναν 21χρονο γάλλο σπουδαστή.
Σας γράφουμε αυτές τις αράδες από το Λονδίνο, τη γεω-πρωτεύουσα της απληστίας και του τσιμέντου, όπου ο μόνος υδροβιότοπος που έχει απομείνει είναι θυσιασμένος στους σκοπούς ενός μουσείου. Στη σκιά δισεκατομμυριούχων, πολλοί από μας παλεύουμε καθημερινά μόνο και μόνο για να βάλουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας. Γύρω μας βλέπουμε τη φτώχεια ν’ αυξάνεται, τη στοχοποίηση ατόμων που δεν έχουνε χαρτιά, και την εντεινόμενη στρατιωτικοποίηση ενός καθεστώτος παρακολούθησης σχεδιασμένου για την προστασία των πλουσίων και ισχυρών. Αντλούμε έμπνευση απ’ τη ριψοκινδυνότητα, την ποικιλομορφία τακτικών και την αποφασιστικότητα αγώνων σαν αυτόν της ZAD στην Τεστέτ.
Όλοι οι αγώνες μας συνδέονται, είτε καταλαμβάνετε ένα δεντρόσπιτο στην Τεστέτ είτε ένα γραφείο του Συμβουλίου του Λονδίνου απαιτώντας να δοθεί σε κάποια ομάδα άστεγων μητέρων πρόσβαση στη στέγαση. Είτε εξεγείρεστε στους δρόμους της Αθήνας είτε στο Φέργκιουσον, η ρίζα της συστηματικής δυσαρέσκειάς μας είναι η ίδια.
Για όλους εκείνους που θανατώθηκαν από την κρατική καταπίεση,
τώρα, οργανωνόμαστε.
Σ’ ένδειξη αλληλεγγύης,
τζον