6 Δεκέμβρη 2014
Από τις 17 ως τις 21 Νοέμβρη 2014 πραγματοποιήθηκε στο Μπαριλότσε της Αργεντινής η 16η διεθνής συνδιάσκεψη του IGORR (Διεθνούς Ομίλου για Ερευνητικούς Αντιδραστήρες), οργανισμού που συγκαλείται ετησίως και αποτελεί τη διεθνή επιστημονική πρωτοπορία σε σχέση με τη μελέτη των δυνατοτήτων της πυρηνικής σχάσης για την παραγωγή ενέργειας.
Οι προθέσεις τους αργεντίνικου κράτους σχετικά με την ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας για εμπορική χρήση δεν αποτελούν κάποια καινοφάνεια. Τον Ιούλη του 2014, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Πούτιν, η Κριστίνα Κίρχνερ δήλωνε: «η χώρα μας ηγείται της παραγωγής πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς, και ηγούμαστε όχι μονάχα από επιστημονικής άποψης αλλά και όσον αφορά τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων». Είναι καθησυχαστικό να γνωρίζουμε πως ζούμε υπό τον έλεγχο Ενόπλων Δυνάμεων που για την ώρα ενδιαφέρονται απλώς για την αγορά ισραηλινών μαχητικών και βομβαρδιστικών αεροσκαφών, κι όχι να οπλιστούν με πυρηνικά.
Τις περασμένες μέρες υπήρξε επίσης μια δήλωση του Κινήματος των Αδεσμεύτων [όπου η Αργεντινή μετέχει ως χώρα-παρατηρητής]: «Το Κίνημα των Αδεσμεύτων υπογραμμίζει το βασικό και αναφαίρετο δικαίωμα όλων των χωρών στην ανάπτυξη, έρευνα, παραγωγή και χρήση της ατομικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς, χωρίς καμία διάκριση και σύμφωνα με τις νομικές τους δεσμεύσεις». Καταπώς φαίνεται, καμία εθνική αστική τάξη δεν θέλει να στερηθεί της δυνατότητας να έχει το δικό της Τσερνόμπιλ. Σε αυτήν τη σταυροφορία ενσωματώνουν νομπελίστες και περιβαλλοντολόγους που βεβαιώνουν πως η πυρηνική ενέργεια συμβάλλει σημαντικά στην καταπολέμηση της παγκόσμιας θέρμανσης. Μήπως είναι αυτός ο λόγος που, εδώ και δεκαετίες, μας βομβαρδίζουν μ’ αυτό το ιδεολογικό μπιχλιμπίδι, μ’ αυτόν τον κάλπικο ρεφορμιστικό στόχο;
Πριν από κάτι περισσότερο από ένα μήνα ανακοινώθηκε πως ο Σταθμός Πυρηνικής Σχάσης Νέστορ Κίρχνερ – Ατούτσα II έπιασε το 75% της μέγιστης αναμενόμενης ισχύος του (525 μεγαβάτ). Τα κατασκευαστικά έργα του εν λόγω σταθμού, που είχαν παραλύσει για παραπάνω από 20 χρόνια, επανεκκινήθηκαν το 2006, ενώ η ολοκλήρωσή τους στις αρχές του 2014 αποτέλεσε λόγο εορτασμών για τα επιτελεία της κυβέρνησης και της βιομηχανικής μπουρζουαζίας της περιοχής.
Σ’ αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς, όπου η επιστήμη έχει πάρει τη θέση που άλλοτε κατείχε ο καθολικισμός, έχοντας το Λόγο ανά χείρας όπως οι προκάτοχοί της προέβαλλαν την πίστη, είναι υγιές για τους προλετάριους να θυμηθούμε τους αγώνες της τάξης μας ενάντια στην αλλοτρίωση, ενάντια στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και στη διάδοση των τεχνολογιών που ξεφεύγουν καταφανώς του ανθρώπινου ελέγχου και στρέφονται εναντίον μας.
Θυμόμαστε το 1984, όταν το προλεταριάτο στη Χώρα των Βάσκων κατάφερε να φρενάρει την κατασκευή του πυρηνικού σταθμού του Λεμόνιθ, έπειτα από χρόνια γενικευμένων κοινωνικών αγώνων. Κι ούτε βέβαια ξεχνάμε το δολοφόνο Φελίπε Γκονθάλεθ και το γενοκτονικό Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, που με μια κατάπτυστη πολιτική μανούβρα υπέγραψαν το πυρηνικό μορατόριουμ, επιχειρώντας να πιστωθούν το γενναίο προλεταριακό αγώνα.
Θυμόμαστε ακόμη το 1986 στη Γερμανία, όταν εκατοντάδες διαδηλωτών επιτέθηκαν στους μπάτσους που επιτηρούσαν το εργοτάξιο του πυρηνικού σταθμού του Βάκερσντορφ. Δύο χρόνια αργότερα, τα κατασκευαστικά έργα εγκαταλείφθηκαν.
Στην Ιταλία η αποκεντρωμένη στρατηγική χρόνων με συστηματικά σαμποτάζ στο κρατικό πυρηνικό πρόγραμμα απέδωσε καρπούς, όταν το 1990, μετά τη διαμάχη που ακολούθησε το Τσερνόμπιλ (1986), έκλεισε και ο τελευταίος από τους 4 πυρηνικούς σταθμούς της χώρας. Αξίζει να σημειωθεί πως, σ’ αυτή την προοπτική, δεκάδες αναρχικές και αυτόνομες ομάδες διεξάγουν επί του παρόντος έναν παρόμοιο αγώνα ενάντια στην υπερταχεία TAV.
Πάνε παραπάνω από τρία χρόνια από την καταστροφή του πυρηνικού σταθμού Φουκουσίμα Ι στο κέντρο της Ιαπωνίας, ύστερα από σεισμό κι επακόλουθο τσουνάμι. Μέχρι σήμερα η αστική τάξη δεν μπορεί να δώσει ακριβείς απολογισμούς του πραγματικού μεγέθους της καταστροφής. Ποτέ δεν θα μάθουμε με βεβαιότητα τον αριθμό των νεκρών και τραυματιών, μήτε και την ποσότητα ραδιενεργού υλικού που εισχώρησε στον υδροφόρο ορίζοντα και στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Η μοναδική πιθανότητα που έχουμε για να τελειώνουμε με αυτή την τερατώδη καταστροφή είναι να αφοπλίσουμε, όχι τους πυρηνικούς σταθμούς και τα πυρηνικά όπλα, αλλά την μπουρζουαζία. Να ξεκάνουμε αυτό το φρικιαστικό βασίλειο της επιστήμης, της τεχνολογίας και του αστικού Λόγου για να οικοδομήσουμε μια ακέραιη σχέση της κομμουνιστικής ανθρωπότητας με το περιβάλλον της, συνδεόμενοι εκ νέου με τη ζωή κι αποφασίζοντας συλλογικά, δίχως την παρεμβολή των αγορών και των νομισματικών αξιών, πώς θέλουμε να είναι η διατροφή μας, ο βιότοπός μας και η ενέργεια που χρειαζόμαστε.
πηγή: boletín la oveja negra